Voorts,

Bijzondere namen weer hier. Aan de namen te zien hebben de Maori's veel in de melk te brokkelen gehad want het is soms nauwelijks uit te spreken. Maar we redden ons. Het gaat heel simpel. Ik rijd, Rem leest kaart., Het grappige is dat we meerdere stellen onderweg treffen waar, hoe kan het ook anders, deze rolverdeling het meest werkbaar blijkt. 2 boeken op schoot bij de bijrijder, 1 met de tips en tricks en een enorm kaartenboek. Mannen rijden en tillen hun wijsvinger van het stuur bij wijze van groet als ze een andere man in een andere kamper treffen. Vrouwen en in ons geval Remco, zitten over de boeken gebogen en hebben geen tijd voor dat gezwaai. Het rijden is hier top. Het is allemaal helemaal toegespitst op de mensen die met een kamper het land intrekken. En zoals we al hebben gemerkt, je kunt praktisch overal stoppen en overnachten. Er zijn een miljard dumppoints (plekken waar je je toilet en vuilwatertank kunt legen) aangelegd door de overheid. Maar tevens kun je er gratis drinkwater tanken. De diesel is hier nog geen 40 ct p/liter dus het is allemaal zeer aantrekkelijk reizen. We hebben een kamper met een kuif, dus zo'n ding met een bed boven de bestuurderscabine. Een van mijn grote wensen was altijd om daar te slapen maar onze kamper, vroeger, had dat niet en hoewel ik wel aan de voorkant sliep, sliep ik niet in zo'n kuif, met zo'n (en daar ging het natuurlijk om) raampje. Maar nu, ik ben 35, heb ik er een gehuurd en slapen we (beetje krap) boven!! Geweldig!

Door een foutje (denken we) van het verhuur bedrijf hebben we een veel betere kamper gekregen dan waarvoor we betaald en waar we op gerekend hadden. Echt een top ding. Al naar gelang de reis volgt blijkt ook dat we heel veel geluk hebben (voor die € 1.000,- voor 5 weken) want het wordt steeds kouder en het gaat op vele momenten flink regenen. Een ruime kamper, waar de bank niet ook je bed is en waar ook een kachel (!) in zit is dan wel heel relaxt.

Op het noord eiland, het eiland waar 3 van de 4 miljoen inwoners wonen (60% in de 4 grootste steden) is het klimaat tropisch. Althans, dat zeggen ze. Het nu winter hier dus dat valt allemaal reuze mee. Het is wel erg tropisch voor wat het de begroeiing betreft en de regenbuien. My god. Het regent net ietsjepietsje meer dan waar we op gerekend hadden en dat heeft zo z'n weerslag (..) op de soliditeit van ons beider humeur. Laat ik zeggen dat we geregeld tegen elkaar hebben gezegd, 'dat wisten we schat, dat het hier winter zou zijn gvd.' De eerste dagen ben je er echt even van van de kaart. Je komt namelijk net uit Nieuw Caledonië en daar was het wat anders. Maar we laten ons niet kennen en bezoeken eigenlijk alles wat er te bezien valt. Slippers worden verbannen naar douchemomenten en spelen de rest van de dag verder geen rol van betekenis. Sokken zijn van stal gehaald, of worden bijgekocht, en das maar goed ook.

In mijn vorige verslag schrijf ik veel zaken die ik vooral in de eerste week heb geleerd in de verschillende musea en plaatsen die we bezochten. Het is geen probleem om een museum te doen als het regent. We bezoeken op het noord eiland de plekken waar het ‘allemaal begonnen is' rijden in een slinger beweging door het land. Allereerst bezoeken we het noorden van het noorden. Opvallend is dat de afstanden hier factor 10 kleiner zijn dan op de kaarten van Australië. In het noorden van het noorden regent het min of meer de hele dag. We gaan dus maar varen met goede regenjassen aan en kiezen voor het ruime sop. Opzoek naar dolfijnen. We hadden deze wel al gezien in Australië maar als ze er hier een complete tour van hebben gemaakt zal het ook meer voorstellen. Met een enorme catamaran, niet mijn favoriete boot, stuiven we de oceaan op. De kapiteinmevrouw had ons nog gewaarschuwd voor het slechte weer, dat moet gezegd. Maar dat op sommige momenten de boot ‘los' zou komen kon niemand weten.

Ik heb namelijk een beetje last van zeeziekte. Dat klinkt een beetje gek uit mijn mond gezien mijn verleden bij ome Frank en tante Wiek maar het is echt zo. Ik moet even wennen en dan gaat het verder prima maar nu ging het mis. In het begin ging het prima. Dat is altijd zo. Maar ik voelde al wat aankomen, het hing in de lucht. De hemel trok dicht en de kust werd kleiner. Donkere wolken pakten samen en de wind trok aan. De kapiteinmevrouw riep via de omroepinstallatie dat het haar speet dat het zo ruig was (dat doen ze dan weer heel netjes, sorry zeggen voor het weer) maar ze voorspelde dat het in de volgende baai wat beter zou zijn. Met dat in het vooruitzicht gaat er psychisch een knop om en is het allemaal prima. Heb genoten van wat we daar troffen, een enorm gat in een eiland voor de kust, waar je doorheen kon varen, waar het niet dat de zee te ruw was en nu werd afgelast. Op naar de dolfijnen. Maar toen was daar opeens de omslag. De kabbelende golfjes werden wat groter en worden golfen genoemd, metertje hoog schat ik. De regen zette door en er was geen weg terug. De golven begonnen net buiten de bescherming van de kliffen weer van 50 cm op te lopen naar 3 meter en meer. De catamaran veranderde in een ware kermisattractie, tot groot genoegen van Die Lange, maar tot groot verdriet van mij. Hoezeer je je er ook tegen verzet, ik kon niet beamen dat ik het allemaal super lachen vond. En ik had mij er niet op voorbereid dus werd ik heel stil, en groen vermoedelijk. Nu hing ik net niet nekkend over de reling of kon ik niet naar dolfijnen kijken (al zouden ze er zijn geweest) maar vrolijk was ik zeker niet en met me praten knapte je ook niet van op. Remco heeft zich prima vermaakt, hoe hoger hoe beter. Die stond aan dek. Later werd het weer wat rustiger en trok ik weer wat bij. De dolfijnen, 2, de we uiteindelijk hebben gezien waren leuk, maar het was niet spectaculair. Later is dat, zo gaan die dingen, spontaan goed gekomen tijdens een vaart waarbij het daar allerminst om ging.

Langzaam zakken we weer naar het zuiden. Je mag hier buiten de bebouwde kom overal 100 km per uur rijden, ook op de bergweggetjes waar 15 km/u soms wat aan de stoere kant is. Hier hebben ze geregeld een deel van de berg weggehakt, waar een weg doorheen loopt, een U op z'n kant zij zeg maar. Net hoog genoeg om mij er doorheen te laten rijden zonder dat ik gelijk onze slaapkamer van de kamper rijd maar niet hoog genoeg voor een vrachtwagen. Ze zijn ook niet gemaakt in de tijd dat er soms twee auto's tegelijkertijd gebruikt werden in het dorp. Dus een van de twee moet voorrang geven. Een stuurfout leidt tot de dood, das zeker. Hoewel ze hier een opmerkelijk vangrail systeem hebben (namelijk kabels tussen paaltjes, net boven de knie. Heb ooit op tv gezien dat dat het best de auto ‘vangt' maar of je het overleefd is niet gezegd, je schiet in ieder geval niet naar de andere rijbaan of het ravijn in. Echter, ze hebben de kust van het weglaten ruimbaan gegeven bij het ontwerp van de weggetjes waar je met je rug langs de berg overheen schuifelt. Hier miste ik op cruciale punten wel even wat psychische steun vanaf de berm, maar helaas, daar gaapt de diepte. De lokale bevolking, die deze wegen kunnen dromen, gaan overigens niet hinderlijk achter je rijden, met de lichten knipperen of opdringerig doen. Er rijden hier meer kampers dan gewone auto's dus weten ze dat de toerist voor hen niet zo behendig is in het steeds maar weer redden van z'n eigen leven en dat van zijn medepassagier. Ze laten je gerust je gang gaan, hoe lang het ook duurt...ze halen je zelden in. Gaande het rijden zie je dat langzame auto's in een kleine inham gaan staan en de snellere auto's te laten passeren..even de hand omhoog en iedereen is blij. Heel gemoedelijk.

Evengoed krijg je na 3.000 km aardig de slag te pakken en rijd ik al mee in de voorhoede. Kan een Pass al binnen een acceptabele snelheid afleggen. Maar hoogmoed komt voor de val. En ook nu is dat gezegde maar weer eens uitgekomen. Geen paniek, we leven nog. Maar wat blijkt, de slippers die gewoonlijk na het douchen zijn uitgespeeld waren doorgedrongen tot een ander onderdeel van de dag en wel het auto rijden. Vanwege het frisse klimaat heb ik echter wel sokken aan. Die combinatie is naast grappig, ook gevaarlijk. Want wat blijkt, door de spanning die op de sok komt te staan tussen de wijsvingerteen en de grote teen door dat middendingetje van je slipper heeft de slipper de neiging uit te floepen. Dat gebeurde dus ook, net toen ik aanvang nam om aan een van mij geoefende haarspeld bochten te beginnen. De slipper floepte ónder mijn rempedaal maar tegelijk ook óp mijn gaspedaal. Met mijn voet op de rem, voor de bocht geef ik in feite er nog wat gas bij. Hoe harder ik rem, hoe meer gas ik geef. Onderaan de streepkan ik niet meer remmen.Ik zat in de binnenbocht, godzijdank, en gleed richting de berg, stoepje op, stoepje weer af, door een greppeltje rakelings langs een overhangende klif met de slaapkamer, koppeling intrappen, voet van de rem en met de handrem de zaak proberen op te lossen.En stil staan we met een kleine hartverzakking .pff

This was uncool, vond Rem. Nou was ikzelf ook wel onder de indruk, zeker gezien de geringe snelheid die we hadden. Slippers zijn nu verboden in de cabine in combinatie met sokken. Geen schade aan de kamper, hebben we besloten, gelukkig alles goed gegaan.

.