Queenstown tot Christchurch

Dat raften ja, dat was lachen. Heb ik in 1 ruk op papier geknald. Later besef je pas wat een mazzel we eigenlijk hebben gehad. Misschien zijn we onnozel geweest, misschien is dat nu juist avontuur. Weet het niet. We hebben wel gelijk onze spullen gepakt en zijn verder gereisd. We hebben de overige mannendingen bij de mannen gelaten en zijn ons weer gaan toeleggen op dingen die niet gelijk tot de dood zouden kunnen leiden. Hoewel..

The Milford Sound is een gebied die (volgens de Maori's) is gemaakt met 7 uithalen van het zwaard van een van hun god-leerlingen. Aan de andere kant van de berg vanwaar Queenstown (QT) ligt. Je kunt er vanaf daar ook niet komen. Je moet eerst helemaal terugrijden, 100 km door de bergen en dan weer omhoog via een andere berg, 150 km. Hemelsbreed ligt het denk ik 25 km uit elkaar. Het is een inham landinwaarts vanuit de zee, een kilometer of 15 schat ik met bergen omgeven. Vele waterstromingen van andere bergen komen in deze inham uit. Je reist er dus zoals gezegd door de bergen heen. Klautert omhoog door een landschap wat we wederom niet eerder zagen. Plots ligt er sneeuw in de berm. Omdat je al 150 km in de auto zit heb je niet in de gaten dat het alsmaar kouder is geworden en dat het nu vriest. Op enig moment ga je een tunnel door. Een, mag ik wel zeggen, primitieve tunnel. Hij is er opeens, hij is niet heel veel breder dan de camper, is ook niet veel hoger en er brandt geen licht. Tegenliggers moeten worden gepasseerd in daarvoor bestemde inhaalhavens. Maar je weet niet waar ze zijn en tegenliggers zie je niet naderen omdat de tunnel omhoog loopt en midden in de berg weer naar beneden. Ik had nog nooit in een tunnel gereden waarin de weg klimt. Best gek. We waren gewaarschuwd dat het weer aan der andere kant van de berg, als je door de tunnel bent, compleet anders kan zijn en dat de trip naar The Souds, dan opeens een heel ander karakter krijgt. We waren, nog wantrouwig, op het ergste voorbereid. Maar het was ons gegund, weer was het raak en alles kraakhelder. Ik blijf het zeggen maar ik doe het toch maar weer ‘ns..de landschappen hier zijn adembenemend. Het licht, de bergen, de lucht, de beplanting alles is geregisseerd, aangeharkt, bemest en bijgeschaafd. Zo mooi ligt het erbij. We rijden de berg af. Geen vangrails, geen strepen. Ik heb het gevoel dat we een gebied in rijden waar niet veel mensen komen. Toch is het een van de meest populaire plaatsen van NZ. 'The Milford Sound behoort tot de mooiste plekken op aarde' en staat op 1 voor wat het de trekkings betreft, wereld wijdt. Mij bekruipt het gevoel dat als we hier rijden, slapen, lopen, alles net nieuw, fris en puur is. Alsof ze net weg zijn, de stucadoors, de schilders en tuinmannen.

Onderweg komen we tientallen watervallen tegen. Ik heb veel gereisd toen ik een kleine jongen was (nog kleiner). En een van de hoofdlijnen van die reizen waren alle watervalletjes, stroompjes, beekjes en meren in Europa. Mijn moeder speurden ze op in boekjes en wij jaagden ze na. Heb ze allemaal gezien, overal. Eat your hart out mam. Je wordt het op enig moment gewoon een beetje zat, bijna. We stoppen bij een bijzonder geval. Het is een korte wandeling door een bos. Wederom word je overvallen door je Eftelingherinneringen. De bomen zijn zo mooi begroeid met een mossoort, zo groen en intens. Op dat mos groeit weer een andere parasiet die groene sliertjes laat hangen, varens zo groot als auto's groeien tegen palmbomen. Overal hangen lianen, hangplanten, klimplanten, paddenstoelen, rotsen met nog meer mos, gras, stronken, kleine stroompjes met hun zachte kriebelige gekletter en moerasachtige pasjes midden tussen de bomen. Alles hangt en groeit in een vage, vochtige maar frisse mist waar de zon doorheen probeert te komen. De zon trekt dikke stralen in de mist waardoor alles erg surrealistisch lijkt en alles weg heeft van een door mensenhanden aangelegd en in elkaar geknutseld decor.

Lord of the Rings is hier opgenomen en dat merk je, er is niets gedaan aan het decor want het staat, leeft en groeit hier. Mensen kunnen dit trouwens helemaal niet maken. Dit kan de natuur alleen, als zij daar een paar miljoen jaar de tijd voor krijgt lukt dat. Gelukkig is de batterij van de camera leeg en zullen we het met ons geheugen moeten stellen.

Het bospad gaat bergopwaarts en langzaam komt er een geluid op sterkte. Meer en meer wint het geluid het van de kleine beekjes en de vogels. Je voelt het in je onderbuik, je longen. Het is een gedonder waarvan je weet dat de bron enorm moet zijn. We slaan de hoek om en alle geluid grijpt je, de waterval. Het zojuist omschreven bos groeit ook hier met veel enthousiasme tegen de bergen, we staan op een smalle brug die de smalle kloof overbrugt.

Als we naar boven kijken zien we de dat de kloof aan beide kanten helemaal begroeid is en de planten vechten om een stukje ondergrond om te wortelen, geen steen te zien. Tussen de begroeiing door buldert een waterval van 4-5 meter breed. Met een klap komt het neer in een bassin voor ons, daarna valt het onder de brug door in een 40 meter lager gelegen bassin. Alles is overwoekerd, mos, gras, lianen, palmen, bomen, groen, er stijgt een damp op uit het water, je kunt niet met elkaar praten. Hier zijn we dus even stil van...

We rijden verder. Bij aankomst bij de ‘hoofdattractie' The Milfords Sound, bleek de camping leeg. We waren de enigen. Maar dan ook echt. In dat hele gebied waren we de enige bezoekers. Ook na een wandeling naar waar het omdraaide, alleen wij. De volgende dag zouden we het meer over kajakken. Het gebied, The Milford sound is een verzameling bergen met daar tussendoor een kloof die uiteindelijk in de zee uitkomt. Ooit jaagden de Engelsen (en anderen) op walvissen en opzoek naar meer wateren om te bevissen stuitte ze op een doorgang in de duizenden kilometers lange NZ kust. Ze voeren naar binnen met hun enorme schepen en ontdekte dit natuurverschijnsel. De kapitein noemde het naar zijn geboortedorpje in Wales, Milford en de bemanning sprak met elkaar af de ontdekking geheim te houden.

Hier zwemmen, tussen de bergen, in een soort groot meer dus, waar verderop, hogerop, sneeuw ligt, de meeste vissen die je op zee ook zou treffen. Maar dus ook dolfijnen en haaien. Als je de foto's ziet geloof je niet dat je in verbinding staat met de oceaan. Het water is weer zo helder en blauw dat je tot de bodem kunt kijken en je je met een beetje fantasie op een tropisch eiland begeeft. We starten heel vroeg met een kajaktocht die de hele dag zal duren. We hebben lunch, drank en whatever mee in ons eigen 2 persoonskajak en we kunnen er niet uit tot het einde van de dag, simpelweg omdat er geen plekken zijn om aan te leggen, de kliffen eindigen in het meer. We kajakken onder de kliffen door, langs de rotswanden waar weer de meest prachtige begroeiing om de zonnestralen en ruimte om te wortelen met elkaar knokken. Er ontspruiten honderden watervalletjes (die helmaal niet zo klein zijn) overal om je heen. We hebben weer mazzel met het weer, het is droog, windstil en zelfs warm. Nu wil het zo dat we juist op deze tocht beter regen hadden kunnen hebben omdat alle watervallen dan met zoveel geweld hun water lozen van zulke gigantische hoogtes dat je niet meer weet waar je moet kijken. Wat niet weet wat niet deert en we count our blessings met dit weer. We treffen enorme scholen vis en zelfs zeehonden die op het mooiste plekje van het meer liggen te rusten. Midden op het meer houden we stil en liggen we roerloos tussen de enorme bergen, met gigantische afmetingen..wat zullen die Europeanen, toen ze hier binnenvaarden hebben genoten van hun geheime ontdekking. We kajakken naar een waterval. Deze 165 meter hoge jongen komt met geweld in het ‘meer' uit en voorziet de hele omgeving van water en elektriciteit.

Het is allemaal even mooi en overweldigend. We komen tot de conclusie dat we tot dan toe reizen maakten waarbij vooral mensen en culturen ons hebben getrokken. In Thailand kun je natuurlijk ook niet om de natuur heen, toegegeven, maar het zijn toch die culturele verschillen die je boeit, waarom je steeds verder wilt. In NZ is geen cultuur die wezenlijk afwijkt van die van ons, behalve dat ze maatschappij hebben opgebouwd met (of dankzij) de Maori's. Maar alles is op de westerse lees geschoeid. Hier is de natuur de baas, by far. Wij bouwden dijken en pompten water weg. Hier is de natuur zo groots, zo in de meerderheid, je laat het wel uit je hoofd hier meer te veranderen dan louter een miezerig weggetje in een berg. Hier zijn bomen bómen, planten ook écht planten en groen en groot en..meer dan jij. Ik wist niet dat ik het in me had maar toch. Heb er weer wat interesses bij gekregen door dit land te doorkruisen.

En doorkruisen dat doen we dit land. Degenen die op de kaart mee hebben gekeken weten dat al, we kammen dit land helemaal uit tot het laatste polletje want het blijft mooier achter elke heuvel, berg of duin. We zouden in NZ totaal 5.800 kilometer rijden in iets meer dan 4 weken. Van noord naar zuid-west naar zuid, naast zuid-oost en weer naar noord, tussendoor steken we over en maken we nog een omweg omdat er zich daar nog iets bijzonder begeeft.. We reizen naar het uiterste puntje van het zuider eiland en weer door naar boven. Een omweg van even meer dan 200 km Omwegen van 200 km lullen we niet meer over.. . Zo ver zijn we nog nooit van huis geweest. Vanaf hier is Antarctica de volgende bestemming. Je hebt er geen zak an, maar je bent hier nu toch, dus wil je ook dergelijke onzin doen. En weet je, we hebben de tijd.

We hebben begrepen dat in Mount Hutt het skiseizoen is geopend. Veertien dagen eerder dan gewoonlijk. Naar NZ reizen en niet hebben geskied of geboard terwijl dat wel had gekund is geen optie. Wij moesten hier dus heen. Wederom een klein omweggetje, maar wie doet ons wat. Ze kennen het fenomeen Chalet-op-de-piste niet. Maar camping-onderaan-de-piste wel. Top. We konden onze garderobe nóg verder laten uitdijen door in het dorp alles huren wat ons hartje begeerde, jassen, handschoenen, broeken, sokken, schoenen..ten einde zonder bevroren tenen en vingers de hellingen te bezweren. En dit alles ook nog voor een appel en een spreekwoordelijk ei want er moet natuurlijk wel op de spreekwoordelijke centjes gelet worden. Het is eigenlijk van de zotte. We staan voor onze lol op een camping in de kou omdat we willen skiën. Jullie vieren op dat moment weer een top lente. Heb zowel mijn broer als mijn vader aan de lijn die mij vrolijk melden dat ze weer heerlijk over de grachten hebben gevaren en nu in de zon zitten, pfoe. Ik ben op dat moment de koortjes van mijn skipak aan het aantrekken om de sneeuw buiten te houden. Het vriest 's nachts nu niet licht meer. Ik hoop dat de watertank en leidingen hier een beetje tegen kunnen want het is hier ruim onder nul en op de piste overdag maximaal min 1 maar erg zonnig. Sneeuwcondities prima, pistes prima.

Ik had een hip snowboard gehuurd en Rem skies. De lift in en nou ja..eigenlijk verder wel een beetje hetzelfde als in Zwitserland. Iedereen spreekt alleen engels en alle borden (ook die zijn doorgedrongen tot de pistes) in het Engels. Er is nog een heel belangrijk verschil, dit tot vooral groot verdriet van Die Lange...geen ‘tentje op de piste voor een klein drankje' en dus géén aprè ski. Dus klaar met skiën is, naar de bus, naar het dal, eten en slapen. Het was evengoed erg grappig om hier de bochten te draaien. Het is vooral bizar om boven op een berg te staan, in de sneeuw en relatieve kou en uit te kijken over een groene vlakte, weilanden en helemaal aan de horizon de oceaan met z'n stranden en schepen. Hoe je de piste ook nam, je kwam altijd uit op een riggel waarachter de groene vlaktes met daarachter het helder blauwe je aandacht grijpt. Je bent gewend om altijd maar bergen te zien, en dalen met sneeuw en huisjes met sneeuw erop etc. geen oceaan, vanuit elke hoek. Erg indrukwekkend.

Ik heb natuurlijk weer een soort akkefietje. Het is hier niet cool om een beveiligingsband van je board om je been te binden. Die zijn dus heel kort en moeten onopvallend aan je veter. Wat een gezeik is dat toch dat board-lifestyle gelul, erg vermoeiend. Maar ik die zich graag houd aan zaken die van mij worden verlangt houd mij keurig aan deze belachelijke en naar later zou blijken, gevaarlijke modevoorschriften. Het bandje met een super coole klip moet namelijk aan je supergave veter, maar dat gaat niet als de klip is bevroren. Ik ben op enig moment op een plek op de piste beland die van mij verlangt de zaak weer even af te koppelen en terug te lopen. Tijd nog moeite wordt er bespaard voor een leuke foto. Any how, bij het afkoppelen van het board, glipt de supergave klip los en gaat mijn board er vandoor. Het ketst op het ijs, draait om z'n as en gaat nu full speed het dal in. En dat is heel slecht nieuws. Een board tegen je hoofd die met een flink gangetje de hele piste is afgegleden kan zomaar het einde betekenen. Rem er achteraan, te vergeefs. Godzijdank (zo ben ik dan toch wel weer) schiet het board een heuvel op en bovenop komt ie min of meer tot stilstand in de handen van een, naar later blijkt, liftbediende. Niemand geraakt. Pff. Deze geeft Rem te verstaan dat hij het board niet teruggeeft, dat ik mag lopen en me mag melden, helemaal onderaan in het dal bij Pikkiepatex...weet ik veel.

Das lekker. Maar ja, geef hem is ongelijk, wat er allemaal had kunnen gebeuren. Die kloteklip. Ik moet mij als een kleine jongen melden bij een echte kleine jongen. Hij is niet de baas van de piste, de echte baas zit in een meeting. Of ik even wil wachten, een uurtje tot z'n baas terug is. Euh, nee eigenlijk niet. Begrijp jullie volkomen, ik ben er ook erg ziek van maar ik kan er niet zoveel aan veranderen en and the end, alles is goed gegaan. Die klote klip was bevroren en het werkt ook niet aan je veter, dat moet om je been en dan niet met een stalen klip maar met een plastic sluiting. In Europa hebben we van die...etc. De jongen legt mij uit dat hij allang begrijpt dat ik die klip aan had. 'Ja tuurlijk' zeg ik. Nou dat was niet zo ‘tuurlijk' want het is namelijk écht oncool om een beveiligingsklip te gebruiken in NZ. Dus die wórden ook niet gebruikt, ook niet aan je veter. Het outdoorman-verhaal. Het over the edge gelul zeg maar. Vorig jaren waren er vele, vele ongelukken met boarden die naar beneden zeilden, met verwondingen als gevolg. De regel voor 2009 is nu, als je je board op de berg verliest, ben je hem kwijt. Maar omdat ik zo'n sluitend verhaal (dat dan weer wel) heb krijg ik mijn board terug.

Het skigebied is open maar eigenlijk te beperkt voor meer dan een dagje skiën. Daarnaast voelen de boarders zich hier helemaal het mannetje en dat moet nog even indutten. Mij te veel testosteron. Wat snaps zou wonderen doen. Maar goed, we houden het dan ook na 1 intensieve dag voor gezien en pakken de spullen weer in voor de volgende, laatste kilometers. Wederom een onvergetelijke ervaring. Het staat hier duidelijk in de kinderschoenen als je überhaupt zou moeten vergelijken met Zwitserland. Nu ben ik helemaal geen über vrolijke aprè ski dude die al lallend in een dampige blokhut sta te hossen maar een crêpeomelet om een uur of 1 sla ik niet af en een pilsje, eentje maar, om 3 uur, top. Niets van dat alles, helaas. Maakt niet uit, we hebben het beleefd.

Christchurch, again. We waren hier al eerder, 2 weken geleden. We hadden hierheen toen de treinreis gemaakt. Nu waren we er weer, met de camper. Kan niet anders zeggen, leuke stad. Klein, compact, met veel jonge mensen en weer veel barretjes etc. Maar we komen niet voor de barretjes dit keer. We wilden de stad nu even bekijken en een beetje rondlopen. Maar ook nu loopt het weer anders en we belanden in een chique restaurant in gezelschap van een Belg, een uitverkorene wiskundige die onderzoek deed in Christchurch. Ik kan jullie melden, boeiende gesprekken gevoerd over de on-ontdekte gebieden van de complexe wiskunde. Met een Belg nog wel. Erg grappig. Evengoed, toegegeven, werd onze aandacht getrokken naar de tafel naast ons waar een stel, iets oudere-jongeren, beiden aan het bellen waren, niet met elkaar. Lekker even samen uit eten. Nadat ze ophangen komen we toch met ze in gesprek en we belanden in een hartstikke avond. Beiden net tegen de 50 en waren het ‘nog een keer aan het proberen met elkaar'. Zij was COO bij de radio in NZ, pittig wijffie en hij was arts ofzo. Zeer moderne lieden die die avond onze beste vrienden werden. Hij had een huis in Christchurch en zij in Auckland. We zijn uitgenodigd in haar huis om Auckland te verkennen en om onze terugreis te vergemakkelijken. Helemaal los gegaan. Niet meer gezien, zo gaan die vakantieliefdes. Ze komen nog wel naar Mokum, maar dat moeten we nog zien.