Bangkok: 31 december, vonden wij, tot 3 januari

Het was natuurlijk al 1-1-11 maar we deden net alsof we nog net op de valreep het nieuwe jaar daar startte. Wat ik al zei, het was een soort thuiskomen. Wat ik (denk meerderen onder jullie) ook heb als ik de dijk over rijd naar Friesland, maar ook als ik de andere kant de dijk over ben en inlog op de ring. Zelfs als ik vanuit het pittoreske Almere de ring op draai heb ik het en in Parijs. Het gevoel van, wie doet mij wat, ik hoor hier, hier ken ik alle hoekjes en gaatjes, hier kan ik zomers mijn raam open draaien (ik draai nog) en nonchalant uit het raam hangen en werkelijk naar iemand zwaaien die ik ken. Nou ja, ik overdrijf, daar houd ik van. In Friesland ken ik natuurlijk niemand, maar zij ons wel (gek genoeg) maar ik zwaai wel, zij ook. En in Bangkok ken ik ook niemand en Parijs ook niet, maar je begrijpt wat ik bedoel denk ik..

De mensen waren natuurlijk niet in hun aller fitste conditie toen we aankwamen maar wel in opper beste stemming. We hebben de laatste reis hierheen in 2008 een verlengd stukje Kaosan road ontdekt. Was er natuurlijk allang maar het was niet erg ontwikkeld. In 2008 was het al wat beter maar nu was het ‘klaar' voor gebruik. Hier hangen de net ietsje betere lieden rond. Ik bedoel, deze douchen wel gewoon elke dag, houden niet van Britten en andere intellectuelen uit het Westen met een Thais meisje aan hun dikke arm. Ze zitten gedwee aan een pils, wijn, Pad Thai of aan pil, paddo en lsd zonder al teveel poeha. Ons hotel staat er middenin. Top plek. Lekker rumoerig onder het raam, voldoende leven op straat en voldoende gebrek aan Britten en Israëli. Niets te nadelen van dit volk in general, maar laat ik het eufemistisch zeggen; buiten hun eigen eiland of ommuurde vesting zijn ze gewoon allemaal, allemaal, waardeloos, respectloos, dom, dronken en maken naar mijn idee teveel geluid.

We hebben die nacht ook prima geslapen, 6 uur erin, 12 uur eruit. Geen jetlag (so far) en de stad weer in. We hebben de tijd genomen om de terrassen te keuren. We hebben ze allemaal gezien en overal gegeten en gedronken. Thais kennen het niet, terrassen. Wining and dining is hun vreemd. Toch is het hier zeer goed toeven, elke keer weer en terrassen in overvloed. Het valt op dat dit gebied überhaupt enigszins wat is opgelapt (sorry mam, net 2 jaar te laat) geen ratten, muizen, kakkerlaken, dooie honden of kinderen meer in de goot. Die worden u elders bewaard. Het was eigenlijk wel netjes. Wel was Kao San road voor een deel voorgoed veroverd door de CD en DVD verkopers die hun waar zichzelf laten presenteren door tegen elkaar op te boxen. Dat deel van de straat is verloren. De rest, fine. De winkels waren wat meer opgeruimd, maar veruit het meeste was als vanouds. Internet winkels hebben plaatsgemaakt voor restaurants of massagesalons waar je met je dikke Duitse poten in een aquarium kunt pootje baaien terwijl visjes je dikke Duitse eeltlaag opknabbelen, mm. Gek, voor iemand die graag naar nieuwe dingen reist, ben ik toch een enorme huismus, zo ook hier. Mijn handtekening op de parasol die ik er in 2000 opgezet heb, in het enige Italiaanse restaurant op Kao San, was weg. De hele parasol was weg trouwens. Men is toch op zoek naar herkenning, I was here is niet zomaar. ‘New design sir'. Nou dat was wat overdreven, je hebt de parasol weggehaald ouwe. Any way, leuk om weer bij de stalletjes onophoudelijk noodles te eten, extra pittig, cocktails te drinken, Singa biertjes te hakken, slippers te kopen, op wapperbroeken af te dingen en mensen te ontmoeten waar je hartsvrienden mee wordt en nooit meer spreekt. Laveloos naar bed, heerlijk. Och wat heb ik dit, zonder het weten, gemist. We love Bangkok, blij dat we deze ‘omweg' even hebben genomen. Volgende dag uitgeslapen (ik ook) en heel rustig de dag aanvaard.

Het koninklijk paleis. Ik heb het wel ‘ns gezien, maar een gedeelte en Rem is er uitvoeriger geweest met Betty. Ik moest dat ook nog een keer zien, dus wij erheen. Prima tippel, beetje omgelopen omdat het gewoon leuk is, 200 meter van de chaos van Kao san road kom je geen kip tegen, ook geen auto's. Laat ik mij beter uitdrukken, je komt er juist wel kippen tegen, maar geen mens of auto.

Aangekomen bij het paleis bleek het omgekeerde, enorme mensen massa, overal Thais, mensen die met van die parasols op hele lange stokken paraderen, op trommels hengsten en bellen luiden. Hier moeten we maar dwars doorheen hadden we bedacht, why not. Auto's proberen de boel te doorkruizen (het paleis in omgeven door een soort 4 baans snelweg en rijden gaat gewoon moeilijk met een paar duizend Thais voor je neus...denk je) maar we hebben het overleefd en komen bij de poort aan. No tourist sir, tourist other site, this entrance free, only Thai-people. Sure, what were we thinking. De redelijk strenge poortwachter wordt ondersteund door een even zo strenge politieman die in tegenstelling tot z'n voorkomen boterzacht is, en heel voorzichtig Rems arm pakt en ons door de massa naar de stoep begeleid en ons poeslief op de kaart aanwijst waar we erin mogen. Zo zijn Thai, gewoon heel aardig. Ik zie nu pas hoe wit we zijn. Rem heeft een lang wit gewaad aan en dan die witte westerse kop bovenop dat enorme lange lijf, met daarop weer een enorme zonnebril! Jezus we moeten nodig in de zon in, we vallen helemaal uit de toon. Wij weer om dat paleis heen, en dat is een heeel groot paleis mag ik wel zeggen. We worden tegengehouden door een verkoopster van doeken, doeken die je om moet slaan als je het paleis in wilt. Wij zijn mannen dus wij kunnen in principe zo naar binnen dus ik snap haar bemoeienis niet. Ze zegt; ‘ik zou niet meer gaan, het paleis gaat over 10 minuten dicht en dan moet je eruit. Zo zijn Thai ook, ze laten je gerust entree betalen en als ze je kaartje doorschuren, 10 meter verder, zeggen ze waar de uitgang is. Maar de verkoopster is hen voor en belet ons van het doen van deze investering. ‘Hoe laat is het dan in vredesnaam' 4 uur. 4 uur! Ik ben net mijn bed uit!? Dus toch een jetlag, gatver. We hebben via de andere kant nog wat terrassen gekeurd en uitgebreid geluncht wat overliep in avond eten en borrelen. ‘hebben jullie nog wat anders gedaan dan borrelen en eten op terrassen?'Ja we zijn naar het paleis gelopen, voor Jean met de korte. And thats about it. Top.

Beetje vroeg naar bed, want we moeten om 6:15 vliegen naar Bali. Dat is natuurlijk kansloos, zijn er net uit. Even rekenen; 6:15 vliegen, 5:35 boarden, 4:35 aanwezig, een taxirit van 40-45 minuten, 10 voor 4 dus een taxi, kak, 3 uur op. Maar we proberen het toch en om 10 uur gaat het licht uit. En om 12 uur gaat het bij mij weer aan, na wat gedrentel bij Rem om 1 uur, en het blijft aan....2 uur lang kletsen we de tijd vol, horen dronkenlappen thuiskomen en om 3 uur staan we, klaar wakker, in de startblokken. Toch ook wel weer handig zo'n jetlag. Ruimmm op tijd op het vliegveld nadat we ons door het jolige volk hebben we geslalomd en een taxi hebben gecharterd. Bagage droppen, huh, 24 kilo?, hoe kàn dat nou? 9 kilo in 3 dagen, das godsonmogelijk. Of Air Asia jokt een beetje en fopt hier de mensen en masse voor een paar euro extra inkomsten vor overweight, of we hebben 10 bakstenen uit Kao san road meegenomen, per ongeluk. Ik denk het laatste. Hup door de douane, geurtjes, peuken (lukt niet), wat eten en boarden. Rem heeft ook hier wat extra beenruimte gekocht. De stoelen met de rode, lederen hoofdsteunen zijn voor ons. Wij krijgen een deken en zo'n opblaasbare neksteun, extra aandacht een wat te drinken. De rest niet, beetje rare situatie. Air Asia is een prijsvechter, net als Easyjet bij ons. Als er in het vliegtuig een mededeling klinkt van de captain, doet hij het in het Engels, daarna gaat het in het Chinees, Japans, Maleis, Duits, Frans, Italiaans, Spaans, Thais, Vietnamees. De ene mededeling loopt over in de volgende en alles op een kaosan road volume. Best grappig natuurlijk, maar heeft ook een keerzijde vind ik. Toch, ik slaap, Rem niet. 4 uur later wakker boven Bali is een voordeel. Nog nooit meegemaakt, toch wel handig dat slapen in het vliegtuig, overdag.

We landde op Dempasar Bali om half 12 plaatselijke tijd (7 uur later dan in Mokum)