Cook Islands

Wederom blijkt dat we onze reis opmerkelijk (toevalligerwijs) slim in elkaar hebben gezet. Cook Islands blijkt namelijk vanuit de lucht verdomde mooi. Het landschap lijkt als twee druppels water op Huahine (wat mooier was dan Bora-Bora) en de stranden op die van Bora-Bora het water is hetzelfde als op Moorea, de mensen zijn net zo vriendelijk als in New Zealand en de prijzen zijn hier flink lager dan in Fiji. Het is een combinatie die ons simultaan en unaniem doet vermoeden dat we hier kunnen wonen.

We landden op Raratonga, het hoofdeiland. Daar begint gelijk het gedoe om verder te reizen maar in dit geval zijn we op een New Zealand-look-alike. De buschauffeur is een opgewekt type en het maakt ons helemaal vrolijk. We komen in een warm bad. Het eiland is rond (komt vaker voor) en er rijdt een busdienst, de ene clockwise de andere anti-clockwise, simpel. Elke 10 minuten kun je opstappen en wordt je door een opgeruimd type van achter het stuur vrolijk gegroet. Wat een verademing vergeleken met Tahiti. We hadden al wat zitten bladeren in boekjes en folders maar echt tevreden waren we niet over de verschillende resorts en guesthouses. Zoals alles doen we het ook hier op de bonne foi. Eenmaal in de bus kijken we goed naar buiten en besluiten waar het strand het meest wit is, waar de meeste palmen staan en waar geen voetbalshirts om dikke buiken gespannen zitten op de ‘stopknop’ te meppen. We treffen het. We stappen precies uit bij een backpackers hol. Nu zijn we net over de 30 dus de echte wederzijdse acceptatie begint af te nemen. Ik slaap niet op zaal en ik wil op mijn eigen pot kakken wanneer ik maar wil. In dit oord is dat niet mogelijk dus we zijn genoodzaakt verder te lopen. Ik pak mijn geliefde tas en singer hem op mijn schouder. We besluiten over het strand naar het volgende resort te lopen. Ondanks het gewicht van de tas geniet ik ervan om hier door het zand te zwoegen. Het zijn tenslotte de laatste meters, onze reis zit er bijna op en het is een geweldige omgeving. Maakt mij nix uit dat de zon mij martelt en de tas er alles aan doet mij bui te verzieken. Het lukt niet en na een flinke wandeling laat ik de tas voor het mooiste resort in het zand ploffen. We besluiten er toch maar weer wat duiten tegenan te gooien en besluiten bij onze laatste bestemming (die we met z’n tweeën bezoeken) niet te beknibbelen. Daarnaast zijn de prijzen van dit resort een fooi vergeleken met Bora-Bora dus in feiten besparen we hier elke nacht en godsvermogen. Het Pacific Resort wordt het.

We nemen een appartementje ergens in het resort en tot ons groot genoegen kunnen we nog flink sleutelen aan de prijs en de samenstelling van service. Het ligt aan een prachtig stuk kust met voor de deur wederom een Motu, een eiland en witte stranden. Maar voor degenen die geen strand meer kunnen velen, kunnen aan het zwembad verder suffen. Het blijkt achteraf het meest aantrekkelijke eiland te zijn. Geen moeilijk Bora-Bora-gedoe, geen overpriced gelul. Geen chagrijnige Fransen. Werkelijk een top eiland met geweldige mensen. Het ligt alleen zo verschrikkelijk ver dat je weet dat je hier waarschijnlijk nooit meer zult komen en dat geeft het allemaal wel een gek tintje. Van alle plekken op aarde waar we eerder waren kun je je voorstellen nogmaals naar af te reizen...wat ook wel gebeurde. Maar dit ligt zo onwijs ver van ons land dat je het once and for all zal moeten ervaren, opsnuiven, fotograferen en moet achterlaten voor anderen.

Ik raak bij het zwembad in gesprek met een vrouwelijke arts uit New Zealand en haar man. Ze heeft voorouders op The Cookeilands (deze heette natuurlijk anders maar de westerlingen regeren de wereld dus nu heet het anders) De Maori’s die hier wonen in de stammen hebben een systeem rondom het onroerend goed die mijn aandacht trok. Elk kind krijgt hier een stuk land. Altijd. Dat houdt in dat de ouders hun stuk grond zullen moeten delen met hun kinderen als deze ‘uitvliegen’.Het kan ook een stuk grond zijn verderop. Als de ouders overlijden wordt de grond waarop het ouderlijk huis staat overgedragen aan het kind wat de ouders ’t laatst verzorgde. Het mag nooit verkocht worden of in handen vallen van niet-stam leden. Daardoor is het gehele eiland dus nog steeds in handen van de oorspronkelijke bewoners. Het wordt wel steeds nijpender om grond te verdelen omdat er maar een beperkte hoeveelheid grond is en steeds meer nakomelingen. Soms worden aanvankelijk verdeelde grond wederom in stukken gehakt omdat de eigenaren 3 kinderen kregen. Zo ook mijn gesprekspartner. Ze had op Rarotonga een flink stuk en ze heeft een stuk grond op een van de eilanden van Samoa, schuin boven Fiji. Op beide eilanden heeft zo op de stukken grond een fundering gelegd om daarmee het stuk grond definitief voor haarzelf en dochters veilig te stellen. Haar echtgenoot kan nooit eigenaar worden van de grond. Dat is typisch iets westers, daar doen ze hier niet aan. Hij is tenslotte van een andere stam. Ze wist nu niet meer wat ze ermee moest doen. Ik ben dol op dergelijke verhalen. Hoe bedoel je, dat je niet meer weet wat je ermee moet doen? Plots beginnen mijn handen te jeuken en haal ik mij van alles in mijn hoofd. M’n hersens slaan op hol maar dan besef ik mij de afstanden weer en zakt mij de moed in de schoenen. Het is vanuit NL denk ik 35 – 40 uur reizen, das gewoon niet normaal. Geef het op, dit kan niet. Toch fantaseren de vrouw en ik over een guesthouse met grote tuin en what have you allemaal meer. Het was wel leuk, even.

Ik ben op het punt beland dat ik om de dag een uur ga hardlopen en het gaat mij steeds beter af. Ik kan de snelheid al aardig opvoeren. Het doel was om aan het einde van de reis 12 km per uur te lopen en ik geloof dat ik het ga halen. Inmiddels rook ik al 2,5 maand niet en dat heeft zo z’n gevolgen gehad voor mijn conditie. Ja ja, ik rook niet meer, en Rem ook niet. Ik ben in Australië gestopt, 25 April en Rem 18 mei, in New Zealand. Dat was ook hetgeen ik nog niet wilde vertellen omdat het we eerst even wilde kijken of we het wel gingen volhouden. Maar nu kunnen we gevoeglijk aannemen dat we zijn gestopt. En we hopen voorgoed want het is een verademing, heerlijk. Ons bezoek, en daarmee mijn torenhoge irritaties bij The Australian Zoo vond plaats 2 dagen nadat ik was gestopt. Dat verklaard ook waarom ik zo pischagrijnig was daar. Maar met het gestopt zijn ben ik zo blij mee als een kind. Er is echter 1 probleem, ik begin zwaarder te worden en dat gaat niet. Ik ben dus gelijk begonnen met hardlopen om het te compenseren. Mijn knie werkt echter niet mee. Daarnaast heb ik bij het volleyballen in Fiji het kraakbaan tussen een rugwervel gesqueezed en dat speelt op als ik hardloop. Voorts is mijn heup al mijn hele leven een soort onding die niet meewerkt aan mijn niet-meer-rook-compensatie-training. Maar goed, ik hoop het vol te kunnen houden en ermee door te gaan in NL. Ik loop hier in een schitterende omgeving, in de zon, een uurtje en ik voel mij een bevoorrecht man. Het is niet erg gebruikelijk om hier te joggen dus vele locals zwaaien vriendelijk om mij daarna na te wijzen. Ik snap ook wel dat het een beetje vreemd is om een blanke te zien rennen in de zon die jijzelf probeert te vermijden zoveel je kunt. Daarnaast loopt die malloot een halfuur later weer voorbij maar nu aan de andere kant van de straat. Dat begint op te vallen. Twee dagen later begint er een herkenning te komen en tenslotte op de terugweg staan ze bijna met sponsen met water voor je klaar. Je maakt wat mee.

Op Rarotonga slaan we zelfs een beetje door in onze compensatie drift en beginnen als debielen te zwemmen. 1.500 meter per dag. Dat is veel werk kan ik jullie melden. Rem is er helemaal aan verslingerd en grijpt elke mogelijkheid aan even wat baantjes te trekken. Nu is het vanaf het strand naar het eiland aan de overkant 300 meter dus dat stuk heeft ie in die week tientallenkeren gekruist. We hebben metershoge voornemens voor ons verdere leven. Maar ja, we weten ook hoe het met dergelijke voornemens afloopt als je eenmaal weer voet aan wal zet in Mokum. We zullen zien.

Het resort is top. Het eten is ook geweldig en niet onbelangrijk, de cocktails zijn de moeite van een herhaling waard. Rem en ik zijn dikke vrienden geworden met de homo-ober ut Chilli en dat heeft zo z’n voordelen op het alcoholische vlak. Het is een prettige afsluiting van de reis. Zo voelt het ook, als een afsluiting. We gaan ook nog wel naar de VS, maar dat is toch anders hebben we het idee. Dit zijn onze eigen laatste meters. We gaan ook gek genoeg dingetjes die we al maanden in onze tassen hebben nog ‘ns kritisch beoordelen. Hebben we dit nog nodig of niet? We kunnen op die wijze toch weer wat kilo’s lozen en daarmee onze relatie met de tassen wat verbeteren. We chillen ons verder een rugblessure, eten en drinken wanneer het ons schikt, fietsen weer een marathon, zwemmen, kajakken (ieder een eigen kajak) lezen, schrijven en slapen gaten in dagen. Maar ook hier komt een einde aan. De datum waarop we naar L.A. vliegen nadert. We gaan onze moeders treffen in San Fransisco. Ze zitten er al als wij nog op het strand liggen, 9 uur vliegen van hen vandaan. De afstanden zijn werkelijk verstikkend. Nog 9 uur vliegen vanaf dit piepkleine eiland, omringt met zoveel water. Dan hebben we vaste land onder onze voeten, de VS. Vanaf L.A. hebben we een vlucht naar San Fransisco dus totaal zullen we 15 uur reizen. We vertrekken om middernacht vanaf Cook Islands, richting het oosten, weer, dus zal de jetlag niet misselijk zijn.

Je het geen besef hoe groot die plas is aan de andere kant van de wereld. Draai op Google Earth de bol maar ‘ns om. We zitten daar ergens middenin en vanaf daar vliegen we naar de westkust van de VS. Piloten houden er niet van om over water te vliegen. Ik bedoel, uren en uren en uren alleen maar water is ook gewoon gek.

We hebben besloten de reis en foto’s in dit boek te vatten en de reis die we maakten met de moeders in een ander. Dat houdt in dat het verslag hier eindigt. Ik heb het weer erg leuk gevonden jullie op deze wijze op de hoogte te houden. Het is vooral een vastlegging voor mijzelf maar het wordt toch door meerderen gelezen en dat is best wel leuk. Dat merkte ik op eerdere reizen en zal ik doen op volgende reizen.

Bedankt voor jullie interesse en hoop dat jullie hebben genoten. Tot snel.

X

Rem en Steef