Tahiti- Bora Bora

Het is het mooiste landschap, meest luxe hotels, meest gewilde plek voor net gehuwden, helderste water, witste stranden en ga zo maar verder. Dat belooft natuurlijk veel goeds. Maar is dat allemaal wel waar?

De vliegreis erheen is al geweldig. Rem loopt voorop als we naar het gereedstaande vliegtuig lopen. We zijn professionele eilandhoppers geworden, na elke 4-5 dagen pakken we het vliegtuig naar het volgde eiland. Het wordt steeds beter, maar ook steeds gekker... Wat dat betreft hebben we de reis slim in elkaar gezet, onbedoeld. Rem en ik hebben tijdens het plannen van de reis vele varianten doorlopen. Rusland, Mongolië, Nepal, China, Bora Bora..of China, Japan, Korea, Bora Bora. Of Brazilië, Argentinië, Peru, Bora Bora. Hoe we ook draaiden, elke keer dook Bora Bora op. Rem wilde persé naar Bora Bora. We moesten dus een eiland-hop-reis plannen. Alle bekende (en minder bekende) eilanden in de Pacific doen we aan. Australië, Nw Caledonië, New Zealand, Fiji, Tahiti, etc. en ook Bora Bora.. Het is het mooiste eiland op aarde...dat zeggen de boeken, dat zegt (de reis godin) Floortje Dressing. Nu moet je de boeken nooit geloven maar Floortje spreek je niet tegen. Dus hebben we met het plannen van de reis een flinke omweg genomen om op Bora Bora te stranden.

Vanuit de lucht zijn die Motu's goed te zien. Het water is zo kraakhelder, ik denk dat ik dat in mijn leven niet meer zal zien. Midden in de Pacific vliegen we over eilanden heen waar niets woont. Gigantische stukken land, met berg en al waarop geen activiteit is. Je gelooft je ogen niet. Wie wil hier nou niet wonen? Is het te koop? Na een half uurtje vliegen doemt Bora Bora op. Het hoofdeiland bestaat voornamelijk uit een indrukwekkende rots die uit het water steekt, whàm, een paar honderd meter omhoog. Daaromheen allemaal kleinere toppen en kliffen, bos, en jungle. Geen brede stranden, klimeters lang...nee het zijn meer heel smalle strookjes, helder wit strand met enkele onderbrekingen, helemaal rondom. Om het hoofdeiland heen loopt een strook van, op sommige stukken misschien wel 1 kilometer breed, water...het blauwste en helderste water wat we ooit zagen. Het is zelfs helderder dan Moorea. En daaromheen weer de eerder beschreven Motu's waar de golven op beuken.

Naar mate we dichterbij komen kunnen we meer details zien en kunnen we het koraal vanuit de lucht zien liggen. Bootjes laveren tussen de vlijmscherpe riffen door. De pieren met daaraan de overwater-bungalows zijn duidelijk vanuit de lucht te zien. Het is een spectaculaire entree. We landden op een landingsbaan (tje) op de Motu, net even breder dan het vliegtuig. We gaan dan ook vol in de ankers as we de grond raken en maken een haakse bocht. We taxiën tussen palmen door (mag met een korrel zout) naar de aankomsthal. Al gelijk is het duidelijk dat hier geen auto's komen. Hier komen boten. De bagageband bestaat niet, de koffers worden op karren vanuit het vliegtuig, gelijk naar de aanlegsteigers van de boten gebracht.

Nog nooit eerder meegemaakt, boten naast het vliegtuig tussen de palmen. Het water is hier zo schoon en helder, je kunt het witte zand op de bodem zien. Er zweven vissen tussen de boten en de bodem. Van verre komen de meest luxueuze boten, schepen, jachten van de resorts aan gevaren om hun gasten op te halen. De meeste gasten krijgen een bloemenkrans van het resort waar ze de komende week verblijven, wij krijgen nix. Wij hebben niet eens echt met zekerheid een bed voor vanavond geregeld. Rem moet dus een krans jatten om aan z'n trekken te komen. Het blijft bij een foto om een genante situatie met de bewakers te vermijden.

Jongens in strakke pakken halen de duurste koffers, Lois Vuitton voor de man, Lois Vuitton, vrouw, kleinere Lois voor de man, een nóg kleinere voor de vrouw en tenslotte de handtassen (niet dat Thaise surrogaat stiksel als ik het even snel zou moeten beoordelen), van de karren en tillen ze de bij elkaar horende series in de boten. De gasten gaan in een andere boot. Het is natuurlijk ondenkbaar dat dat ordinaire koffertje van je in dezelfde boot zit als jij. Ik geloof dat de overdaad aan luxe die deze aankomst uitstraalt de meeste mensen ook wel wat verbaasd, ze zullen snel wennen. Elk resort wil graag het andere de loef afsteken en dat merk je wel als het zich zo concentreert op het vliegveld. Het St regis haalt z'n gasten op met een motorjacht wat veel weg heeft van frituurpan met raampjes, er lopen mannetjes heen en weer op het dek op veel te mooie schoentjes die de boot aanleggen met lijnen waarvan ik weet dat ze 50,- per meter kosten. The Four Seasons heeft een meer klassiek schip, bijna een Riva. Enfin, het is een komen en gaan van de boten van de hele society.

Wij worden ook opgehaald maar met een boot. Iets anders dan de rest maar helemaal van aluminium, dat kan je van de rest niet zeggen. En onze boot is een half uur te laat, heel chique. We worden netjes na 15 minuten gebeld dat het 15 minuten gaat duren dus daarover geen klachten. Het is een aluminium speedbootje met een enthousiast zwaaiende, ietwat riekende dikkige Tsjech erin. Hij heet Vlad en hij is de eigenaar van het bungalowpark Eden Beach op de Motu op Bora Bora waar we heen gaan. Duizendmaal excuus dat ie te laat was. Ongelukje bij het boodschappen doen. Maakt ons geen reet uit, hebben genoten van alle over-the-top jachten die hun gasten kwamen ophalen.

Wij mogen niet voor de deur instappen en moeten even de hoek om waar de ‘gewone' mensen hun bootje aanmeren. Daar ploffen we onze stoffige rugtassen tussen de pakken macaroni en jumbopakken toiletpapier en gaan zelf op een houtenplank in het midden op een opgerolde handdoek zitten. Er is een meisje bij, de dochter van Vlad. Ik kom nog terug op het meisje maar laat ik alvast zeggen dat onze relatie daar al niet goed was. 'ready, ....hold on' zei Vlad..en daarna geeft hij lekker ombehouden gas en schieten werkelijk in plane het water op. Links en recht schieten we de reuze chique jachten voorbij het koraal over richting onze verblijf. Het water is kalm maar met deze snelheden spat het warme water in onze gezichten.

Vanuit de lucht is het al ongelooflijk mooi zoals jullie hebben kunnen zien. Maar eroverheen varen/scheren is een ander soort koek. (ik heb daarvan een foto op de site gezet (rem in boot)) als je eroverheen schiet weet je niet wat je meemaakt. Het is zo ondiep, helder, blauw, fris, mooi...Het is eigenlijk respectloos om er zo snel overheen te varen. Tijdens het varen beseffen we dat we het weer hebben getroffen en dat we weer een plek hebben gevonden die de vorige overtreft. We komen ook langs de overwater-bungalows. Daar wilden we graag nog 1 of 2 nachten verblijven. Nu is dat schreeuwend duur dus we moeten dat nog even goed bekijken.

Het is zo ondiep dat de buitenboordmotor gelift moet worden om hem niet te beschadigen bij het aanleggen. Dus, een beetje vaart maken, motor uit het water liften en dan op goed geluk drijvend naar de pier. Vlad heeft het vaker gedaan en het ziet er soepeltjes uit. We lopend een indrukwekkende pier af met de tassen op ons rug en nek. Van daaraf is het bungalowparkje al goed gekeurd en zie ik mezelf hier al uren zitten. We worden ontvangen door de vrouw van Vlad. Beiden ongelooflijk aardige mensen. Gelijk worden we door een soort bedaardheid overvallen. Eerst maar ‘ns een drankje en een hapje. We vallen in een warm nest. We krijgen een beach bungalow aangewezen. Nu had ik Vlad wel gesproken, vooraf maar we waren het nog niet helemaal eens over de prijs was mijn indruk maar hij wel blijkbaar en gaf ons de duurste bungalow. Nu kosten deze jongens al snel € 500,- per nacht dus het is zaak daar een beetje strak in te stappen als je daar wel wilt slapen maar niet voor wilt lappen. Dat het veel geld kost op Bora Bora is een under statement. Het is walgelijk duur allemaal en je weet niet waarom. Tussen de meest exclusieve resorts zit Vlad met z'n Eden Beach en gewoonlijk vraagt hij ook stevige, maar meer betaalbare prijzen. Later leg ik uit hoe ik aan deze zotte gedachten kom want € 500,- p.n. is waanzin, weet ik. Ik had daarom ook aan Vlad voorgesteld maximaal € 700,- te betalen voor een beachbungalow, voor 4 nachten. Dat was best een stevig beginbod en deed wat wenkbrauwen rijzen. Maar, hadden we gezegd, we nuttigen ook 3 maaltijden per dag bij je en Rem kan dat dan nog even aandikken tijdens het onderhandelen, ook de drank... Want we hadden al door, hier gaan we niet meer weg. 'En we struikelen hier ook niet over andere gasten terwijl het hoogseizoen is.' Maar dat was flauw. We kregen het voor elkaar, maar dan mochten we niet in een beachbungalow, maar 1-tje erachter. Nou dat was geen straf want die stond keurig in de schaduw en wat dichterbij de bar dus daarover geen traan.

Het werden 4 geweldige dagen en nachten. Wat een plek. En Vlad en z'n kok maakten het meest heerlijke eten wat ik mij kon voorstellen. Ik ben Aziaat, weet eenieder, dus ik eet graag als zodanig en vertoef derhalve ook graag in dergelijke contreien maar dit was ook niet misselijk hoor. Ik heb daar tegen heug en meug zitten schransen...man dat was eigenlijk niet meer beleefd. 3 keer per dag de meest heerlijk vissen. Hoewel ik in Enkhuizen, een van Neerlands beroemde vissersdorpen besloot het leven te aanvaarden, walg ik doorgaans van het dier maar ik heb bakzeil gehaald. De traditionele Mahi-Mahi vis (ik zou als vis ook wel naar één keer ‘Mahi' luisteren) op vele verschillende manieren bereidt, hebben hun weg naar mij gevonden. Ze hebben de korting op de bungalow proberen recht te trekken met het eten wat ze ons voorschotelden. De meest heerlijke tonijn, zalm (zalm?? Hier??, ook gek, whatever), De meest heerlijke wijnen, voor Rem. Ze waren beiden zo blij en vriendelijk en onvoorstelbaar servicegericht. Een zeer welkome afwisseling in dit dure, maar nog steeds Franse eiland.

Op enig moment is er besloten om Sushi te eten. Nou ik ben niet vies van Sushi, sterker nog, ik lust er wel pap van. Maar dat hield in, weet ik veel, dat we zelf zee-egeleitjes moesten verzamelen. Het bungalowpark bevindt zich, zogezegd op een Motu. Aan de ene zijde de ‘binnenkom' rondom het eiland met zijn prachtige strand en heldere water, aan de andere zijde de ruige Pacific met pittige golven, wind, klippen en ...zee-egels. Als het volle maan is geweest, dat is volgens de Tahitiaanse traditie de maan die je niet ziet (?) precies andersom als bij ons, dan hebben de egels eitjes in zich en laten ze die ‘s nachts los. Nou het was een beetje een rommelige uitleg van de gastvrouw maar dat heb ik ervan begrepen. Ze sprak niet erg goed Engels en ik heb mijn Tsjechisch de laatste tijd een beetje verwaarloosd dus we moesten het hiermee doen. Enfin, je pakt een tak, breekt deze in tweeën en hopla je hebt twee takken, heel goed. Daarmee ga je het rif op en zoek je naar a big motherfucker-zee-egel. Die probeer je tussen je takjes op de kant te krijgen. Indien geslaagd, dan pak je een platte steen en hak je alle naalden van de egel eraf. Ik ben hier niet goed in. Dat beest leeft nog. Beweegt, probeert weg te komen en wiebelt met z'n naalden alsof z'n leven ervan afhangt...wat ook klopt. Maar ik moet zegt de Tsjechische mevrouw, en (moet ik toegeven) ze had wat dwingends in haar doen. Ze was een beetje, laat ik zeggen, KGB-erig in deze. Ik heb dus met een vlakke steen, stuk koraal, de egel van al zijn stekels ontdaan. Langzaam geeft het dier het op en is zonder zijn stekels hulpeloos. Z'n mondje gaat open en dicht maar ik moet nu B zeggen want A is al achter de rug. Ik moet hem nu zo snel mogelijk doden want dit is lijden. Ik pak een mes en met 1 vloeiende beweging snijd ik z'n hele lijf los van zijn schaal. Op dat moment sterft hij, dat zie je. Ik trek z'n lijf uit de schaal en gooi hem in zee. Daar zullen de krabben van smullen. Ik heb een schaal over waarin aan alle kanten in de binnenkant een gele drab hangt. 'Thats it, thats it' mijn Tsjechische vriendin raakt bijna in extase en roept dat ik een goeie vangst heb...whow! En inderdaad met de bijdrage van mijn egeltje wordt de emmer flink voller. Duizenden egels zullen het daglicht nu niet zien omdat wij vanavond Sushi gaan eten.

Het dochtertje is opmerkelijk fanatiek bij deze jacht en praat, schreeuwt, tegen de egels. Ze vangt ze allemaal, klein en groot. Maakt haar niets uit. Ze prikt zich op enig moment aan een egel. Ze gooit hem op een steen en mept hem gelijk tot pulp. Ik zie het gebeuren en grijp in, pak haar arm. Ze kijkt me aan...alsof blikken konden doden. Ze rukt haar arm los en begint te mekkeren en op een nepwondje op haar vinger te zuigen. Dat was een beetje gek.

Ik verdenk haar van andere motieven. Het meisje heeft iets The Exorcist -achtigs, Linda Blair kan nog wat van haar leren. Het baart mij zorgen. Ik zit de volgde dag aan het zwembad en loer tussen mij wimpers door naar het meisje, wat ze doet, waarom ze dingen doet. Ze is 8, 9 jaar maar ze is niet helemaal goed geloof ik. Mensen die op deze site stuiten en besluiten om af te reizen naar Eden Beach Bora Bora, pas op het dochtertje, laat altijd een lampje aan als je gaat slapen, en wei-water en een kruis en .......

Ze heeft een kip. Deze kip is haar lievelingsdier. Dat geloof ik best maar is zij ook haar lievelingsmens? Dat geloof ik niet. Ze praat met de kip, maar niet op een gewone manier. Ze bijt de kip commando's toe en als de kip het niet doet krijgt ze ervan langs. Maar de kip kan helemaal geen Tsjechisch, de kip doet dus nooit wat het meisje wil. Wild pakt ze de kip op, houdt haar boven haar hoofd, draait de kop van de kip naar zich toe en sist tussen haar tanden door dat ze boos is omdat de kip niet doet wat ze zegt, en het is de zoveelste keer! Dan gooit ze de kip van zich af, meters door de lucht. Ter nauwernood kan de kip zich in de lucht omdraaien en veilig landen. Dan rent Rosemary's baby er weer op af en wordt boos omdat de kip zeker denkt er zo makkelijk vanaf te komen, ze grijpt de kip en weer wordt de kop er zowat afgedraaid, weer bijt ze de kip toe hoe ongelooflijk stom ze wel niet is en nu gaat ze nóg hoger door de lucht. Het heeft een griezelige uitwerking op mij. Er ligt, zoals gezegd een hele lange pier voor de deur van Eden Beach, diep de midden-zee op. Het meisje neemt de kip mee, de pier op en wil haar van de pier, in het water gooien. Net steeds ietsje verder. De kip redt het maar nauwelijks om telkens door de lucht, op tijd de pier te bereiken want kippen zijn geen beste vliegers. Het gaat een keer fout maar nu niet. Op dat moment dient zich een ander onschuldig slachtoffer zich aan, een vis. Niet zo gek op die lokatie maar hij heeft pech, hij zwemt naar het oordeel van Rosemary's baby, te dicht aan het oppervlak en voordat je het goed en wel in de gaten hebt, mept ze met haar slipper op het water en grijpt ze daar een half bewusteloze vis uit het water. Best knap, maar ook dit krijgt een misselijke wending. Ze mept en mept en mept met haar slipper net zolang op de vis totdat deze naast dood ook onherkenbaar is voor z'n vriendjes. Daarna schopt ze hem het water in. De kip is hem gesmeerd.

Rosemary's baby ..ik weet haar echte naam niet, huilt als een wolf. Echt waar! Als ze de kans ziet, huilt ze als een wolf bij volle maan. Zomaar, wanneer ze zin heeft. Als ze met haar ouders zit te eten in het restaurant, die niet op of om kijken. Of in het zwembad, als ze weer verzeild is geraakt in een fantasie. Ze bouwt op enig moment onder de steiger, onder hevig gehuil en gebrul, een soort ‘heilige plek' een plek waar alleen maar speciale mensen mogen komen. Kinderen kunnen dat zo goed. Ik mag komen kijken (waar heb ik dat aan verdiend) en ik kom er niet onderuit. Ze heeft met touwtjes tientallen webjes gespannen waar allemaal nepspinnen in hangen. Daaronder heeft ze allemaal tekens geboetseerd in het zand. Ze moet er smakelijk om lachen en haar diepe zwarte wallen onder haar ogen vallen mij nu pas op. Het wordt tijdens mijn verbleef een must haar te observeren en dit te delen.

Op het moment dat ze een enorme Heremietkreeft van een kilo door het restaurant voetbalt, kan ik het niet langer aanzien. Ik vraag beleefd maar toch ook wel behoorlijk duidelijk aan haar moeder of het wel goed gaat, dat kind en de dieren hier. Ze is de dierenliefhebber zelve en ik hoef mij echt nergens zorgen over te maken. Je hebt haar toch gezien met haar kipje'Das toch pure liefde'. 'Pardon?' zeg ik en trek daarbij waarschijnlijk een gezicht die niet erg voor de zaak van de dochter pleit. Ik geloof dat ik niet echt op haar hoef te rekenen in de corrigerende sfeer. ‘Maar gaat nu een Heremietkreeft het zwembad in rollen' zeg ik. 'Welnee, dat doet ze niet'. Ze kijkt haar dochter aan, die kijkt mij aan en perst haar lippen tot een spleetje. Ze zegt iets tussen haar lippen door wat ik niet begrijp maar ik geloof dat ik, en Rem niet zo populair meer zijn bij Rosemary's baby.

Ze gaat als haar moeder niet kijkt stiekem verder met rollen en ik kan maar net voorkomen dat de kreeft inderdaad zijn dood vindt in het zwembad. Ze blijft er daarna vanaf, de kreeft maakt dat ie wegkomt en zoekt een geschikte schuilplaats maar is te groot om zomaar ergens onder te kruipen. Het meisje volgt tot op de millimeter waar hij heen gaat maar ik volg haar en ze weet dat ze nu met mij te maken heeft als ze op marteltocht is. Het worden nog leuke dagen...

Het zijn zûne lappen tekst, en er is veel te zeggen over Bora Bora, dus het is opgesplitst.