Op het randje van de wereld

Ze liggen wel op het randje van de wereld, vanuit ons perspectief. Eigenlijk net om de hoek. En dat realiseren ze zich goed. Net als wij vallen ze overal net buiten. Sympathieke mensen, maar in volume zijn ze net als Nederland niet erg interessant of bedreigend. Dat maakt hen een beetje wanhopig en hebben ze erg de neiging om je met een vraag te verleiden tot het geven van het gewenste antwoord. Dat doe je dan ook maar en zegt iets over de schoonheid van hun land. Dat hoef je niet te veinzen want dit land is mooi, heel mooi. Vooral als we vertellen dat we maar 4 weken in Australië zijn geweest en 5 weken hebben uitgetrokken voor NZ worden ze terplekke verliefd op je. Australië is een beetje hun grote broer (zaten zo aan vast ooit) maar het is te vergelijken met België-Nederland. Ze zijn wat meer down to earth dan de Aussies. Eigenlijk zijn het compleet andere mensen, hoewel het natuurlijk beiden Europeanen zijn hebben de New Zealanders meer kou om de oren gehad. Meer ontberingen gekend lijkt het wel. En daarbij, het ligt nota bene 2 uur vliegen van Australië. 2 uur vliegen vanaf Mokum geeft ook een ander beeld. Als ze mij zouden zeggen dat ik hen aan een Spanjaard, of Fransman doe denken is mijn dag ook niet echt opgeknapt. Daarnaast, er ligt ook nog een aanzienlijk slootje tussen de twee naties dus mengen van culturen en taal ligt minder voor de hand dan bij ons. Zo makkelijk als in Europa is het gewoonweg niet. 5 uur rijden en wij zijn in Parijs, das een wereld van verschil. In Breda begrijp ik ze al niet meer.

NZ-landers zijn groffer, hebben rode wangen, rijden op een tractor en slaan hun wijf, nee hoor. Lopen wel vaak op blote voeten, wat voor weer het ook is. En wat opvalt, is dat ze wel erg vasthoudend een korte broek dragen. Op het moment dat ik dit verslag schrijf vriest het buiten. We worden 's morgens geregeld wakker met een laag ijs op de plassen en het gras wat wit is uitgeslagen van bevroren dauw. Niet dat dat iets aan de garderobe van de NZ veranderd.

Die zit vrolijk met z'n geitenharenwollensokken in stevige stappers, muts op, wanten an in zijn kortebroek (uitvoering zomer 1975, dus net de billen en ballen bedekt) op z'n ijskoude stalen zadel op z'n open tractor met z'n rode wangen in de wind. En het was geen toevalstreffer.., nee hoor ze staan doodleuk in een straffe wind met horizontale regen even lekker met elkaar te keuvelen bij de supermarkt in hun bijna-adams smoking. Rode wangen, van de slagregen maar beslist geen lange broek aan.

Op enig moment doen we een trekking in het Abel Tasmanpark. Daarvoor moet je met een boot in zee worden afgezet. Nu hebben ze geen steigers gebouwd dus met laagtij moet je een eindje de zee in worden gebracht op om te stappen. Dat hebben ze opgelost door je aan land op te laten stappen in een best aanzienlijke boot die op een trailer staat die vervolgens weer is aangehaakt aan een tractor. Wij gaan een trekking doen, een iets stoerder woord voor wandelen. Sommigen gaan raften, weer anderen gaan weet ik veel. Het vriest. De NZ- fanatiekelingen komen in korte broek, máár met daaronder een maillot. Dat ziet er opmerkelijk uit. Maar waarom trek je niet gewoon een broek aan? Zo'n eentje die onwijs lijkt op mijn broek bijvoorbeeld. De gids, ook in een maillot (mietje) begeleidt ons naar de dropplek. De tractor wordt bestuurd door een man, die ons in een korte broek en op blote voeten de zee in zal trekken. Ik bedoel; stel je voor dat je de deur uitgaat met je shawl om, wanten an, muts op, piepklein nichten spijkerbroekje aan en verder nix? Vervolgens stap je op de tractor en trek je een boot vol ingepakte Europeanen de zee in, je gaat het water in tot de dijen en laat de boot afglijden, zwaait nog even naar de gids en rijdt terug naar de kust, en volgende boot. Het vriest een paar graden ....

Ze zijn dus wat meer van de gestampte pot en vergeet het maar dat je hier een billboard zult treffen waarop verzachtende aftershave balm van Nivea wordt aangeprijsd. Of waar je wordt verleidt door een sexy mevrouw in een dito sloggi, laat staan door een man. Geen markt voor, maar dan ook echt niet...(Rem z'n woorden). Dat voor wat de geschiedenis betreft,en een grove profielschets..Het bevalt ons hier wel...

An route komen we in Coromandel, een plaatsje in het noorden. Met daaromheen bergen die voornamelijk bestaan uit klei. Ook maf, maar kennelijk schep je hier eenvoudig een nieuw wedgwoodservies uit de berg. Er leefde daar in de jaren 60 een kunstenaar en leraar. Hij gaf les in pottenbakken (?). Er kwamen uit het hele land leerlingen en geïnteresseerden bij hem langs en zoals het wel vaker ging in die jaren bleven velen slapen en een beetje hangen. Dat trok weer andere kunstenaars en dichters en schrijvers aan. Binnen no time liepen er in het dorp meer artistiekelingen rond dan ‘gewone mensen'. Dat vonden de Kiwi's prima want het zijn allemaal macrobiotisch, links omgedraaide lieden die wel open staan voor dergelijke vago's. Echter, het werd wel wat druk bij de kunstenaar thuis en hij wilde graag wat meer ruimte voor slaapplaatsen, atelier, tuin en ecosystemen. Daarop deed hij een bod op een berg in het dorp. Aanvankelijk wist de gemeente niet of hij serieus was maar hebben de berg aan hem verkocht voor een appel en een ei. De berg werd voorheen gebruikt voor kleiwinning, de klei werd met een klein treintje naar het dal gebracht, 500 meter lager, de ‘kleimijn' is gesloten in de jaren 50 en lag sindsdien te verrotten. Toen de pottenbakker Barry brickell het land en de berg kocht werkte het treintje nog wel maar het ging allemaal niet van harte. Hij besloot het op te knappen. Maar bij opknappen bleef het niet, hij ging het ook uitbreiden. Het tracé zigzagt nu als het ware de berg op waardoor hij aan beide kanten van de berg prachtige uitzichten heeft. Hij bouwde door en door tot hij bovenop de berg was aangekomen. Aanvankelijk was de trein dus voor de klei, maar het kreeg een andere functie, het werd zijn leven. Hij kocht oude rails die uit oude mijnen werden getrokken en breidde het tracé uit tot uiteindelijk 3 kilometer! Het werd een obsessie voor hem en hij kon op enig moment niet meer anders dan bouwen en uitbreiden. Hij bouwde zelf de wagons, heel klein, de locomotieven, de berg hakte hij uit, metselde tunnels met eigen gebakken stenen, bouwde bruggen, stapelde duizenden en duizenden wijnflessen op als muur, aquaducten, probeerde de mooiste bomen te sparen en bouwde er om -of overheen, plantte duizenden bomen aan en leidde watervallen om. Al met al heeft hij 26 jaar duizenden bielsjes gelegd, gaatjes geboord (met de hand) bouten gedraaid en rails gelegd. Het was aanvankelijk helemaal niet de bedoeling om er mensen mee te gaan vervoeren maar omdat hij maar bleef lenen om rails te kunnen kopen en eigenlijk failliet dreigde te gaan dwong de bank hem met een plan te komen. Hij besloot het tracé open te stellen voor publiek. Het was zo goed gebouwd dat de autoriteiten hem gelijk een vergunning gaven en het bleek een schot in de roos. 50.000 mensen komen elk jaar kijken wat hij met z'n blote handen heeft gebouwd. Nu is hij 70 en heeft voor zich zelf een mooie plek uitgezocht op de berg waar hij zal worden begraven. Met z'n trein om zich heen...dacht dat Friesland een groot project was..pff, walk in the park vergeleken met dit.

Je mag in NZ overal kamperen behalve waar het niet mag. Dat is leuk. De eerste nacht hebben hem dan ook een beetje recalcitrant geparkeerd. Nu moet ik toegeven dat het ook wel erg hard regende en ik ook niet precies zag waar we nu uiteindelijk stonden, ik had wel iets gezien, een bord met daarop wat ik uitlegde als opvangtehuis voor kinderen met psychologische klachten ...zoiets, leuke plek. Maar komop het was zaterdagavond, het regent, morgen is het zondag en dan ga je niet naar therapie. Maar je kunt je kind natuurlijk bezoeken, zondag is dan zelfs de uitgelezen dag, niet bij stilgestaan. Allereerst maar even koffie gezet en met een ferme bak loop ik al bellend met mijn broer naar buiten, even bijpraten. Zet een stoel naast de wagen en ga daar ‘ns even lekker in de zon zitten. Rem doet iets in de wasbak (heb de vuilwater afvoer nog openstaan, alles loopt onder de wagen door de parkeerplaats op). Rem loopt naar buiten en doet daar een ochtendplasje tegen de bosjes. Een ochtend als vele eerdere dus. Ik merk opeens dat er mensen op de parkeerplaats lopen, richting het gebouw wat op nog geen 30 meter naast onze camper staat. Het gebouw met dat bord erop. Er zitten trouwens allemaal mensen bij dat gebouw naar ons te staren, op bankjes voor de deur. Ik schrik op en loop al bellend even een rondje om de auto. Ik zie nu dat aan de andere kant van de parkeerplaats huizen staan, best wel mooie. Allen met uitzicht op het zojuist door Rem bewaterde bosje. Ik geloof dat we, onderaan de streep, op een plein staan in een woonwijk met daaraan gevestigd een instantie met een buurtfunctie. Remco komt weer naar buiten, gaat op mijn stoel zitten met een kop thee zegt dat het een top zonnetje is vandaag en laat een boer. Kom dacht ik, laten we gaan...

Ik ben met mijn verslag nog bovenin NZ, had even geen zin. Maar inmiddels zijn we dik in het zuider eiland en pak ik de draad daar weer op vanaf Whanarei. Voor de fanatiekelingen die ook de kaart mee schijnen te volgen; We hebben nu gereisd vanaf Auckland, naar het uiterste noorden, dan via de westkust weer terug naar Auckland, dan via de oostkust naar beneden via Pukekohe, Whitianga, Whangamata, Tauranga, dan het land in naar Roturua, Taupo, Tongareo, Wanganui, Levin, Lower Hutt, Wellington (oversteek naar het zuider eiland) Picton, Nelson, Motueka, Takaka, Collingwood, (terug naar Motueka), dan Kohato, Westpoort, Greymouth (daar nemen we de trein naar Christchurch aan de andere kant van het eiland en de volgende dag weer terug, dan verder naar het zuiden..naar Har Hari en inmiddels zijn we bij de fox Gletsjer (glacier) aangekomen. (het is nu 24 mei)