Tahiti- Huahine

Het tweede ‘losse' eiland (in de zin van dat Tahiti uiteraard ook een eiland is maar verondersteld wordt als ‘het vasteland') wat we bezoeken is niet zo bekend bij het grote publiek en dat vinden we prima. Graag houden we het zo maar nu heb ik het toch op de site gezet. Ik hoop dat de mensen die op dit verslag stuiten en erheen willen het verder stilhouden. We hebben, zij het met enige moeite, tickets kunnen bemachtigen voor een round-trip. We vliegen vanaf Pape'ete naar Huahine, dan naar Bora Bora en dan weer terug naar Papa'ete. Het kópen en daarna ophalen van de tickets is wederom een ‘trekken aan een dood -commercieel- paard'. Ze, en daar bedoel ik de personen mee die je nodig hebt om je zaken voor de reis te regelen mee, willen geen service geven, weten niet hoe, kunnen het niet, vinden het niet leuk, vinden jou niet leuk of whatever. Maar telkenmale blijkt maar weer dat je zelf net even wat meer moet weten dan hen om ze van hun plek te krijgen, in jouw voordeel. Ze hebben allemaal een beetje de mediterrane ongeïnteresseerdheid in zich en het is mij werkelijk een raadsel hoe dat zo is gekomen.

We proberen weg te komen van Moorea, liefst met een vliegtuigje naar Bora Bora, dan wel Huahine en dat is behoorlijk moeilijk omdat de vluchten vanaf Moorea vol zijn. 'Zoals altijd op dit moment van de week'. Zegt de vrouw aan de telefoon (mensen van een hotel, regelen dit niet, ook al hebben ze een bookings-functie...zelfde systeem als in New Caladonië...was dat niet ook Frans?) 'Het zijn ook kleine vliegtuigjes' voegt ze er nog aan toe om mij er de logica ervan te kunnen laten inzien. Ik zou nog een vliegtuigje kopen, of koop een wat grotere maar dat komt niet bij ze op. Ze kan mij niet verder helpen. ‘Maar als ik nu vanaf Pape'ete zou vliegen? Is er dan wel plek aan boord?' ‘Oui, dan wel meneer'. ‘Maar dat is toch hetzelfde vliegtuig'. Oui, klopt meneer. ‘Maar dat is toch gek?'. U wilt toch graag in Moorea aan boord monieur' ‘Ja, graag'. ‘Dat gaat niet.' ‘Oké...mag ik van u een ticket vanaf Pape'ete naar Huahine, morgen om kwart over 5?' ‘Ja das goed, maar u bent op Moorea?' ‘Ja, maar ik pak wel even een boot naar Pape'ete en stap daar in het vliegtuig. ‘Maar u moet er echt zijn hoor anders krijgt u uw ticket niet?''Klopt, u kunt op mij rekenen, is dat bij deze dan geregeld?' Nee, u moet morgenochtend na 7 uur 's morgens teugbellen want het reseveringsbureau is dicht.' Ja maar het is nu 3 uur? 'Ja, maar ik ben dicht' Maar ik heb u nu toch aan de lijn.' Ja klopt, maar u moet morgen terugbellen, au revoir.'

We kijken elkaar aan en realiseren dat het altijd gekker kan dus. Nemen een pilsje en zetten de wekker. Dat ging een stuk vlotter en we kunnen in 1 gesprek alle tickets regelen. We spreken af dat ik de tickets een uur voor de vlucht ophaal, om 4 uur. ‘U kunt ze ook nu ophalen.' ‘Nee dat gaat niet, zit op Moorea.' ‘Pardon..maar komt u ze wel halen dan?' ‘Ja, neem straks de boot'. ‘Nou dat hebben we niet eerder meegemaakt, maar als u ze niet komt halen dan heeft u een groot probleem want...etc.

Ik begin te begrijpen dat wat wij doen inderdaad een beetje raar is. Maar een bootje pakken van een uur, prachtige rit. Aankomen, links van het vliegveld, taxitje van 10 minuten en hopla, ik sta in het vliegveld...is zo raar niet toch? Enfin, we gaan eerst nog even met de Stingray's zwemmen waarvan reeeds akte is gemaakt in het vorige verslag en daarna pakken we de boot. Bij aankomst blijkt dat je je tikets moet ophalen, voor 4 uur, omdat ze dicht gaan om 4 uur. Dus een uurtje voor de vlucht je tickets halen is in dit geval weer wel heel nonchalant. Want we vliegen om kwart over 5. Maar goed, we hebben ze en we kunnen voorlopig voort.

Het is een ATR 72, een propellervliegtuig (voor de kenners). Hartstikke mooie vlucht maar we komen in het donker aan om 18:00 uur. In de ‘aankomst hal' hopen we de mevrouw of meneer te treffen die ons meeneemt naar ons hotel, bungalow aan het strand. Langzaam loopt de hal leeg en iedereen vindt zijn of haar weg naar pick-ups en andere gereedstaande auto's. We beginnen te vermoeden dat er iets niet goed is gegaan. Iedereen die ik snel aanschiet, ziet inderdaad ook dat degene die mij moet ophalen, er niet is. ‘Maar die komt vaak wat later, wacht gerust, hij komt, Tahiti-time, haha'. We zijn de enigen die er nog zijn op het vliegveld, het was de laatste vlucht. In Tahiti is het aardedonker als de zon onder is, de zon is om 6 uur onder. De schoonmaakster trekt een dweil door de hal. Lichten gaan uit. We worden opgegeten door muggen en overal om ons heen is het aarde, aardedonker. ‘Wat krijgen we nu?' ‘Moet ik straks op een vliegveld slapen?' ‘Enige onrust dient zich aan. We proberen alle telefoonnummers die ons ter beschikking staan maar iedereen is onbereikbaar. Er gaat een deur open en de enige nog overgebleven jongeman die ons verbaasd staat aan te kijken is de baliemedewerker. Hij vraagt wat we hier nog doen. We leggen uit dat we geen vervoer hebben en hij is eigenlijk een beetje geïrriteerd. 'Degene die jullie zou ophalen zat hier vanmiddag nog een biertje te drinken'. Hij maakte nu aanstalten om naar de op een na laatste auto te lopen op het parkeerterrein en te vertrekken. Ik greep mijn kans en vroeg of hij ons kon meenemen naar het guest house waar we heen zouden gaan. Het vliegveld ligt namelijk in the middle of nowere. Daarnaast, geen lantarenpalen die je kunt volgen naar een dorpje ofzo, lopend desnoods. Of ik wel goed bij m'n hoofd was, helemaal aan de andere kant van het eiland? O, maar kun je ons in ieder geval hier van het vliegveld meenemen want er neemt ook geen taxi z'n telefoon op en hier slapen is geen goed idee...het is half 7 nota bene. Hij was niet blij maar gelukkig was hij bereid ons naar het dichtstbijzijnde pension te brengen...naast het vliegveld op 5 minuten rijden. Konden we in ieder geval slapen en eten. Je begrijpt dat we des duivels waren. We hadden een reservering staan voor 3 dagen op een prachtig eiland, zouden opgehaald worden, hebben honger, een miljard muggen laten van zich horen. En nu zaten we in een k.u.t.pension onder de rook van het vliegveld.

We worden heel goed en vriendelijk opgevangen door het pensioen en gelijk worden we verwend met bier en heerlijk eten. Onderwijl mag ik bij herhaling het nummer van het originele guest house bellen om de man de huid vol te schelden. Maar ik krijg hem niet te pakken. Ook de medewerksters van het pensioen zijn verontwaardigd en bellen vrolijk door als ik eet. Op enig moment lukt het hen hem te pakken te krijgen en geven hem aan mij. Ik heb een gesprek met hem waaruit hij kon opmaken dat ie tot actie moet overgaan om het weer wat recht te trekken en na vele oe la la's en merde's later hangt ie op nadat hij om 5 minuten geduld heeft gevraagd. Ik ga weer eten. Ondertussen wordt onze bungalow gereed gemaakt voor de nacht. Wij gaan er vanuit dat we nog steeds niet gaan slapen waar we op hoopten maar na een half uur staat daar opeens Vitee voor ons neus. Een sympathieke, dikkige Fransachtige Tahitiaan met een ontwapende lach. Hij schaamde zich de ballen uit de broek voor hetgeen ons is gebeurd en hij ging het goedmaken. We hadden vooraf met elkaar afgesproken boos op hem te blijven totdat hij de prijs van de bungalow zou halveren. Dat zou mooi zijn.

Het bleek dat ik zijn zus, de feitelijke baas, had gesproken, een dag eerder. Met haar raakte ik in een discussie over de zeer afwijkende prijzen die ze noemde t.o.v. de Lonely Planet en was niet bereid een korting te geven. Ons gesprek startte dus wat lullig. Ik heb uiteindelijk toch een reservering geplaatst onder het mom, we hebben het er nog over als ik er ben. Maar ze geloofde mij niet want ik had haar gezegd dat ik op Moorea zat en dat ik de volgende dag een boot naar Pape'ete zou nemen en dan een vlucht naar Huahine. Net als de meiden van de vliegtuigmaatschappij vertrouwde ze het niet. Ze vroeg in dat telefoongesprek ook of ik haar wilde bellen als ik de tickets in mijn handen had. Anders zou ze voor de kat z'n viool naar het vliegveld komen. Ik moest haar voor 3 uur bellen met de bevestiging dat ik ging komen. Maar ik kon pas om 4 uur de tickets halen. Zij meldde dat ze om 3 uur dicht ging (?) en dat dat dus een probleem ging worden. Ik verzekerde haar te komen en zij gaf aan mij, hoewel aarzelend, te geloven. Echter, ze heeft mij uiteindelijk niet vertrouwd en heeft de vliegtuigmaatschappij gebeld of er een meneer ‘Steven' aan boord zat. Nou die zat er niet maar wel een monsieur Palmán avec un monsieur Bûnskoetàh...maar dat wist ze niet.

Zonder veel meelij drukten we hem op het hart niet onder indruk te zijn van zijn relaas over zijn zus maar dat het vooral heel stom is. Voorts hield Remco ook nog even de Lonely Planet onder zijn neus met de prijzen die de helft waren van wat die lieftallige zus ons doorgaf en dat we die ook niet van plan waren te betalen anders stuurden we de Lonely Planet, naast die mail over Moorea, ook nog even een mail over zijn toko. Hij bood aan, binnen een seconde, de prijzen in de Lonely planet te willen aanhouden. Sterker nog, wij kregen de mooiste, grootste en meest relaxte bungalow van zijn park en of we nu gelijk meegingen om even lekker te gaan eten en drinken...dat vrolijkte de boel lekker op.

We werden na een wilde rit over de eilanden opgevangen in restaurantje ‘op' het water wat binnen zijn park stond. Gelijk komen we in gesprek met degene die zijn duikshop runt en zijn vriendin, z'n vrouw en we worden voorgesteld aan zijn net geboren zoontje. We drinken er een paar, het komt helemaal goed en we worden vrienden voor het leven. De volgende ochtend worden we wakker met een kater in een bungalow als nooit te voren. Het was boven alle verwachting. Zijn park was klein maar wel zo onwijs leuk in elkaar gezet. Met de meest creatieve bouw die je je maar kunt voorstellen. Prachtige houtenhuizen met luiken, klamboes en een hele creatieve, hele ruime badkamer, wat meer weg had van een mini lagoon. Alles gelegen in een heel ‘tropisch' aangelegde en onderhouden tuin waarin naast de meest mooie vogels en ander gesnor rondliep, vloog en kroop ook kippen met hun kuikens doorheen banjerden. De tuin staat vol Boeddhabeelden en traditioneel Tahitiaanse kunst. Overal zijn kruipdoor, sluipdoorgangetjes naar kamers bovenop of achtergelegen bungalowtjes en vertrekken. Dit alles tegen en over het water heen gebouwd. Het is inderdaad de vermelding in de LP waard en ik gun hem veel bezoek vanuit de hele wereld.

Op een van de dagen pakken we de fiets en nemen we onszelf voor Huaine Iti rond te fietsen. Als er in Tahiti ergens -Iti- achter staat is het een aanhangsel of iets-wat-er-bijhoort denk ik want je hebt Tahiti-Nui (hoofdeiland) en Tahiti-Iti (kleinere bijeiland) en dus ook Huaine-Nui en Huaine-Iti, wat dus een klein eilandje ernaast is, waarop wij zitten. Het is een eilandje wat je in (in principe) in 2 uur kunt rondfietsen. We besluiten dan ook om fietsen te huren en voor nog geen € 30,- p.d. kan dat. Ook onze wenkbrauwen rezen enigszins toen dat bedrag viel maar het is hier de normaalste zaak van de wereld om elkaar de hele dag een poot uit te draaien voor meest onbenullige diensten en producten. Zoals een kaars voor € 18,- p.st. Waarom ook niet. Maar goed, het fietsen. Zoals meer out-door dingen tijdens deze reis wat worden overdreven nemen we het ook nu wat ruim en pakken we de lange route en fietsen we min of meer even helemaal terug naar het vliegveld. We rijden een tijd waar Armstrong jaloers op zal zijn maar we vergeten in onze onnozelheid water mee te brengen en moeten even flink op de pedalen om dat op te lossen. We fietsen op het randje, om het eiland heen. Berg op berg af. Het is zondag en ze zijn hier nogal vroom dus alles (er is überhaupt al nix) wat er is is dicht. Je komt in een lastig pakket, fietsen we terug naar huis, daar is water, of gaan we verder? Er moet hier toch water zijn? Maar hoe verder je fietst hoe onaantrekkelijker wordt de eerste optie en zul je wel moeten doortrappen.

Maar liefst 20 km verder treffen we het, een mevrouw opent net haar luiken en kunnen we een watertje scoren. We grissen het eigenlijk gewoon uit haar koelkast en hebben geen tijd om af te rekenen, eerst moeten we nodig drinken. Dat was net op tijd want we gingen beiden bijna ter aarde. Heerlijk, die out-door dingetjes. Zeker als je het een beetje voorbereidt.

De fietstocht is indrukwekkend, dat moet gezegd. Tussen onze uitdroging -en puttings verschijnselen door is het landschap weer adembenemend, ook dat nog. Nee, hoor het is weer erg cool. We hebben er ook veel foto's van op de site gezet. Achteraf blijft deze toch je het meest bij, zo gaan die dingen. Het eiland bestaat uit baaien, bergen, stranden, lagoons. Het is prachtig en we fietsen dwars door een jungle. Het is wel loeiheet en dat maakt ook dat we snel water moesten hebben. Tahiti bestaat uit eilanden met daaromheen een golfbreker, een Motu. Aan de buitenkant van zo'n Motu klappen de golven van de Pacific en rollen er als het ware met een tiende van hun kracht overheen. Achter deze Motu, aan de binnenkant dus, zijn de meest prachtige koraalriffen en is het water het helderst. Zo'n Motu kan enkele centimeters boven het water uitsteken en niet breed zijn, tot behoorlijke lappen land die honderden meters breed worden. Op een dergelijke Motu zullen we later verblijven, op Bora Bora. De golven klappen met, ik mag wel zeggen, behoorlijk geweld op deze klippen, honderden, tot kilometers van het ‘hoofdeiland'. Dat is best gek want overal om het eiland, op enkele doorgangen na, zijn praktisch geen golven in de baaien, wel stroming. En verderop is het geweld maar nauwelijks te horen. Omdat het water in die ruimte tussen de Motu en het eiland zo rustig is is de kleur zo verschrikkelijk strak blauw en zuiver. Je kunt hier, verder nog dan in Nieuw Caledonië, met gemak 20-30 meter onder water kijken.

Het geeft het geheel nog meer het paradijselijke...zal dat niet snel vergeten.

Maar ook aan Huahine komt een einde en we pakken onze rugtassen weer in voor het volgde eiland; Bora Bora. Daar zal het paradijs op ons wachten. Ik ben benieuwd, Rem is zenuwachtig als een klein kind en krijgt zowat diaree van de spanning.