Lombok

Wat je moet weten is dat Lombok Bali is, 30 jaar geleden. Dat was 15 jaar geleden ook al zo en kennelijk heeft Lombok dit ‘gat' niet overbrugd in die tussentijd. Alles is dus wat primitiever, wat minder fraai, minder faciliteiten en minder toegesneden op de toerist/reiziger. Prima natuurlijk want dergelijke ‘beperkingen' hebben ons zelden gehinderd. En scheidt het kaft van het koren. De boot vertrok om 12 uur en het zou nog best een uitdaging kunnen worden om die auto erop te krijgen. Het startte niet alleen klote die ochtend, maar de boten-boys vragen ook nog wel ‘ns wat handgeld om een ticket aan je te verkopen om de auto mee te krijgen. Viel allemaal wel mee, we moeten wel heel veel geld betalen. Verhoudingsgewijs. € 50 voor het hele zwikkie, das niet goedkoop (half maandsalaris) maar we wilden perse naar de overkant dus we gaan.

En ja hoor, dat kreng startte dus niet toen we na wat wachten de boot op moesten. De doorgaans zeer streng kijkende haven-boys moesten er wel om lachen en hebben hem aangeduwd. We parkeren hem tussen de vrachtwagens, die allemaal niet werden vastgesjord, en we namen plaats op het dek. Samen met (bleek later) 2 Nederlandse meiden, José en Silvia. Beiden verbonden aan Join For Kids, een instantie die zich richt op hulp aan kinderen via allerlei projecten. Ze waren onderweg naar een project in Senggigi. Kijk maar ‘ns op hun site; http://www.joinforkids.org/ heb beloofd dat ik wat fondsen werf voor ze. Fantastisch wat ze voor kinderen over de hele wereld doen. En ze zoeken nog een vrijwilliger (mam). Any how, de bootreis duurde 5 uur. Het was heel gezellig maar we namen afscheid van ze, wij zouden naar het zuiden rijden, zij naar het noorden.

Toen ik godzijdank de auto aan de praat kreeg in het schip en eruit reed besloten we om toch maar naar het noorden te reizen, waarom niet? Daarop konden zij eigenlijk wel met ons mee. Hup, tassen achterin en met wat hangen en wurgen konden we er best met z'n vieren in. Maar dat was voor de plaatselijke chauffeurs niet zo eenvoudig. ‘I think you have a problem sir' Waarom? Omdat we deze twee meiden meenemen? ‘Yes, this is our job, sir'. Tja, das wel waar natuurlijk, maar ja, we zijn vrienden we reizen samen, in deze gehuurde auto dus helaas, zij gaan met ons mee. Na wat boze blikken van een hele horde chauffeurs zette we door met inpakken en wurmen. We verlieten snel het terrein, beetje zielig natuurlijk voor die gasten maar ja, wat moet ik anders, geld geven? Ja misschien wel, ze hebben hier nix. Al snel wordt ons duidelijk hoezeer ze hier nix hebben. Het is heel duidelijk dat Bali het beter heeft dan Lombok. Alleen al het feit dat hier nog veel met paard en wagen wordt gereden is een teken van een lagere welvaart. Zo zielig die paardjes, trekken zich een ongeluk aan die karren met van alles tot grote hoogte opgetast. Het verkeer is hier wel gelijk aan Bali. Maar inderdaad een factor minder auto's. 1 van de 25 Lombokanen (?) heeft een auto en 2 van de 10 een motor. Dat scheelt nogal. Evengoed is het niet veel anders. We duiken na een uur rijden in een guesthouse in Sengigi en hebben een gezellige avond met die meiden (ze zijn 50 en 47 dus eigenlijk zijn het geen meiden meer, maar zo voelt het wel). De volgende dag nemen we echt afscheid. Zij vertrekken naar hun project, wij gaan de binnenlanden in.

Dat wilden we wel, de binnenlanden in. Nou, dat is gelukt hoor!!

Allereerst zijn we naar het noorden gereden. Viel toch een beetje tegen allemaal. Het is er smeriger dan in Bali. Overal staan moskeeën, mag je daar wel in? Overal staan betonnen gebouwen, minder fraaie beelden. Het is duidelijk dat Allah hier de scepter zwaait en niet een Hindoeïstische of Boeddhistische overtuiging de overhand heeft. Dat maakt niet uit, maar esthetisch heeft dat gevolgen.

Om niet verzeilt te raken in een aaneenschakeling van betonnen gebouwen, vuilnis en andere ellende besluiten we te keren en min of meer per ongeluk de desa in te rijden. Noem het een verkeerde afslag, noem het de juiste. Het was in ieder geval de mooiste afslag. Lombok is een stuk vlakker dan Bali, althans, minder hoge bergen, grotendeels. Waardoor de sawa's nog uitgestrekter zijn. En omdat we een onoogelijk weggetje hadden gekozen, reden dwars door de kleine tot zeer kleine dorpjes. Met plaggenhutjes, blote kindertjes, oude vrouwtjes, potten met eten op open vuur, biggetjes die de weg overschieten, overal kippetjes en geiten. Dit was 100 en wellicht 200 jaar gelden ook precies zo. De wegen zijn ook eigenlijk niet gemaakt voor onze auto. Het had een teken moeten zijn, maar we wisten toen nog niet wat ons te wachten stond, dit was een walhalla vergeleken met wat nog komen ging.

Omdat de wegen steeds slechter werden, met elke kilometer die we aflegden, begon Rem te twijfelen aan de kaart. We kwamen erachter dat we echt een verkeerde weg hadden genomen en dat de kaart uit Lonely Planet dit deel niet dekte. We hebben niet de gelegenheid gehad een kaart te kopen. Nu twijfel ik of deze überhaupt te krijgen was maar we hadden het gewoonweg niet. Dan maar op het kompas rijden. We wisten dat we ongeveer in het zuid-zuid-westen moetsen zijn dus met het kompas (godzijdank hebben we die Iphone app) konden we ons redden. Maar toch, de wegen werden slechter en slechter en smaller en smaller. En maakte bovendien bochten naar het oosten en noorden. En de mensen in de dorpen gingen steeds verbaasder kijken en de omgeving werd armer en primitiever en ik had het idee dat we on a road to nowhere waren beland. Rem had er geen vertrouwen meer in, maar terugrijden is geen optie. Ik had nog wel vertrouwen en we zagen tegenliggers, dus het móet ergens uitkomen. Na 2 uur rijden, werkelijk dwars door de rijstvelden, een splisting, met een bord! (borden hebben ze zelden, zo wel op Bali als op Lombok, moet je op kaarten, op de zon en kustlijnen rijden, en op kompas, blijkbaar). Wat een geluk, het was gelukt. ‘Maar waar zijn we ten opzichte van de kaart want de dorpen die worden genoemd op het bord staan niet op de Lonely Planet-kaart. Deze is zeer summier en geeft alleen de hoofdwegen aan. Na wat vragen komen we erachter dat we praktisch de helft van Lombok hebben doorkruist via de desa. We komen veel lager uit dan de bedoeling was. Maakt op zich niet uit, dan trekken we gelijk door naar het uiterste zuiden, ook goed. Dat was een vergissing. Het was half 3.

Het was een eenvoudige fout, maakt iedereen op die splitsing denk ik. Maar we gingen links en we hadden eigenlijk moeten keren en naar de hoofdweg moeten gaan, om moeten rijden via een weg, meer in het noorden en moeten afbuigen naar het zuiden. Maar er stond een weggetje op de kaart, die recht op ons doel afging, dus why not? Nou omdat die weg voor 80% is weggespoeld. We begonnen met goede moed. Maar al snel was de weg niet breder dan de Jeep en hield het asfalt op, degradeerde tot een zandweggetje. Hier en daar een plateau asfalt, kiezels en weer zand. De weg ging steil omhoog, 25-30% ik kon de Jeep nauwelijks boven krijgen, alleen in z'n 1 lukte het met hoge toeren. Weer naar beneden, zelfde ritueel maar dat was nog een mazzeltje..we rijden door dorpen waar mensen in der haast naar buiten stuiven en vriendelijk zwaaien, so far so good, maar hun blikken zeiden (achteraf) waar gaan jullie in godsnaam heen. Wisten wij veel. De weg werd slechter en slechter, ik moet de Jeep over keien manoeuvreren van 30 centimeter hoog. We moeten helling op, door gaten van een halve meter diep maar alleen aan de linker of rechterkant waardoor de Jeep bijna om gaat, en tegen de berg op. De Jeep loeit en ik moet aan het stuur hangen om niet uit De Jeep te pleuren. Rem heeft de beugel die voor de bijrijder is gemonteerd ontdekt als een ware eerste levensbehoefte en knijpt hem zowat fijn. We moeten echt vechten om naar boven te komen, en weer naar beneden. Die auto, zo goed! De wegen worden zo smal, keren is geen optie, we moeten maar doorrijden want wat moeten we anders? We rijden op piepsmalle dijkjes die rondom de bergen en heuvels zijn gevormd. En weer komen we door dorpjes waar mensen letterlijk verbaasd zijn een auto omhoog te zien komen, laat staan een Jeep met twee Hollanders erin. Mijn hart zit in mijn keel want dit is not so cool any more. Met handen en voeten vragen of dit de weg naar Kuta is (Kuta Lombok dan wel te verstaan) twijfelachtig knikken ze, maar met de motorfiets is het al een hell ride, jullie zijn met de auto, lijken ze te zeggen. Wat moeten we dan? Hier keren en terug? Ik kom die heuvels niet meer op, onmogelijk. We zitten als het ware gevangen in het dal, voor ons kan de weg onmogelijk slechter worden dan wat achter ons ligt en wat achter ons is het zo slecht, ik ben blij dat ik boven ben! Maar de wegen werden wel slechter, veel slechter. We moeten door modderpoelen die over de motor kap golfden. ‘wat ga je doen schat, Rem vindt de beugel voor de bijrijder het beste stukje design van de Jeep, met beide handen hangt hij eraan, hij is zowat verbogen. ‘ik moet er doorheen'. Voor ons ligt een modderpoel van zeker 20 meter lang en 5 meter breed. Ik zou niet weten hoe diep en ik zou niet weten of we er ooit uitkomen. Maar ik moet achteruit en vaart maken, anders kom ik er niet doorheen.' We rijden een flink eind terug en ik maak vaart, schakel op naar 2, 3 en schiet de poel in met 40, de Jeep duikt alle kanten op botst op van alles wat onder water ligt, modder spuit naar binnen en over de kap. Ik zie geen reet meer maar wat moet je, stilstaan hier? Ik houd gas en stuur waar ik kan en met hangen en wurgen drijven we met veel kabaal naar de overkant. Er komt rook onder motor kap vandaan maar de Jeep ronkt vrolijk door. Wij hebben nu een stressniveau waar we zelden kwamen. Je kunt een ei bakken op de motor kap en een spijker krom slaan op onze onderarmen. Deze poel was de eerste van de vele die nog kwamen. Telkens rijd ik een stuk achteruit om vaart te maken. We gaan door modderpoelen maar ook voor modder sporen zo hoog als de wielen waar ik echt doorheen moet ploegen met veel gas, maar ook weer niet teveel, anders ziten we vast, spannend? Ja, dat wel. En de weg werd nog smaller. Op enig moment, halverwege een helling waar we als een mongool tegenop bliezen, stuiterend en bonkend werd het asfalt zo smal, (ik dacht) smaller dan de wielbasis en aan beide zijden gaten van 80 centimeter diep. De enige manier was, tijdens de stuiter partij omhoog, gokken dat de banden van de Jeep net een randje asfalt zouden pakken om niet links of recht een gat in te glijden. We waren er nooit meer uitgekomen, de Jeep was zeker beschadigd en wellicht omgevallen maar het lukt en na veel gebrul en gegier van de motor hadden we weer een heuvel bedwongen. ‘Dit is gekkenwerk'. Maar de Jeep geeft geen krimp, Hij trekt ons tegen de steilste heuvels. Kraakt aan alle kanten, maar de motor draait lekker. Maar wat moeten we, terug gaat nu helemaaaal niet meer. We moeten verder, maar we zijn omringt door bergen en heuvels, waar gaat dit in godsnaam naar toe? En weer zijn er mensen in een dorp waar we voorbij komen. Deze mensen kijken of ze überhaupt nog nooit een auto hebben gezien. Gezien het voorgaande kan ik mij daar wel wat bij voorstellen ja, mijn god. Net toen we aan de volgende hell ride moeten beginnen klinkt er een prosessie in de verte. Veel muziek en hele hordes mensen kwamen de heuvel op. Een bruiloft, bleek later. Langzaam maar zeker kregen ze ons in het visier. Kinderen, tientallen, kwamen kijken naar de auto en brandde hun handen aan de kap, Rem was uitgestapt, even de benen strekken en de kramp uit ze handen te wapperen. Ze vroegen om sigaretten en keken met open mond naar Rem, zo lang zo lang, gebaarden ze. Ze nodigen ons uit voor de bruiloft en of we wilden ‘joggen', ‘dancing' bedoel je...yes dancing, dancing. Mijn god, waar zijn we belandt? Geweldig dit! Maar hoe komen we hier weg, in godsnaam. De jongen die een beetje Engels begreep zei dat de weg beter werd. En dat was zo, 2 kilometer was het beter, hij heeft niet gelogen, we waren zo blij als een kind, godzijdank, we hebben het gered. Een dorp verder komen we zowaar een man tegen die met soort pick-up-Suzuki naar boven is gekomen vanaf de andere kant, dus het zit wel goed. Hij zou binnen 3 minuten weer terugrijden dus als er wat misgaat, kom ik je helpen. Geruststellende gedachte. Maar hij kwam niet, en de weg was helemaal niet beter. Elke keer als we blij werden van een metertje asfalt moeten we weer klauteren, klimmen, door poelen scheuren en de berg op blazen. ‘hoe heeft die kerel dat in godsnaam gedaan met die Suzuki'?

Maar na nog een half uur gekloot, stoven we een harde weg op, een splitsing en strepen op de weg! We waren niet eerder in ons leven zo blij om asfalt te zien en strepen! We konden werkelijk de weg wel zoenen. Ach wat heerlijk stoven wij! Hup lekker de heuvels door, eindelijk de goede weg gevonden. Maar wat nu? Weer een kruising? Links, naar Kuta? O nee, maar recht is de weg zo mooi en links....hetzelfde als waar we net vandaan komen.

We verdommen het, en rijden helemaal terug over de verharde weg terug naar het noorden, ik ga het niet meer aan die uitdaging. My arrs. Dat is gewoon spelen met je leven. De Jeep ronkt nu nog vrolijk, het is nu half 5, de zon gaat zo onder, we moeten voor donker in een hotel zitten anders rijd ik echt alles dood wat ik zo heb proberen te ontwijken de afgelopen dagen. Het bleek een wijs besluit. Op wat wegopbrekingen na bereiken we om 6 uur Kuta. 7 uur gereden over, pakweg 100 kilometer. Nergens een goede slaapplaats te vinden, zal je net zien. We lopen met modder klodders op ons lijf recepties binnen, maar alles wat we zien maakt ons niet gelukkig, is ook gewoon niet hetgeen waarom we zo'n hell ride hebben doorstaan.

Novotel. Prima, lekker duur, kan ons het schelen. Ik ben er he-le-maal klaar mee. Ik heb kramp in mijn linker bil en kuit, Rem heeft de striemen van de beugel in z'n handen staan en een deuk in z'n voorhoofd van het dak. We gaan gewoon, heel aso naar het Novotel. Ik parkeer de Jeep pontificaal voor het resort, druipend van de modder, echt alsof we net uit de stront getrokken zijn en wij lopen naar binnen, niet echt schoner dan de Jeep. En we ruiken zeker niet naar bloemetjes en wierook. Stresszweet, angstzweet, weet ik veel, vies in ieder geval. Na wat gelul over prijzen en kamers, huren we een villa voor de prijs van een kamer. We zijn er zo klaar mee, dat we redelijk duidelijk onderhandelen en de manager legt ons, na een eerste poging, weinig meer in de weg. We noemen een prijs, dat kan eigenlijk niet maar ik loop al met de wastassen, rugtas, broek, shirt, zonnebril handen en gezicht onder de modder alvast naar de villa. Rem duldt ook geen tegenspraak, slaat het welkomsdrankje achterover en loopt ook naar de villa. Het was goed, zei de manager. Goedzo. Wij gaan dochen, en pils drinken.

We zitten dus in het Novotel in Kuta Lombok.Zit dit nu te schrijven in op een prachtige plek, dat moet gezegd. Maar we zijn nu al klaar met de augurken om ons heen dus ik denk dat we morgen de Jeep maar proberen te starten en verder trekken. Eerst even een beetje bijkomen. Proost.