Raften

De helivlucht, dat was cool, toen moest het raften nog beginnen. We hadden de vraag gekregen of we eerder hadden geraft. Dat hadden we beiden eerder gedaan. Die Lange ergens een keer in België en ik in Zoetermeer op een kunstraft-baan. Geen benul dat er twee soorten raften bestaat, het raften voor losers en het NZ raften. Zoals alles hier gaat het allemaal net iets ruiger, sneller, harder, hoger, dieper. Het begon redelijk relaxt. We zaten op de rand van de rubberboot en kregen allerlei instructies voor áls het mis zou gaan en wat je dan moest doen. Allemaal procedures maar het moet nu eenmaal. In ieder geval niet in paniek raken, op je rug proberen te drijven, mee laten voeren door de stroming, heel rustig, en voeten in de richting waar het water heen gaat zodat je je kunt afzetten tegen de rotsen en randen, rustig ademen en dan komt onze 5^de gids je halen met die rode kano. 'steek je had maar even op'Yeah, dat is hem. De redder in nood.

Iedereen heeft een vaste plek en iedereen luistert naar de gids (en tevens stuurman) achterop. Dus links-vooruit, betekent, alle mensen die links zitten, vooruit moeten peddelen. 'als ik zeg all in, moeten jullie allemaal in de boot gaan zitten en de touwen goed vasthouden, anders gaan we om'. Etc..Makkelijk zat. We zitten met z'n 6^e in het raft plus stuurman/gids.

We peddelden wat en langzaam begon het water wat ruiger te worden. 'oké jongens, we komen straks bij een rapid (versnelling van het water, kleine waterval, tusen rotsen door van hoog naar laag, zeg maar) en daar beginnen we aan ons eerste avontuur. We zien hem aankomen en het is geen kleine jongen, het is trouwens best ruig en we peddelen ons een ongeluk, 'links vooruit rechtsvooruit, stop..links, recht.... Het water klapt over de rand, in onze gezichten en vult de boot. We waren er doorheen, kletsnat en helemaal wakker, geen kater meer. Nou, euh..ik wil niet veel zeggen maar dat was een tikkie anders dan wat ik in Zoetermeer gedaan heb. Het was ook niet een rapid-jè ofzo, nee, het was een aanzienlijk niveauverschil waar we tussen de rotsen door moesten zien te komen waar tonnen en tonnen water tegen de boot drukten. Rem is het met mij eens en roept dat hij nog nooit geraft heeft, achteraf gezien, en dat in België sloeg nergens op vergeleken met dit. Water gaat voor, dat weet ik, dus je moet geen grappen maken met water. Daar moet je niet uit de boot vallen want dat overleef je niet.

'Okidoki guys, jullie zijn een top team (net als in Australië zijn we overal zó goed en leuk) maar nu gaat het werk pas echt beginnen, we krijgen straks The Squeeze.' Dan moeten jullie goed luisteren (dit gaat allemaal tijdens het raften, in een iets ‘rustiger' stroompje, de gids schreeuwt deze informatie naar ons, we zitten niet rond een kampvuurtje namelijk) ‘Dat houdt in dat de rivier hier wordt gedwongen tussen twee rotsen door te stromen, en dat vinden rivieren niet leuk, zeker deze niet hahah hohoh. All righty, every body ready?' 'Can't hear you', we moet zeggen, schreeuwen, dat we het begrijpen. Rem en ik beseffen dat de eerste rapid een lullig oefeningentje was. We hebben nog nooit geraft, dat hadden we moeten zeggen. 'Guys, daarna krijgen we er nog snel 4 rapids achteraan, dus we moeten hard werken en goed luisteren wat ik zeg'. Ik moet zeggen, hij voerde de spanning aardig op.

Zoals gezegd, The Squeeze...; Deze zie je op je af komen, althans, jij drijft er naartoe. Er is geen weg terug. Aan beide zijden komen de bergen steeds dichter naar elkaar toe, het epicentrum ligt net buiten zicht. 'Daar past helemaal geen rivier tussendoor', denk ik bij mezelf. Rem en ik kijken elkaar aan...we hebben romantischere blikken gewisseld. We maken een bocht naar links en hebben nu zicht op The Squeeze. Het is een dikke stroom water, het water loopt omhoog en wordt tussen de bergen door geduwd, geperst. Daarachter lopen de bergen weer wijd uit en buldert het water naar beneden. We worden opgepakt door de stroming en gaan mee omhoog. Vanaf daar zien hoe hoog we zitten en wat ons nog te wachten staat, we kunnen het parcours voor ons in het dal zien liggen, dit is geen kattenpis. We worden ook tussen de rotsen doorgedrukt maar passen er ruimschoots tussendoor en duiken met het water mee naar beneden, gelijk een bocht naar links en iets verder naar rechts. We peddelen als gekken maar wat een kracht, we worden heen en weer geslingerd en alles gaat maar net goed, we werken voor ons leven. De volgende rapid duikt al op, de gids brult zijn commando's die wij proberen uit te voeren. Het valt niet mee, de stroming gooit ons heen en weer, we worden gedold. Het water wordt tegen een rotswand gekwakt en maakt een scherpe bocht naar links. Er spoelen honderden liters water de boot in, het slaat in je gezicht, daardoor heb je een paar belangrijke seconden geen zicht en doe je dingen op de tast. Bij het ingaan van de bocht voel je dat het misgaat. De gids roept nog 'all-in', We duiken in het raft en houden ons vast waar kan, maar het is te laat. We klappen op de rots en gelijk vallen de voorste twee uit het raft en verdwijnen tussen de rotsen en het raft in het water. Dat voorspelt niet veel goeds, het raft begint te hellen en stroomt van achteren in razend tempo vol met water, de stroming drukt het raft steeds verder tegen de rotsen op, wat kunnen we doen, niets. Op het volgende moment spoelen ook de gids en 2 andere leden overboord en komen in de stroming terecht. Rem en ik zijn nog over. Het raft staat bijna rechtop, Rem zit op het hoogste punt en ik op het laagste, het raft maakt meer en meer water en uiteindelijk staat het rechtop tegen de rotsen. Het water beukt op ons in, Rem houdt het niet meer, en hij valt achter mij op de rand waarop ik zit, het raft gaat nu kapseizen, we gaan beiden overboord. Het raft valt bovenop ons. We zijn omgegaan, niet te geloven, we liggen in een ijskoude water en zijn nu overgeleverd aan de grillen van de rivier. Rem en ik kijken elkaar aan, in die split second dat we net samen boven water komen na het omslaan. We hebben beiden het raft kunnen ontwijken toen het neerkwam. De angst in onze ogen..

Ik word als door een dier bij mijn benen gegrepen en onder het raft door onder water gezogen. Rem kan net op tijd het raft vastgrijpen en vecht om er niet ook onderdoor te worden gezogen. Ik was iets verder tegen de rotsen beland toen ik uit het raft was gevallen en had geen kansen. Tevens was ik niet in de gelegenheid om even goed adem te halen en kom dan ook gelijk in nood zodra ik onderwater ben. Ik voel hoe het water met mij solt, ik ga ondersteboven, links, rechts over de bodem, weer naar boven en voel dat ik de volgende rapid ingetrokken word, nog steeds onderwater. Ik móet nu lucht hebben en ik zwem wat ik kan naar boven, wat ook lukt, maar voordat ik kan ademen word ik tegen rotsen geduwd, tonnen water drukt mij tegen de rotsen en ik ga weer onder. Geen schijn van kans. Rem is ondertussen contact met het raft verloren en is ook gegrepen door de stroming. Hij vecht met het water en het lukt hem z'n voeten vooruit te krijgen en mee te drijven, met z'n hoofd boven water. Hij drijft richting de rapid waar ik vastzit en in een soort wasmachine en rond blijf draaien. Maar net daarvoor wordt hij gepakt door een van de andere leden die op het raft staat, hij wil Rem erop trekken maar dat mag niet van de gids, eerst het raft omdraaien en in de juiste positie krijgen. Hij moet weer loslaten. Het meisje wat voorop zat en als eerst uit het raft was gevallen drijft met de angst in haar ogen voorbij en verdwijnt weer huilend en in paniek in de golven. Rem wordt nu door haar vriend op het raft getrokken en is gered. Hij ligt als een aangespoelde en uitgebluste zeehond met z'n hoofd voorover in het raft. Geen tijd om even op adem te komen. De gids brult naar hem dat hij als de sodemieter op de rand moet gaan zitten en moet peddelen, verdomme, anders gaan we weer om. Nog helemaal van de kaart vangt hij, samen met de ander en de gids aan om de volgende rapid door te komen. Het vermelden waard; Rem heeft z'n peddel nog in zijn hand, een prestatie. Ik ben onderwijl in deze rapid bezig om boven te komen en probeer mijn voeten vooruit te krijgen, dat lukt uiteindelijk en ik krijg mijn hoofd boven water, maar net als ik probeer te ademen, krijg ik een golf in mijn gezicht die linéa recta mijn luchtpijp in gaat, ik moet hoesten en kotsen maar er is geen tijd, ik ga weer onder de volgende rapid door.

Rem peddelt de rapids door die ik al voorbij ben en onderweg proberen ze het raft er met z'n drieën heel doorheen te krijgen. Ik weet nog dat ik dacht; nu moet ik lucht hebben anders ga ik dood. Het lukt ter nauwer nood om heel even boven water te blijven en snel wat te ademen, maar er zit water in mijn longen en in mijn maag, ik moet hoesten maar dat gaat niet want ik heb geen lucht. Ik zie de rode kano, met de 5^de gids, hij blaast op z'n fluitje dat hij draagt. Daarmee geeft hij aan dat ie mij heeft gevonden, en ik weet waar hij is. Ik drijf/zwem naar hem toe en grijp de punt van de voorkant van zijn kano, sla mijn benen van onderaf over de neus van de kano en hang dus aan de onderkant van zijn kano, zoals ons wat geleerd. Mijn helm, met daarin mijn hoofd, is nu de voorkant van zijn kano. Hij zegt dat we nog een rapid te gaan hebben en ziet in mijn ogen dat ik aan het stikken ben. Het enige wat ik kan zeggen is dat ik nu adem moet hebben want dat was me nog niet gelukt, even een momentje, alsjeblieft. Geen tijd. 'Hold on, take a deep breath'. Hij had het nog niet gezegd en ik voel dat we een rapid in gaan, head first achterste voren duiken we tussen de rotsen door, ik ga weer helemaal onder en voel dat we heen en weer worden geslingerd. Ik had gelukkig net op tijd ademgehaald en houd de kano stevig vast. Na de rapid, kanoot hij naar een iets rustigere plek en verzoekt mij los te laten en naar de kant te zwemmen. 'pardon, ik laat niet los dude, dacht ik nog, toen vroeg hij het nogmaals, iets indringender. Ik laat los en hij verdwijnt weer in de golven, naar anderen zoeken.

Ik zwem het laatste stuk en klauter richting de kant en houd me vast aan een rots. Rem heeft ondertussen het raft onder controle door de laatste rapid gekregen en is mij voorbij gedreven toen ik aan de kano hing. Het meisje en 2 andere leden zijn tijdens het raften opgepikt door andere rafts. Ik was de enige die uiteindelijk zo te grazen was genomen. Ik hoest water en laat een boer die door het dal galmt. Ik leef nog, pff. Hoe is het met Rem, denk ik. Hoe is het met Steef, dacht Rem. Er komt een raft mijn kant op, ik zwem erheen en wordt er ingetrokken door overbezorgde mesjes die het allemaal hebben zien gebeuren. Ik moet een peddel pakken en meewerken om door de laatste rapid te komen. Daarna gaan we naar het rustige stuk waar ook het raft van Rem is. Ik zie hem zitten, aan de kant op een steen. Onder z'n helm ziet ie eruit als een verzopen kat. Maar gelukkig hij leeft nog en ik ben zo blij als een kind als ik hem zie. Hij heeft mij dan nog niet gezien, ik zie hem zoeken, en ook hij slaakt een zucht als onze blikken elkaar vinden. Ik stap uit het raft en loop naar hem toe. We trokken ons even niets aan van de omgeving en zoenen elkaar. Het is zo onwerkelijk als je beiden net iets hebt overleefd. Alles is goed afgelopen.

Wat we niet weten is dat we eigenlijk gelijk door moeten. Het meisje en haar vriend willen niet meer vooraan zitten en wij nemen het over. Rem bepaald het tempo bij het peddelen en we gaan verder. We hebben geen tijd om de ervaringen te delen. Alle leden van onze groep zitten vol met adrenaline en willen praten wat ze zojuist hebben overleefd maar we hebben geen tijd, eerst veilig de rivier af. We moeten nog een aantal rapids af en een tunnel door. Alles gaat goed en iedereen is zo scherp als mogelijk. Ik hoor de gids alleen niet goed. Ik ben of een beetje doof aan het worden of het was iets anders. Weet niet. Ik moet het raft aan de voorkant sturen als we de tunnel door varen, een pijp niet groter dan het raft zelf van misschien wel 100 meter lang. We moeten in het donker naar de uitgang en direct daarna is er een flinke rapid en dan een kleine waterval. Iedereen zat in het raft behalve de gids en ik, de gids stuurt achter, ik voor. Iedereen moest dus na de tunnel, gelijk in positie gaan zitten en z'n werk doen om ook deze hindernis met succes te kunnen afronden. De tunnel was lang en donker, het water stroomt er als een gek doorheen met jou op z'n rug. Je ziet een lichtpuntje verschijnen, af en toe stuur je bij om de kanten niet te raken en klem te komen. Langzaam wordt het puntje een gaatje, dan een gat, dan een doorgang en dan schiet je het licht weer in en ben je erdoor. Gelijk voor je zie je het water tegen de rotsen slaan en een bocht naar links maken, iedereen springt op z'n plek en begint met z'n taken. We worden door het water meegenomen, het gaat perfect, we werken tegen de stroom in en weten de rotsen te ontwijken en duiken met het water mee, linksaf de waterval af de rivier in....en toen was er rust...geen stroming meer. Er wordt een foto van ons gemaakt..

Langzaam komen de tongen los. Je bent in een vreemd land met 4 andere vreemden en je maakt iets mee wat je met je beste vrienden nog niet hebt meegemaakt. De een schijnt onder het raft vast te hebben gezeten toen hij was omgegaan, in de luchtbel die daar na het kapseizen wordt gevormd. De ander was redelijk snel gered door een ander raft, weer een ander wist niet waar hij was en klampte zich vast aan iets totdat hij werd opgepikt. Het meisje was zo bang geweest dat ze van al haar raft-wensen was genezen en heeft stilletjes zitten huilen, het laatste half uur. Niemand had z'n peddel nog, behalve Rem...dat was mooi.

Later, als we al aan het skiën zijn op Mountain Hutt, zitten we toevallig met een man in de lift die daar gewerkt heeft, tijdje geleden. Hij vertelt dat er geregeld mensen verdronken en verdrinken. Vooral bij de rapid, The Toilet. De rapid waar ik maar in bleef ronddraaien en waar ik niet uit leek te komen, is berucht. Zelf was hij daar ook bijna verdronken.

Ik weet niet maar ik geloof dat ik raften heel cool vind en dat we het zeker nog ‘ns moeten doen. Nu weten ook wat het inhoudt en wat een enorme kracht de rivier heeft, die zich niet druk maar om een leven meer of minder. We zijn door het mooiste canyon van de wereld geraft (zeggen ze) maar we hebben er niets van meegekregen behalve dit verhaal.