De eerste kilometers

Allereerst maar ‘ns even naar de Australische Albert Heijn, Coles. Eten inslaan (geen rekening gehouden met onze beperkte koelingcapaciteit natuurlijk). Maar een kratje Heineken, een 2 liter pak (met zo'n handig kraantje jaja) witte Chardonnay en voldoende Vodka natuurlijk.

Remco rende als een kip zonder kop door die toko tevergeefs op zoek naar bekende verpakkingen. Hij heeft zich de laatste jaren ontwikkeld tot een best aardige huis tuin en keuken kok dus er moet minimaal 2 gangen op tafel komen elke avond natuurlijk. Plan was simpel; 3 dagen eten, 3 keer per dag. Maar het heeft ook iets gezelligs, lekker de camper volstampen en weg. En dus dat deden we ook. Geen gesprek mee te voeren als hij zo rondrent, uiterste concentratie is geboden. Al nagelbijtend en heen en weer rennend met een mega winkelwagen pad in en uit.

Omdat ik mij in deze situaties absoluut het 5^de wiel aan de wagen voel concentreer ik mij op praktische zaken als olie voor de motor (je wet het nooit) een eenmalige BBQ, we gaan 11 weken in een camper zitten dus dat is redelijk onder de maat. Plastic bekertjes (als of dat niet in de camper zit), grappige kaarsjes (wat achteraf tot zuurstofgebrek leidde omdat het tegen muggen was en wij binnen zaten) Scheermesjes (zonder houder en schuim) brood wat je nog moet afbakken (zonder oven) salami (wat de tent uit meurt na 2 dagen) en good old Gouda, waar je prima een lekkage mee kan dichtkitten. Ook zaken als koffie (ben de enige van ons twee die deze gewoonte heeft) is mijn eigen pakkie-an. Dat is nog een hele toer geweest. Gvd; een normaal bakkie pleur in elkaar draaien hier. Sjonge. Ik heb eerst de oplos geprobeerd. Het überhaupt detecteren van de juiste koffie was al een hell of a job want alles gaat hier in 45 varianten en dan ook nog in van die 15 kilozakken. Hé ben met de camper hoor! Maar goed, gevonden; Maar de smáák van koffie doen ze er dan niet bij, das jammer. Das gewoonweg niet te geloven. Dat ze daar geld voor vragen is een schande. Net als andere oploskoffie (Neslé in dit geval) maar dan met een extra toevoeging erbij waardoor het werkelijk niet meer te hachelen wordt. Any how, die pot heb ik na de eerste ochtend, nadat ik op een drafje naar een WC-blokhut was gerend, aan de Duitse buurvrouwen gegeven. (zitten trouwens ook overal, Duitse potten) Jullie zullen wel denken, gut ben je nu weer een Duitse pot tegengekomen? ( of jullie écht ‘gut' dachten zou grappige zijn, in dit verband) maar dat dacht ik ook. Duitse potten zitten dus vooral in Australië, Australië is een typische Duits pottenland. Enfin, de koffie; ik heb dat oplosgedoe gelaten en heb bij een café de koffie gekocht die ze mij daar serveerden. Een best accentabele Macchiato.'Hierrr met die koffie!' riep ik tegen dat meisje. Ze kon mij tegen een redelijke financiële tegenprestatie ( € 6,-) voorzien in 250 gr. heerlijke koffie, gemalen (dat dan weer wel). En nu? Ik heb in de camper zo'n koffie-ding met zo'n zeefje en zo'n stangetje waarmee je dat zeefje naar beneden drukt, met een beetje mazzel met de koffiedrap erbij. Een koffie-Pluncher heet dat. De volgende ochtend werd de mijne. Nou mooi niet want de zaak was dusdanig verstopt dat ik uiteindelijk aan een laffe thee zat te lurken.

De dag erna was het welletjes, ik heb filters gehaald. Ik moet zeggen, het was even zoeken want daar doen ze niet meer aan hier, filterkoffie. Op de vraag of ze naast de filters ook filterhouders verkochten werd niet begrijpend (toch nog altijd reuze vriendelijk) gereageerd. Tja, hoe heet zo'n ding in het Engels? Uiteindelijk stonden de 1^ste rang vakkenvuller en de 2^de rang vakkenvuller samen de manager mijn toneelstukje te bekijken over hoe zo'n ding er in praktijk uitziet en zou moeten werken maar we kwamen er niet uit. Ik heb het gehouden op, thanx mate. Zij hebben er nog over gehad, later, zeker weten. Zelf maken dus zo'n filter. Van 2 verschillende maten bekertjes, een gloeiend hete haring (niet zo'n eentje met uitjes maar die je in de grond ramt met daaraan een scheerlijn) en een zakmes heb ik mijn eigen filter in elkaar kunnen kutten. Mmm heerlijke kofiie, peukie erbij, daarna lekker kakken. Happy campin'.

De eerste dag eindigde in Angelesea. Een prachtig plekkie bovenop een klif. Min of meer pal aan de grote plas. Naast die Duitse potten dus. Stekker erin en klaar. Goed man die camper. Alles is vol automatisch; nix geen hoofdschakelaars om of kranen dicht. Zit zelfs een WC in. Stinkt als een malle dat ding, later zullen we ontdekken dat je daar een simpel trucje voor moet uithalen maar dat had de Crocodile Dundee ons niet gemeld. En een douche, waarvoor mij complimenten aan de ontwerpers. Een straal zo goed, dat heb ik thuis niet, en warm! Het is wel ontworpen op mannetjes zoals ik, net iets kleiner eigenlijk. Voor Remco is het dus eigenlijk geen optie, de douche. Hij heeft al claustrofobische trekjes en die worden in deze ruimte dus flink aangewakkerd. Het had ook best wat ruimer gekund moet ik zeggen, dan maar een kleiner hangkastje of geen magnetron, maar de het heeft niet zo mogen zijn. Onderaan de streep, even een verfrissend douchje is dus mogelijk.

Speaking of whitch, we hebben op enig moment de vuilwatertank moeten legen. Dat ging in mijn herinnering vroeger gewoon onder de camper net na het moment dat het nog schoon water was. Dat leidde vroeger wel ‘ns tot grote consternatie op de snelweg. Wij werden dan aangehouden door fanatieke medeburgers die mijn vader alarmeerden dat er water onder de auto vandaan liep. Soms konden we het af met een vriendelijke wuif en knik. Anderen lieten het er niet bij zitten en sommeerden mijn vader zowat te stoppen om erger te voorkomen. 'Mijn vrouw staat te douchen'. Tja, daar houdt ook geen rekening mee natuurlijk. Tegenwoordig kan dat dus opeens niet meer en moet je het de hele dag meezeulen tot je een daartoe aangewezen (met grote borden en plaatsjes ondersteunde) ingerichte plek treft. Doet mij denken aan een zakdoekje waar je 's morgens es even lekker je neus in hebt gesnoten, vervolgens de hele dag in je zak mee rondloopt en waar je je pas 's avonds op een aangewezen plek van kunt ontdoen. Regels zijn regels en daar ben ik gek op dus ik kan ik niets anders dan honderd liter water met tandpasta (want meer zal het niet zijn..misschien een spaghetti-tje) meetorsen en lozen waar mag. Ik heb zo'n plek echter zo vaak gemist of ben er met volle vaart voorbijgesneld dat de nood uiteindelijk de wetten brak. Het zakdoekje moet er dan maar uit op een plek waar god mij hopelijk niet kan zien. 's Nachts, na ons pinguïnavonduur (later daarover meer) zag ik mij genoodzaakt een plek te zoeken en ons daar te buiten te gaan aan een illegale vuilwater dump. Het was echter zo aardedonker dat stoep en straat (laat staan een voortuintje) zich niet goed lieten onderscheiden. Maar ik zag vaag een put, zo'n Amerikaans model weet je wel, in de stoepband, lekker groot. Ik de wagen uit, op m'n knieën, onder de camper, kraantje open en huppekee, dat gezeik. De vrouw die de camping runt had immers gezegd dat het ook best wel bij een put kon hoor. Zelf ook een beetje wars van de regels denk ik. Naar mate de tijd vorderde beginnen je ogen dan te wennen aan de duisternis en gaan contouren over in vormen, vormen die verdomd veel weg hebben van tuintjes, oprijlanen en gazonnetjes, uiteindelijk een heus huis op nog geen 15 meter afstand. Ik realiseerde mij dat ik met een ronkende diesel in een woonwijk pal voor iemands deur, zo ongeveer in zijn tuin, mijn tank aan het legen was. Honderd liter.

Tja wat doe je dan. Inmiddels bleek dat de afwatering naar de put ook te wensen overliet dus het water sijpelde wel zo'n beetje naar de put maar stroomde vooral recht onder de camper door richting de voorzijde. Dat kon je goed zien want de stroom van een metertje breed was in het bereik van de lichtbundel van mijn koplampen gekomen. Wegrijden dan maar. Lekker verhaal natuurlijk want het is niet zoveel werk om te kijken wie dat gedaan heeft. Het sprookje van kleinduimpje schoot mij te binnen. Het spoor volgen en je komt vanzelf uit op een camping ergens verderop in het dorp waar een slaperige Nederlander de gordijntjes van zijn camper openschuift. Wegrijden en verderop stoppen, kraan dichtdraaien en doorrijden was het plan. Maar ja, waar ga je stoppen, waarom staan er nu overal opeens lantarenpalen en wat doen al die mensen op dit tijdstip op straat? Godver. Dan maar even een omweg, niet naar de camping in ieder geval. Hier maar even een beetje links en daar verderop een straatje in en een beetje recht en dan...hee de poort van de camping! Hoe is dat mogelijk? Nadat we de camping opgereden waren en nog even snel over een grasveld waren gecrost (afleidingsmanoeuvre) bleek de tank leeg en werd mij een nacht in een milieupolitiecel bespaard. (Later bleek ook een boete van $ 20.000,-, vind het ook iets aan de ruime kant. )Volgende keer toch even op letten waar die borden hangen, misschien kunnen ze deze toch nog wat groter maken.

Het landschap doet denken aan het Franse. Veel heuvels en hier en daar een boom. Koeien, gewoon van koe gemaakt dus geen bulten op onverwachte plekken enzo. Met vlekken op plekken die ze bij ons daar ook zouden hebben. Tja, eigenlijk gewoon heel Europees, westers. Goeie wegen, ik rijd regelmatig dik boven de 100 en geen centje pijn. We racen de Great Ocean road af alsof we haast hebben. Maar het nodigt ook wel uit die wegen en de camper, heerlijk. Een van onze eerste stops is een regenwoudwandeling, zomaar ergens langs zo'n heuvelachtig, westers landschap. Waar is in vredesnaam dat oerwoud? We parkeerden de camper op een daarvoor, met grote borden aangegeven aangewezen plek, campers links, gewone mensen rechts. Een korte wandeling, rám regenbui..ai.. regenjassen vergeten, beetje stom (regenwoud) maar na een heuveltje doemde er in de verte een gebouw op en verrek, een bos. 'Naja, hebben we dat niet zien liggen vanaf de weg schat? Das ook maf.' Hee how're goin? ' Great.. great, thanx, what about, mate? (das niet de bedoeling van de vraag, maar dat doen we toch, vinden we leuk...en zij ook wel... geloven wij stug). 2 kaartjes gekocht, en regenjassen, om een regenwoudwandeling te kunnen maken en vooral dat was de echte reden om te gaan, de skywalk. Een stalenconstructie die ons de gelegenheid gaf boven de toppen, of in ieder geval flink hoog door het woud te lopen. Op de grond, toegegeven, ben je zo klaar. Maar daarboven, kijkend naar beneden, is uniek. Heb ik al eerder gedaan in Maleisië in de Taman Nagara (de juiste spelling is mij ontschoten) dus ik had een idee van het effect. Het kan een beroep doen op je angst voor hoogtes of een sluimerende hoogtevrees doen ontwaken. Lou kan daarover meepraten, vraag het hem gerust. Daar was de constructie anders, laat ik zeggen.. Aziatisch en hier was het er een van Westerse, laat ik zeggen; wij-krijgen-als-parkbeheerders-nooit-een-claim-aan-onze-broek-vanwege-het-niet-duigdelijk-bouwen-van-een-skywalk-constructie. Dat maakte het niet minder spectaculair. En ook deze keer is het grappig geweest om te zien hoe mensen (lees: Remco) verstijven bij de minste beweging van deze enorme constructie die op sommige plekken 45 meter (!) boven de grond de ene gigantische boom met de volgende verbindt. Joekels van bomen, varens, beekjes, rotsen, vogels trekken onder je door..geweldig.

Bleef de vraag overeind; hoe komt dat oerwoud hier nou midden in die Franse heuvelachtige omgeving? Ik heb honderden kilometers gereden en pardoes staat hier opeens een oerwoud, hoe zit dat? Aan het einde van de ‘tour' hangt er een bord op waarop een korte geschiedenis wordt gegeven van het gebied. Met daarop een oude man, met een speer en een baard. Eronder staat dat dit hele gebied, maar dan ook echt vanaf het parkeer terrein waar ik die verrekte camper ongeveer gehaald heb tot aan de volgende provincie vooral bestond uit bos. En dat alles door de blanken gekapt is voor landbouw. Dus die oude man, en anderen zijn daardoor hun ‘habitat' kwijtgeraakt. De zojuist bezochte attractie geeft een indruk van hoe het destijds moet zijn geweest. What was I thinking? Die koeien horen hier natuurlijk niet, en dat Franse heuvellandschap ook niet en die windmolens ook niet en dat graan ook niet en die auto's ook niet wegen ook niet en alles eigenlijk gewoon niet. En die blanken dus ook niet...maar dat wisten we al.

Wat ik aangaf, het regent hier. Sterker nog, het regent hier meer dan mij lief is. Later zou dat ruimschoots goedgemaakt worden maar voor nu wisten we dat nog niet en is het best jammer. Ook wel ‘gezellig' want je zit tenslotte in een camper. En het is onvoorspelbaar. In Nederland wordt het eerst donkerder, steekt er een windje op en gegarandeerd komt er de bui. Hier straalt de zon, korte broek-weer zonnebrilletje op, rám...een stortbui. Ja euh, kan dat ook anders? Het is dus zaak dat je naast je zomerse hippe outfit ook rekening houdt met een straffe herfst. Liefst met shawl en muts. Dat brengt mij tot ons pinguïnavontuur in Cowes.

We hadden begrepen dat op deze specifieke plek de mini pinguïns aan land komen. Altijd grappige beestjes, die pinguïns dus dat moesten we zien natuurlijk. Daartoe moesten we ons om half 6 melden bij een park gelegen aan de kust, logisch. Campers links, gewone mensen rechts. Er doemde een gebouw op, zo groot als een winkelcentrum en onder architectuur gebouwd, hier is niet op de kleintjes gelet hoor ik Remco nog zeggen. Gigantische glazenpuien, enorme deuren etc. '2 kaartjes graag'. $ 60,-. 'pardon?' Nou ja, het is voor een goed doel, zeiden ze op alle enorme borden. En nu? Waar is de deur naar de kust? 'Daar meneer maar die gaan pas om kwart over 6 open.' Maar waarom moet ik hier dan zijn om half 6 zijn'. Niet dat ik iets anders te doen heb maar toch. 'Kunt u nog even winkelen of wat shoppen of wat kopen of iets meenemen voor thuis of wat eten of anders gaat u nog even naar The Foodstreet, het Mc Donalds achtige establishment of u schuift een bak popcorn in uw hoofd of anders... Ik was er al klaar mee toen ik nog bij de kassa stond.

Het is an sich een ongelooflijk leuk natuurverschijnsel. Die beestjes komen om half 7, kan ook iets later zijn maar zeker niet later dan kwart voor 7 het land op en kijken wat rond. Dan lopen ze keurig in een rijtje naar een holletje in de duinen. Dat holletje hebben ze al generaties lang. Iedere pinguïn z'n eigen huisje dus. De voorste in rij in het eerste huis je en dan trekt de karavaan verder de duinen in totdat de achterste, morgen de eerste, ook thuis is. Dat is het verhaal en dat gingen we zien. Dit alles onder begeleiding van Rangers, mensen die ervoor geleerd hebben. Professionals. Spannend.

Goed, we liepen dus maar een beetje rond te lummelen want onder geen voorwaarde koop ik ook maar een paperclip. En je zult mij ook met geen stok The Foodstreet in krijgen waar je voor $ 15,- nogf even 20 minuten kunt internetten (?) of om daar een nog even een Wopper of een Big Tasty te bestellen. De deuren waren dicht. Stond ook op een groot bord; 'dicht, u kunt hier niet doorheen' Dat is zo'n voorbeeld wat mij verwondert, dicht is dicht, dus je hoeft mij dan niet meer te melden wat ik dan niet meer kan. Net als bijvoorbeeld een pijl naar links op de borden langs de snelweg waar een rode streep doorheen is gezet. Niet naar links dus. Maar toch nog even snel eronder nóg een bord met daarop no left turn. Ik bedoel, waarom zou je? Was het misschien ooit zo dat de tekst de tekening is voorgegaan, maar ook de analfabeten en dus was een plaatje onvermijdelijk? Ook in dat geval, ik zou zeggen, juist in dat geval, haal dan die tekst weg. Het is zo belerend allemaal. Je hebt zo je dingetjes als je rijdt. Maar goed, dicht dus. Voor deze deuren stonden borden met daarop een fotocamera, een videocamera en een telefoon door alle drie de afbeeldingen stonden enorme rode kruizen. Daaronder de tekst, no picktures beyond this point. De boodschap was duidelijk, geen foto's maken als je dat bord voorbij bent. Er kwamen Rangers die de deuren gingen openen, het is nu kwart over 6. De borden met de kruizen werden door de deuren op wieltjes naar buiten gereden. Binnen vertelde de opper Ranger ons in alle ernst dat fotograveren echt not done is en ook video opnamen, alsook foto's ofwel filmpjes met de telefoon streng waren verboden. Waarom eigenlijk, maar goed ik laat het erbij. Ze (de pinguïns) kunnen waarschijnlijk niet tegen dat felle licht van de camera's of de flitsers, dacht ik toen nog. Begrijpelijk. Ze komen immers aan land als de zon onder is en de kust in de schemer ligt en veilig is.

De verzamelplaats voor de deur staat vol herkauwende mensen. Veel chinezen valt mij nu pas op. Ik hoop dat de plaatsjes en de rode kruizen hun werk doen. Niet mijn primaire zorg. Daar gingen we dan. Over een pad gemaakt van steigerdelen, helemaal door de duinen naar de kust. Links en recht langs het pad zitten allemaal gaten in de duinen met een klein voorportaaltje van hardhout met daarboven nummers, dat zullen toch niet...ja hoor dat waren de huisjes van de pinguïns. Het lijken wel piepkleine huisjes, wat in feite ook zo is maar het deed mij wat onnatuurlijk aan. Het pad vervolgde, er zijn allemaal soort terrassen gebouwd waardoor je zowat óp zo'n huisje staat. We vervolgen; rechtsaf voor de mensen die wat meer betaald hadden (mij nooit een vraag gesteld) links andere mensen. Er staat een ranger bij deze splitsing; een meisje. 'Paid more?' vraagt ze. Weet ik veel, ik weet niet vanaf welk bedrag je rekent? 'So you paid less? lelft.' Wij moeten links. Vond het toch een heel bedrag, maar er zijn mensen die firstclass willen zitten, wist toen nog niet wat dat inhield, firstclass. Uiteindelijk, nadat we honderden huisjes met nummertjes zijn gepasseerd, komen we aan bij een tribune. Links van deze tribune een skybox en daarachter nog een enorme tribune. Het zal toch niet waar zijn dat van ons verwacht wordt dat ...ja hoor dat wordt wel van ons verwacht. Mensen snellen mij voorbij de trap af richting het strand, op weg naar de beste lekken. We stappen er achteraan. ik zit nu in een Arena-achtige omgeving naar een leeg stuk strand te kijken, 10 meter verderop. Rám regenbui...o ja, das waar ook...

Ik zit hutjemutje naast allemaal idioten, op een tribune naar de oceaan te loeren op zoek naar minipinguïns. Er gaan gedachten door mijn hoofd die veel weg hebben van wat 'doe ik hier'. Opeens gaan er 10 enorme stadionlampen aan, die het strand verlichtten. Maar dan ook echt. Makkelijker voor ons want nu kun je ze goed zien maar dit lijkt mij toch niet de meest natuurlijke omgeving voor die beesten, wel? Er zitten nu 500 debielen op een tribune, achter een heel dun touwtje, vol in de schijnwerpers, in the middle of nowhere met regenjassen aan naar de oceaan te turen. De gedachten winnen terrein. Het gevoel begint ons ook te bekruipen dat we geen foto;s mogen maken omdat zij anders geen kaarten meer kunnen verkopen en niet omdat de diertjes er niet tegen kunnen. Deze gedachte verdring ik maar, tegen beter weten in. Vergeleken met die schijnwerpers zijn die lullige cameralampjes een verademing. Evengoed wordt er vanuit de skybox omgeroepen dat fotograven dus niet mag, en dus; je mag geen foto's maken en ook geen video's, ook niet met je telefoon. Het gaat daarna in het Chinees, het Japans, het Duits etc. Wie er nu nog een foto maakt is een lefgozer. Of Chinees. Het is niet te geloven maar deze mensen gingen elkaar uitgebreid fotograferen. Het strand, de rangers, de tribunes, het strand, hun eten, het strand, het achterhoofd van een andere chinees. Een van de rangers (bestwel een schattig meisje) bleef geduldig en bleef aangeven dat het niet kon, foto's maken. We wachten het af. Er doemt iets op, ik zie iets in de golven. Een piepklein pinguïnnetje zwemt tegen de stroom en golven in naar de kust. Één. De rangers hadden nog benadrukt dat het van groot, groot belang was dat je stil blijft, laag blijft zitten en zeker niet gaat staan. Je voelt hem al aan natuurlijk. Toen het pinguïnnetje in het vizier kwam van de massa was het gedaan met de rust. Mensen gingen lopen, roepen, wijzen, een chinees maakt een foto. 'ik geloof dat ik niet goed word.' Zei Remco. Ik geef je gelijk. Wat een onzin is dit. De pinguïn (1) overigens, liep chagrijnig de duin op en ging naar z'n nest, zo zag het eruit. Zoek het uit met z'n alle. Elke dag dat zelfde gezeik hier op dat strand. Hij had gelijk. We hebben daar nog een kwartier gezeten en nog 4-5 pinguïns chagrijnig de duinen op zien lopen, toen waren we er wel klaar mee. Het zouden er duizenden zijn maar het bleef uit, gelukkig. Het zou wel lachen zijn als ze met z'n allen hadden besloten voor deze keer ‘ns een andere plek te nemen om te maffen, keer om de hoek, 100 meter verder. Voorlopig, totdat de hele foodplaza en tribunes zijn verhuisd, en dan weer terug. Wat een drama zou dat zijn voor deze ‘stichting'. Ik heb in Azië wel is het gevoel gehad dat een kickbokswedstrijd voor de show was, om maar wat te noemen maar dit ging alle perken te buiten. We zijn ruim voor het einde van deze show vertrokken. Of we nog interesse hadden in een foto van jezelf met pinguïns, nam je plaats voor een blauw doek, monteren ze later de pinguïns erbij. We vlogen de beste man bijna aan.

We zitten op dat moment in Cowes, hoofdstadje van Philip Island. op moment van verzending zijn we in Sydney. Daarover later meer...