Remco en Steven Downunder

Zoals jullie allen inmiddels weten is ons geduld door de aannemer tot het uiterste getest. Dat is mij al eerder gebeurd maar ook nu was het weer een verrassing hoe ver hij weet te gaan. En ook nu kregen we weer gelijk, hij heeft het niet af. Op enkele kleine dingen na natuurlijk maar toch, niet af is niet af. Dus ik ben tot de laatste minuut niet bezig met de reis en ben verwikkeld in discussies met werklieden. Remco toont hier op zijn beurt veel geduld en neemt de volledige voorbereiding voor zijn rekening. Dat is voor beide projecten beter.

We waren eigenlijk zo'n beetje in de afrondende fase beland. (D.w.z. de zaken die nog overgedragen moesten worden waren in kaart en de aannemer wist wanneer hij z'n laatste termijn betaald zou krijgen en welke prestaties hij daarvoor nog zou moeten leveren) Toen Remco redelijk geïrriteerd om half 11 (de reden waarom ik deze tijd zo exact noem wordt later duidelijk) naar beneden liep om mij meetedelen dat de huurder van 3 hoog nog niet volledig betaald had. =2^de keer=. Ik bel om 10:32 de huurder en voer daar een gesprek mee tot 10:34. We lopen beiden weer naar boven, ik naar het balkon en Rem weer naar de computer om de rest van de mail en betalingen te checken. Op de vraag of ik misschien de laptop heb gepakt kon ik kort zijn, welk nuttigs zal ik daar ‘ns mee doen op het balkon? Een nanoseconde daarna klinkt de vraag of ik wellicht, naast de laptop, ook de portemonnees heb, niet minder ridicuul maar wel een stuk paniekeriger.

Je zult het niet geloven maar in die 4 minuten is er een persoon, van wie het signalement ontbreekt en voortvluchtig is, in een respectabele snelheid de trap opgerend, woonkamer in geslopen en heeft alles van waarde bij elkaar gegraaid en weer vertrokken. Nu wil ik helemaal niet zeggen dat het mij niet zoveel uitmaakt maar als je een dergelijke actie in de pen hebt, vervroeg het dan met een week. Het is op z'n zachts gezegd nogal ongemakkelijk als werkelijk alles wat je nodig hebt voor een reis als dit in een paar minuten kwijt bent. Credit cards, rijbewijs, bankpassen, tickets, reserveringen, bevestigingen etc. etc. Naast dit allemaal te moeten regelen en herstellen in krap 6 uur geeft het net dat beetje extra stress die de boel danig in de war schopt. De redelijk overzichtelijke dag veranderde in een race tegen de klok.

Ik had het ook zeer te doen met Remco omdat veel van de voorbereiding die 2 maanden hebben gevergd in no-time verwoest was en opnieuw moesten worden gedaan. 't Zal je verbazen wat je allemaal in korte tijd kunt regelen als je wat harder tegen mensen praat. Maar ideaal is anders. Pa (Hans) kon mij gelukkig voorzien van een financieel spoedpakket en via via hebben we alle tickets en bevestigen kunnen regelen. Geen laptop is geen lolletje. Hoe doen mensen het zònder zo'n ding tegenwoordig? Het ‘enige' wat we niet konden regelen was een spoedrijbewijs. Voor paspoorten is alles met spoed geregeld en ook kun je een bank zo gek krijgen passen te verzenden naar een ambassade in Australië maar een bij een instantie als de RDW komt gek genoeg snelheid niet voor. Met geen mogelijkheid kon ik een rijbewijs laten maken, printen, mailen whatever. Het op laten halen van het rijbewijs door een ander was (haha) uiteraard niet mogelijk. Oplossingen werden lacherig afgewimpeld. Het enige wat er nog op zat was het met louter het internationaal rijbewijs te proberen maar dan wel gecombineerd met de nodige documentatie als mijn theorie -en praktijk-rijexamenuitslag uit 1992 (?) en een indrukwekkend politierapport met stempeltjes en handtekeningen enzo (pff). Zo gezegd zo gedaan. Een paar uur praten met een politiepot moest soelaas bieden. End of story waren we om 21.30 uur klaar om de tas in te pakken.

Op 1 April was het dan zover. Om half zes stond Kees voor de deur (taxivriendje uit de kroeg, altijd handig). Op Schiphol was de stress duidelijk nog meester van ons maar het zou volgens de boeken snel moeten verdwijnen. Klaas en Betty waren er nog even om ons een hart onder de riem te steken en uit te zwaaien. Van de vlucht naar Londen kan ik mij niet veel meer herinneren maar van de vlucht daarna des te meer. Ik had niet eerder in een Airbus 380-800 gezeten. Kek dingetje hoor, wat een enorm vliegtuig! Ook was het extra onder aandacht brengen van Remco's lengte bij de incheckbalie voldoende om ons een plek te garanderen met maximale beenruimte zonder dat je bij noodgevallen de deuren van de nooduitgangen deuren moet bedienen. Das nix voor ons, ieder voor zich zeg ik altijd maar. Deze extra beenruimte bevond zich helaas wel op het wat meer luxe Upperdeck. Dat was na wat tegensputteren voor ons geen probleem en we zouden ons er wel doorheen slaan. Dat bleek. Singapore air maakt er tijdens zo'n lange reis (13 uur) ook echt wat van. KLM mag hier wat mij betreft best ‘ns even een keertje gaan kijken.

In Singapore aangekomen konden we even een peukie (?) doen en overstappen op de volgende vlucht, weer 8 uur. Ik heb een tyfushekel aan vliegen dus ik keek er naar uit. Maar wederom hadden we geluk. Die kleine schattige Singaporese meisjes waren er maar druk mee, 4 plekken met z'n 2e. Het is zaak, op dergelijke vluchten en je je geen businessclass kunt veroorloven, dat je subiet knipoogt naar een stewardes, of liever nog een steward in ons geval, en om meer comfort zeikt voordat anderen je voorbeeld volgen. Snel wat extra kussen en dekens jatten en je zo snel mogelijk installeert. We hadden windje mee zei de piloot dus waren we er binnen de 6 uur. Ik snap dat nooit helemaal maar ik ga hier geen vragen over stellen. Remco heeft er hiervan 5 geslapen, ik heb docus gekeken, ik weet nu dat je best vitaminesupplementen kunt eten en dat sinaasappels niet helpen bij griep.

De aankomst in Melbourne; wat zal ik zeggen? Wat zijn die mensen aardig! Je gaat een beetje om je heen kijken als een douanier aan je vraagt hoe je vlucht was en hoe je je voelt om te checken of hij het echt tegen jou heeft. Najah, ik heb wel anders getroffen. Zelf de douanier die mij eruit plukte (het was weer zover, 2 dagen niet geschoren zeker) stelde zijn vragen uiterst vriendelijk maar kordaat. Verder valt op dat er erg veel borden hangen. Australiërs, ozzies zijn gek op borden. Geen verbod, tip, herinnering, uitleg, opstapje, afstapje, en andere zaken die je je in je hoofd haalt gaat hier zonder er een flink bord aan te wagen. De vliegveld-omroepmevrouw drukte ons nog even op het hart vooral voorzichtig te zijn met de taxichauffeurs, niet te vertrouwen zei ze fijntjes. Vond dat wel meevallen, na Azië ben je wel wat gewend denk ik altijd maar. In no-time waren in het hotel. Rem had een prachtig koloniaal hotel geregeld. Gebouw uit midden 1800 met alles wat je daarvan verwachten mag, maar gemoderniseerd. Helemaal goed. De gemiddelde leeftijd zakte bij ons arriveren ook gelijk van 80 richting de dertig, wat ons een brede glimlach van de receptioniste opleverde. Om ca 10 uur zat ik aan een Heineken en die lange aan z'n Chardonnay, we zijn er...

3 April, 1^ste dag Melbourne. Het ontbijt was een gevecht met bejaarden bij de cornflakes, eieren met bacon en een opmerkelijk goede Macchiato. De Steven en zijn koffie wordt tijdens de reis (blijkt later nog een ding) De stad zelf is euh..tja hoe zeg je dat; een kruising tussen Londen, Rotterdam en Zandvoort maar dan wèl leuk. Er lopen Engelsen, sommigen met voetbal shirt en al. Mensen met sproeten en meisjes met een te witte huid die opblubbert en zich ongevraagd opdringt via allerlei spleetjes en kiertjes. Het regent en waait. Daarnaast staan er veel nieuwe glanzende gebouwen met lekker veel ruimte om de stad een ziel te kunnen laten krijgen (?), veel musea, parken en herdenkingsdingen, en het ligt aan de kust. De eerste indruk was nogal winderig en koud. En dat is gewoon best jammer want je hebt je hotel heel optimistisch op slippers en zo'n ‘leuk' T-shirtje verlaten. Op een holletje naar het museum dan maar. Hamvraag; =wat doen die blanken hier?=

Ik bedoel; wat is er hier gebeurd dat we hier in een land rondlopen, aan de andere kant van de wereld (!) en ik het gevoel heb dat ik elk moment tegen een 'Van Haren' schoenenwinkel kan lopen. Waar is de rest? Waarom rijden hier de duurste auto's en waarom helemaal hier in godsnaam.

Quick History;

Het is natuurlijk weer gestart met die verrekte Engelsen en wel in de vorm van Captain Cook. Bij toeval ontdekte een slaperige wachtloper een stukje land en wekte de kapitein die besloot aan land te gaan. Dit was in 1770, 19 April. Hij werd vergezeld door meerdere lieden, vooral wetenschappers die hier nogal van ondersteboven waren, en terecht. Ze waren natuurlijk al even onderweg dus een verzetje was wel welkom. Het land stond nog op geen enkele kaart. Al snel kwamen de Hollanders, hoe kan het ook anders en vlak daarna was het westelijk deel van Australië 'New Holland' een gebied wat net zo groot is als (grofweg) heel west Europa werd door ‘ons' geregeerd. In 1788 was het tijd om de zaak anders aan te pakken en stak er een vloot van 11 schepen van wal in Engeland met daarin wapens, soldaten (250), bouwmaterialen en veroordeelden (750)richting het zuiden van Australië waar Cook eerder verbleef. Echter bij aankomst was het gebeid wat door Cook en de anderen was omschreven als een paradijs niet wat deze kapitein (Philip) er van had verwacht en pakte een uit de kluiten gewassen roeiboot, liet de vloot achter en trok erop uit. Hij kwam aan in een andere, meer aantrekkelijke baai uit. Deze noemde hij naar de Home Secretary, Lord Sydney. Hij kapte daar de bomen en sloot een verbond met een plaatselijke Aboriginal, genaamd Bennelong. Deze kreeg een mooie stek op een landtong (waar nu het Opera gebouw staat) en begon aan zijn kolonisatie. Echter, deze Bennelong had zich de gewoontes van de vreemdelingen snel eigen gemaakt. Naast het manipuleren, draaien en bedonderen was hij, net als de rest van de vreemdelingen in no time alcoholist (dat zeggen de boeken althans). Met het aanleggen van de vloot waren er de techniek om alcohol te maken echter ook pokken aan land gekomen. Naast dat de achterban van Bennekom toch wel een beetje boos op hem waren dat hij grote delen van het land aan de Engelsen afstond, velen gestorven aan deze ziekte.

Welke beschaving wilde de Engelsen opbouwen? Het schijnt hier toch een behoorlijk zootje geweest te zijn. Wat wil je, ongeveer 1000 man is aan land gekomen waarvan 750 criminelen. Dat geeft nu eenmaal een rommelige start, zeggen de boeken. Als ik het zo'n beetje aankijk denk ik dat het een hel is geweest, ronduit. Maar goed, eerlijk is eerlijk, ze geven aan dat het niet helemaal pluis is gelopen met de eerste landing van die vloot. De Engelsen hadden echt het beste voor met deze missie maar het liep anders. De bedoeling was dat de veroordeelden in Engeland een ticket kregen naar Australië om daar opnieuw te kunnen beginnen. Om daar een leven te starten ver van het hoofdeiland van de Engelsen, Engeland. Het liep anders. De vrouwen van de soldaten werden voordurend verkracht door de criminelen en er was weinig wet en orde. 1 op de 5 was een vrouw. Dat werd te gek en er werd een tweede eiland aangewezen voor deze badboys. Van Diemens Land (klinkt bekend) later werd dit land omgedoopt tot Tasmanië, naar de Nederlander Abel Tasman. Any how, vele Australiërs hebben dus in hun stamboom, helemaal bij de stam dus een veroordeelde voorvader. Dat is niet leuk natuurlijk maar er zijn wel meer mensen die stuiten op een stamvader die niet helemaal pluis was. Daar hebben ze zich behoorlijk voor geschaamd maar inmiddels vieren ze de aankomst van de eerste vloot als Australia Day.

Mijn vraag wat de blanken hier nu eigenlijk komen doen is niet helemaal naar tevredenheid beantwoord. Gevangenen dumpen en hen een ander leven gunnen? Ik weet niet. Handel drijven? Er was nix. Het duurde dan ook erg lang voordat er überhaupt wat te doen was hier. Pas in 1825 kwamen de eerste gelukzoekers uit Engeland die de originele bewoners, Aboriginals, verjaagde en er begonnen met een boeren bedrijf, mijnbouw etc. Een nieuwe start in feiten. Elk jaar dat er meer mensen hun geluk kwamen opzoeken was er meer land en vooral water nodig. Vooral de Engelsen kwamen, daarna werden ook Iren en schotten toegelaten en weer later iedereen uit Europa. Pas halverwege de jaren vijftig van de vorige eeuw ook ‘andere rassen'. Degene die het land introkken om land en water te ‘jatten' werden squatters genoemd. En deze jongens hielden er geen plezierige werkwijze op na. Vele vele Aboriginals zijn afgeslacht. De overgebleven Aboriginals werden onderdrukt, bestolen, 2^de rangburgers en kregen onderbetaalde kutbaantjes.

Heb de indruk dat de bruutheid van destijds wordt gecompenseerd door de over-vriendelijkheid en hun socialistische inslag van vandaag. Ik kom er later wel achter wat ze hier nu eigenlijk echt doen.

Het bezoek aan het museum heeft ons de enorme regenbuien bespaard. Later begrepen van de plaatselijke nieuwszender dat er in geen jaren zo'n onweer was geweest en dat op meerdere vlakken in de stad blikseminslagen waren geweest..(?). We hebben ons duidelijk goed geconcentreerd op het museum. We wisten wel dat het kutweer was maar dat men ervan onder de indruk was was ons nog niet helder. Later bleek dat het zelden zult hondenweer is geweest in Melbourne, ever. Mm..

Die avond hebben we ons laten verleiden tot het eten van wat verkeerde oesters en snelden ons naar huis. Gelukkig allemaal zonder veel schade en naweeën op onze porseleinen vriend in de badkamer.

In de dag die volgde hebben we het wat verder opgezocht. Die strakke gebouwen konden niet de werkelijkheid weergeven. Er was hier toch een kust? Dan gaan we die maar ‘ns bezoeken. De wijken die aan de kust lagen waren meer van het goede. Mooie brede staren met huizen met veranda's en papegaaien die vrij rondvliegen. Huizen met mooie koloniale daken en veel houtsnijwerk in de boeidelen en pilaren die de zaak ondersteunen. De winterschilder komt hier zelden, maar ja het wordt hier ook nooit winter. Wel kutweer maar winter, das wat anders. Het doet Amerikaans aan, de straten en de huizen. De grandprix van Melbourne was een paar dagen eerder gereden en wij waren getuigen van het afbreken ervan. ING sponsort de boel, dat was duidelijk. Hopelijk heeft het de koersen goed gedaan. De kust is eigenlijk ook niet om over naar huis te schijven, dat doe ik dus ook niet meer. Nu is het de wind die ons parten speelt. We laten ons niet van de wijs brengen en vervolgen gedwee ons pad. Via via komen we dan uiteindelijk in een wijk, of liever een straat, Chapelstreet ( 500 kerken) die bekend staat als een gay minded straatje (paar kilometer). Gelukkig; hier komt de boel op gang. Hier is het leuk. Leuke mensen, zon begint te schijnen (echt waar) en vele vele terrassen. Waarom koop ik nu opeens een zonnebril? Nou ja, laten we het maar doen. We struinen deze straat af opzoek naar een nóg leuker terras, je weet wel. Nooit gelijk toehapen natuurlijk. Uiteindelijk zullen we er ons bezoek aan Melbourne aan ophangen en goed op terugkijken.

De dag erna was het zover; de camper ophalen. Zoals jullie eerder lazen had ik eigenlijk geen rijbewijs maar via de email was ons nogmaals op het hart gedrukt dat het met een internationaalrijbewijs wel zou moeten lukken. Geen zekerheid maar wel een beetje hoop. Een niet onbelangrijke toevoeging in diezelfde mail was dat de credit card wel op de naam van de huurder moest staan, maar dat was obvius volgens hen. Nu wil het toeval; dat deze natuurlijk niet op mijn naam of op die van Remco staan dus de zenuwen waren verlegd van het rijbewijs naar de creditcard.

De rit begon met een taxichauffeur die zich er niet voor schaamde de weg niet te kennen en ons nog een keer uitgebreid een tour de Melbourne gaf. Hij vond het zelf ook wat aan de ruime kant, de rekening, en drong aan op een korting (?). Nu heb ik niet vies van een kleine onderhandeling (over alles eigenlijk) maar dit deed de zaken geen goed. Remco betaalde hem natuurlijk de volle pond en een fooi. 'sip...die man weet het ook allemaal niet'. Enfin, het moment waarom het draaide. Eigenlijk het moment waarom de reis is gepland. De bedoeling was (is) om uitgebreid door enkele landen te rijden die tot de mooiste der aarde worden gerekend. Landen die een grote verscheidenheid aan landschappen, flora en fauna hebben. Landen die je het liefst bezoekt met eigen vervoer, vrijheid en zonder beperkingen. D e camper dus. Nu ben ik dol op campers en grote delen van mijn jeugd liggen in zo'n ding. Het niet kunnen krijgen van deze verlosser was dan ook voor mij geen optie. Alle zeilen moesten bij. Als ik godverdomme straks niet met zo'n ding het terrein af rijd doe ik iemand wat aan. Die tering inbreker, wat denk ie wel. De nagel op de enige vinger waarop ik van mijzelf naar hartenlust mag bijten is niet meer.

Hee how you're going, was onze begroeting van een wat dikkig (Duits, bleek later) meisje. Wij keurig uitleggen wat we kwamen doen (ingewikkeld hoor). 'Als ze moeilijk gaat doen, doe ik het woord schat, ik ken jou, je gaat gelijk blèren.' Dat was dan alvast gewonnen, ik deed het woord.'hee...zei het dikkige meisje; A Badabing T-shirt? Soprano's fans... right? Zegt ze nu iets over mijn t-shirt? Ja volgens mij wel. 'ja nou en of dat zijn wij fans zijn van The Soprano's haha hoho' Jij ook, darling? Ja nou en of haha hihi..dit ging goed komen, dit gaat helemaal de goeie kant op...dachten wij in koor, nichten. Nou en hopla de reservering was gevonden..Mister Palmen? 'Jep ...darling' Dat helpt altijd volgens Remco.. altijd je zin afsluiten met darling, bij meisjes dan...tenzij..nou ja, bij meisjes vooral.

'Hier is een dvd met daarop de baas van de toko die jullie in alle rust een uitleg geeft over jullie camper, loop maar mee dan zal ik jullie nieuwe huisje op wielen laten zien (braak)'. Maar goed de darlings en loveley's werden uitgewisseld en daar stonden we, in de camper. 'Ik probeer Nederlands te leren, zei het dikkige Duitse meisje..met snor zag ik nu ze een beetje in de zon stond. 'Mijn vriendin is namelijk Duits-Nederlands dus...' Shit een pot, dacht ik nog, das jammer, die haten homo's. 'neuken in de keuken' Zei ze opgewekt, 'pardon'zei ik. 'heb ik geleerd'. Tjee..dit is toch wel verwonderlijk allemaal. Het ging goed. 'geef mij al jullie papieren maar en dan kijken jullie ondertussen de dvd. ' Oeps,.. Mmwoké zei ik een beetje tegensputterend. Geen houwen an en ze griste alles uit mijn handen en vertrok met mijn papieren. Ik had het graag ingewijd met een zielig verhaal en met een uitleg dat ik alleen dat vodje van de ANWB had en eigenlijk verder nix, ja een uitslag van mijn theorie -en praktijkexamen en natuurlijk mijn indrukwekkende politie aangifterapport-met stempetjes en handtekeningen, in een officiële Politie-Amsteredam-Zuid-slachtofferhulp-map. Nix van dat alles. We hebben heel aandachtig gekeken naar een Crocodile Dundee-gast die alles tot in detail, maar dan ook echt, uitlegt van de camper. Ook wat je niet mag en écht niet mag (daar is een onderscheid in in Australië. Je mag bij voorbeeld niet door rijden, dat mag nergens, maar op sommige plekken moet je je er echt aan houden anders krijg je een boete van $ 500,-(!)) op andere plekken is het kennelijk minder erg.

Enfin, de dvd was duidelijk. Rijen en gaan met dat ding! Nu het officiële gedeelte nog, het meekrijgen ervan. Bij binnenkomst, terug aan de balie, was het Duitse potje met snor druk met landgenoten in gesprek dus waren we overgedragen aan een ander. O nee! Maar zij was kennelijk ingelicht en had zonder vragen heel gedwee de contracten in elkaar geflanst. Met strak helder prachtig op een rijtje staande witte tanden legde ze alle voorwaarden en papieren toe. De huhu's en mm werden weer gedeeld en uiteindelijk moet ik tekenen! Goed zeg. 'So..and last but not least, the bill' Zei ze vrolijk. Ha ha, ho ho natuurlijk, de rekening. Enthousiast trok ik de niet-op -mijn-naam-staande-creditcard van mijn vader uit mijn hagelnieuwe portemonnee en legde hem nonchalant voor haar neus. De J.Paalman, ipv de S.J.Paalman schitterde in de zon. Zou ze het zien? 'Okidoki, zei ze vrolijk en liep ermee naar zo'n ding. En vroeg daarna om een bevestiging met de pincode. Geen probleem natuurlijk. 'All righty, that's about it gentlemen' Er viel een last van ons af. 'Hee, zei ze opeens; 'who's card is this, is it yours?' Ze keek ons met een schuin hoofd en fonkelende tanden aan. Kut! Wat nu? 'Is his, dàrling', zeiden Remco en ik in koor met ons aller onschuldigste hoofrd. All righty, then yòu have to sign, Steven'. (S) De ha ha's en de ho ho's werden weer gedeeld. Ik dacht, ik grijp nu die sleutels en peer hem. En dat deed ik, ik was er aan toe, de sleutels. We hebben daarna hier en daar nog wat beleefdheden gewisseld en achterwaarts het pand verlaten, hebben de camper gestart en zijn we begonnen aan onze eerste kilometers.

Dus ik zal verdere meters later aanvullen.

X