Laatste kilometers...

Daarna reizen we verder richting Brisbane. We doen onderweg The Australian Zoo aan. Van die hyperirritante en inmiddels (god hebbe zijn ziel, en z'n über vrolijkheid en z'n korte broek en de rest ook graag) overleden Steve Irwin, The Magic Crocodile Hunter. We moesten daarheen. No doubt. Ik wil dat helemaal niet natuurlijk want het is een herhaling van het Pinguïn-verhaal. Je wordt vanaf de parkeerplaats bij aankomst tot en met vertrek vanaf diezelfde parkeerplaats ondersteboven gehouden en leeggeschud, zo klaar als een klontje. Maar goed, ook ik ben de beroerdste niet en ook ik was een beetje overgehaald door anderen die zeiden dat ‘hij' (god himself.., Stevie) het toch wel heel goed had gedaan met de diertjes en dat je echt het idee had dat hij het allemaal voor hen doet en dat en dit en zo en zus en toen gingen we opeens toch.

'Gut wat zullen ze een hoop bos moeten hebben gekapt voor alleen al die parkeerplaats hè?' Beetje flauw maar ‘k wilde er toch even wat van zeggen, gewoon voor de lol. Er staat man bij het hek die vriendelijk naar ons zwaait en daarna een soort gebaar maakt wat lijkt op, ik kom eran. 'hee jongens, zei hij op de ongelooflijke, niet dood te timmeren, vrolijke Steve Irwin manier. Jullie hebben wel een enorme grote, super gave vette topcamper zeg, maar die past hier niet' Daarvoor moet je hier tussen de bomen door over die superleuke brug en aan de andere kant hebben we dan onwijs gave superplekken voor die top camper van je...man, all righty?! 'Oke' Na de onwijs gave brug lag dus de echte parkeerplaats, waarvoor 10 voetbalvelden aan bos is gekapt, das niet meer flauw, das gewoon heel veel. Maar goed onze supervrolijke parkeerwachter had ons helemaal in de stemming gebracht.

We hadden via de camping-mevrouw al kaarten gekocht dus we hoefden ons alleen maar te melden met die kaarten bij een andere supervrolijke dierentuin-mevrouw, hahaha 2 kaarten, $ 110,- haha, tuurlijk vrolijk, vrolijk. Alles voor de dieren haha.. 'Nou veel plezier heren, geniet ervan, u zult het enrom...' 'Joe, nou en of.. daag.'

Bij binnenkomst staat Jandoedel daar al op je te wachten, een levensgrote afbeelding van Stevie in een soort ik-ga-je-vangen-houding. Hartstikke lollig natuurlijk, als je 3 bent. Maar er staan toch werkelijk wat mensen voor te poseren.'Haha, Stevie had mij bijna te pakken', zullen ze later opscheppen tegen hun buren als ze de foto's komen kijken. Ik snap het dan nog niet helemaal, maar het begint te dagen.

Links de trein, rechts het wandelpad. We gaan all the way, dus de trein. 'de trein?' Ja, zo'n ongelooflijke suffe trein, met zo'n stomme neplocomotief ervoor, onder het karton zit een huis-tuin-en-keuken-tractor, weet iedereen..zo'n eentje, precies die. Aha, kinderen...veel kinderen, we pakken de achterste ‘wagon' wel, geen kinderen. O, toch. Nou ja jammer 't zijn er maar een paar, o nee het zijn er nu opeens toch veel. We gaan al rijden, kut. Er klinkt een onwijs vrolijke omroep-mervouw door de speakers. Ze zegt dat deze onwijs gave trein ons overal brengt, als we willen uitstappen kan dat op de aangegeven plekken en we kunnen daar ook weer opstappen! Pfoe, hele geruststelling; je zou hier maar de hele dag moeten zitten zeg. Na 100 meter ben ik er al helemaal klaar mee. Ik moet, voor de sfeer, m'n snavel houden natuurlijk. Ik ga kinderen doodmeppen vandaag, dat voel je aankomen. Of ik stomp een mevrouw op haar vrolijke hoofd. Ik stap uit. Die Lange ook gelukkig. Mocht dat hier by the way? A, gelukkig het mag van een andere vrolijke mevrouw. 'Er liggen hier trouwens wel cheeta's' zegt de eerste ongelooflijk vrolijke mevrouw door de speakers. Pardon? Als u links kijkt, -niet uitstappen anders vreten ze u op hahah-, ziet u ze liggen. Maar ik ben al uitgestapt, weliswaar aan de andere kant van de trein maar toch.

Later, als de trein -met alle KINDEREN-, weer weg is en wij daar nog een beetje verloren staan te turen naar de Cheeta's komt er een vrolijke ranger-mevrouw naar ons toe. 'Ja we wandelen altijd een beetje met ze, paar uurtjes per dag. Ze doen nix hoor, ten minste niet zolang ik hier werk haha hoho. Ze kunnen 120 km/u hollen die beesten, binnen 3 seconden zijn ze op snelheid. Oké, dus toen ik net aan de andere kan van de trein uitstapte en met mijn rechtervoet het asfalt raakte en mijn rechterhersenhelft mijn linkervoet nog aan het voorzien was van de nodige boodschappen voor de grote stap, zou mijn rechtervoet al in een ontbijt zijn opgebakken? Yeah indeed, had gekund, mate, maar ja..dat gebeurt niet, ten minste..'t is nog nooit gebeurd sinds ik hier werk haha vrolijk vrolijk enzovoort....

Het had wel wat. Het feit dat deze beesten los lagen was geen toeval. Het was de opzet van het park, alles, bijna alles, loopt los, vliegt maar wat an. Op grote afgesloten vlakten staan allerlei beesten, Wild Life, 3 olifanten staan er lekker ruim bij op enkele voetbalvelden, een veld verderop staan 10 kangaroes, kun je gewoon voeren..doen nix. Als ze je zat zijn lopen ze naar een bosje verderop waarvan ze weten dat jij daar niet in mag, staat een bord namelijk, houden Australische mensen zich ook aan. Koala's kun je gewoon aaien, dat wil iedereen natuurlijk, dus dat mag. Onder toezicht natuurlijk, maar het is oké. Ik geloof dat de beesten het ook oké vinden, anders gaan ze wel weg. Ze zitten niet vast ofzo. Ze kunnen gewoon omhoog klimmen als ze zouden willen.

De beesten, daar ligt het niet aan. Het is iets anders.

Er is een food court, een gebouw met twee open etages waar je beneden alles kunt kopen waar je je hele leven al van walgt en boven uit 28 verschillende food-loketten kunt kiezen. Bij elk loket staat keurig aangegeven welke troep je daar kunt krijgen om door je darmen te jagen. Dus geen übervrolijke ‘Stevies Pizza' bestellen bij een loket waar een lachend broodje kalkoen je een knipoog geeft. Er staan denk ik 3000 stoelen en tafels rondom de loketten. Daar zitten mensen allerhande vette rommel naar binnen te schuiven aan oeroude plakken nepboom als tafel. Had ik trouwnes al gezegd dat Aussies toch wat dikkig ogen? Nou die ogen wat dikkig. Na vele malen boodschappen doen kunnen we inmiddels onze weg vinden maar voordat je het weet sta je een verpakking met 100 (!) worstjes in je campervriezer te stouwen. Wat moet ik met 5 kilo plakken bacon? Ik bedoel, lust een eitje op z'n tijd maare...

Op de begane grond kun je je digitale foto's laten bewerken met een ‘ik-ga-je-pakken-achtergrond' van The Hunter himself. Of je kunt een pet met hem erop kopen, of een shirt, of een sleutelhanger, of een plastic krokodil, of een strandstoel, of een pak macaroni, of zoete ketjap sauce, of wat de vak je maar kunt verzinnen, zijn kop staat erop. Geen toiletpapier trouwens. Rijen dik staan ze bij de kassa. Ik bedoel, die man is dood hoor. Hij is heel goed voor de beesten (hoewel, ik ben het niet helmaal eens met sommige dingen in het park, maar mij wordt nix gevraagd) maar verder is het gewoon een meneer die van dieren hield. Een soort Martin Gaus. Trouwens, die was ook zo misselijkmakend vrolijk altijd. Of leeft die nog?

Er wordt een show gegeven. Voordat ik verder ga; ik zal later tijdens de reis bij andere verslagen wel ‘ns uitleggen waarom ik zo ongelooflijk geïrriteerd ben, dat is nu niet zo belangrijk. Er wordt een show gegeven, met krokodillen. Couldn't care less, maar we gaan erheen. Achter de zojuist beschreven koop -en schransflat is een heus stadion gebouwd, met tribunes met voldoende plek voor 5.000 mensen schat ik. Ado zou er blij mee zijn. En we hebben foto's gezien, vól, tot de nok. Daar gaf de man z'n shows. De shows met de Krokodillen. Vraag me niet waarom maar hij, en vele Australiërs, vinden dat hartstikke leuk, wilde gevaarlijke dieren vangen, uitdagen, voor de camera houden, om nekken hangen, ondersteboven houden, gek doen, vrij laten.. Weet ook niet. De show bestaat uit een deel met vogels, olifanten, slangen en krokodillen. Ik ga er niet teveel tijd aan besteden, althans...dat was mijn voornemen maar het is al te laat geloof ik. Het was vooral het cheerleaders gehalte wat opviel. Het opjutten van het publiek, het klaarstomen voor de grote show. De temperatuur op de juiste hoogte brengen voor het moment van de dag, de man van het universum gaat straks een show geven met krokodillen, better be ready for it. Whowii daar is het bijna, we gaan ervoor, ben je klaar mate!! Whow wat zijn jullie een onwijs leuk publiek. Tribune 1 werd opgeleukt door een blonde del, andere kant werd op gewreven door een Stevie-kloon. Echt waar, met allerlei zaken als 'tribune 1 laat je horen!, ik hoor nix'. Hee wacht es even nou moet het niet doller worden gvd. Ik zit hier gewoon even in mijn eigen tijd voor een godsvermogen aan jou te irriteren en nu moet ik ook nog aapgeluiden (echt waar) gaan maken om mijn waardering voor de show uit te drukken? We zijn de enigen die zich voor de rest geneert, iedereen schreeuw en roept, staat op en maken sjakka bewegingen... Ik ga nu geloof ik opstaan en wat anders doen.

Dat gezin staat in het park, gegoten in brons. De vrouw is geknield, ze houdt een krokodil vast (?) De vrouw lacht vriendelijk naar de toeschouwer, naar mij. De kinderen kijken mij ook vrolijk aan, met dat beest in hun handen. Dochtertje met lang blond haar kijkt mij aan met een blik van 'leuk hè?'en naast haar een jochie, (haar broertje) die mij ook staat aan te kijken met z'n mini-Stevie blik, ook weer zo'n vrolijke jodokus...en erg jong dus daar kunnen ze jaren mee voort. En the man himself natuurlijk, staat erachter in z'n ik-ga-je-pakken-houding. De hond kijkt onnatuurlijk vriendelijk naar Stevie, hij lijkt wel verliefd. Wat een debiel gedoe. Maar goed, hij is een nationale held. Hij heeft een deel van Australië kunnen laten zien aan de buitenwereld die we al kenden omdat we hier allang tv hebben maar nu nog iets beter. Hij heeft gezorgd voor vele levens van vele dieren, hij heeft de natuur de ruimte gegeven, is het boegbeeld voor The Wild life van Australië, dat moet gezegd, maar het blijft toch gewoon een mongool.

De mannen van de krokodillen hadden het over dat Steve hen en de krokodil dit en dat had geleerd, dat hij het zus en zo graag had gezien en gewild. Best heel aangrijpend, ik bedoel hij is dood en heeft veel goeds gedaan voor de dieren. Hij heeft smerig veel geld verdiend met deze onzin en heeft daar gigantische delen van Australië van opgekocht om het vervolgens zo te laten voor de beesten. Ik geloof dat z'n dochter meer land in bezit heeft dan de overheid, ze is 11. De hele familie is betrokken bij het bedrijf, iedereen komt op grote schermen in het stadion z'n zegje doen. Z'n zoon (8?) laat een ander kindje heel geduldig (onnatuurlijk geduldig voor zo'n jochie) zien hoe je een hagedis op moet tillen, als het andere jongetje het best wel aardig doet maar toch niet zo heel goed zegt ie 'not bad for the fist time, ik bedoel, dat joch is 8. Any how, de dochter nodigt je uit om met haar te komen discodansen in en ander paviljoen, ergens in het park. Ze doet alvast wat danspasjes tijdens de boodschap. Daarna komt moeders nog even met een ethisch praatje over hoe belangrijk het is om goed voor dieren te zorgen, de camera daalt een beetje af, de hond kijkt haar instemmend aan. Tenslotte, Steve, als een soort ode aan Steve wordt hij nog even goed in beeld gebracht, in z'n beste shots, in z'n vrolijke korte broek, met allerlei dieren in de weer en vrolijk lachend in de camera, het beeld wordt weggedraaid en er komt een zware voiceover. Die zegt nogmaals dat het belangrijk is dat we goed voor de dieren en de natuur zorgen, help to safe steve's place is de slotzin. Opeens zie ik het overal in het stadion, op alle borden staat nu die slogan. Ik geloof dat ik niet goed word., safe Steve zul je bedoelen..

We hebben een hartstikke leuke tijd gehad in de Zoo. Dat klinkt een beetje gek, gezien het bovenstaande, maar ik heb mij heerlijk kunnen ergeren. Rem heeft z'n hart opgehaald bij de dieren en het voeren, aaien, toefluisteren van lieve woordjes etc ervan. De dieren daar hebben ‘t heel goed. Dat heeft hij gewoon heel goed gedaan. Je leert van alles, niets is echt opgesloten, dieren zien er goed en gelukkig uit. Kinderen worden absoluut serieus genomen en van alles aan uitgelegd. Maar een beetje kritische kijker ziet de walgelijke geldmachine, verscholen in de bosjes, overuren draaien.

Naja, whatever..ik moet gewoon niet naar dergelijke dingen toegaan. Zoo, dat was leuk.

We rijden door. We merken dat Australië erop zit. Dat voel je opeens. Je kent de taal, met z'n grappigheden, de cultuur, en in hoeverre die je bekend voorkomt en waar volledig afwijkt. Het landschap, de mensen...de verpakkingen in de supermarkt. Tijd om te gaan. Je neemt ook niet meer een leuke route, een omweg in feite, nee je gaat nu even rechtdor. De terugweg is altijd korter. We zijn dus doorgereden naar Brisbane. Brisbane is een klein stadje met heel veel studenten (echt heel veel). Uiteraard met weer een Botanische tuin en Sydney en New York- achtige gebouwen. Het doet wat kneuterig aan als je Sydney hebt gezien, maar toch behoorlijk leuk en gezellig. Wat kleiner, intiemer. Prachtige zwembaden en stranden zijn aangelegd midden in de stad aan de rivier en boulevards. Heerlijk weer, niet te heet...T-shirt-slippers niveau...top. We hebben er een dag doorheen gewandeld, wat ook makkelijk kan en ‘s avonds met wat gasten gestapt. Was erg grappig. Stelletje nichten ontmoet die ons wel even zouden meenemen de stad in. Nou dat was prima natuurlijk. Ik geloof dat ze na een uurtje al te dronken waren om nog wat te zeggen en hebben wij ze de avond maar even laten meemaken en nadat ze zwalkend naar huis zijn gegaan zijn we samen nog even gaan stappen, as in stappen. Beetje allemaal van hetzelfde dus, we zijn wel wat gewend in Mokum blijkbaar...

Verder zullen we nog even wat dagen een beetje rond lummelen en chillen op een camping en de camper schoonmaken. Zondag 3 mei moeten we hem inleveren en vliegen we weer verder.

Het is echt een aanrader, zo'n reis door Australië en dan vooral met een camper. Je hebt je eigen rommel om je heen, kan gaan wanneer je wilt. Hoeft geen tickets te regelen of ergens op enig moment op het station te staan. Anderzijds het neemt ook een stuk gekloot weg waar ik wel aan gewend ben geraakt in de jaren hiervoor. Het reizen in een westers land , of een land wat door westerlingen wordt gedomineerd, is even wennen maar ook hier vind ik genoeg zaken waar ik mij over verbaas, zaken die afwijken, medereizigers etc. Wij hebben dit nu gedaan maar dit kun je met gemak ook doen als je een pietsie ouder bent. We moeten nog terug want we moeten de rest, midden, noorden en westkust ook zien. Daarbij komt dat een tweede keer Sydney geen straf zal zijn. Ik raad iedereen aan deze stad in ieder geval een keer in z'n leven te bekijken en een terras te pakken, (dan weer gelijk weggaan is gek dus plak je er nog wat aan voor de rest van het land). Wij hebben er erg van genoten en kijken uit naar de volgende keer.

We zijn klaar nu klaar voor de volgende trip. Nieuw-Caledonië.

We zijn inmiddels al weer terug en in New Zealand maar dat weten jullie nog niet.