Tahiti - Bora Bora II

Het meisje, we weten nog steeds niet hoe ze heet blijft ons dagen volgen. We zorgen voor een lampje bij het slapengaan, puur om haar voor te zijn. Het is een opmerkelijke situatie…en grappig, hebben wij weer. De andere gasten die er verblijven startten ook redelijk open minded maar haken ook af nadat ze worden besprongen in het zwembad door een kind wat huilt als een wolf en je in het zwembad bespringt alsof ze je gaat verslinden. Ik heb het idee dat we nog wel van haar zullen horen. Dat ze Madonna heeft je frituurt ofzo. Enfin…we laten het erbij.

We maken een wandeling naar Le Meridien. Zoals gezegd verblijven wij op de Motu. Dat is de meest exclusieve plek van dit natuurverschijnsel en over het algemeen zijn hier alleen de meest exclusieve resorts gesitueerd. Maar op een of andere manier, Vlad is niet te verleiden tot het vertellen van de waarheid, hebben hij en zijn vrouw hier 6 jaar geleden een enorm stuk grond gekocht. Op een van de mooiste plekken, in een bocht en ik zou niet weten hoe hij dat voor elkaar heeft gekregen. Wellicht heeft ie wat gewonnen in de alom bekende Tjechische loterij en z’n biezen gepakt. Any how, aan beide zijde is water, een kant is rustig, calm, witzand, blauwwater..andere kant is ruig, woest bijna, donder blauw water en het slaat daar op kliffen. Via die kant wandelen we naar het Meridien. Over een ‘stiekem weggetje’ want hier kunnen alleen de auto’s met de bagage en bevoorrading van de grote resorts rijden. We benaderen hen dus ‘van achteren’ en lopen eigenlijk vrij eenvoudig het terrein op. We passeren een bordje waarop staat dat we daar niet mogen lopen, maar ja we komen van de andere kant dus dat konden we niet weten. Het resort is werkelijk ongelooflijk mooi aangelegd met een mooie tuin en stranden (opgespoten) zwembaden, bars restaurants en de pieren waaraan de bungalows zijn gelegen. We nemen een pilsje en een wijntje om even te wennen, reken 30 euro af, vertrek geen spier, en genieten ons te barsten. We zitten in de bar, lounge bar. Voor ons ligt het zwembad met daaromheen allemaal mensen die aan hun kont aan het krabben zijn, nagelvijlen, met hun tenen wiebelen, verveelt rondkijken en er zwemt ook nog één iemand in het gigantische zwembad, maar das een Chinees dus dat telt niet.

Het najagen van de mooiste plekken op aarde, of wat het meest indrukwekkend is of het gaat om de natuur of cultuur, maakt mij niet uit..daarom wil ik graag reizen. Ik reis graag 50 uur in een bus om daar iets te zien wat het meest indrukwekkend is of van grote culturele importantie, geen probleem. Deze mensen echter niet. Zij hebben andere moverende redenen hierheen af te reizen. Ze doen het voor mij, om mij te laten zien dat ze daar kunnen liggen. Iedereen doet het hier voor iedereen om zich heen. Grappig eigenlijk. Als nou gewoon niemand zou gaan,.. Deze mensen willen graag lekker luxe reizen, lekker eten, elkaar gezellig in een overwater bungalow uitwonen na het ja-woord. Prima. Maar waarom kijken jullie allemaal zo zuur? Worden hier door de obers langs het zwembad alleen maar augurken uitgedeeld? Het ene wijf kijkt vanachter haar Gucci met grote minachting naar ’t andere. Mannen met gebruinde huid, enorme spieren, kleine broekjes en grote brillen en vrouwen met strakgetrokken gezichten en onnatuurlijk snoeiharde tieten, dito knoppen en getoupeerd haar bevuilen de prachtige omgeving en zuurstof. Ik krijg een enorme aandrang om hier niet te gaan slapen en dit zootje te laten voor wat het is, in de hoop dat deze mensen het bij dergelijke reizen en resorts laten en de rest van de wereld aan mij en gelijkgestemden gunnen. Maar we hebben zo ons pijlen gegooid en we hebben ons nu eenmaal wat zaken in het vooruitzicht gesteld dus we gaan toch naar de receptie.

Daar worden we zowat uitgekleed door twee wulpse (Franse) nichten die ons bijzonder graag wilden in, maar vooral wilden uitchecken. Er gebeurt hier natuurlijk niet erg veel op dat gebied en dat wordt hier maar weer ‘ns duidelijk. Hier komen alleen maar newly weds dus een beetje homo moet het hier stellen met z’n homocollega. We kwamen voor een prijs van een bungalow, en of er plek was. Nou dat was er wel (natuurlijk) maar alleen de duurste (what was I thinking) bungalows waren voor de dagen die wij wilden beschikbaar. Voor nog geen € 1.200,- ex. per nacht hadden wij onze love shack. Wederom vertrokken we geen spier, dat is niet beleefd in dergelijke situaties. Maar het nichtenstel bemerkten toch enige twijfel bij ons (snap dat ook niet) en zagen hun avontuur al helemaal in de soep draaien. Een van hen gaf als laatste stuiptrek nog een ‘telefoonnummer’ van de reseveringsdesk en zei dat we hen moesten bellen, naar dit gesprek moesten refereren en dat we daar dan wel een deal konden maken.

We bedankten hen vriendelijk, vroegen naar de dichtstbijzijnde route naar de Pacific-road (geheime weggetje) en hebben het daarbij gelaten. We walgden eigenlijk van dat hele resort. Het waren aardige jongens maar ze zullen het toch weer dichter bij huis moeten zoeken. Wij gaan weer naar ons “backpackers-resort”. Hoe kunnen ze zo’n prachtig resort op de ,so called, mooiste plek op aarde volstampen met zulk ontevreden volk. Hier willen we graag weg ook al was de prijs zo aanlokkelijk.

We gaan snorkelen. De Tsjechische gastvrouw brengt ons erheen met ons eigen Resort-jacht met daarachter, aan een touwtje onze eigen Resort-kajak om weer terug te komen. We worden verderop op het rif ‘losgelaten’. Daar zwemmen de Stingrays, de haaien en hun maatjes. Het is behoorlijk ruig, de zee, maar kraakhelder. We springen overboord maar merken gelijk dat de stroming en wind ons parten zal gaan spelen. Onze gastvrouw heeft nog even vriendelijk gezwaaid maar is al in de golven verdwenen. Daar liggen we dan, honderden meters uit de kust, in een ruig zeetje, flinke wind en stroming en net te diep om te staan. De kajak, met daarin onze rugtas, deint vervaarlijk op en neer. Om ons heen verzamelen zich de nodige haaien, stingrays en ander gesnor. We wagen het erop en gaan ‘ontspannen’ een ‘rondje maken. Vrijwel gelijk worden we gegrepen door de stroming en voordat we het goed en wel door hebben moeten we alweer een flink eind terug zwemmen naar de kajak die vastgebonden ligt aan een anker. We besluiten dat dit niet te doen is en ik bind de kajak om mijn middel, althans, het touw. We proberen naar de kust te zwemmen. Nu was de deining, zoals gezegd, nogal ruig dus ik kom nauwelijks vooruit maar na wat moeite weet ik gang te krijgen en komen we op een ondieper stuk waar Rem kan staan en in de kajak kan klimmen. Verderop kan ik er ook in en besluiten we terug te kajakken. Van onze trip in The Milford Sound weten we dat we heel goed zijn in samenwerking in de Kajak (not) dus we hebben het dubbele parcours afgelegd als we aankomen. Onderweg komen we door verschillende prachtige baaien. Het is zo helder dat je met gemak de bodem kunt zien en we vliegen werkelijk over een dun vliesje cellofaan. Stingrays zwemmen onder ons en iets verderop. Het lijkt erg op Moorea. Prachtig.

Zoals (sommigen) van jullie weten ben ik een beetje een pech-duiker en derhalve sta ik niet meer helemáál vooraan als zich er een gelegenheid aandient. In Coaste Rica stuitte ik op haaien tijdens mijn eerste duik, ik Maleisië was mijn luchtkraan dicht waardoor ik zowat stikte op 18 meter en in Thailand ben ik aangevallen door koraal waardoor ik een ‘piepklein’ gaatje in mijn voet had. Dus daar ging ik. “In Bora-Bora duiken moet je gedaan hebben” dus hopla, daar ging ik. Zwaai-zwaai, Rem ging vandaag ‘ns een beetje nix doen, beetje chillen op de steiger. Alsof hier andere opties zijn. Ik werd opgehaald door een Fransman, eigenaar van de duikgelegenheid. Sprak geen Engels, maar dan ook echt niet, maar dat de Fransen weinig interesse voor andere culturen en talen aan de dag leggen is eerder duidelijk geworden.

In de duikschool wachte mij een Franse divemaster. Maar belangrijker nog, twee hele grote Amerikanen, net getrouwd en een hele grote Griek met z’n newly wed superdunne vrouwtje…en ik. Wat zal ik zeggen; ik heb in de Rode zee gedoken, Maleisië, Thailand etc. dus ik ben (helaas voor de rest) erg verwend. In Australië had ik kunnen duiken als we wat verder naar het noorden waren gereden maar verder zijn er volgens de deskundigen nog maar weinig erg interessante plekken op aarde. Bora-Bora was dan ook niet een plek waar je persé moet duiken, ik niet althans. Het was overigens wel heel leuk om met de Griek te duiken. Een echte Bourgondiër met een dikke buik, kaal en met de nodige grappen die hij, naast mij, zelf ook erg leuk vond. De twee enorme Amerikanen moesten werkelijk met schandalig veel lood, en extra stoepranden worden verzwaard om op de juiste diepte te komen. Daar zwommen ze als hulpeloze varkens een beetje rond, trokken hun flessen binnen een half uur leeg en bepaalde daarmee ook de duur van mijn duik. Het is allemaal erg helder, kan tot 20-30 meter kijken, ook al is het behoorlijk ruig aan het oppervlak. Maar echt in extase raak ik niet. Vissen in overvloed, voldoende haaien en plenty koraal maar ik zie niets nieuws of anders dan ik eerder zag en daarmee kom ik weer tot de conclusie dat ik verwend ben. We hebben nog de hoop een Mantaray te zien en vertrekken naar een andere duiksite maar te vergeefs. Daar is het zicht onder de maat en ook hier trekken mijn Amerikaanse vrinden hun flessen leeg in een dusdanig respectabel tempo dat ik nauwelijks nat alweer aan boord stap. Wel laat ik mijn slippers op de boot liggen en dat is redelijk stom want nieuwe kopen is geen optie en gympen aandoen ook. De service van de duikschool blijkt onstuitbaar. Ze zorgen ervoor dat de slippers (€ 5,-) voor mij klaarliggen bij de Four Seasons resort-ontvangstbalie op het vliegveld. Daar krijg ik bij vertrek een keurige tas uitgereikt door een dito dame…beetje overdone maare kom, het zijn ook niet de eerste de beste slippers natuurlijk.

Onze voortdurend verlangen naar een nieuw decor drijft ons er wederom toe de boot te pakken, de werkelijk prachtige motu te verlaten en naar het ‘vaste land’ van Bora Bora te vertrekken. Met pijn in ons hart nemen we afscheid van de heerlijke omgeving, zand, ligbedden, steiger, eten en wijnen. Met minder verdriet nemen we afscheid van het meisje wat we nog horen huilen als we al een flink eind op het water zijn. We checken in in het Maithai aan de overkant waar we de laatste 2 dagen zullen doorbrengen. Het is allemaal even een tikkie minder. Nog steeds buitenproportioneel oké, maar toch wel wat minder dan het vorige. Het blijft opmerkelijk hoe hier wordt omgegaan met mijn geld. Het is allemaal geen hol waard. Ik wen er zowaar aan. Het is niet langer raar om een broodje te kopen voor € 12,- en er vrolijk een flesje water bij te doen voor € 20,-. We moeten hier zo snel mogelijk weg want we lopen he-le-maal leeg. En al zou het geld naar de plaatselijke bevolking gaan, alla, nee het gaat naar die chagrijnige Fransen. En dan liggen de kaarten toch een beetje anders.

Bij vertrek vanaf de luchthaven Bora-Bora vallen ons opeens wat privéjets op. Prachtige vliegtuigen met keurig ingepakte jetmotoren en hoesjes over de banden staan te wachten totdat de eigenaar klaar is met krabben langs het zwembad. We hebben 3 korte vluchten, van Bora-Bora naar Huaine, dan naar Moorea en tenslotte naar Tahiti-Nui. Het is nog midden op de dag dus we kunnen alle eilanden waar we eerder waren perfect vanuit de lucht nog ‘ns goed bekijken. We zullen nooit meer van dergelijke eilanden zien (dachten we) en genieten van ons uitzicht. Ook vanuit de lucht is alles zo helder dat we de enorme vissen over de bodem kunnen zien glijden. We hebben hier de kortste vlucht ever, 8 minuten maar liefst. Valt niet mee om in dat tijdsbestek een lunch weg te tikken.

Vanaf Tahiti-Nui vertrekt ons vliegtuig naar The Cook Islands (heb je hem weer). Dit gedeelte valt ‘onder’ New Zealand en ligt weer een flink eind terug naar het westen, net voor de Internationale datumgrens.