Das indrukwekkend. We hadden dus besloten, na vertrek uit Sydney niet langer langs de kust te rijden maar linksaf te slaan en achter de zon aan, naar het westen dus, te rijden. De afstanden die je accepteert zijn enorm. Maar tegelijkertijd ook oké. Ik bedoel. Je besluit ergens heen te rijden en dat is 600 km verderop, pech gehad. Nu is het rijden geweldig hoor dus het is geen straf. Enkele dagen achter elkaar rijd je steeds naar Parijs, ongeveer. Totaal hebben we een omweg genomen van 1.500 km met enkele bochten, een vanaf de camping en een naar de volgende. De eerste keer dat je precies kunt uitrekenen hoe laat je ergens uitkomt. Je weet de afstand en je snelheid...nou dan weet je al genoeg. Er is niets, maar dan ook niets wat je van je pad houdt, of ophoudt. Ja, een Wallaby (kleine broertje van de Kangaroe) die voor je wielen springt. Dat is gelukkig niet gebeurd verderop zagen we ze wel pogingen doen maar ik had ruim de tijd om te remmen. Geen (nauwelijks) tegenliggers. Geen volgers. Grote roadtrains, dat wel. Enorme vrachtwagens met 4-5 karren erachter. Vindt dat toch wel indrukwekkend, zo'n vrachtwagen. Heb even met een chauffeur staan praten. Soms heeft hij 5 karren van ieder 15 meter aan z'n kont hangen, plus de koppelingen van 3 meter per stuk, plus de vrachtwagen zelf, ook 15 meter, das totaal ruim honderd meter lang! Ook zijn die dingen dus ruim 5 meter hoog. En die hebben geen snelheidsbegrenzers volgens mij en dus hoef je je niet te ergeren als er een voor je rijdt. Inhalen is trouwens ook niet echt verstandig. En ook remmen is eigenlijk geen optie dus de beesten (incluis koeien) die ze op hun weg treffen worden door 80 wielen vermorzeld. Ja velen van jullie kennen die wagens wel maar ik niet en ik was nogal impressed door de omvang, blijf toch een man.

Maar daarnaast hebben we natuurlijk de vlakten beseft. Zo plat! We kennen Nederland dus aan platheid geen gebrek maar hier is het werkelijk plat én leeg. Hier kun je op maandag echt zien wie er woensdag op bezoek komt. Dus geen kerk, geen windmolenpark, geen elektriciteitsmast..ergens stiekem toch aan de horizon...niets. De weg is recht, het land is heet en plat, geweldig. Ook borden, tuurlijk de borden, met daarop het eerst volgend pompstation, das niet zo raar maar het wordt je bijna kwalijk genomen als je het advies vriendelijk in de wind slaat en besluit door te rijden. Nog 250 km voor de volgende pomp. Oké..even rekenen, we wagen het erop.

's Avonds op de campings kom je ook andere mensen tegen. Mensen die ook The Outback aan het doen zijn. We vallen een beetje uit de toon met onze family-bus. Hier staan voornamelijk jeeps met zo'n tentje erop. Nu snap ik die vouwagens op die hele hoge wielen ook beter. Deze crossen dwars door het land over de zandwegen. Wij ook maar niet met een jeep en ook niet met een vouwagen, maar met een huis-tuin-en-keuken-camper. Op sommige campings troffen we ook opgetrokken wenkbrauwen als het stof eenmaal was neergedaald en er onze camper uit opdoemde. Topding hoor, gewoon dwars overal door -en overheen.

Die Lange is officieel ziek geworden en heeft een griepje. Oerhollandse keel -en spierpijn, koorts, rillerig en lamlendig. Dus niet die varkens-tyfus uit Mexico. Maar buiten is het 40 graden dus de ontwikkeling alsook het herstel gaat snel en na 2 dagen is hij weer het mannetje. Honderden kilometers rijden is voor de bijrijder ook geen zak aan en een mooi moment om even uit te loggen en een uiltje te knappen dus het was niet zo erg.

Op zo'n gut-wat-ben-ik-toch-een-Out-Back-man-Camping ontmoeten we Sam and Jen (echt waar). Bij elkaar opgeteld 120 jaar oud maar alla, ik doe het er maar mee. Ze geven mij tips welk national park te bezoeken. Ietsje pietje uit de route, 450 km maar 'he, thats just 450 ‘K' of track, a nice 6 hours easy cruisn, mate' Dus dat hebben we maar gedaan. Tot ons genoegen want het was ook een geweldige rit, vanaf een bepaald moment helemaal geen asfalt meer en alleen gravel dus dat werd lachen.

We komen uiteindelijk uit in een park waar we besluiten een paar dagen te blijven. Achteraf is het een van de mooiste plekken die we bezoeken. Midden in de wildernis, met alle beesten die erbij horen. Maar niet de droogte, eigenlijk een kruising tussen droge vlaktes en jungle. We zullen hier flinke wandelingen maken door honderden meters hoge kloven, oerwoud en rivieren oversteken op dammetjes van grote keien, bergen op en af. Dit alles onder toezicht van enorme vogels, kangaroes, Wallabies, slangen, kaketoes en what have you. Beetje BBQ-en en meekletsen met de andere gasten. 1 keer per week komt er over diezelfde zandweg via welke wij ook kwamen een vrachtwagentje met voedsel omhoog puffen. Alles is dus goed geregeld, nix achterlaten, alles gescheiden houden, 24 verschillende kliko's bij dump points. Afvalwater opvangen in emmertjes enzo. Ook het park waarin we verblijven verzorgt een slide show met informatie over het gebied waarin we zijn en de trekkings die ze hier doen.

We hebben ons erg populair gemaakt bij een, wat later blijkt, vogelbende omdat we (Die Lange eigenlijk maar ik neem ook schuld op me) ze vrolijk brood hebben staan voeren. Wat we niet wisten is dat deze vogels met z'n 12^e en niet meer of minder leven. Zijn net zo groot als een duif ongeveer en kijken heel boos. Maar zijn heel lief, tam maar ook heel slim. 2 staan er op de uitkijk en de andere 10 scharrelen rustig rond. Ze maken ondertussen tevreden geluidjes, ze piepen naar elkaar. Das naast erg grappig ook bittere noodzaak. Tijdens de presentatie wordt ons duidelijk dat je onder geen beding mag voeren, maar dan ook onder geen enkele voorwaarde, hoe zielig ze ook kijken, mag je ook maar 1 kruimeltje toegeven. Nooit. Ze onthouden dit namelijk en zullen je blijven volgen waar je ook heen gaat. Klopt. Uiteindelijk ze niet meer zo heel erg tevreden en worden ze agressief, klopt ook. Wij, die ons niet graag commanderen laten, hebben toch maar niet meer gevoerd. Sorry hoor. De vogels zijn een hechte bende en vangen elkaar op en troosten elkaar. Als er een sterft blijven ze met z'n allen rond de overledene staan totdat iedereen is uitgerouwd. Dan trekken ze pas verder. Als er een nieuweling is geboren wordt deze door de hele groep opgevoed en nooit achter gelaten. Leuk om te weten allemaal.

Aboriginals

Ook wordt ons tijdens de presentatie wat meer geleerd over de Aboriginals en hun gewoonten. De hoofdranger is een Aboriginal en wordt enorm gewaardeerd. Via hem wordt er veel geleerd over zijn volk en verleden. Ik heb mij wel eens afgevraagd, u wellicht ook, hoe mensen vroeger wisten wat eetbaar was en wat niet. Laat staan of je ene hap zou overleven überhaupt. Dat probleem hadden de Aboriginals natuurlijk ook en dat loste op door de ouderen de vruchten of whatever te laten eten. Als ze doodgingen was het toch niet zo'n goed idee om dat op te dienen. Aboriginals liepen vooral de hele dag, en ouderen waren dat op enig moment zat. Graag offerden ze zich op om een flinke hap te nemen van het een of ander. Oer-euthanasie dus, tenminste als ze er aan bezweken. Soms werden ze natuurlijk gewoon heel ziek of raakten ze verlamd, tja dan had je pech. Er is een vrucht, die groeit in een soort palmboom die je absoluut niet kunt eten, er zit cyaankali in ofzo. Maar generaties eerder hebben uitgevonden dat als je deze vrucht een dag of wat in de rivier laat liggen, daarna tot snot kookt, dan indroogt, fijnstampt, water toevoegt en er dan brood van bakt er nix aan de hand is. Ik wil niet weten hoeveel mensenlevens het heeft gekost om tot dit recept te komen maar heb er respect voor. Aboriginals gingen graag dood, hup door naar het volgende leven, makkelijk zat. Dat blijkt. Aboriginals hadden ook duidelijke democratische wetgevingen. Zo zouden een paar, man en vrouw, maximaal 3 kinderen mogen hebben. Voor meer is geen eten en dat zou de groep als geheel in gevaar brengen.

Dus als je toch zwanger was waren er 2 opties, een vrucht eten waarvan ze wisten dat je een miskraam zou krijgen als je er maar lang genoeg op kauwt. (?). Of de baby na de geboorte voor de beesten in het bos achterlaten. Beide opties zijn bikkelhard maar ook wel opmerkelijk dat ze toen de ‘maatschappij' al op o.a. deze manier als geheel in stand hielden, garandeerde van voedsel en uiteindelijk behoedde van uitsterven. Dat is door anderen geregeld.

Hoewel de huidige hoofdbewoners van Australië zich er wel degelijk bewust van zijn dat ze de zaak behoorlijk verkloot hebben voor de Aboriginals en ze het goed proberen te maken met ze gaat het mis. De meesten die ik heb gesproken zijn ronduit racistisch richting Aboriginals. Maar dan vooral richting degene die nix doen. Maakt eigenlijk niet zoveel uit. Bij de Aboriginals zijn alleen grote aantallen die nix doen. Mensen die hard werken, iets bereiken volgens de westerse maatstaven, zijn oké. De rest moet weg. Best begrijpelijk. Ook de goedmakertjes die de overheid geeft aan de Aboriginals worden niet door het volk begrepen en zelfs veroordeeld. Ik heb begrepen, ik heb het niet geverifieerd, dat de Aboriginals eens in de zoveel tijd een nieuwe Toyota krijgen, van de overheid. Ze hebben woningen gekregen, krijgen geld etc. Ik ben door zo'n wijk gereden. En inderdaad, het is gewoon een grote puinhoop. Snap het ook niet. Aanvankelijk is de opzet van de wijk prima, naar mijn maatstaven althans. Huis, tuin, hekkie, lekker ruim, niet te lullig. Keukentje erin enzo. Gewoon, wat wij gewend zijn. En dat is het probleem natuurlijk. Maar voor hen is het een grote onderdrukking. Ze slopen de keuken eruit, steken die in de fik in de tuin, stoken op vuur, tuinen liggen vol met bankstellen, uitgebrande auto's, kasten. Ligt overal glas op straat, hekken staan scheef, huizen zien er verwaarloosd uit. Tja, ik kan wel zeggen dat je deze mensen niet in een huis moet stoppen want dat willen ze niet maar wat moet je dan? Moeten de blanken maar weer weggaan, 20 miljoen mensen terug naar Europa? Al zou dat een plan zijn, das ook geen optie natuurlijk. Er zijn grote gebieden ‘terug gegeven', onder het mom van jullie hier, wij daar. Hoe onethisch dat ook moge klinken, je doet van alles wat er binnen je mogelijkheden ligt. Naar Amerikaans model. Daar maken ze ook een grote puinhoop van. Ik zou graag anders berichten maar het is toch de waarheid. Hier moeten de bottleshops (soort slijterijen) als ze drank verkopen aan de Aboriginals de drank in de verpakking houden als deze zijn aangeschaft, een taxi bellen, en garanderen dat deze op kosten van de overheid de Aboriginal thuis is afgezet. Hij mag dus niet drinken voordat hij thuis is. Anders loopt het onderweg uit de hand. Het is ongelooflijk betuttelend maar kennelijk noodzakelijk, ik zou het niet weten. Wij hebben misschien problemen met de Marrokaans 3^de generatie maar dit is iets van een heel andere orde.

Ik moet ook zeggen dat ik niet zou weten hoe je zoiets moet oplossen. Tja van binnenuit, dus de Aboriginals zelf laten oplossen, door een eigen gekozen leider. Die zijn er, er zijn delen van het land, net zo groot als Duitsland, wat wordt geregeerd door een Aboriginal, maar die is van de ‘gestolen generatie'. (gestolen generatie zijn de kinderen geweest die door de blanken bij de Aboriginals zijn weggehaald en vervolgens in tehuizen hebben gestopt om ze een juiste, gedegen opvoeding en opleiding te geven, waarvoor de regering inmiddels zijn excuus voor heeft gemaakt en spijt over heeft betuigd) Dus dat telt in hun ogen weer niet. Maar ja, er zijn geen anderen die zich aandienen. Want die zijn er gewoon niet en die erkennen het systeem van het land niet. Dus dan ben je weer terug bij af. Moeilijk hoor.

Goed, weer terug naar de Camping.

Australische kampeerders zijn ofwel heel gedisciplineerde, bijna militaristische kampeerders met alles keurig geregeld (brr) en met groot respect voor de natuur. Deze meer Spartaanse kampeerders laten de luxe van thuis achter en kiezen bewust voor een terug-naar-de-basis-vakantie. Gaan touwen spannen om de zaak overeind te houden, gaan koken op zo'n kutdingetje, trekken een lekkere makkelijke fleecetrui aan na zonsondergang, lezen een goed boek bij te weinig licht, helpen hun vrouw bij de af -en was onder het mom ‘jij hebt tenslotte ook vrij' en ik moet hier natuurlijk ook de ik ben de beroerdste niet-man uithangen, hebben nooit last van die schijtmuggen (zeggen ze), kijken graag even voor je op de kaart voor nog betere routes en tips, drinken nooit wijn maar nu wel, hebben een jeep (gehuurd), wonen in een tent.

Of het zijn wat meer ordinaire schreeuwerige Thea en Fred gasten met enorme caravans en grote speedboten, leggings, opgestoken haren, taatoo's en hangtieten. Deze, ik wil wel weg maar liefst met mijn huis en al, mensen hebben enorme caravans, met uitschuifbare zijkanten, dito buik en tiet, hebben de muziek nét even te hard, hebben een keuken met alles erop en eraan bij zich, een speedboot keurig parallel aan de caravan en de vandaag wederom gepoetste MPV geparkeerd.. Kijken binnen TV en alle rommel loopt keurig via daarvoor bestemde slangen naar buiten in de daarvoor bestemde putten. Drinken bier, helpen hun vrouwen met nix, gaan overdag vissen, laten scheten, roken als een malle, hebben enorm gemakkelijke stoelen onder gigantische luifels, bij goed tl licht maar lezen niet.

Kamperen is leuk, toch is dat geklooi op een kluitje, en dat gedoe met wat door de evolutie allang achter ons hoort te liggen gewoon wel heel raar. En dat willen we niet toegeven want we zijn er dol op, dat gekut. Maar laten we eerlijk zijn, horen dat je buurman naast je net als jij zo zachtjes mogelijk, maar voor jou toch hoorbaar, zit te kakken is niet meer van deze tijd. Je hebt op de meeste campings wireless internet, kun je vanuit je tent, vastgezet met touwtjes, en waar je voordeur vastzit met een rits, heel makkelijk via een satelliet elektronische post verzenden aan de zaak. Nou das toch mooi niet? Zie een man tegenover mij voor een tent, heel ongemakkelijk gehurkt bij een 1-pit gastoestel, met daarop een fluitketel, zitten. Met een hand houdt hij de gasfles rechtop met de andere houdt hij de ketel vast. Dit vergemakkelijkt het gesprek dat hij via de GSM, tussen oor en schouder-geklemd, probeert te voeren allemaal niet. Maar niet toegeven dat we toch een beetje raar doen, met z'n alle..

Enfin, het wild life park waar we staan is ongelooflijk. De Kangaroes staan bij ons onder de luivel. En dat zegt wat, bij iemand onder de luivel staan. Volgens de normen van een beetje Kampeerder ben je dan het vluchtige 'môge' ontstegen, dan mag je wellicht even plaats nemen 'onder de luifel' en misschien zelfs even een bakkie koffie mee doen ofzo. Onder Luifel staan is binnenstappen op het privéterrein...het territorium van de man des caravans. Dat gaat op uitnodiging of omdat je over een van de scheerlijnen struikelt, dat kan ook.

In dit geval gaat het om een kangaroe en hij staat hier al een tijdje, eerder dan wij in ieder geval. Hij staat gewoon binnen armlengte rustig te grazen (kangaroes eten gras, nooit geweten, ook nooit afgevraagd wat kangaroes eten). Kijkt ons aan, kijkt ons niet aan.. We leren van een bebaarde man, een ranger, de ZZ-top gast met een baard tot z'n navel dat ‘onze' kangaroe binnenkort zal sterven. Altijd te porren voor een gezellig praatje die man. Wilde gewoon wat weten over de kangaroe. Hij vertelt ons dat Kangaroes naarmate de tijd verstrijkt..ze een plek opzoeken waar het leven minder moeite kost, waar het gemakkelijk is gemaakt voor bejaarden. Dat dit oord aanlokkelijk is voor de wat ouderen hebben we gemekt ja, zeiden we in koor. Onbewogen repte hij verder over dat de kangaroe aan zijn laatste fase van zijn leven begonnen is en dat die hier eindigt. Het heeft allemaal erg veel parallellen beseffen wij. Toch wordt het Remco's vakantieliefde, op z'n oude dag.

Het national park is zoals gezegd geweldig en wij vertrekken dan ook met tegenzin maar we moeten verder, terug richting de kust. We zijn nu zo'n 1000 km afgedwaald en moeten huiswaarts. De route is vanaf hier nog enigszins onderhevig aan wat uitstapjes links en rechts maar het algemene beeld is toch wel vrij straight on rechtdoor naar Brisbane. We stuiten bij Gladstone weer op de Pacific. Daar begint de Great Barrier Reef (alles is hier Great, en terecht). Ondanks de goede berichten besluit ik hier niet te duiken. Ik moet daarvoor verder naar het noorden, Mackay of liever Cairns en omgeving. Ik zou The Reef te kort doen als ik hier zou duiken want het is hier ‘wel oké' maar niet het echte werk. Ik meen dat we nog meerdere eilanden aan doen als ik zo het reisschema een beetje bekijk dus ik zal wel aan mijn trekken komen wat dat betreft. Ik krijg trouwens toch weer een discussie tzt want ook mijn duikpas, m'n padi, zat in de gestolen portemonnee. Hij heeft zoveel verziekt met z'n actie die inbreker, godver. Het ergst vinden we dat we alle foto's van alle eerdere reizen kwijt zijn, die stonden ook op de laptop, 2.500 ongeveer. Ik had nog zo'n backup systeem gekocht maar wist niet hoe het werkte, zo zie je maar weer. Maar goed, genoeg daarover.

We hebben enkele tussenstops aan de kust tot aan Brisbane, het eindstation. Waaronder een op een camping waar we het op een zuipen zetten met een Aussie. Eigenlijk de eerste die we vertellen dat we een koppel zijn, homo's dus. Daar trok hij z'n wenkbrauwen even van op waarna we druk in gesprek raakten over hoe dat in Australië zit. Hoe zaken hier überhaupt liggen, o.a. drugs (tuurlijk) prostitutie de acceptatie etc. Ze hebben hier wel de westerse politieke inslag maar het volk houdt er toch een wat meer ruige (lees; ouderwets) mening op na. Nu zal je op de gemiddelde camping in NL ook niet de meest progressieve lieden treffen maar in NL heerst toch wel meer de ‘mot ie allemaal zelf weten'-sfeer. Het is niet echt een issue meer ofzo, denk ik. Nou hier wel, en het is ook niet verstandig om het te vertellen. Dat wisten we al en dat doen we ook nooit eigenlijk. We raakten verder in gesprek en het komt dan op de onvermijdelijke onderwerpen als oorlogen, communisme, Amerika, Aboriginals etc. Het meest opmerkelijke aan het gesprek is zijn beeld van Europa en het compleet andere beeld op wereld en de indeling daarvan in z'n algemeen door deze man. Hij was wellicht niet de meest ontwikkelde Australiër maar dat geeft niet, het ging mij om zijn idee van Europa, het deel van de wereld waar verruit de meesten hier vandaan komen. Wat hij daarvan wist. Hij wist helemaal niets van Europa. Althans, niet wat echt van belang was. Hij was zeker niet dom, en had een onderbouwde mening over zaken. Ook belezen en over zijn land was hij goed op de hoogte, kan niet anders zeggen. Veel van hem geleerd.

Maar Europa,...geen idee. Hij wist dat het tegen Rusland aan lag (nooit zo gezien, klopt natuurlijk) Maar waar dan precies, dat wist ie niet. Het boeide hem ook niet zo. Nederland was een land, midden in de Sovjet-Unie aan een groot meer ofzo. Dat er in de jaren tachtig een muur was gesloopt in Berlijn, een grote stad in Duitsland. Maar waarom die daar gesloopt was, of juist stond liever gezegd..geen idee. Dat er in Europa minstens 27 verschillende talen worden gesproken, geen idee. Dat Australië veel groter is dan Europa, geen idee. Waarom er eigenlijk oorlog is gevoerd, met Duitsland geen idee. De Holocaust was hem wel bekend, maar niet omdat het hem was geleerd op school (?). Enerzijds vond ik het triest om te merken dat dit mogelijk is, een mens treffen die het gewoon echt, echt niet weet. Geen idee heeft waar je het over hebt. Parijs..tja, van gehoord enzo maar verder, geen idee. Ik kan hem nix kwalijk nemen, man weet je hoe groot Australië is!? Waarom zou je ook, weet je? Hoezo is dat belangrijk voor een mensenleven, hier op dit gigantische eiland.. Toch interesseerde het hem wel wat we hem vertelden, vroeg hij door en zei hij dat hij het toch wel gek vond dat hij dit allemaal niet wist. Ik vroeg hem of hij zich nooit heeft afgevraagd waarom de dag in Engeland begint en dat zij daarop vooruitlopen en Amerika daarop achter. Waarom is die plek gekozen voor het uur 0:00? Waarom niet een andere stad? En waarom wordt de wereld altijd afgebeeld met Europa in het midden en zij aan de zijkant, in het oosten? Wat is het oosten? Vanaf waar reken je. Geen idee. Hij kende eigenlijk alleen maar kaarten met alleen Australië erop... en reisde nooit had dus ook geen benul van tijdverschil. Hij was geadopteerd dus voorouders, ja die had ie wel maar echt gezocht had ie niet. Had ik niet op gerekend. Ja, dan wordt het ook wel lastig allemaal... Maar goed, onze drang om zoveel mogelijk van de wereld te zien voordat we dood zijn is niet bij iedereen even sterk, begrip daarvoor. Het was een leuk gesprek, had een beetje het gevoel of ik met een Bosjesman had gesproken...interessant, beide zijden boeiend, begripvol maar absoluut van 2 verschillende werelden...

Bon..dit was weer genoeg dacht ik zo. De volgende zal de laatste zijn van Australië. We zijn inmiddels in Brisbane aangekomen, camper wordt geboend en ingeleverd...