What can I say? We hebben het er, deels uit nood geboren deels omdat het er de tijd voor was, van genomen, daar in het Novotel. Het moet gezegd, das geen straf. De villa was buiten iedere proportie en voor een bedrag wat je in een gemiddeld hotel in Parijs betaalt zeer acceptabel. De augurken om ons heen? Sja, de Aussies weten denk ik niet beter. Ze komen aan op het vliegveld in de hoofdstad, Mataram, accepteren de (hier en daar) slechte wegen en stuiven door naar het resort. Gaan er met de hele famielje 10 dagen ruften en keren huiswaarts. Je moet dan wel door een ‘wijkje' wat laat ik zeggen, niet erg in lijn is met wat je in het Novotel treft. Lombok is significant armer dan Bali en dat is gewoon duidelijk te zien. Ik maakte daar al eerder melding van. Niet alleen de wegen, maar ook wat erop rijdt, naast woont, gebruik maakt van, leidt naar, alles is een factor 5 anders. Daar heeft de gemiddelde Novotel-bezoeker denk ik niet veel van meegekregen. Maakt ook niet uit, daar komen ze ook niet voor immers. Toch opmerkelijk, dat je als westerling van een airport in je eigen land naar een airport van een echt-best-wel-ander-land inlogt, in een geblindeerde auto stapt en geair-cooled naar een westerse enclave wordt vervoerd, waar je, te midden van je lotgenoten Heinekens kunt drinken, net als thuis. ‘Lekker weer man'. Dat wel. ‘maar dat mag ook wel voor dit geld'.

Any how, ik besteed een volle dag om ons verslag bij te werken en daarmee ook jullie op de hoogte te houden. Ik moet zeggen; in de beste omstandigheden. Ook wij laten ons verleiden tot deze schunnigheden. In Bali is het wettelijk minimum maandloon, heb ik mij laten vertellen door de immer pratende Marcel van Bayu cottages in Amed, 950.000 rupiah. Zo'n € 80,- . Ik weet niet of dat ook in Lombok geldt, maar laat ik zegen van ja. Dat kost een gewone kamer hier ook. Dat is eigenlijk best verschrikkelijk maar goed..kan het ook niet helpen. Het is hier dus best goed toeven maar al snel ga ik mij irriteren aan de onbeschaamde manier van de prijs-kwaliteit en de onbehouwen manier waarop mijn mede bewoners zich aan hun eigen etiketten houden. We zouden 2 nachten blijven en de zaak weer inpakken. Ik keek uit naar het moment waarop de bewakers de Jeep over de volle lengte van de oprijlaan moesten duwen (en das een flink eind) om hem aan te krijgen. Ik vind dat wel leuk, lekker lang wachten met het oplaten van de koppeling of je contact niet aanzetten. Maar nee, hij statte gelijk en ronkte weer vrolijk. Slagboompie omhoog en de waarheid weer in...

We kozen een iets andere route, gezien het voorgaande avontuur. We zouden weer naar het noorden rijden om daar met een ex-collega van Rem en haar vriendin te meeten, ‘bijpraten'. Maar we krijgen geen contact. Wellicht is ze opgepakt, verzopen, of whatever maar we moeten het zonder hen doen en loggen in in Jeeva Kui. Geen straf. Ook hier blijven we 2 dagen. De zee is woest en zoals eerder gezegd, het regent hier indrukwekkend. Toen we eerder die week al eens van het noorden naar het zuiden reden hebben we die rukwinden en slagregens opgemerkt, moeilijk te negeren. Gelukkig luisterden de ruitenwisser wel dit keer. Maar hier, aan de noord-westkust heeft dat behoorlijke schade aangericht. Een teken dat we getuigen zijn van bijzondere weersomstandigheden. Hier zijn ontelbaar veel bomen omgewaaid, enorme modderpoelen ontstaan en daken van huizen weggewaaid. Er zijn ook bomen op elektriciteit -en telefoonmasten neergekomen en de zooi neergemaaid. Slalommend zijn we op plek van bestemming gekomen. Ze staan er een beetje werkeloos naar te kijken, al dat natuurgeweld. Ze maken dit duidelijk niet veel mee, wat moet je met een Banyan-Boom (heilige bomen waaromheen een gewaand rond de enorme stam wordt gedrapeerd en wordt aanbeden en waarvoor dagelijks offers worden gebracht) die wellicht al 400 jaar in het midden van het dorp staat dwars over het kruispunt ligt en werkelijk alles in zijn val heeft meegenomen? De wortelkluit heeft het complete plein omhooggetrokken. Erg triest allemaal. De hoofdstad zit grotendeels zonder stroom, waaronder ook de verkeerslichten. Daardoor komt het neer op zeer brutale doordouw manoeuvres en dwing je toeter-voorrang af. Kraampjes zijn leeggeblazen en overal ligt van alles. Maar zo snel als ie kwam, gaat ie ook weer liggen en komt het leven weer op gang. Ik maak me zorgen over de overtocht naar Bali. Het scheepsverkeer ligt dan begrijpelijkerwijs ook stil. Naast de sterke stroming in de Bali strait, giert hier de wind tussen de eilanden door waardoor de golfslag gewoonweg te hoog wordt voor de ferry. We besluiten dan ook om eerder, zodra het weer het toelaat, de oversteek te maken naar Bali.

In het resort is het door de aflandse wind goed toeven en genieten we evengoed van de prachtige omgeving en zeer, zeer vriendelijke mensen. De mensen op Lombok zijn erg vriendelijk, dat moet gezegd. Esthetisch gezien is het een wereld van verschil met Bali, dat moet ook gezegd. Jammer voor hen dat Lombok ‘de boot heeft gemist' voor wat het de aansluiting op het toerisme betreft. Voor ons is dat geen probleem, prima zelf, gelukkig maar.

Wat woordjes die ze hier gebruiken en je af en toe hoort als je langs een gesprek loopt of per ongeluk in het hoekje van je oorschelp terecht komt;

Stempel, grote borden met dit woord erop, zou niet weten wat ze aanbieden maar ik heb een idee. Kantor/resepsi, Parkir, Kantor Pos, Assuransi, Administrasi (volgens mij waren het vooral de Amsterdammers die hier deze woorden introduceerden, gezien de spelling en uitspraak. Motor, Knalpot, Rijstafel (het is een gerecht, logisch, wat vaak wordt aangeduid als; typisch Dutch, gerecht, minimaal 2 pax,) Opmerkelijk, dacht toch echt dat het andersom was, maar ze hadden er kennelijk geen naam voor destijds. Multi pan, Gratis (uiteraard), Polisi (wordt nog wel even in het Engels bijgezet wat het betekent, police) Handoek, Asbak, Rekening.

Ik weet niet, maar er zit een lijn in. Hetgeen wordt aangeduid met het woord heeft veelal een financiële, technische of autoritaire achtergrond. Mmm...hoe zou dat komen. Maar goed, ik troost mij maar met de gedachten dat de tijd van de Jappen vele Indonesiërs heeft doen verlangen naar de eeuwen waarin wij hier de scepter zwaaiden. Na de beginjaren van onderdrukking, moord en zuiveringen hebben we (zij en wij) hier nog 100 jaar, zij het in duidelijke hiërarchische verhoudingen relatief goed met elkaar geleefd. Wij trokken dit land gestaag leeg, zij kregen onderwijs, wegen, religie (onder dwang) en een baan. We, Belanda's, worden ook hartelijk ontvangen, Jappen daarentegen niet. Er zit nog steeds iets goed fout tussen die twee. Dit hoor ik van dezelfde Marcel. Hij leeft hier al 6 jaar, samen met zijn Indonesische vrouw. Wij stuitte op geen problemen, sterker nog, waar ik kan vertel ik dat ik een mix-bloed ben, Belanda-Goreng zoals ze dat hier noemen. En dat mijn moeder uit Bandoeng komt. Javanen en Balinezen, geen vrienden, maar Belanda-goreng met roots in Bandoeng, prima!

Had ik al gemeld dat ik de hele dag, overal, de hele godganse dag dus de meest heerlijke gerechten verslindt? Och, wat is het toch een walhalla hier, ik kom ruimte tekort in mijn maag, gvd.

Enfin, we nemen de boot op een aanvankelijk rustige dag. De 17^de. Het gaat voorspoedig maar inderdaad, toch een behoorlijke golfslag en, in tegenstelling tot de heenreis zijn de vrachtwagens vastgesjord. Het is ook wel nodig want de ferry rolt alle kanten op. Ik ga op enig moment toch maar even kijken naar de ‘lading' en inderdaad de vrachtwagens wiegen van links naar rechts en er staat flinke spanning op de touwen en kettingen. Ik, hoewel dat best gek is voor een nautisch iemand als ik, word vaak zeeziek op dergelijke tochtjes maar het blijft uit. Het doet wel herinneren aan de toch die ik eerder maakte met mijn broer, Maaike en Oda (met de Mabua express) die werkelijk ongelooflijk beroerd verliep en waarbij zelfs de bemanning kotsend over relingen hing en de ene toerist de ander op z'n hoofd kotste vanaf een hoger gelegen dek. Wonder boven wonder hielden we het binnen, behalve Oda.

We komen binnen op Padangbai, midden tussen de bergen, prachtig. Daar besluiten we door te rijden naar Sanur. We hebben haast want we hebben flinke vertraging opgelopen bij het aanleggen (uur) en moeten ons nu haasten om voor de duister een kamer te vinden in de kustplaats. Dit was een vergissing, de eindbestemming. Dat kun je gerust overslaan (vinden wij). Met een beetje pech moet je bij elke straat die je inrijdt 2.000 rupiah betalen. Hier kun je ‘hollandse bitterballen' bestellen en word je in het Nederlands aangesproken of je een taxi wilt. De mensen zijn hier ook ronduit onaardig en verwend door onze voorgangers waardoor er weinig aan de dag wordt gelegd om ons verblijf leuker en langer te maken. Omdat we een eigen auto hebben hoppen we van het ene naar het andere guesthouse, door de regen weliswaar, maar zonder geleuter. Om niet elke keer weer die 2.000 rupiah te hoeven betalen moet je keren op plekken waar dat eigenlijk niet kan en met voldoende loopafstand tussen de parasol waaronder de mannen waarmee je moet afrekenen om de straat in te mogen rijden schuilen voor de regen. Uiteindelijk vinden we wat, ook voor een redelijke prijs (onderhandelen had geen zin, voor jou, na jou 100 anderen, daag). Ik moet naar de kapper, vind ik, maar daar zijn ze ook zo verwend en lui dat het meisje mij gapend aankijkt vanuit de deuropening en terplekke besluit dat ze dicht is. ‘Is het zo beroert?'

Het enige wat hier wel goed valt zijn de grote maatjes Vodka. We trekken de volgde dag verder en rijden in een keer terug naar Ubud, op de kaart een indrukwekkendere afstand dan in werkelijkheid. Wederom door het meest geweldige landschap. Het is prachtig weer en we hebben weer uitzicht op de mooiste sawa's, jungle en plantages.

Ubud, again.. vreemd om hier weer te zijn. Lijkt al eeuwen geleden, maar twee weken geleden startte hier onze trip. We besluiten om in een ander resort te trekken, Artini cottages. We waren hier eerder langsgelopen en vonden het toen al adembenemend mooi. Tussen de sawa's, ‘midden in de stad'. Prachtige bungalows en vriendelijke mensen die je allemaal een handje komen geven aan vragen hoe je heet, hoe zij heten, waar ze wonen, hoelang het rijden is naar hun dorp, op de fiets en op de motor, wat ze hier doen, waarom en hoe lang al. En die vragen je hetzelfde te vertellen over jezelf. Groeten je allemaal uiterst vriendelijk, elke morgen, middag, avond en vragen wat je gedaan hebt die dag, hoe je erheen bent gegaan, wat je ervan vond etc. even wennen maar eigenlijk best grappig, en gemeend (ontdek je later).

Hier leveren we ons Jeepje ook weer in. Ze vertrokken geen spier bij het aanblik van de enigszins gehavende uiterlijk van onze vriend die ons over alle heuvels, en door alle modderpoelen trok. Top ding. Een advies; als je naar Bali gaat > huur een Jeep. Hoewel iedereen zeer welwillend is je de weg te wijzen, is het ook handig om zelf de weg enigszins te weten, dus koop een goeie kaart. Na 2 kilometer, zit je in de flow en ben je de koning, wel veel remmen voor honden, katten, kippen, kinderen...maar het is wel de moeite waard.

Hier zit ik nu, op een veranda dit te tikken. En als je het nu leest, zijn wij al onderweg naar huis. We vliegen vanaf Denpasar > Singapore > Mokum en komen vrijdagochtend aan. Ik hoop dat het daar een beetje mooi weer is...maar ja, what was I thinking, ik zag dat het morgen, als enige dag in de week gelukkig 2 graden gaat vriezen, 's morgens, dus dat pakken we gelijk even mee. Mm.

Bon, we gaan nog even zwemmen, en pakken daarna de spullen in. Tot strax.

Kus,

Rem en Steef