Bangkok - Bali 2010/2011

Het is weer zover. Rem en Steef zijn weer weg. Niet zo lang dit keer en ook wat meer bij huis. Al is het alleen al om het feit dat vanaf Amsterdam naar Bangkok iets meer is dan 10 uur en vanaf Bangkok naar New Zealand (waar we de vorige keer waren) nog ‘ns 12 uur. We maken een redelijk overzichtelijk trip, namelijk; Bangkok > Bali, makkelijk zat en goed te doen binnen de gestelde normen. Lou en Eef waren net in Bali geweest en de foto's en verhalen triggerde ons gelijk om de biezen te pakken. Lou en ik hebben op een avond na het drinken van de nodige pilsners en het roken van wat anesthesie uit het Marokkaanse binnenland, vernuftig vermengd met tabak, opgerold in een tuitvormig geval de stoute schoenen aan getrokken en de reis gepland, geboekt betaald en daarna doorgebeld aan Die Lange die de bemoedigende woorden sprak als ‘dat lijkt mij een prima plan schat en dat moet je doen en wanneer gaan we'. Ik ben getrouwd met een man die mij weinig in de weg legt en waar nodig wat doordouwt als ik twijfel.

De datum naderde, we moesten nog wat hindernissen nemen alvorens de reis aan te vangen. In chronologische volgorde;

Zoals jullie wel weten zijn mijn vorige werkgever en ik, ik noem geen namen (anders zal de search engine van Google vast en zeker ook dit verhaal traceren als iemand naar een kamer zoekt op internet en dat is niet fraai) maar het begint met Boe en eindigt met ing, klinkt als loeking, uit elkaar gegaan. Er was geen match, en dat moet natuurlijk verwerkt worden. Zo gaat dat tegenwoordig. Dus er moest een vakantie komen. ‘das goed voor je, even lekker eruit'. Ik laat mij niet graag commanderen maar in deze, och. Maar allereerst de nodige ‘afwikkelingen' en gesprekken voeren. Dat is allemaal wel prima gelopen. Heb nog op de valreep (dag van vertrek) wat bij hen neergelegd wat kan leiden tot enige discussie maar die voer ik wel vanaf warmere oorden en niet terwijl ik kansloos vanaf 1 hoog voor (achter) het raam naar buiten aan het kijken ben hoe men zich in Amsterdam door de sneeuw ploetert. Wat moet je anders als je werkloos bent? Dan ga je je interesseren voor mensen waarvan je je nooit beseft hebt dat ze naast je wonen en er ook een ritme op na houden. Je kijkt naar buiten en ziet dezelfde mensen heen en weer lopen en naar het zich laat aanzien niets wezenlijks toevoegen. ‘Gaat die man nu alweer met die hond uit? En waar komt die hond trouwens vandaan? Vanaf 2 hoog? Zo'n grote hond? Dat moet toch eigenlijk verboden worden, zo'n Deense Dog op zo'n klein appartementje, eigenlijk zouden ze bij de aanschaf van zo'n hond een soort certificaat moeten kunnen overleggen dat ze ....ect.

Dit alles tegelijk beseffende dat je dit alleen maar kan weten als jijzelf ook werkelijk niets aan het toevoegen bent. Ik overdrijf een beetje, dat doe ik graag, dit heeft 1 dag geduurd ongeveer. Ik ben praktisch gelijk met Maarten (mijn vorige werkgever) in gesprek geraakt en we hebben de draad weer opgepakt waar we hem ten behoeve van Loeking in mei loslieten. Noem het weer aantrekken van een oude jas die in de zak van Max zat, noem het een warm bad. Het was een mooie wending en we hebben grote plannen, op te pakken als we weer terug zijn.

Friesland; Bij dergelijke hurdles in mijn leven, ga ik graag naar Friesland. Als het gewoon mooi weer is ook maar ik voelde sterk de behoefte om even uit te waaien. Dus na mijn gesprek met Maarten (die ook in Friesland woont, echt waar) ben ik letterlijk door de sneeuw naar het uiterste noorden gegleden en heb mij daar naast Wout en Karrie bij de kachel op de bank gevleid. Heerlijk. De omgeving en tuin waren veranderd in een waar kristallen paradijs, je kent die vreselijke winterfoto's wel met takken vol kristellen en pegels, met daartussen een huisje verscholen in bergen sneeuw, geprint op zo'n kaartje die je van een tante krijgt toegestuurd met ‘zalig kerstfeest en gezond nieuw jaar' erop. Och vreselijk, maar ...het bestaat echt, en ik vond het geweldig. Lekker een weekie op een van de zolders en het dak sjouwen en staan kloten en op spijkers staan hengsten terwijl er een redelijk straf windje en temperaturen van ver onder nul grip probeerden te krijgen op mijn humeur. Je hamer vriest zowat vast aan je poten, zagen in een bevroren balk of 2 ton sneeuw en ijs van het dak bikken is gewoon goed voor mij.

Enfin na Kerst en de laatste gesprekken met Maarten dan toch maar de koffers pakken, de rugtassen in ons geval natuurlijk. ‘we nemen dit keer écht alleen het minimale mee'. Écht. Om wat kracht bij dit voornemen te zetten hebben we het niet over rugtassen maar, rugtas, de kleinste, 1 dus en deze mag niet meer wegen dat 15 kilo. Mooi voornemen, 2 mensen ruim 3 weken weg, 1 rugtas, 15 kilo max. Het is gelukt, 13 kilo, op de kop af.

We vertrekken de 30^ste, 's avonds om 8:45 uur. De ‘hele dag nog lekker de tijd' weet je wel. Een nachtvlucht dus..gelijk slapen, 's middags aankomen in Bangkok op de 31^ste, de hele dag te tijd om oud en nieuw voor te bereiden (wat de Thai uit beleefdheid maar gewoon meevieren en faciliteren want zij hebben geen oud en nieuw, op dat moment). Top plan. Je voelt hem al aankomen denk ik. Lieske had ons op Schiphol afgezet, nog snel een peukie roken en dan de winterjassen uitdoen, waar heb je deze dekbedden immers nog voor nodig (haha). En op een drafje de vertrekhal in. We waren al ingecheckt (‘de hele dag nog lekker de tijd' voor gehad) ons rugtasje ingeleverd, hé grappig, 17 kilo hoe kan dat nou? ‘Is dit alle bagage meneer?' ‘Jazeker, goed hé'. ‘Ja dat zie je niet veel'. ‘klopt.'

Hup, door de douane en via de nodige rekken vol geurtjes (snap nooit waarom men daar altijd toe verleidt wordt, kom je toch niet op, op een vliegveld geurtjes verkopen? Why? Verkoop wat anders, maar wat, geurtjes..geen idee) En if so, waarom stinkt iedereen dan zo in het vliegtuig, pak even je geurtje dude. Nog even wat eten, net gedaan, maar dat moet hè, op Schiphol, altijd even wat eten, strax in het vliegtuig weer wat eten maar nu ook, why? Geen idee.

Het was een rumoerig bij de gate, dat was wel duidelijk. Er stonden, meer dan normaal veel mensen op een kluitje. Hingen op stoelen, hadden hun lijf schaamteloos op de vloer gekwakt. Mannen met glazen bier (hele grote glazen) lang haar en tatoes (we gaan naar Thailand, en dat trekt mannen met bier, lang haar en tatoes aan, why? Geen idee). Nadat we wat dichterbij naderde zag ik hele kleine, in strakblauwe pakjes gehulde stewardessen van het soort; ‘we blijven lachen mensen' te midden van groepen mensen vragen beantwoorden. Ik vang vlagen op; ‘technische problemen ja, ik weet het ook niet meneer, kan van alles zijn. En; sja maar vaak is het niet zo'n groot probleem hoor. En; we don't know sir, what I already said, there are technical problems. En; ze taxien nu rondjes om te kijken of het ernstig is. Ik hoor mijzelf denken, taxien? Maar dat is niet de kerncompetentie van een vliegtuig volgens mij. Als dat taxien goed gaat, taxien we dan naar Bangkok? Toen; Ja het kan een lampje zijn in de cockpit wat niet aangaat of juist niet uit, of een lossen vleugel haha. En dan gevolgd door de immer in marmer gekliefde glimlach en de schouders wat optrekken, hoofdje ietsje schuin. ‘We horen binnen enkele minuten wat we gaan doen'. Ik hoor mijzelf weer denken, maar is dat niet ietwat naïef om te veronderstellen dat als het taxien wel zal lukken het ondanks een losse vleugel wel goed komt met dat lampje? ‘Gaat u maar naar de bar, daar verder op, dáár ziet u wel, we pikken u wel op als er meer nieuws is.' Dat lijkt mij een voorteken dat er iets echt mis is, dat doen ze nooit. Ik heb veel gevlogen, ook op plekken waar eigenlijk alleen maar ruimte was voor waterbuffels maar dit heb ik een almaar lachende ground stewardess nog nooit horen voorstellen. Maar het was niet tegen dovenmansoren, de kudde verdrong zich richting bar en daar werden de inmiddels lege glazen weer rijkelijk gevuld met Heineken. Rem en ik gaan op een bankje zitten en nemen de opties door. We voelen wat aankomen. ‘nou lekker dan, ik hoop wel dat we überhaupt gaan, maar ik vrees dat we strax in ons net schoon opgemaakte bedje liggen'.

Er was nieuws, de kudde trok naar de gate en schaarde zich rond, de in der haast opgetrommelde massa's blauwe Smurfinnetjes, blonde haartjes, blauwe KLM-pakjes. ‘We gaan niet vandaag, we gaan morgen'. Glimlachen, schoudertjes iets optrekken, hoofdjes beetje schuin. Godver. ‘maar euh, juffrouw (ik blijf altijd heel aardig) ik wilde graag oud en nieuw vieren in Bangkok en dat verschuiven ze niet voor ons een dagje'. ‘Sja kan het ook niet helpen meneer, het is voor uw eigen veiligheid, zo moet u het maar zien' glimlach, schoudertjes omhoog, hoodfje beetje schuin,...aha, nu ook de oogjes toe. ‘Ik hoor een Henkie met een glas halfvol (die met dat lange haar en een lelijk litteken, tatoe bedoel ik) roepen dat hij z'n geld terug mot, dat hij godverdommah meer betaald het om daaro oud en nieuw te vierah. ‘Sja mijn excuus meneer, wij weten het ook niet, de captain beslist, wij zijn slechts de boodschappers' Lachje, schoudertjes, hoofdje, oogjes. Toen kwam de opleiding boven en pakten ze door om niet door Henkie en z'n kornuiten te worden verkracht en zei; U kunt langs de bar, weet u wel, daar was u net, doorlopen naar de bagagebanden (eerst even uw taxfree inkopen terugbrengen) trappetje af, daar is een balie, balie nummer 14, zij helpen u verder, een hotel, een taxi, maaltijden geld, deze gate gaat dicht, tot morgenochtend we maken er een speciale vlucht van wat u viert oud en nieuw ergens boven India'.

Ik hoorde Balie 14 en taxfree inleveren. Moet ik nou goddomme die kutgeurtjes nog terugbrengen ook? En Balie? Nix Bali dus. Henkie en zijn kornuiten begonnen nog wat te pruttelen maar de meute accepteerde het en keerde richting bar en trappetje. Even de pas erin schat, anders staan we strax achter 300 idioten in een rij. Waarom gaan we eigenlijk naar die balie? We wonen daar, je ziet ons huis ongeveer vanaf hier? Rem zegt; taxfree, my ass, die neem ik gewoon mee. Ik ben getrouwd met een man die bij twijfel even doordouwt..

Enfin, half 10, wij staan in een rij achter 200 idioten (mazzeltje). Nou ja idioten, Henkie en z'n kornuiten waren er niet of stonden bij balie 4 of 10 maar, die optelsom was even te heftig denk ik. Deze mensen hadden ofwel een transfer (hadden dus al eeuwen in een vliegtuig gezeten of kwamen net uit Hengelo of Kudelstaat, best zielig natuurlijk). De stemming daarentegen was nog wel goed trouwnes. ‘juffrouw (ik ben nog steeds rustig, maar even ontsnapt uit de rij en naar een Smurfin gelopen) ik wil eigenlijk alleen even weten hoe ik nu thuiskom, hoewel ik u graag een tiet met geld afdraai (ik word al iets minder rustig) en op kosten van de KLM in het Okura duik, vooraf gegaan door een ritje in een limo via Haarlem, lijkt mij dat toch de beste optie.' U kunt bij Balie 14, daar ziet u wel waar die mensen staan, alles regelen. ‘ja dat weet ik inmiddels wel maar ik wil dat niet want ik wil geen hotelovernachting in het kansloze Ibis die op de runway staat en een maaltijd en een toilettasje met een XXL T-shirt en zo'n klein kuttandenborsteltje en een scheermesje waar je je tot je bot mee openhaalt en een kam (wie gebruikt die dingen tegenwoordig nog). Ik ben nu niet meer rustig. Rem staat in de rij. Net als in de file (eigenlijk zoals in het hele leven) moet je op tijd van rijstrook, wisselen, we stonden toch zeker om 10 uur binnen de grenzen van acceptatie vooraan.

‘Geen hotel voor u dus? Nou dan regelen we een taxi, naar de Ceintuurbaan? En morgenochtend weer ophalen, 7 uur...is dat oke, nee liever half 8, ook goed, hier is uw bonnetje voor de taxi's, toilettasje (met daarin het bovengenoemde), u hoeft u over uw bagage echt geen zorgen te maken, komt goed, die staat morgenochtend al voor u in het vliegtuig, nee ik weet niet waarom het uiteindelijk is gelukt meneer, ik werk alleen aan deze balie en ik zou niet eens weten waar u naartoe zou vliegen, glimlach, schoudertjes, hoofdje. Heeft u verder nog vragen, ja u kunt uw beklag doen of uw claim via de website indienen, KLM.com, onder het kopje, customer care....etc etc. wij staan zonder winterjas om half 11 taxi taxi te roepen. Het taxien is gelukt die dag, vliegen niet.

We nemen maar een pilsje thuis, draaien de kachel weer op en inspecteren de inhoud van onze toilettasjes. Alles zit erin wat je nooit gebruikt.

De taxi stond er, om half 8. Best goed geregeld dus. Hele riedel weer opnieuw, douane, geutrjes, eten, gate. Aha, Henkie en z'n kornuiten staan er ook. Ietwat verfomfaaid, maar weer met een glas vol (halfvol) bier, ze zijn wat rustiger nu, dat moet gezegd. Toch zit je anders in het vliegtuig als je weet dat hij de avond ervoor niet goed genoeg werd bevonden voor een vlucht. Ik ben ook niet zo'n held met vliegen, zoals de vorige keer al uitgelegd, maar met veel genoegen doe ik een kleine herhaling;

Van vliegen word ik niet bijzonder vrolijk. En ik ben al niet echt het zonnetje in huis dus met mij een vliegreis maken is even doorbijten, soms. Heb geen vliegangst ofzo, hoewel landen niet mijn favoriet is, maar ik word een tikkie chagrijnig van het vliegen an sich. Het naar buiten kijken is wel eventjes oké maar binnen de korte keren zit je boven de wolken en houdt het na een korte periode gewoonweg op..omdat 2 uur wolken kijken ook niets toevoegt. Nee, het is iets anders, ik geloof dat er door het drukverschil een stofje bij mij loskomt die mij, laat ik zeggen, wat kritischer maakt richting mijn omgeving.

Kijk altijd uit naar het eten, vind het eten in het vliegtuig altijd heerlijk. Ik ben dan ook al snel van de leg als je bij het avondeten kunt kiezen tussen kip of vis en als de steward (homo) dan eindelijk dat karretje door het pad heeft gewurmd en bij mij is aangekomen, en er is alleen nog vis. Ook de lunch, of ontbijt, heerlijk. Maar een extra broodje is een must. Ik bedoel, je krijgt altijd 1 piepklein broodje maar toch best een royaal stuk kaas. Maar vaak ook nog jam en boter en ham of gesneden kalkoen of ook nog pasta en weet ik veel,...waar ga ik dat precies op smeren en wat ga ik daar precies mee doen? Graag dus nog een broodje. En dat moet dan wel een beetje snel komen anders komen ze al met de koffie en voordat je het weet komt Jodokus er alweer aan om het zaakje weer op te halen. En omdat ik een neurotisch bakjesstapelaar ben en er dus genoegen in schep de bakjes zo efficiënt mogelijk op te stapelen, plasticjes oprol zodat ze niet terugspringen en eigenlijk een zo'n netjes mogelijke tray wil inleveren, is een vroegtijdige inzameling niet bepaald wenselijk.

En nu kwamen daar de geluidjes bij. Rem had twee stoelen ‘met lekker veel beenruimte' geregeld. Dus we zaten voor een klein bedrag extra (KLM, jullie zijn kut) in de betere stoelen. Weliswaar achterin, bij de toiletten, de plek waar mensen en hun benen strekken en hun scheten laten, maar goed, we hadden tenslotte ook extra betaald dus dat komt erbij. Ik heb alle kranten gekocht en van de tafel gegrist bij het boarden die er maar voor handen waren dus ik bereidde mij voor op 10 uur lezen, ik kan niet slapen in een vliegtuig, zeker niet als het een dagvlucht is. Waarom zou je? Ik ga op een doorsnee vrijdag toch ook niet om 10 uur 's morgens ‘ns even lekker naar bed? Kom er net uit. Enfin, die geluidjes, we zitten recht achter de motoren, achterste stoelen weet je wel, dan heb je dat. Dus hier wiebelt het vliegtuig, stewards noemen dat ‘wiegen', ‘u wordt als het ware in slaap gewiegd meneer'. My arrss, ik zit gewoon op de staart van een kameleon en word van links naar rechts gekwakt, 10 uur lang. Maar voor dat beetje extra geld, toch weer even meegepakt. Die geluidjes dus, je bent er ietsje meer bezig als het gister om technische redenen niet kon vliegen. Hoge piepjes, opeens..uit het niets, fluittonen die van acceptabel naar hersenschurend oplopen, ronduit een doffe klap onder je stoel, ik kan er niet tegen...ik krijg gelijk een rush door mijn lijf en denk, ik zit hier heel quasi nonchalant de krant te lezen maar we gaan neerstorten, zeker weten. Maar dat trekt weer weg en doemt weer op als er weer een trommelgeluid steeds meer terrein wint van andere geluiden, in een fluittoon verandert en wegebt. Rem slaapt.

Ik lees alle kranten, ook de advertenties, kijk twee films, eet (met twee broodjes) om mij heen gaan mensen slapen (raar) laten scheten en strekken hun benen achter mij bij de toiletten. Dan opeens; We zijn er. He, hoe kan dat nou? Ik heb geen champagne gezien boven India? Is het al 2011? Ik kijk op mijn telefoon (ja die doe ik nooit uit nee, gevaarlijk? Weet ik veel, ik zet hem wel op ‘vluchtmodus' maar uit doe ik hem niet, in een vliegende computer, moeten ze maar iets regelen dat dat gewoon kan vind ik, mm misschien zijn er daarom zoveel geluidjes om mij heen)

‘We zijn toch echt bij u geweest met een drankje van het huis meneer, u sliep waarschijnlijk' Euh, nee..ik slaap nooit in het vliegtuig. ‘Nou ik kan mij herinneren dat u niet wakker was hoor', glimlach, schoudertjes, hoofdje. ‘Nou ik wil niet opstandig zijn mevrouw, maar ik heb niet geslapen, heb hier 6 uur lang kranten zitten lezen en 2 films gekeken, werkelijk het hele vliegtuig horen ruften maar u heb ik niet gezien hoor, met een lekker glaasje champagne om 12 uur, boven India, zoals beloofd, te vieren, als een soort goedmakertje, kunt u dat alsnog even doen voor ons twee?' Nou meneer, we serveren geen champagne, u moest is nagaan wat betekent voor de catering met zoveel mensen, al die flessen en dat gewicht, dat wordt nix, ik ben nu het ontbijt aan het uitserveren dus nu kan ik nix voor u doen, geen glimlach, geen schoudertjes, wel een schuif hoofdje, maar met een andere blik in de ogen. Godver, KLM; jullie zijn kut. ‘Ontbijt uitserveren? Het is 1 uur 's nachts? Aha, jullie hebben de rommel van gister nog aan boord natuurlijk. Mag ik daar dan 4 broodjes bij 2 flesjes wijn, extra extra kaas en twee blikjes bier, hele blikjes, dus niet uitgeschonken?' En steek dat ontbijt maar in je reet. (zei ik niet, dacht ik wel) Tuurlijk meneer, glimlach, hoodfje.

Het was een heerlijke aankomst, Bangkok!! Wat een gevoel. Wat komen wij graag in deze stad aan, waarom? Weet ik veel, ga zelf kijken zou ik zeggen. Het is de warmte, ook al is het 3 uur 's nachts, de douane (allemaal aardig) de geuren, de zwoele bries als je eenmaal buiten bent, het is de goedlachse taxichauffeur het is de chaos van Kaosan road, de hanen die kraaien op dit tijdstip, de auto's die toeteren, I don't know. Je valt ervoor of je haat het. Wij vallen ervoor. Oud en nieuw, het is nu 4 uur ‘s nachts, voor ons niet natuurlijk maar voor hen wel. Iedereen is dronken of hard op weg. Obers staan met rollende ogen hun best te doen, overal muziek maar ingetogen. Wij lopen er redelijk opgewekt tussendoor, zoeken een rustig plekje waar we alles goed kunnen zien, bestellen een Vodka cola en een stevige pils. We zijn er, gelukkig nieuw jaar schat.

Liefs Rem en Steef