Cowes tot en met Sydney..

Zoals jullie wel hebben gemekt houd ik mij niet aan de tijd die verstrijkt en de plekken die we bezoeken in totale chronologische volgorde. Dat maakt voor jullie toch nix uit want jullie weten niet beter. Ik kan dat niet zo goed, van A naar B schrijven. Krijg je ook een en toen en toen verhaal. In het laatste verslag hebben jullie een indruk gekregen wat we tot Cowes hebben getroffen, we waren inmiddels in Sydney,. Nu zijn we er al weer weg. Any how, die pinguïns, dat was me wat. We hebben daarna dergelijke zaken ook proberen te vermijden maar onherroepelijk trap je toch in dit soort valkuilen.

Onderweg nemen we op enig moment de ferry van Queenscliff naar Sorrento, scheelt een enorme omweg via Melbourne. Een vaartje van een klein uurtje schat ik. An sich een Harlingen-Texel vaartje maar er is toch wel iets wat fors afwijkt. Heb er opnames van gemaakt. Er zwemmen dolfijnen met de ferry mee. Nog nooit meegemaakt. Wat geweldig is dat. Nu weet ik het zeker, dolfijnen hebben er gewoon lol in, het leven. Hoe groot de veerboot ook is, of hoe snel hij ook varen wil, peulenschil voor deze jongens, ze zwemmen langszij, schieten onderdoor gaan voorlangs, maken een sprongen uit het water, dollen de boel, zwemmen een beetje op hun zij en kijken je met één aan oog aan om vervolgens weer een duik te nemen. Ongelooflijke ervaring. Later, als de veerboot vaart mindert, haken ze af en zwemmen ze al springend boven het water snel naar de tweede vertrekkende ferry en zwemmen mee terug naar waar wij startten. Dolfinarium, ook best leuk maar euh... We besluiten terplekke dat dit verhaal nog een staartje moet krijgen. Een korte impressie is toegevoegd op de site.

Vanaf daar vervolgen we onze reis langs de kust en om toch enige lijn te krijgen in het verslag vs reis geef ik nu een korte opsomming van de bezochte plaatsen, al zou het alleen al zijn om met jullie de namen die de Aussies hebben verzonnen te delen. We zijn dus via de oostkust een heel eind naar boven gereden, een kleine 2000 km is een heel eind maar niet dat het een enorme indruk maakt als je het op de kaart aanwijst. Van Cowes zijn we via Yaraam naar Sale gereden. We pakken na vertrek van een camping vaak even wat kilometers en pakken een koffie en een broodje een 50-70 kilometer verderop. Dan doen we weer wat kilometers of niet, kan ook en lunchen weer een paar steden/dorpen aan de kust verderop. Om een uur of 6 proberen we toch wel aan een pils te zitten op de volgende camping. Dat tempo levert veel indrukken in een hoge snelheid maar het land schiet ook feitelijk snel onder je door. Zo snel dat we op enig moment, in Eden even wat dagen hebben gechilled. Veel in de zon gezeten (lees: verbrand) Hoewel het niet echt nodig was, is het even niet-rijden ook best oké. Als een Australische campings de norm is voor het respect waarmee ze haar gasten tegemoet wil treden, dan zijn we hier koning. Het is gewoonweg opvallend met hoeveel zorg en discipline mensen hier zorgen dat je je welkom voelt en zorgen voor een zo prettig mogelijk verblijf. Mijn complimenten. De openbare BBQ's, de (brand) schone campings en hun gebouwen, wc's, douches, de gezamenlijke keukens, de voorzieningen etc. het is allemaal goed doordacht en efficiënt in elkaar gezet, daar kunnen we in Nederland nog wat van leren. Overigens allemaal zonder mijn irritatieklier voor regels en autoriteiten (al) te (veel) aan te spreken. We zijn er nog niet uit waarom de gemiddelde leeftijd hier 60 is en wij hier tussen lopen maar dat zullen we nog wel ontdekken. Ook de vraag waarom donkere mensen en bijvoorbeeld Orthodoxe joden niet kamperen is voor ons een raadsel. Wel hebben we op een wild-park-camping een hele berg moslims, met Burka en al rond zo'n kloterige camping opklaptafel zien zitten. Dus het kan wel...lekker naar buiten.

De vriendelijkheid van de Australiërs wijkt af van die van Amerikanen in die zin dat het hier niet flinterdun is maar werkelijk zo bedoeld is. In Nederland iemand aanstoten in de tram leidt ofwel tot een kleine irritatie-blik of tot geen reactie, hier zorgt de aangestotene ervoor dat je je pad gemakkelijker vervolgt door ruimte te maken en vraagt of je er nu makkelijker bij of door kunt. Ik kan mij voorstellen dat Australiërs ons bot en onvriendelijk vinden. We hebben 1 (één) geïrriteerd persoon getroffen, een buschauffeur van Aziatische komaf omdat hij binnen 8 minuten ergens moest zijn om ons de connectie met de ferry te laten halen, wat niet lukte. Bij ons is dat toch anders naar mijn mening. Hoe het ook zij, ik voel mij hier prima.

Vanaf Eden via Narooma, Batesman Bay en Ulladulla (?) naar Nowra. Daar weer een rustmoment ingelast. De bedoeling was de trip naar Sydney op te knippen en in Wollongong (weer zo'n eentje) te over nachten. Maar het regende wel zo verschrikkelijk hard dat het doorrijden aanlokkelijker was dan het uitstappen. We zijn dus doorgereden naar Sydney en kwamen daar aan op de 13^de. Nu is Sydney redelijk makkelijk opgebouwd, qua wegen, maar je hebt er onherroepelijk te maken met baaitjes en allerlei vertakkingen en verwarrende hoofd -en bijwegen. De doorgaande wegen liggen namelijk naast de niet-doorgaande wegen dwars door de stad. M.a.w. als je op een, op het oog, prima weg rijdt kun je er niet af want daarvoor had je 200 meter eerder ‘over moeten stappen' om de parallelweg. Dat heeft onze relatie wel weer even op scherp gezet (Rem leest kaart ik rij) maar als een van de twee, de chauffeur in dit geval, tot 10, maar als je dat niet haalt is tot 5 ook goed, telt dan moet dat tot de volgende afslag wel goed komen. Het was aanvankelijk niet zo'n ingewikkelde vraag, de camping die het meest dicht bij de stad ligt zoeken. Dat heeft ons een goede indruk van de stad gegeven en de omvang maar uiteindelijk, met wat hulp, is het na een klein uurtje klooien, draaien, eenrichting- verkeerspleinen en U-turns makend, met zo'n ding, op plekken waar het gewoon écht niet kan, gelukt. Voor $ 200,- (€ 90,-) staan we een week op een super plek, een kwartiertje met de bus van het centrum, op de camping. Omdat het nog steeds, zo niet harder, regent hebben we het daar bij gelaten en de volgende dag pas de stad in gereisd.

À propos, dat links rijden is toch even wennen. Voor degenen die het onder de knie hebben zullen dit herkennen. Alles werkt logischerwijs precies hetzelfde maar aan de andere kant. Mijn ruitenwisserbediening overigens niet, die zitten evenals de richtingaanwijzers op de gebruikelijke plekken. Goddank, anders sla je al ruitenwissend de hoek om waar je achterligger geen rekening mee heeft gehouden. De versnellingsbak hebben ze niet veranderd bij Volkwagen, dat is ook even wennen. De vijfde zit dus dicht tegen je knie op de snelweg. Bij een moment van onoplettendheid, of liever gezegd, geconcentreerd op het naambordje aan de overzijde van de straat loerend, zet je de versnelling dus door een mix van gewoontes en gewenning in z'n vijf om op te trekken. Op een hellinkje, en met een diesel die moet voorgloeien (geduld dus) altijd weer een gênant moment (chauffeurs onder elkaar vinden dit een beetje sullig, een auto die afslaat). Hoe het ook zij, dat links rijden is de eerste paar kilometers even inkomen. Maar inmiddels weet ik dat een jarenlang ingesleten gewoonte snel z'n kans grijpt als je even niet op zit te letten en voordat je er erg in hebt moet je snel iets herstellen om te voorkomen dat je een rotonde andersom neemt. Een foutje die ook mijn vader maakte in Engeland, het is dus zelfs genetisch.

Enfin, Sydney. We hadden al een voorproefje gehad omdat we er doorheen, langs, onderdoor waren gereden maar dan ben je in een andere fibe en weet je niet dat je over 'de brug' aan het rijden bent, daar kom je pas de volgende ochtend achter. We staan op een camping in het National Tourist Park. We hebben dus een prima verbinding, echter het stadbestuur heeft ervoor gekozen geen, maar dan ook echt niet, een kaart te maken van de buslijnen. Het werkt andersom. Je loopt naar een bushalte, zoekt op de kaart achterop deze halte naar You are here stikkertje (als ie er nog op zit) waar je op dat moment staat, kijkt op je horloge (heb ik niet) en kijkt vervolgens welke bus het eerst komt. Verifieer vervolgens op de kaart of die lijn je een beetje brengt waar je moet zijn. If not, dan moet je wachten tot een bus dat wel doet, dat laatste kan best lang duren. Nu begrijp ik best dat 900 buslijnen in kaart brengen wat moeilijk ligt maar ik heb handigere systemen meegemaakt. Er zal best wel ergens een kaart zijn natuurlijk maar die hebben ze gewoon heel goed verborgen gehouden. Any how, als je eenmaal weet hoe het werkt, gaat het prima en is het vele malen sneller dan metro's, treinen, ferries en zelfs taxi's. Het venijn zit hem in de terugreis. Dat hebben we geweten. Die loopt bijna hetzelfde als de heenreis, wat niet zo gek is om te veronderstellen, maar dan net even anders. Dus waar is die bushalte precies gesitueerd? Niet recht tegenover de halte van aankomst in ieder geval. Ook niet een straat verderop, nee dat kan best heel ergens anders zijn. Zoals zo vaak in een stad weet je ook die reis pas aan het einde van de week met succes af te leggen. Dat had ons vele, ietwat tipsie, wandelingen bespaard. Deze liepen al snel tegen enkele kilometers op een avond.

Eerste dag was het weer omgeslagen en konden we eigenlijk met het strandtenue de stad in maar we waagden het er maar niet op, wijs geworden door eerder beschreven verraderlijkheden omtrent het weer in Australië. De bus dropte ons on the spot, dus bij The Opera house en de brug. Wat een overweldigende start zeg. Jeetje, het is allemaal zo ongelooflijk groot en mooi. Ik was daar behoorlijk van onder indruk. We hebben vele uren rond deze baai gewandeld, gegeten en vooral gedronken. Vanaf hier vertrekken de meeste ferries naar alle uithoeken van de stad en dus startte we hier eigenlijk elke ochtend. Eerste dag hebben we uitgebreid in de Botanische tuinen rondgelopen. Wist niet dat ik dat überhaupt leuk vond. 'please walk on the grass' stond er op de borden. Op het eerste gezicht een nogal tegenstrijdige mededeling, gezien hun verbieddrift en borden. Ik heb het dus ook even goed moeten bekijken. Graag zagen ze dat je vooral lekker op het gras rondloopt, zit, eet, vrijt (weet ik niet zeker), picknickt, kletst. Dat is tenminste een statement. Niet dat gezeik dat je niet op het gras mag lopen, waarom is het er dan? En inderdaad alle toeristen liepen keurig over de paden en de Aussies lagen een beetje te lummelen in de tuinen en parken. Wij voegden ons bij hen, de Aussies. En dat bleef uren zo, eigenlijk de hele dag, je hebt tenslotte vakantie. Heb nog nooit op zulk lekker, sappig, zacht gras gezeten. Niet zoals in het Vondelpark tussen de hondenschijt en trommelende hippies.

Later die middag hebben we de zus van Jessica ontmoet, Marijn, en zijn daar (wederom) mee in het pak gaan hangen. Wat mij betreft had het gelijk een vertrouwde setting en konden we even van gedachten wisselen over hoe haar eerste maanden (verhuisde eind januari naar Sydney, samen met haar man VJ) zijn bevallen. Over bevallen gesproken, ze knapte bijna, ze moet nog even maar het is vrij duidelijk dat ze aan de beurt is zeg maar, kogelrond. Althans, uitsluitend haar buik. Hebben een foto, an profile toegevoegd. Grappig om aan de andere kant van de wereld een bekende te spreken. Nog meerdere momenten zouden we haar, en haar man, treffen en tijd doorbrengen. We zijn naar het strand geweest, in Sydney. Tja, dat blijft een gekke ervaring. Je rijdt een stukkie, laat ik zeggen een kwartiertje...door de stad, en dan doemt daar opeens de kust op met een woeste oceaan die tegen de rotsen beukt. Met surfers en meisjes met dienbladen. Ongelooflijk relaxt is dat. Nu haat ik het strand, nou ja, het zand vooral, maar dit is wel geweldig. Voor de mensen die zand haten maar stand niet, zijn er uiteraard (dit is Australië) uitgestrekte gazonnen aangelegd waar je je eigen combi hebt. Je moet je best doen om een hekel te krijgen aan Sydney.

Uiteraard moeten we er aan geloven. De Bridge Climb. Das een ‘wandeling' van 3 uur (!) over de beroemde Harbour Bridge. Die hadden we al enkele malen gezien, gefotografeerd en zelfs bereden maar beklommen...dat nog niet. Ik wil dat natuurlijk en tot mijn verbazing Die Lange ook. Hij heeft hoogtevrees zoals eerder gemeld dus het frappeerde mij enigszins toen hij aangaf het erop te wagen. Dat heeft ie geweten want ik ben gelijk naar dat 'beklim de brug en je bent een toeristenlul' katoortje gelopen en gereserveerd voor de volgende dag, kwart over 3 waren we aan de beurt. Mag kennelijk wat kosten want ze kloppen je voor dit geintje maar liefst € 125,- p.p. uit de zak. Als door niets te houden knipperen we niet (echt) met de ogen en boeken.

De dag; het is natuurlijk allemaal helemaal tot in de puntjes geregeld. Er hangen bij de receptie annex wachtruimte wat opbeurende foto's aan de wand van acteurs die ons zijn voorgegaan. Ook van Matt Lucas van Little Britain, the only gay in the village heeft het gedaan dus reden genoeg om die 135 meter boven het water te trotseren. De bedoeling is heel simpel. De brug is een zo genaamde boogbrug, die een lengte van 1500 meter overbrugt. Dus die bogen zijn aan de maat. Die brug zelf zweeft ongeveer 70 meter boven het water (schat ik) en de rest is dus constructie van staal. Je wandelt over de bogen naar het hoogste punt, maakt daar een foto, kijkt naar de ondergaande zon en wandelt terug. So far so good. Je krijgt een pak aan...je krijgt een lampje op je hoofd, je krijgt een zakdoekje, met een elastiekje aan je pols...voor euh, weet ik veel waarvoor. Je krijgt een pet op met een logo, zodat iedereen er echt uitziet als een debiel, met een haakje aan je pak (wij niet, stomme pet volgens Die Lange) je krijgt een indrukwekkende riem om, met een nog indrukwekkendere haak, je krijgt een radio in je riem, je krijgt een koptelefoon op die je door trillingen door je jukbeenderen laat horen wat de gids zegt, dus niet door je oren (?). Makkelijker ivp met de harde wind daarboven (klopt). Je krijgt sokken, schoenen en tenslotte zonnebrandolie, factor t-shirt. Tenslotte krijg je aan de indrukwekkende haak van de indrukwekkende riem een nog veel indrukwekkende ketting-elastiek-ding met aan het uiteinde een soort kogel. Die kogel (lijkt op een gevangenis kogel) ‘haak' je aan de stalen kabel aan de start van de tour en die komt daar pas weer vanaf aan het einde. Helaas voor de springers. Je komt een heel eind maar je zult uiteindelijk een beetje lullig boven het wegdek bungelen aan je indrukwekkende gevangeniskogeltje.

Enfin, een beetje overdreven vond ik de alle zojuist opgesomde onderdelen maar deze zijn verrekte handig gebleken, behalve de zakdoek...die snap ik nog steeds niet. Ik was even vergeten dat er op de brug een 8 baans (!) snelweg dendert, een voet -en fietspad en een trein rijden. Die brug is dus enorm breed en enorm, enorm hoog. De start van de tour was eigenlijk gelijk raak, maar als je dat hebt gehad valt de rest bijzonder mee. Je moet even over een soort loopplankje (45 meter boven de kade) naar de eerste peiler lopen. Dat loopplakje is een rooster waar je gemakkelijk doorheen naar beneden kijkt. Je begrijpt dat de reling hier wordt fijngeknepen door degenen met hoogtevrees. Tot ons beider verbazing was Rem hier behoorlijk laconiek over. De feitelijke wandeling moet hier nog aanvangen maar de start was achter de rug.

De tour naar boven, over de bogen, geschiedt tussen twee relingen door, aan beide zijden met aan één kant dus die kogel die aan de kabel vastzit en die op ingenieuze wijze je pad volgt en zekert. Het begint toch wel behoorlijk te briesen daarboven. De zon staat laag en het stadsverkeer raast onder je door, de ferries varen op hun beurt daar weer tientallen meters onder met daarop mensen die foto's van jou maken en jij van hen (onmogelijk dat je elkaar kunt zien) een ongelooflijke ervaring. Remco staat niet te shaken of te janken of te krijsen. Het is gewoon onwijs cool. De zon gaat onder en er kruipt een licht over de stad die je wel bekend is maar het is vanuit deze hoek toch weer adembenemend. Voordat we het weten staan we op het hoogte punt van de brug, precies als de zon onder gaat en de stad ‘aan' gaat. Dat is toeval blijkt later want de ploeg achter ons had pech en was op dat moment nog aan de ‘verkeerde kant' van de brug, als je daar überhaupt van kunt spreken. We hebben dit opgeslagen en moeten dat goed onthouden. Foto's maken was niet toegestaan (hé, bekend) want het toestel kan uit je hand op het wegdek vallen...alom begrip. Voor een klein vermogen kun je er een achteraf kopen, genomen door de gids. Overigens een heel aardig meisje die het verschil ook wel maakte, moet gezegd. De terugweg, , verliep in het donker, lampie aan. Al met al een wandelingetje die we niet wilde missen en Die Lange heeft hopelijk wat overwonnen. Dat bleek later ook wel tijdens onze cliff-ride, maar daarover later meer.

Sydney; wat zal ik er verder over zeggen. Het is een soort New York aan het strand met een geoliede ferry dienst en met mensen die het wel menen als ze je vragen hoe je dag was. Het is een stad waar wining en dining als een soort bom is ontploft. Je kunt werkelijk (in de goede wijken) over-vakking-al eten en zuipen. En gòed ook (vind ik,..belangrijke toevoeging). De verschillede baaitjes, met daaraan weer restaurants en bars, sushitenten, nachtclubs het is gewoonweg niet normaal. Overal kun je op drie verschillende manieren komen, zonder gezeik en taxichauffeurs weten de weg met het noemen van een deel van de naam van de bestemming. Nâh? Daarnaast is het weer fantastisch (blijven Hollanders) en alles is een paar tandjes relaxter en minder hautain dan NY. Overigens hadden we met het weer ongelooflijke mazzel want het is weer gaan regenen toen we na een week rondgebanjerd te hebben in onze strandsmoking de boel weer hebben ingepakt. Het was ook voor hen een welkome verrassing en genoten er zichtbaar van. Dat kan ik zeggen over Sydney. Cultuur, ik bedoel wat oudere gebouwen, Victoriaanse stijl, musea, die hebben ze in Melbourne gebouwd. Daar hangt ook een wat andere sfeer, meer elitair zo u wilt. Sydney is wat meer toegesneden op haar gebruikers als het gaat om andere geestelijke geneugten en de inwendige mens.

Evengoed hebben we een cultuurinjectie gehad in The Opera House. Ik zeg maar zo; je kunt er omheen lopen en foto's maken maar je kunt er natuurlijk ook in gaan en een voorstelling (belediging voor de performers) bijwonen. Marijn had samen met VJ een ballet uitgekozen. Ik ben niet zo van ballet (denk ik) dus ik was niet gelijk enthousiast maar het idee dat we ìn The Opera House wat zouden gaan zien was voldoende reden voor mij om te gaan. Het was eigenlijk geen ballet, het was meer een experimentele dansvoorstelling, nog vager dus... Remco had mij verzekerd dat ik dat al helemaal niet zou waarderen. Even een uiltje knappen was ook welkom. Maar niets was minder waar. Ik zal jullie de details besparen want dan doe ik de voorstelling en de uitvoering daarvan tekort. In grote, grove lijnen kwam het neer op; een vrouw (44, waarom dat nu zo belangrijk was weet ik niet maar ze was opmerkelijk soepel voor haar leeftijd) en een wereldberoemd choreograaf waarvan ik de naam alweer ben vergeten...doet er ook niet toe, een dansvoorstelling gaven. Beiden hadden eerst een solo en daarna samen. De solo's waren ‘onvoorstelbaar fraai' om Bert z'n woorden maar ‘ns te gebruiken. Zo strak en soepel, en met het licht was iets verraderlijks gedaan, erg mooi. Het gedeelte wat ze samen deden was een dans die mij in ieder geval ergens raakte waar ik niet eerder was geraakt. Any how, ook dit was een ervaring die we niet wilde missen en op een locatie die an sich al inspirerend voldoende was om een succes te garanderen. Zonder het te weten ben ik dus best te porren voor een ‘ballet'.

Opvallende zaken? Ik ben daar wel van, althans het valt mij op dat mij altijd heel veel onbelangrijke dingen opvallen. Zoals; waar zijn de zwervers in deze stad? Waar zijn de prullenbakken? Heeft dat wat met elkaar te maken? Waarom geeft het stoplicht een geluidje als het groen is wat lijkt op een kip die van achter wordt genomen? Waarom staat er op het asfalt geschreven welke kant je op moet kijken bij het oversteken om niet aangereden te worden, ook al staat er een stoplicht? Waarom zijn sommige chauffeurs helemaal afgeschermd met een soort kooi, maar anderen niet? Waarom heet Mc Donalds hier Mc Café? Waarom varen de boten rechts en rijden de auto's links? Waarom kost een OV-weekkaart hier € 18,- en bij ons een miljard? Waarom staan hier mannen van de wegwerkzaamheden met een bord in hun handen met daarop 'stop'. Zet dat bord in een staander en ga je collega helpen, zou ik denken. Waarom fietsen er hier mensen over de snelweg? Waarom jogt hier iedereen over een boulevard waar iedereen loopt te flaneren en de hardlopers er dus zigzaggend (heel a relaxt) doorheen moeten hinkstapjoggen, struikelend over terrastafeltjes en tassen en achterwaarts lopende fotograverende Chinese toeristen. Ga lekker in het park joggen. Waarom joggen mensen met deze temperaturen? Waarom joggen mensen überhaupt? Waarom hangen de bomen hier vol met vleermuizen zo groot als kleine katten? En trekken deze altijd een kant van de stad uit, 's avonds, behalve in de maanden april en mei?

We hebben de dagen daarna gewoon een beetje door de stad geslenterd, dat doe je nu eenmaal volgens mij als je het ook even niet meer weet. Een beetje opzoek naar weet ik veel. Beetje links daarna wat rechts. Het laatste weekend waren Marijn en VJ naar de Bleu Mountains (zullen wij later ook bezoeken) dus hun appartement was beschikbaar en aangeboden. Aanvankelijk hadden we bedankt maar naderhand leek het idee toch wel erg aanlokkelijk. Een appartement met, niet gelogen, uitzicht op de Harbour Bridge en The Opera House, maar daarnaast eigenlijk over de hele stad. Marijn mag haar handjes fijnknijpen met een dergelijke (tijdelijke) woning. Ze hebben een huis gekocht, iets verderop in de stad, dichter bij het strand...ook geen straf. Vanuit zowel de woonkamer als de slaapkamer is door de gigantische glazenpui de stad voor je, een geweldige gelegenheid om daar ‘ns van te genieten, ipv de bus naar de camping. Nu wil het toeval dat aan het einde van de straat The Gay area begint, Oxfordstreet met aller hande rommel eromheen. Tot diep in de ochtend konden we daar ons gang gaan en ons te buiten gaan aan allerlei bars, night clubs en liters Vodka...en naar huis kruipen.

In Mokum stappen we niet met grote regelmaat in de Reguliers dwars, ofzo, maar in het buitenland zoeken we graag dergelijke wijken op. Altijd leuke, vrolijke, easy going mensen en het heeft toch met dat kudde gedrag te maken denk ik. Allemaal een beetje hetzelfde en dat werkt ontspannend op z'n tijd. Anderzijds, het willen onderscheiden van ‘de rest' en tegelijkertijd blèren dat je geaccepteerd wilt worden heeft ook iets triests en dat troffen we hier toch ook weer aan. We (Rem en ik) zijn hier toch een beetje te oud voor geworden misschien, of het land waarin we wonen is verder dan Australië, weet ik veel. De avond was leuk, maar het appartement was beter. Erg lekkere wijk, dat moet gezegd. Met veel eettentjes en koffiecorners helemaal top.

Alles wat je in een weekje kunt doen hebben we wel gedaan. Toch hebben we het gevoel dat we nog lang niet klaar zijn met deze stad. Ook Parijs moet je 10 keer bezoeken voordat je een beetje weet hoe het zit. Maar voor nu was dit het best we could do. Remco was nu een griepje genaderd (bleek later) dus gingen we huiswaarts, naar de camper. De boel weer inpakken voor het vervolg. Sydney zullen we nogmaals bezoeken, een volgende keer, for sure.. We hebben besloten de kust even te laten voor wat het is en linksaf te slaan,...The Great Outback.