Nieuw Caledonië 3 - 9 mei

Camper ingeleverd, taxi naar het vliegveld. 5 uur wachten, waarom die camper inleveren als je vervolgens 5 uur moet wachten voordat je vliegtuig vertrekt? Geen idee. Onder het mom van ‘tijd zat' nemen wij rare besluiten wat steevast in wachten eindigt...

Langzaam kom ik bij, krijg ruimte in mijn hoofd voor andere dingen. Heb mij lekker kunnen irriteren in The Zoo aan de schunnige -en sluwheid van het management om de emoties van mensen te misbruiken om smerige hoeveelheden geld te verdienen. Maar goed, dat is nu eenmaal ons systeem...heb er ook wel respect voor, aan de marketingtechnische kant ervan. Maar het hypocriete, dat is gewoon niet erg fair..dat kan anders. Maar nogmaals, het werkt nu eenmaal zoo.

Loop met m'n handen in m'n zakken een beetje te lummelen. Ondertussen laat je de afgelopen tijd de revue nog ‘ns passeren. Alles krijgt nog een ronde van aandacht. Dat is het mooie van reizen. Je verplaatst je lijf van A naar B maar je hoofd kan gaan waar ie wil. Maar ook je hoofd gaat verder, of terug of dieper als je lijf vrij is. Een van de grote voordelen van reizen is dat je niet meer bezig bent met de waan van de dag in je gebruikelijke omgeving. Je richt je op iets simpels als het ophangen van een waslijn of op een rekensom waarvan de uitkomst op z'n minst irrelevant is. Ik kan uren naar een kaart turen. Kan uren schrijven, kan uren rijden, zonder file, zonder afspraak, zonder doel. Lekker hoor, zou je ook ‘ns moeten doen.

Goed, Nieuw Caledonië...

Tijdens eerdere reizen heb ik in Vietnam mensen (Singh en Ann) ontmoet die Nw Caledonië hadden uitgekozen om hun huwelijksreis te vieren. Fransen waren het, althans ze waren van origine Vietnamees, maar getogen in Frankrijk en Oostenrijk. Lang verhaal maar ze hadden foto's bij zich, (zo was dat toen nog...gewoon een onwijs onhandig klef mapje met foto's erin en negatieven, 1 keer nat, opnieuw afdrukken of ze waren verloren) van Nieuw Caledonië. Op de foto's is te zien dat Ann aan het strand staat. Je ziet zand en je ziet de strakblauwe hemel. Op een andere foto zie je vissen om haar heen. Das ook gek. Ze blijkt tot haar middel in het water te staan. Maar dat zie je niet, wel als je het weet, zo helder is het water. Daarbij kwam dat Singh op behoorlijk afstand had gefotografeerd. Je kon bij nader inzien de bodem zien, het oppervlak, de vissen, de voeten van Ann...enfin, dat water was het meest heldere water wat ik ooit gezien had. Ever. Daar wilde ik heen. Dus wij erheen.

Korte Geschiedenis;

Vanaf Brisbane dus, vlucht van ruim 2,5 uur naar Noumea, hoofdstad van Nw Caledonië. Of Nouvelle Caledoni zoals de Fransen zeggen. Het eiland is ontdekt door Cook (hoe kan het ook anders) het deed hem denken aan de Schotse hooglanden, welke door de Romeinen al Caledonia waren genoemd. Dat was in 1774. Verder heeft ie er niet veel mee gedaan. Op dat moment. De Fransen stuurden op bevel van Louis XVI, die nicht in Versailles, in 1793 een vloot naar de eilanden om te kijken wat er te halen viel. Noemde de hoofdstad Port-de-France (maar de post bleef maar binnenkomen op Fort-de-Frans in Martinique in de Cariben dus hebben ze de naam maar weer gewijzigd naar Noumea) en hebben dit eiland van 500 bij 70 km gekolonialiseerd. De Engelsen kwamen met missionarissen, protestanten, maar ook de Fransen stuurden afgevaardigden, Katholieke. De Engelsen introduceerden cricket om wat terrein te winnen maar uiteindelijk wonnen de Fransen en was in 1853 was het hele gebied, alle eilanden in handen van de Fransen (Napoleon III heeft dat erdoor gedrukt) en was het officieel Frans grondgebied. Dat is het nog. Het is een A-lokatie natuurlijk, lekker dicht bij Azië, Japan vooral, om militair gezien de boel een beetje in de smiezen te houden. Ook de westkust van Amerika ligt op een steenworp (ongeveer) dus prima plekkie, dacht Napoleon. Het weer is er ook best aangenaam natuurlijk. de Engelsen deden nix tegen deze Franse overname, tot grote ergernis van Australië. De Fransen stuurden er hun gevangen heen (gôh) om de zaak een beetje op te bouwen en wegen aan te leggen enzo. Veel van de huidige bewoners zijn (wederom) afstammelingen van grote schurken maar ook van iemand als Henri de Rochfort, een kritisch eindredacteur van een krant en parlementslid. Velen zijn gebleven en hebben handel gedreven na hun gevangenisstraf in vooral Walvissen, de olie daaruit en in sandelwood met de Chinezen. Dit hout kennen we uit de lijkverbrandingen in Vanassi in India. Hiervan zijn dus ook maar weinig bomen meer over.

De originele bewoners van Nw Caledonië, de Kanaks vinden dit allemaal niet erg oké natuurlijk. Maar ze hebben ook goed geprofiteerd van de verkoop van land aan de Fransen en Engelsen. Nu is het zo dat ze eigen bestuur (parlement) hebben en zelf mogen bepalen wat er gebeurd en krijgen geld uit Frankrijk. Net als onze Caribische vrienden. Toch is de situatie niet helemaal fris als ik het zo'n beetje van afstand bekijk. Volgens mij hebben de originele bewoners een piepklein beetje een hekel aan die Fransen en willen van ze af. Kan mij daar niets bij voorstellen. Maar ze kunnen het land niet besturen volgens de maatstaven die wij kennen. (ook eerder gehoord). Heb daar grappige voorbeelden van getroffen.

Bij aankomst om half 8 's avonds (pikke-pikke donker) was het al gelijk duidelijk dat we in Frankrijk waren geland. Nix in het Engels. Wel, als je goed zocht, in het Japans. Nou dat trof want zoals jullie allemaal weten beheers ik beide talen tot in de kleinste finesses. Gvd, waarom is het toch altijd zo dat die Fransen van iedereen verwachten dat ze Frans spreken?! En dat ook keihard aan de andere kant van de wereld. Half 8 is zo'n gekke tijd niet vinden wij. Zij wel, uitgestorven...maar dan ook echt. Nix meer open, goddank een pinautomaat op het vliegveld gevonden die niet al naar bed was en ook Engels sprak. Pacific Franks kunnen pinnen. Laat ik gek doen, ik pin 3.000 flippo's. Moet genoeg zijn, € 300,-, voor de komende dagen, misschien wel langer.

Geen taxi? Hoezo niet? O..omdat ik even ben gaan pinnen zijn ze weggereden, aha. Nou dan maar met de bus. Geen bus? O, waarom niet? Die rijden hier niet. Oké dan met een speciaal daarvoor opgerichte shuttledienst naar de hoofdstad (40 km, verderop). ‘We willen graag naar de stad en wel in het bijzonder naar hotel Mocambo mevrouw', zeiden we tegen een charmant uitziende Madame de pompidoe, ze was van de shuttledienst. Pardon? Nou dat we graag in hotel Mocambo wilden slapen in de baai Des Citron's. O..die baai? Ja die baai, nou dan brengen we je wel even naar hotel Beaurivage. Pardon? Nou dat jullie precies worden gebracht naar waar jullie helemaal niet naartoe willen, maar ik doe net of ik gek ben en breng jullie toch, maar ik spreek die naam zo snel uit dat jullie het niet kunnen volgen maar besluit mijn zin met de naam van de baai, Des Cirton's die jullie wel kennen en dat herkennen jullie wel en gaan jullie toch accoord. O..oké, accoord...laten we gaan. Dat is dan 3.000,- flippo's per persoon monsieur. O..maar ik heb maar 3.000,- bij me..das niet voldoende, credit card? Et Card Credit (even vertalen anders snappen ze het niet) Nee, helaas. Oké dan ga ik op een drafje terug naar de pinautomaat, moment. Dit alles in ons beste Frans/Nederlands/Engels/Belgisch/Japans/Fries. Tijdens het rennen denk ik, wacht es even...wat ben ik aan het doen? Ga toch geen € 600,- betalen voor een taxirit met z'n 2e? Er klopt iets niet. Even terugrennen. O, het klopt toch echt, 6.000 van die rommel. Weer naar de pin terugrennen.

Trap onderwijl in iets waarvan ik nu nog steeds niet weet wat het is, het is glibberig en het krult om mijn slipper tussen mijn hiel en de slipper, ik plet het nu tot een papje... Hinkend op 1 voet en met in m'n hand een stokje probeer ik de substantie van de hiel van mijn andere voet te schuiven. Intussen herhaal ik de rekensom in mijn hoofd, opzoek naar een gunstigere uitkomst, te vergeefs. 'Ik ga nu dus € 600,- betalen voor een taxirit', hoor ik mijzelf denken. Ben er belazerd, ik ga terug. Dan komt Die Lange mij tegemoet en roept dat ik maar € 30,- heb gepind, niet € 300,-. Dus het kost € 60 en niet € 600,-.Niet dat Nw Caledonië goedkoop was ofzo maar dit was wel wat overzichtelijker dan 2 seconden eerder...Moet altijd even opstarten die valuta-omreken-module in je hoofd. Beter dan andersom zullen we maar zeggen.

Enfin, gelukkig bracht de mevrouw ons naar een compleet ander hotel in de baai van de Citroen dan we hadden verwacht maar wat kan het schelen...dachten we toen. Een hotel aan het strand. Nu kun je op een aantal manieren een hotel aan het strand maken natuurlijk. Heel veel manieren zijn goed en enkelen niet. De eigenaar had gekozen voor de meest unieke en meest creatieve manier die ik niet zou nemen. We checkten om 8 uur in. Een ouwe nicht achter de balie in een iets te strak jaren 80 Hawaï-shirt met ook zweetvlekken uit die tijd en een pleister van 2 dagen geleden om z'n vinger deed z'n best om onze namen tussen het gapen door in z'n boekje te schrijven. In de lift naar boven, achter het decor van de receptie, drong het tot ons door (o.a. via neus) dat we in een verkeerd hotel zaten. Aziatische déjàvu; De vloerbedekking plakt, Baai van de Citroenen had niets met de frisheid het maken, het bed was net even iets te soepel, kussens misten vulling, badkamer was volgens het rooster in nog 1998 schoongemaakt, airco´s van alle bovenburen lekken op jou balkon, precies op je afdakje, je zinken afdakje, jou airco bezorgt je gegarandeerd de veteranenziekte en de buurman is pornojunk. We waren moe en konden niet eerder dan de volgende ochtend reageren op de vlooienbeten. Gelukkig waren we op een van de mooiste tropische eilanden van de wereld en kwam het de volgende ochtend goed.

Ik werd wakker van een respectabele hoosbui. Trok het gordijn uit de rail en keek uit het raam. Bemerkte toen de minisnelweg eigenlijk pas die tussen het hotel en het strand lag. Deze was veranderd in een kleine Rijn. Er reden allemaal Renaultjes en Peugeotjes doorheen met Franse mevrouwen en meneren erin. Er rennen mensen door de regen met een stokbrood, gewikkeld in een veel te klein stukje papier, onder hun arm door de plassen. De stoepen, lantarens en vuilnisbakken zijn Frans. Waar ben ik en wanneer kan ik hier weg? Ik ben in het paradijs voor de Fransman die rechts-Frankrijk te links vindt en zich hier zonder visum mag vestigen terwijl er niets aan z'n dieet hoeft te worden aangepast. Weg hier.

Ik heb door de hectiek van de beroving in Amsterdam en alle gedoe in der haast een rugtas meegenomen die je zowel op de rug (maar niet echt) kunt dragen, alsook op de daarvoor bestemde wieltjes aan een handvat achter je aan kunt trekken. Ongelooflijk handig, werd mij door zowel mijn broer als door mijn vader gegradeerd. Nu weet ik niet of dat ook geldt als deze 25 kilo weegt (we moeten veel kleding meenemen omdat we ook nog gaan skiën en daarnaast, Rem is homo) Daarnaast is het plaveisel in Noumea ook met de spreekwoordelijke Franse slag aangelegd en dus was het achter je aan trekken van de tas geen optie. Op je rug dus...wat ei-gen-lijk ook niet echt heel goed kan want de tas-architect heeft zich toch stiekem vooral geconcentreerd op gebruik met de wieltjes en heeft er later een backpack-twist aan gegeven door er 2 hengsels aan te wriemelen. Maar goed, ik heb hem geleend dus ik klaag natuurlijk niet, zeker hier niet, in het openbaar.

We wisten eigenlijk niet zo goed waar we naartoe moesten want alles staat in het Frans en in Japans (?, later zullen we ontdekken dat vooral Japan het land is waar de toeristen vandaan komen) aangegeven en niemand spreekt hier een taal die ik wel spreek dus e.e.a. doet denken aan ons Birmees avontuur. Daarnaast, het regent onvermoeibaar, de tas weegt 25 kilo (had ik dat al opgemerkt?), mensen sturen je de verkeerde kant op, je haat Fransen, de buschauffeur neemt de bochten de snel, je pleurt om met je tas en al, je stapt 3 haltes te laat uit want de chauffeur was je vergeten te roepen, het regent nu nog harder, de straatnamen kloppen niet met de kaart. Ietsje pietsje meer irritatie steekt de kop op,. Je loopt na het uitstappen eerst de 3 haltes terug, dan 20 minuten met een te zware tas (had ik al gezegd geloof ik) eerst de ene verkeerde kant op, dan weer terug, en dan snoeihard de andere verkeerde kant op. Het wordt nu gevaarlijk om bij mij in de buurt te zijn. Bij aankomst bij een gebouw waar het loket van de ferry dienst doet naar het eiland Ile de Pin (het beloofde eiland) zitten de balie-mevrouw en een klant de Franse Libelle, margriet en voque door te nemen...wij wachten wel even. Blijkt dat de boot die ochtend om 6 uur is vertrokken. 'Heeft de eigenaar van het hotel dat niet gezegd?' Over twee dagen gaat de volgende boot, kaartje? Ze haalt haar schouders op als ik zeg dat ik zo graag nu weg wil. Gauw..even naar buiten, de regen in. Even afkoelen.

Op dit punt weet ik niet meer waarom ik Nieuw Caledonië ook alweer zo leuk vond. Hoe gaan we dat veranderen zonder dat het bewonersaantal zonder mijn toedoen afneemt? Laten we allereerst vrolijk kijken, dan gaan we naar een andere locatie. Eerst maar even wat eten en een nieuw plan maken. Goed...wat heb ik vrolijk door de regen gelopen, mensen keken er gewoonweg voor om. Nadat we droge rijst met een Cordonbleu hadden gegeten (hoe verzin je het maar ik klaag ik ben vrolijk en lach, ook Chinese mevrouwtjes die dergelijke combinaties ongestraft klaarmaken komen er goed vanaf). We besluiten drastische maatregelen te nemen. Dit ondermeer ingegeven door een niet-te-stuiten regenbui die ook de lokale bevolking de wenkbrauwen doet fronsen. Naar het reisbureau, weg hier..

Graag wilden we een van uw eilanden aandoen en wel Ile de Pins. Nee de boot gaat niet nee, dat weten we al haha. Ja het regent inderdaad behoorlijk pfoe, Ben tot m'n slipje nat ja hahah.. Ja met al die bagage 2 keer de stad rondsjouwen is geen sinecure, zeg dat. Kunt u dat regelen, zo'n trip...misschien maar gewoon met het vliegtuig, het is helaas niet anders. Hoe is het weer daar, haha, hopelijk beter.

Jawel, zei ze; maar hoeveel nachten wilt u dan precies blijven? En welk hotel? Het Le Meridien? Want ik doe alleen tickets voor mensen die vervolgens ook bij mij een reis boeken en hotel, in het wat hogere segment zeg maar hahah.

Euh, we hebben nog geen slaapplaats maar wel wat op het oog..kunt u dat wellicht voor ons regelen, heeft u er ook wat aan? haha??

Nou dat wordt nix monsieur want alles moet u van te voren boeken en betalen, ziet u.

O, nou we zijn dan nog op tijd? Het is nu nog van tevoren en dan betalen we u ook gelijk. Wilt u een paar dagen boeken bij bungalowpark Bai d'oro?

Bij Bai d'oro?? Dat bungalowparkje...nee meneer dat kan niet. Niet het segment waar ik de wegen en mensen ken. Ik heb daar ook geen telefoonnummer van, uiteraard. Als u niet een hotel van, laat ik zeggen, wat meer klasse boekt, kan ik ook geen vliegtickets voor u regelen want ik doe alleen de, tja laat ik zeggen, mensen die wat meer besteden of kunnen besteden.

En eigenlijk bent u beiden de eerste twee backpakers die ik hier ooit heb getroffen, das ook wat nietwaar, hahah? Het is allemaal te duur voor jullie, pardon..hen, hier denk ik haha. Wat u wel kunt doen, vervolgde ze, is even een telefoonkaart kopen bij het benzinestation, daar schuin aan de overkant ziet u wel, daar, waarmee u dan dat bungalowpark kunt bellen om te kijken of ze nog 2 plekjes hebben, geef u weinig kans, en daarna kunt u met een taxi, naar het vliegveld, kost niet veel, en daar een ticket kopen naar het eiland want ik doe alleen all-in-one weet u en....

- mijn relatie met deze mevrouw kwam niet meer goed- ...

Luister, arrogant varken die je er bent, jij gaat nu met die misselijkmakende vingertjes van je 2 onwijs gave tickets regelen, printen, en in zo'n geil ticketmapje doen en daarna ga je ook nog, helemaal gratis, dit telefoonnummer indrukken (gelukkig hadden wij een hele dure lonely planet gekockt op het vliegeveld van noumea met alle telefoonnummers) en een super bungalowtje voor ons regelen bij dat ‘goedkope bungalowparkje' van ons,...aan het strand. Maintenant,ni how whatevver. Wij gingen die reiswinkel verlaten, de regen in, met haar lijk of de tickets, zover was haar duidelijk.

Het was een propellervlucht van 20 minuten. Heerlijke vlucht, lekker kort en wat een warm welkom wachtte ons daar! De eigenaar van het bungalowpark had de moeite genomen ons even van het pittoreske vliegveldje op te halen en ons naar ons, aan het strand gelegen, bungalowtje te brengen. Dat was nog even wat anders dan die augurken daar op het hoofdeiland. Hier was (nog) geen Fransman te bekennen..... Het invullen van allerlei formulieren en weet ik veel kon morgen ook wel en dus konden we gelijk inloggen in een frissere atmosfeer en beter tempo. Prachtig huisje met rieten dak en vlak tegen het strand. Er waren maar 4 huisjes, dus het was uiterst zeldzaam dat we er 1 hadden kunnen bemachtigen. We hebben de dag, bij het licht van de sterrenhemel afgesloten in het Meridien, 5 minuten lopen van ons huisje, en het varken van het reisbureau met een toost bedankt voor de moeite.

Het was het beloofde paradijs. Wit strand, in een lange baai. De plek was fantastisch en de omgeving ook. Na een wandeling stroomopwaarts door en langs het water en door de jungle kwamen we uit (alleen) in een lagune die zich vulde met water als het vloed werd. Het was een bijna perfect ronde pool met een doorsnede van ongeveer 60 meter, omringt met oerwoud en opmerkelijk genoeg, een soort dennenboom (Il de Pin, betekent eiland van de Dennenboom) die her en der tussen de palmbomen omhoog schiet en twee, drie keer zo hoog zijn. De echo van alles wat je tegen elkaar zegt komt van alle kanten. De kade is van vulkanisch gesteente en dat betekent vaak dat je onderwater een bijzonder koraal zult treffen. Het op het eerste oog turkooiskleurige water is zo overweldigend helder en fris dat je niet kunt geloven dat het water is. We hebben daar gedoken zonder te duiken. Als je voorzichtig op het ondiepe koraal ging staan, zo stil mogelijk, dan kwam het koraal langzaam weer tot leven. Alles bewoog om je heen. Het water was zo helder dat je niet hoefde te duiken om te zien wat er leefde, Je kon gemakkelijk foto's tot de bodem nemen. Het beloofde heldere water was gevonden...

Dat maakt alle moeite een vergeten investering, hier doe je het voor. We hebben daar een paar uur gedobberd, beetje in de zon gezeten, met vissen en een soort oesters gespeeld. Langzaam kwam er meer publiek (lees: Japanners die niet kunnen zwemmen) en zijn we vertrokken. Na weer een wandeling komen we aan bij kilometers, totaal verlaten stranden. Je ziet aan alles dat hier nooit een mens komt. De wandeling erheen was al Spartaans, dwars door de jungle. De dieren weten niet wat hen gebeurd, raken soms in paniek als we voorbij lopen. Geen gifaanvallen gelukkig. Palmbomen hebben op ons (westerlingen) een uitwerking die de plaatselijke bevolking niet begrijpt. Maar ik kan er geen genoeg van krijgen. Ik ben gek op dichtgegroeide jungle en palmbomen, heerlijk. Wel naar boven blijven kijken want het regent hier kokosnoten.

De plaatselijke bevolking heeft de gewoonte 's morgens met de lunch te beginnen. Ze stoken een flink vuur. In dat vuur liggen stenen, vierkante keien eigenlijk. Deze worden daardoor bloedheet. Nadat het flink heeft gefikt scheppen ze alle hout weg en begraven ze onder die stenen en as, en een berg zand, in bananenblad gewikkelde, gerechten. Bougna geheten. Het bestaat uit jonge, onrijpe bananen, kreeft/kip/vis zoete aardappel etc. Dat laten ze daar 4 uur garen en dienen ze stipt om half 1 op. (horloge?) Hiervoor moet je reserveren anders heb je nix te eten die middag. Das lekker! Echt een aanrader. Het ziet er wellicht niet uit (echt niet) maar als het eenmaal in je mond zit maakt dat niet uit want het is ongelooflijk heerlijk.

Het eten hier is trouwens sowieso een stap terug in de tijd. Je moet voor alles even bellen, reserveren even checken etc. Niemand rekent op iemand. Als je wat wilt eten moet je dus eerst dat restaurant even bellen. Dan zeggen zij hoe laat je er moet zijn (?) anders heb je nix. Met een beetje mazzel hebben ze dat ook aan de kok verteld zodat je inderdaad kunt eten. Dat moet je wel even weten anders zit je dus mooi te koekeloeren (zoals wij de 1ste middag en avond) met je pakkie Tuc en je overgebleven lauwe colaatje. Maar het eten is gewoonweg geweldig, Frans gecombineerd met de plaatselijke keuken. Escargots zijn hier zo groot als de vuist van een kleuter, dat hebben we geweten. Top.

We willen meer zien dan het strand voor de deur en na 2 dagen besluiten we een auto te huren. Nu moet je begrijpen dat dit eiland 5 bij 3 kilometer is dus veel zal het niet zijn maar we kijken graag naar wat we zouden hebben gemist als we niet waren gaan kijken. Ik zie een blanke man over het terrein lopen met een boormachine in zijn handen. De eigenaren van dit parkje hadden tot dan toe niet veel begrepen van onze vragen dus ik sprak hem even aan. Roland (Rolà), aardige vent (45 jr.). Werkte voor de Kamer van Koophandel op het hoofdeiland en was 14 jaar geleden door de Franse overheid hier gestationeerd om de lokale bevolking te helpen hun brood te verdienen aan het toerisme. Dat deed hij door hen te helpen met het beheren van parken zoals waar wij zaten, maar ook het regelen van leningen (die ze maar voor 40% hoefden terug te betalen, subsidie) maar ook het in elkaar zetten van een menu of een schuur, etc. Hij was een nicht die in Nieuw Caledonië was blijven hangen en was gaan samenwonen met een lokaal. Hij heeft vanaf dat moment ons onder z'n hoede genomen (beetje te letterlijk volgens Rem) en heeft alles voor ons geregeld op het eiland, met veel enthousiasme, heel veel. We hebben veel met hem gepraat en hij vertelde ‘grappige' dingen over de botsingen tussen de westerse denkpatronen en de plaatselijke gewoontes. Vind ik leuk.

Hij vertelde bijvoorbeeld dat hij 3 dagen daarvoor, de dag voordat wij waren aangekomen, de eigenaar het restaurant van het bungalowpark had laten sluiten. Was ons al opgevallen want er was dus na de lunch nix meer te krijgen. Hij vertelde dat ze alles zelf opzuipen en eten. 12 kippen kopen is 9 zelf opeten, 2 verkopen en 1 laten wegrotten. Geen bier inkopen, dat drinken ‘ze' allemaal zelf op, nog voordat het goed en wel koud staat. Of als je heel veel bestelt en het komt (1 keer per week) aan met de boot, dat ze zo schrikken van de hoeveelheid dat ze het liever gelijk aan een zwart handelaar verkopen dan inladen en meenemen. Nu haalt hij mij op van het vliegveld met een minibus met airco in een shirt met daarop een afbeelding van koekiemonster en met een NY Yankees pet op z'n hoofd maar 50 jaar (2 generaties) geleden liepen ze nog naakt rond (!). Tja, dat sommige dingen dan niet helemaal aansluiten begrijp ik.

We crossen met de door Rolà geregelde Cliô binnen 3 uur naar alle bezienswaardigheden. Sneller dan striknood zakelijk en verwacht zijn we bij ons andere, nieuwe guesthouse. Een leuk-op-elkaar-gebeuren vlakbij een ander prachtig strand en heuvels. Daar lopen we weer tegen Rolà aan. Hij moest daar ‘toevallig' nog wat met die eigenaar regelen. Maar 's avonds lopen we hem weer tegen het lijf bij het restaurant. Volgens Die Lange vindt hij mij leuk en dat is toch wel grappig. Rem wordt hier niet zo vrolijk van en dat is best leuk om mee te maken. Ook bij mij begint er nu wat te dagen. Ben zo snel niet in dergelijke dingen. En de volgende dag op het strand en 's avonds doemt hij weer op. Nu gaan we dan maar met hem eten. Hij doet zo z'n best. Hij vertelt ons daar dat op voor het restaurant waar we op dat moment eten, er schildpadden voor de kust zwemmen, heel groot (hij geeft een maat aan die niet geloofwaardig is). Toch wel bijzonder dat die zo dicht bij het strand zwemmen wellicht zullen jullie deze morgen zien. De volgende lunch, voor het gemak ook maar weer daar, ziet Die Lange achter mij, tussen de palmen door een iets naar adem happen, vlak boven het water, 50 meter van de kust, het leek wel een hondenkop. Het was uiteraard geen hond, maar de kop van een enorme schildpad. De maat die Rolà had geschat was niet overdreven, 80 cm doorsnee waren ze zeker. Het waren er meerderen en ze zwommen allemaal een beetje om Rem heen, was inmiddels in het water gaan staan, op veilige afstand maar niet bang. Heel bijzonder.

Uiteraard is Rolà die middag eveneens weer op het terras te vinden waar we even wat drinken en om het nog even af te maken staat ie zelfs 's avonds op het vliegveld als we vertrekken. Hij regelt daar voor ons de rit vanaf het vliegveld in Nuomea naar een hotel wat hij eveneens voor ons heeft geregeld (de stad die ik haatte) aan het strand. Achteraf ongelooflijk aardig van hem. Laten we het er maar op houden dat hij graag zag dat het ons goed beviel en dat ons niets zou overkomen.

De terugrit had hij geregeld bij een stel nichten (4) (waar komen in vredesnaam al die homo's vandaan hier, alle eilanden lopen er van over...het is gewoon opvallend) Dat hebben we geweten. Die wonden er al helemaal geen doekjes om en we werden als nieuw vlees gekeurd, omgedraaid en van top tot teen geknepen en van commentaar voorzien. Het is een eiland natuurlijk en dus als er wat nieuws aanspoelt moet dat grondig gekeurd worden. Toen ze doorhadden dat we ze konden verstaan (deels) werd het pas echt leuk. We werden ‘dikke vrienden'. Evengoed konden we ons maar net op tijd in veiligheid brengen in het (super schone en top) hotel om de volgende dag het vliegtuig te pakken naar Auckland, New Zealand. Al met al was New Caledoinië een succes. De regen, de mensen en hun arrogantie dreef mij soms tot waanzin maar het is een prachtig land, en de stranden zijn zoals ik had verwacht. Het is wel buitenproportioneel duur. Prijs-productverhouding is zoek, maar laten we daar meer niet bij stilstaan. We hadden eigenlijk ook prima op het hoofdeiland kunnen blijven. Hadden daar een auto kunnen huren en naar het noorden kunnen rijden, maar dat realiseer je je altijd te laat. Eigenlijk realiseerden we ons dat toen we met een vliegtuigje boven het eiland rondcirkelden en van bovenaf zagen hoe uitgestrekt het hoofdeiland was en hoe mooi de kustlijn wel niet moest zijn. Nu hebben we gekozen voor een eiland, wat ook absoluut geen straf was. Het is een adembenemende eilandengroep. Niets is gelogen, de stranden zijn zo wit en het zand is zo zacht dat heb ik nooit eerder gevoeld. Schoorvoetend moet ik toegeven dat zelfs het Thaise zand het niet haalt bij dit. We hebben zelfs zand meegenomen omdat het gewoonweg niet te geloven is.

We hebben een goede vlucht, weer 2 uur tijdverschil extra en komen in het koude Auckland aan op 9 mei, Nw Zealand daar hebben we inmiddels een week gereisd. Zal deze eerste kilometers later mailen..