Laatste kilometers

Laatste kilometers...

Daarna reizen we verder richting Brisbane. We doen onderweg The Australian Zoo aan. Van die hyperirritante en inmiddels (god hebbe zijn ziel, en z'n über vrolijkheid en z'n korte broek en de rest ook graag) overleden Steve Irwin, The Magic Crocodile Hunter. We moesten daarheen. No doubt. Ik wil dat helemaal niet natuurlijk want het is een herhaling van het Pinguïn-verhaal. Je wordt vanaf de parkeerplaats bij aankomst tot en met vertrek vanaf diezelfde parkeerplaats ondersteboven gehouden en leeggeschud, zo klaar als een klontje. Maar goed, ook ik ben de beroerdste niet en ook ik was een beetje overgehaald door anderen die zeiden dat ‘hij' (god himself.., Stevie) het toch wel heel goed had gedaan met de diertjes en dat je echt het idee had dat hij het allemaal voor hen doet en dat en dit en zo en zus en toen gingen we opeens toch.

'Gut wat zullen ze een hoop bos moeten hebben gekapt voor alleen al die parkeerplaats hè?' Beetje flauw maar ‘k wilde er toch even wat van zeggen, gewoon voor de lol. Er staat man bij het hek die vriendelijk naar ons zwaait en daarna een soort gebaar maakt wat lijkt op, ik kom eran. 'hee jongens, zei hij op de ongelooflijke, niet dood te timmeren, vrolijke Steve Irwin manier. Jullie hebben wel een enorme grote, super gave vette topcamper zeg, maar die past hier niet' Daarvoor moet je hier tussen de bomen door over die superleuke brug en aan de andere kant hebben we dan onwijs gave superplekken voor die top camper van je...man, all righty?! 'Oke' Na de onwijs gave brug lag dus de echte parkeerplaats, waarvoor 10 voetbalvelden aan bos is gekapt, das niet meer flauw, das gewoon heel veel. Maar goed onze supervrolijke parkeerwachter had ons helemaal in de stemming gebracht.

We hadden via de camping-mevrouw al kaarten gekocht dus we hoefden ons alleen maar te melden met die kaarten bij een andere supervrolijke dierentuin-mevrouw, hahaha 2 kaarten, $ 110,- haha, tuurlijk vrolijk, vrolijk. Alles voor de dieren haha.. 'Nou veel plezier heren, geniet ervan, u zult het enrom...' 'Joe, nou en of.. daag.'

Bij binnenkomst staat Jandoedel daar al op je te wachten, een levensgrote afbeelding van Stevie in een soort ik-ga-je-vangen-houding. Hartstikke lollig natuurlijk, als je 3 bent. Maar er staan toch werkelijk wat mensen voor te poseren.'Haha, Stevie had mij bijna te pakken', zullen ze later opscheppen tegen hun buren als ze de foto's komen kijken. Ik snap het dan nog niet helemaal, maar het begint te dagen.

Links de trein, rechts het wandelpad. We gaan all the way, dus de trein. 'de trein?' Ja, zo'n ongelooflijke suffe trein, met zo'n stomme neplocomotief ervoor, onder het karton zit een huis-tuin-en-keuken-tractor, weet iedereen..zo'n eentje, precies die. Aha, kinderen...veel kinderen, we pakken de achterste ‘wagon' wel, geen kinderen. O, toch. Nou ja jammer 't zijn er maar een paar, o nee het zijn er nu opeens toch veel. We gaan al rijden, kut. Er klinkt een onwijs vrolijke omroep-mervouw door de speakers. Ze zegt dat deze onwijs gave trein ons overal brengt, als we willen uitstappen kan dat op de aangegeven plekken en we kunnen daar ook weer opstappen! Pfoe, hele geruststelling; je zou hier maar de hele dag moeten zitten zeg. Na 100 meter ben ik er al helemaal klaar mee. Ik moet, voor de sfeer, m'n snavel houden natuurlijk. Ik ga kinderen doodmeppen vandaag, dat voel je aankomen. Of ik stomp een mevrouw op haar vrolijke hoofd. Ik stap uit. Die Lange ook gelukkig. Mocht dat hier by the way? A, gelukkig het mag van een andere vrolijke mevrouw. 'Er liggen hier trouwens wel cheeta's' zegt de eerste ongelooflijk vrolijke mevrouw door de speakers. Pardon? Als u links kijkt, -niet uitstappen anders vreten ze u op hahah-, ziet u ze liggen. Maar ik ben al uitgestapt, weliswaar aan de andere kant van de trein maar toch.

Later, als de trein -met alle KINDEREN-, weer weg is en wij daar nog een beetje verloren staan te turen naar de Cheeta's komt er een vrolijke ranger-mevrouw naar ons toe. 'Ja we wandelen altijd een beetje met ze, paar uurtjes per dag. Ze doen nix hoor, ten minste niet zolang ik hier werk haha hoho. Ze kunnen 120 km/u hollen die beesten, binnen 3 seconden zijn ze op snelheid. Oké, dus toen ik net aan de andere kan van de trein uitstapte en met mijn rechtervoet het asfalt raakte en mijn rechterhersenhelft mijn linkervoet nog aan het voorzien was van de nodige boodschappen voor de grote stap, zou mijn rechtervoet al in een ontbijt zijn opgebakken? Yeah indeed, had gekund, mate, maar ja..dat gebeurt niet, ten minste..'t is nog nooit gebeurd sinds ik hier werk haha vrolijk vrolijk enzovoort....

Het had wel wat. Het feit dat deze beesten los lagen was geen toeval. Het was de opzet van het park, alles, bijna alles, loopt los, vliegt maar wat an. Op grote afgesloten vlakten staan allerlei beesten, Wild Life, 3 olifanten staan er lekker ruim bij op enkele voetbalvelden, een veld verderop staan 10 kangaroes, kun je gewoon voeren..doen nix. Als ze je zat zijn lopen ze naar een bosje verderop waarvan ze weten dat jij daar niet in mag, staat een bord namelijk, houden Australische mensen zich ook aan. Koala's kun je gewoon aaien, dat wil iedereen natuurlijk, dus dat mag. Onder toezicht natuurlijk, maar het is oké. Ik geloof dat de beesten het ook oké vinden, anders gaan ze wel weg. Ze zitten niet vast ofzo. Ze kunnen gewoon omhoog klimmen als ze zouden willen.

De beesten, daar ligt het niet aan. Het is iets anders.

Er is een food court, een gebouw met twee open etages waar je beneden alles kunt kopen waar je je hele leven al van walgt en boven uit 28 verschillende food-loketten kunt kiezen. Bij elk loket staat keurig aangegeven welke troep je daar kunt krijgen om door je darmen te jagen. Dus geen übervrolijke ‘Stevies Pizza' bestellen bij een loket waar een lachend broodje kalkoen je een knipoog geeft. Er staan denk ik 3000 stoelen en tafels rondom de loketten. Daar zitten mensen allerhande vette rommel naar binnen te schuiven aan oeroude plakken nepboom als tafel. Had ik trouwnes al gezegd dat Aussies toch wat dikkig ogen? Nou die ogen wat dikkig. Na vele malen boodschappen doen kunnen we inmiddels onze weg vinden maar voordat je het weet sta je een verpakking met 100 (!) worstjes in je campervriezer te stouwen. Wat moet ik met 5 kilo plakken bacon? Ik bedoel, lust een eitje op z'n tijd maare...

Op de begane grond kun je je digitale foto's laten bewerken met een ‘ik-ga-je-pakken-achtergrond' van The Hunter himself. Of je kunt een pet met hem erop kopen, of een shirt, of een sleutelhanger, of een plastic krokodil, of een strandstoel, of een pak macaroni, of zoete ketjap sauce, of wat de vak je maar kunt verzinnen, zijn kop staat erop. Geen toiletpapier trouwens. Rijen dik staan ze bij de kassa. Ik bedoel, die man is dood hoor. Hij is heel goed voor de beesten (hoewel, ik ben het niet helmaal eens met sommige dingen in het park, maar mij wordt nix gevraagd) maar verder is het gewoon een meneer die van dieren hield. Een soort Martin Gaus. Trouwens, die was ook zo misselijkmakend vrolijk altijd. Of leeft die nog?

Er wordt een show gegeven. Voordat ik verder ga; ik zal later tijdens de reis bij andere verslagen wel ‘ns uitleggen waarom ik zo ongelooflijk geïrriteerd ben, dat is nu niet zo belangrijk. Er wordt een show gegeven, met krokodillen. Couldn't care less, maar we gaan erheen. Achter de zojuist beschreven koop -en schransflat is een heus stadion gebouwd, met tribunes met voldoende plek voor 5.000 mensen schat ik. Ado zou er blij mee zijn. En we hebben foto's gezien, vól, tot de nok. Daar gaf de man z'n shows. De shows met de Krokodillen. Vraag me niet waarom maar hij, en vele Australiërs, vinden dat hartstikke leuk, wilde gevaarlijke dieren vangen, uitdagen, voor de camera houden, om nekken hangen, ondersteboven houden, gek doen, vrij laten.. Weet ook niet. De show bestaat uit een deel met vogels, olifanten, slangen en krokodillen. Ik ga er niet teveel tijd aan besteden, althans...dat was mijn voornemen maar het is al te laat geloof ik. Het was vooral het cheerleaders gehalte wat opviel. Het opjutten van het publiek, het klaarstomen voor de grote show. De temperatuur op de juiste hoogte brengen voor het moment van de dag, de man van het universum gaat straks een show geven met krokodillen, better be ready for it. Whowii daar is het bijna, we gaan ervoor, ben je klaar mate!! Whow wat zijn jullie een onwijs leuk publiek. Tribune 1 werd opgeleukt door een blonde del, andere kant werd op gewreven door een Stevie-kloon. Echt waar, met allerlei zaken als 'tribune 1 laat je horen!, ik hoor nix'. Hee wacht es even nou moet het niet doller worden gvd. Ik zit hier gewoon even in mijn eigen tijd voor een godsvermogen aan jou te irriteren en nu moet ik ook nog aapgeluiden (echt waar) gaan maken om mijn waardering voor de show uit te drukken? We zijn de enigen die zich voor de rest geneert, iedereen schreeuw en roept, staat op en maken sjakka bewegingen... Ik ga nu geloof ik opstaan en wat anders doen.

Dat gezin staat in het park, gegoten in brons. De vrouw is geknield, ze houdt een krokodil vast (?) De vrouw lacht vriendelijk naar de toeschouwer, naar mij. De kinderen kijken mij ook vrolijk aan, met dat beest in hun handen. Dochtertje met lang blond haar kijkt mij aan met een blik van 'leuk hè?'en naast haar een jochie, (haar broertje) die mij ook staat aan te kijken met z'n mini-Stevie blik, ook weer zo'n vrolijke jodokus...en erg jong dus daar kunnen ze jaren mee voort. En the man himself natuurlijk, staat erachter in z'n ik-ga-je-pakken-houding. De hond kijkt onnatuurlijk vriendelijk naar Stevie, hij lijkt wel verliefd. Wat een debiel gedoe. Maar goed, hij is een nationale held. Hij heeft een deel van Australië kunnen laten zien aan de buitenwereld die we al kenden omdat we hier allang tv hebben maar nu nog iets beter. Hij heeft gezorgd voor vele levens van vele dieren, hij heeft de natuur de ruimte gegeven, is het boegbeeld voor The Wild life van Australië, dat moet gezegd, maar het blijft toch gewoon een mongool.

De mannen van de krokodillen hadden het over dat Steve hen en de krokodil dit en dat had geleerd, dat hij het zus en zo graag had gezien en gewild. Best heel aangrijpend, ik bedoel hij is dood en heeft veel goeds gedaan voor de dieren. Hij heeft smerig veel geld verdiend met deze onzin en heeft daar gigantische delen van Australië van opgekocht om het vervolgens zo te laten voor de beesten. Ik geloof dat z'n dochter meer land in bezit heeft dan de overheid, ze is 11. De hele familie is betrokken bij het bedrijf, iedereen komt op grote schermen in het stadion z'n zegje doen. Z'n zoon (8?) laat een ander kindje heel geduldig (onnatuurlijk geduldig voor zo'n jochie) zien hoe je een hagedis op moet tillen, als het andere jongetje het best wel aardig doet maar toch niet zo heel goed zegt ie 'not bad for the fist time, ik bedoel, dat joch is 8. Any how, de dochter nodigt je uit om met haar te komen discodansen in en ander paviljoen, ergens in het park. Ze doet alvast wat danspasjes tijdens de boodschap. Daarna komt moeders nog even met een ethisch praatje over hoe belangrijk het is om goed voor dieren te zorgen, de camera daalt een beetje af, de hond kijkt haar instemmend aan. Tenslotte, Steve, als een soort ode aan Steve wordt hij nog even goed in beeld gebracht, in z'n beste shots, in z'n vrolijke korte broek, met allerlei dieren in de weer en vrolijk lachend in de camera, het beeld wordt weggedraaid en er komt een zware voiceover. Die zegt nogmaals dat het belangrijk is dat we goed voor de dieren en de natuur zorgen, help to safe steve's place is de slotzin. Opeens zie ik het overal in het stadion, op alle borden staat nu die slogan. Ik geloof dat ik niet goed word., safe Steve zul je bedoelen..

We hebben een hartstikke leuke tijd gehad in de Zoo. Dat klinkt een beetje gek, gezien het bovenstaande, maar ik heb mij heerlijk kunnen ergeren. Rem heeft z'n hart opgehaald bij de dieren en het voeren, aaien, toefluisteren van lieve woordjes etc ervan. De dieren daar hebben ‘t heel goed. Dat heeft hij gewoon heel goed gedaan. Je leert van alles, niets is echt opgesloten, dieren zien er goed en gelukkig uit. Kinderen worden absoluut serieus genomen en van alles aan uitgelegd. Maar een beetje kritische kijker ziet de walgelijke geldmachine, verscholen in de bosjes, overuren draaien.

Naja, whatever..ik moet gewoon niet naar dergelijke dingen toegaan. Zoo, dat was leuk.

We rijden door. We merken dat Australië erop zit. Dat voel je opeens. Je kent de taal, met z'n grappigheden, de cultuur, en in hoeverre die je bekend voorkomt en waar volledig afwijkt. Het landschap, de mensen...de verpakkingen in de supermarkt. Tijd om te gaan. Je neemt ook niet meer een leuke route, een omweg in feite, nee je gaat nu even rechtdor. De terugweg is altijd korter. We zijn dus doorgereden naar Brisbane. Brisbane is een klein stadje met heel veel studenten (echt heel veel). Uiteraard met weer een Botanische tuin en Sydney en New York- achtige gebouwen. Het doet wat kneuterig aan als je Sydney hebt gezien, maar toch behoorlijk leuk en gezellig. Wat kleiner, intiemer. Prachtige zwembaden en stranden zijn aangelegd midden in de stad aan de rivier en boulevards. Heerlijk weer, niet te heet...T-shirt-slippers niveau...top. We hebben er een dag doorheen gewandeld, wat ook makkelijk kan en ‘s avonds met wat gasten gestapt. Was erg grappig. Stelletje nichten ontmoet die ons wel even zouden meenemen de stad in. Nou dat was prima natuurlijk. Ik geloof dat ze na een uurtje al te dronken waren om nog wat te zeggen en hebben wij ze de avond maar even laten meemaken en nadat ze zwalkend naar huis zijn gegaan zijn we samen nog even gaan stappen, as in stappen. Beetje allemaal van hetzelfde dus, we zijn wel wat gewend in Mokum blijkbaar...

Verder zullen we nog even wat dagen een beetje rond lummelen en chillen op een camping en de camper schoonmaken. Zondag 3 mei moeten we hem inleveren en vliegen we weer verder.

Het is echt een aanrader, zo'n reis door Australië en dan vooral met een camper. Je hebt je eigen rommel om je heen, kan gaan wanneer je wilt. Hoeft geen tickets te regelen of ergens op enig moment op het station te staan. Anderzijds het neemt ook een stuk gekloot weg waar ik wel aan gewend ben geraakt in de jaren hiervoor. Het reizen in een westers land , of een land wat door westerlingen wordt gedomineerd, is even wennen maar ook hier vind ik genoeg zaken waar ik mij over verbaas, zaken die afwijken, medereizigers etc. Wij hebben dit nu gedaan maar dit kun je met gemak ook doen als je een pietsie ouder bent. We moeten nog terug want we moeten de rest, midden, noorden en westkust ook zien. Daarbij komt dat een tweede keer Sydney geen straf zal zijn. Ik raad iedereen aan deze stad in ieder geval een keer in z'n leven te bekijken en een terras te pakken, (dan weer gelijk weggaan is gek dus plak je er nog wat aan voor de rest van het land). Wij hebben er erg van genoten en kijken uit naar de volgende keer.

We zijn klaar nu klaar voor de volgende trip. Nieuw-Caledonië.

We zijn inmiddels al weer terug en in New Zealand maar dat weten jullie nog niet.

The Great Outback

Das indrukwekkend. We hadden dus besloten, na vertrek uit Sydney niet langer langs de kust te rijden maar linksaf te slaan en achter de zon aan, naar het westen dus, te rijden. De afstanden die je accepteert zijn enorm. Maar tegelijkertijd ook oké. Ik bedoel. Je besluit ergens heen te rijden en dat is 600 km verderop, pech gehad. Nu is het rijden geweldig hoor dus het is geen straf. Enkele dagen achter elkaar rijd je steeds naar Parijs, ongeveer. Totaal hebben we een omweg genomen van 1.500 km met enkele bochten, een vanaf de camping en een naar de volgende. De eerste keer dat je precies kunt uitrekenen hoe laat je ergens uitkomt. Je weet de afstand en je snelheid...nou dan weet je al genoeg. Er is niets, maar dan ook niets wat je van je pad houdt, of ophoudt. Ja, een Wallaby (kleine broertje van de Kangaroe) die voor je wielen springt. Dat is gelukkig niet gebeurd verderop zagen we ze wel pogingen doen maar ik had ruim de tijd om te remmen. Geen (nauwelijks) tegenliggers. Geen volgers. Grote roadtrains, dat wel. Enorme vrachtwagens met 4-5 karren erachter. Vindt dat toch wel indrukwekkend, zo'n vrachtwagen. Heb even met een chauffeur staan praten. Soms heeft hij 5 karren van ieder 15 meter aan z'n kont hangen, plus de koppelingen van 3 meter per stuk, plus de vrachtwagen zelf, ook 15 meter, das totaal ruim honderd meter lang! Ook zijn die dingen dus ruim 5 meter hoog. En die hebben geen snelheidsbegrenzers volgens mij en dus hoef je je niet te ergeren als er een voor je rijdt. Inhalen is trouwens ook niet echt verstandig. En ook remmen is eigenlijk geen optie dus de beesten (incluis koeien) die ze op hun weg treffen worden door 80 wielen vermorzeld. Ja velen van jullie kennen die wagens wel maar ik niet en ik was nogal impressed door de omvang, blijf toch een man.

Maar daarnaast hebben we natuurlijk de vlakten beseft. Zo plat! We kennen Nederland dus aan platheid geen gebrek maar hier is het werkelijk plat én leeg. Hier kun je op maandag echt zien wie er woensdag op bezoek komt. Dus geen kerk, geen windmolenpark, geen elektriciteitsmast..ergens stiekem toch aan de horizon...niets. De weg is recht, het land is heet en plat, geweldig. Ook borden, tuurlijk de borden, met daarop het eerst volgend pompstation, das niet zo raar maar het wordt je bijna kwalijk genomen als je het advies vriendelijk in de wind slaat en besluit door te rijden. Nog 250 km voor de volgende pomp. Oké..even rekenen, we wagen het erop.

's Avonds op de campings kom je ook andere mensen tegen. Mensen die ook The Outback aan het doen zijn. We vallen een beetje uit de toon met onze family-bus. Hier staan voornamelijk jeeps met zo'n tentje erop. Nu snap ik die vouwagens op die hele hoge wielen ook beter. Deze crossen dwars door het land over de zandwegen. Wij ook maar niet met een jeep en ook niet met een vouwagen, maar met een huis-tuin-en-keuken-camper. Op sommige campings troffen we ook opgetrokken wenkbrauwen als het stof eenmaal was neergedaald en er onze camper uit opdoemde. Topding hoor, gewoon dwars overal door -en overheen.

Die Lange is officieel ziek geworden en heeft een griepje. Oerhollandse keel -en spierpijn, koorts, rillerig en lamlendig. Dus niet die varkens-tyfus uit Mexico. Maar buiten is het 40 graden dus de ontwikkeling alsook het herstel gaat snel en na 2 dagen is hij weer het mannetje. Honderden kilometers rijden is voor de bijrijder ook geen zak aan en een mooi moment om even uit te loggen en een uiltje te knappen dus het was niet zo erg.

Op zo'n gut-wat-ben-ik-toch-een-Out-Back-man-Camping ontmoeten we Sam and Jen (echt waar). Bij elkaar opgeteld 120 jaar oud maar alla, ik doe het er maar mee. Ze geven mij tips welk national park te bezoeken. Ietsje pietje uit de route, 450 km maar 'he, thats just 450 ‘K' of track, a nice 6 hours easy cruisn, mate' Dus dat hebben we maar gedaan. Tot ons genoegen want het was ook een geweldige rit, vanaf een bepaald moment helemaal geen asfalt meer en alleen gravel dus dat werd lachen.

We komen uiteindelijk uit in een park waar we besluiten een paar dagen te blijven. Achteraf is het een van de mooiste plekken die we bezoeken. Midden in de wildernis, met alle beesten die erbij horen. Maar niet de droogte, eigenlijk een kruising tussen droge vlaktes en jungle. We zullen hier flinke wandelingen maken door honderden meters hoge kloven, oerwoud en rivieren oversteken op dammetjes van grote keien, bergen op en af. Dit alles onder toezicht van enorme vogels, kangaroes, Wallabies, slangen, kaketoes en what have you. Beetje BBQ-en en meekletsen met de andere gasten. 1 keer per week komt er over diezelfde zandweg via welke wij ook kwamen een vrachtwagentje met voedsel omhoog puffen. Alles is dus goed geregeld, nix achterlaten, alles gescheiden houden, 24 verschillende kliko's bij dump points. Afvalwater opvangen in emmertjes enzo. Ook het park waarin we verblijven verzorgt een slide show met informatie over het gebied waarin we zijn en de trekkings die ze hier doen.

We hebben ons erg populair gemaakt bij een, wat later blijkt, vogelbende omdat we (Die Lange eigenlijk maar ik neem ook schuld op me) ze vrolijk brood hebben staan voeren. Wat we niet wisten is dat deze vogels met z'n 12^e en niet meer of minder leven. Zijn net zo groot als een duif ongeveer en kijken heel boos. Maar zijn heel lief, tam maar ook heel slim. 2 staan er op de uitkijk en de andere 10 scharrelen rustig rond. Ze maken ondertussen tevreden geluidjes, ze piepen naar elkaar. Das naast erg grappig ook bittere noodzaak. Tijdens de presentatie wordt ons duidelijk dat je onder geen beding mag voeren, maar dan ook onder geen enkele voorwaarde, hoe zielig ze ook kijken, mag je ook maar 1 kruimeltje toegeven. Nooit. Ze onthouden dit namelijk en zullen je blijven volgen waar je ook heen gaat. Klopt. Uiteindelijk ze niet meer zo heel erg tevreden en worden ze agressief, klopt ook. Wij, die ons niet graag commanderen laten, hebben toch maar niet meer gevoerd. Sorry hoor. De vogels zijn een hechte bende en vangen elkaar op en troosten elkaar. Als er een sterft blijven ze met z'n allen rond de overledene staan totdat iedereen is uitgerouwd. Dan trekken ze pas verder. Als er een nieuweling is geboren wordt deze door de hele groep opgevoed en nooit achter gelaten. Leuk om te weten allemaal.

Aboriginals

Ook wordt ons tijdens de presentatie wat meer geleerd over de Aboriginals en hun gewoonten. De hoofdranger is een Aboriginal en wordt enorm gewaardeerd. Via hem wordt er veel geleerd over zijn volk en verleden. Ik heb mij wel eens afgevraagd, u wellicht ook, hoe mensen vroeger wisten wat eetbaar was en wat niet. Laat staan of je ene hap zou overleven überhaupt. Dat probleem hadden de Aboriginals natuurlijk ook en dat loste op door de ouderen de vruchten of whatever te laten eten. Als ze doodgingen was het toch niet zo'n goed idee om dat op te dienen. Aboriginals liepen vooral de hele dag, en ouderen waren dat op enig moment zat. Graag offerden ze zich op om een flinke hap te nemen van het een of ander. Oer-euthanasie dus, tenminste als ze er aan bezweken. Soms werden ze natuurlijk gewoon heel ziek of raakten ze verlamd, tja dan had je pech. Er is een vrucht, die groeit in een soort palmboom die je absoluut niet kunt eten, er zit cyaankali in ofzo. Maar generaties eerder hebben uitgevonden dat als je deze vrucht een dag of wat in de rivier laat liggen, daarna tot snot kookt, dan indroogt, fijnstampt, water toevoegt en er dan brood van bakt er nix aan de hand is. Ik wil niet weten hoeveel mensenlevens het heeft gekost om tot dit recept te komen maar heb er respect voor. Aboriginals gingen graag dood, hup door naar het volgende leven, makkelijk zat. Dat blijkt. Aboriginals hadden ook duidelijke democratische wetgevingen. Zo zouden een paar, man en vrouw, maximaal 3 kinderen mogen hebben. Voor meer is geen eten en dat zou de groep als geheel in gevaar brengen.

Dus als je toch zwanger was waren er 2 opties, een vrucht eten waarvan ze wisten dat je een miskraam zou krijgen als je er maar lang genoeg op kauwt. (?). Of de baby na de geboorte voor de beesten in het bos achterlaten. Beide opties zijn bikkelhard maar ook wel opmerkelijk dat ze toen de ‘maatschappij' al op o.a. deze manier als geheel in stand hielden, garandeerde van voedsel en uiteindelijk behoedde van uitsterven. Dat is door anderen geregeld.

Hoewel de huidige hoofdbewoners van Australië zich er wel degelijk bewust van zijn dat ze de zaak behoorlijk verkloot hebben voor de Aboriginals en ze het goed proberen te maken met ze gaat het mis. De meesten die ik heb gesproken zijn ronduit racistisch richting Aboriginals. Maar dan vooral richting degene die nix doen. Maakt eigenlijk niet zoveel uit. Bij de Aboriginals zijn alleen grote aantallen die nix doen. Mensen die hard werken, iets bereiken volgens de westerse maatstaven, zijn oké. De rest moet weg. Best begrijpelijk. Ook de goedmakertjes die de overheid geeft aan de Aboriginals worden niet door het volk begrepen en zelfs veroordeeld. Ik heb begrepen, ik heb het niet geverifieerd, dat de Aboriginals eens in de zoveel tijd een nieuwe Toyota krijgen, van de overheid. Ze hebben woningen gekregen, krijgen geld etc. Ik ben door zo'n wijk gereden. En inderdaad, het is gewoon een grote puinhoop. Snap het ook niet. Aanvankelijk is de opzet van de wijk prima, naar mijn maatstaven althans. Huis, tuin, hekkie, lekker ruim, niet te lullig. Keukentje erin enzo. Gewoon, wat wij gewend zijn. En dat is het probleem natuurlijk. Maar voor hen is het een grote onderdrukking. Ze slopen de keuken eruit, steken die in de fik in de tuin, stoken op vuur, tuinen liggen vol met bankstellen, uitgebrande auto's, kasten. Ligt overal glas op straat, hekken staan scheef, huizen zien er verwaarloosd uit. Tja, ik kan wel zeggen dat je deze mensen niet in een huis moet stoppen want dat willen ze niet maar wat moet je dan? Moeten de blanken maar weer weggaan, 20 miljoen mensen terug naar Europa? Al zou dat een plan zijn, das ook geen optie natuurlijk. Er zijn grote gebieden ‘terug gegeven', onder het mom van jullie hier, wij daar. Hoe onethisch dat ook moge klinken, je doet van alles wat er binnen je mogelijkheden ligt. Naar Amerikaans model. Daar maken ze ook een grote puinhoop van. Ik zou graag anders berichten maar het is toch de waarheid. Hier moeten de bottleshops (soort slijterijen) als ze drank verkopen aan de Aboriginals de drank in de verpakking houden als deze zijn aangeschaft, een taxi bellen, en garanderen dat deze op kosten van de overheid de Aboriginal thuis is afgezet. Hij mag dus niet drinken voordat hij thuis is. Anders loopt het onderweg uit de hand. Het is ongelooflijk betuttelend maar kennelijk noodzakelijk, ik zou het niet weten. Wij hebben misschien problemen met de Marrokaans 3^de generatie maar dit is iets van een heel andere orde.

Ik moet ook zeggen dat ik niet zou weten hoe je zoiets moet oplossen. Tja van binnenuit, dus de Aboriginals zelf laten oplossen, door een eigen gekozen leider. Die zijn er, er zijn delen van het land, net zo groot als Duitsland, wat wordt geregeerd door een Aboriginal, maar die is van de ‘gestolen generatie'. (gestolen generatie zijn de kinderen geweest die door de blanken bij de Aboriginals zijn weggehaald en vervolgens in tehuizen hebben gestopt om ze een juiste, gedegen opvoeding en opleiding te geven, waarvoor de regering inmiddels zijn excuus voor heeft gemaakt en spijt over heeft betuigd) Dus dat telt in hun ogen weer niet. Maar ja, er zijn geen anderen die zich aandienen. Want die zijn er gewoon niet en die erkennen het systeem van het land niet. Dus dan ben je weer terug bij af. Moeilijk hoor.

Goed, weer terug naar de Camping.

Australische kampeerders zijn ofwel heel gedisciplineerde, bijna militaristische kampeerders met alles keurig geregeld (brr) en met groot respect voor de natuur. Deze meer Spartaanse kampeerders laten de luxe van thuis achter en kiezen bewust voor een terug-naar-de-basis-vakantie. Gaan touwen spannen om de zaak overeind te houden, gaan koken op zo'n kutdingetje, trekken een lekkere makkelijke fleecetrui aan na zonsondergang, lezen een goed boek bij te weinig licht, helpen hun vrouw bij de af -en was onder het mom ‘jij hebt tenslotte ook vrij' en ik moet hier natuurlijk ook de ik ben de beroerdste niet-man uithangen, hebben nooit last van die schijtmuggen (zeggen ze), kijken graag even voor je op de kaart voor nog betere routes en tips, drinken nooit wijn maar nu wel, hebben een jeep (gehuurd), wonen in een tent.

Of het zijn wat meer ordinaire schreeuwerige Thea en Fred gasten met enorme caravans en grote speedboten, leggings, opgestoken haren, taatoo's en hangtieten. Deze, ik wil wel weg maar liefst met mijn huis en al, mensen hebben enorme caravans, met uitschuifbare zijkanten, dito buik en tiet, hebben de muziek nét even te hard, hebben een keuken met alles erop en eraan bij zich, een speedboot keurig parallel aan de caravan en de vandaag wederom gepoetste MPV geparkeerd.. Kijken binnen TV en alle rommel loopt keurig via daarvoor bestemde slangen naar buiten in de daarvoor bestemde putten. Drinken bier, helpen hun vrouwen met nix, gaan overdag vissen, laten scheten, roken als een malle, hebben enorm gemakkelijke stoelen onder gigantische luifels, bij goed tl licht maar lezen niet.

Kamperen is leuk, toch is dat geklooi op een kluitje, en dat gedoe met wat door de evolutie allang achter ons hoort te liggen gewoon wel heel raar. En dat willen we niet toegeven want we zijn er dol op, dat gekut. Maar laten we eerlijk zijn, horen dat je buurman naast je net als jij zo zachtjes mogelijk, maar voor jou toch hoorbaar, zit te kakken is niet meer van deze tijd. Je hebt op de meeste campings wireless internet, kun je vanuit je tent, vastgezet met touwtjes, en waar je voordeur vastzit met een rits, heel makkelijk via een satelliet elektronische post verzenden aan de zaak. Nou das toch mooi niet? Zie een man tegenover mij voor een tent, heel ongemakkelijk gehurkt bij een 1-pit gastoestel, met daarop een fluitketel, zitten. Met een hand houdt hij de gasfles rechtop met de andere houdt hij de ketel vast. Dit vergemakkelijkt het gesprek dat hij via de GSM, tussen oor en schouder-geklemd, probeert te voeren allemaal niet. Maar niet toegeven dat we toch een beetje raar doen, met z'n alle..

Enfin, het wild life park waar we staan is ongelooflijk. De Kangaroes staan bij ons onder de luivel. En dat zegt wat, bij iemand onder de luivel staan. Volgens de normen van een beetje Kampeerder ben je dan het vluchtige 'môge' ontstegen, dan mag je wellicht even plaats nemen 'onder de luifel' en misschien zelfs even een bakkie koffie mee doen ofzo. Onder Luifel staan is binnenstappen op het privéterrein...het territorium van de man des caravans. Dat gaat op uitnodiging of omdat je over een van de scheerlijnen struikelt, dat kan ook.

In dit geval gaat het om een kangaroe en hij staat hier al een tijdje, eerder dan wij in ieder geval. Hij staat gewoon binnen armlengte rustig te grazen (kangaroes eten gras, nooit geweten, ook nooit afgevraagd wat kangaroes eten). Kijkt ons aan, kijkt ons niet aan.. We leren van een bebaarde man, een ranger, de ZZ-top gast met een baard tot z'n navel dat ‘onze' kangaroe binnenkort zal sterven. Altijd te porren voor een gezellig praatje die man. Wilde gewoon wat weten over de kangaroe. Hij vertelt ons dat Kangaroes naarmate de tijd verstrijkt..ze een plek opzoeken waar het leven minder moeite kost, waar het gemakkelijk is gemaakt voor bejaarden. Dat dit oord aanlokkelijk is voor de wat ouderen hebben we gemekt ja, zeiden we in koor. Onbewogen repte hij verder over dat de kangaroe aan zijn laatste fase van zijn leven begonnen is en dat die hier eindigt. Het heeft allemaal erg veel parallellen beseffen wij. Toch wordt het Remco's vakantieliefde, op z'n oude dag.

Het national park is zoals gezegd geweldig en wij vertrekken dan ook met tegenzin maar we moeten verder, terug richting de kust. We zijn nu zo'n 1000 km afgedwaald en moeten huiswaarts. De route is vanaf hier nog enigszins onderhevig aan wat uitstapjes links en rechts maar het algemene beeld is toch wel vrij straight on rechtdoor naar Brisbane. We stuiten bij Gladstone weer op de Pacific. Daar begint de Great Barrier Reef (alles is hier Great, en terecht). Ondanks de goede berichten besluit ik hier niet te duiken. Ik moet daarvoor verder naar het noorden, Mackay of liever Cairns en omgeving. Ik zou The Reef te kort doen als ik hier zou duiken want het is hier ‘wel oké' maar niet het echte werk. Ik meen dat we nog meerdere eilanden aan doen als ik zo het reisschema een beetje bekijk dus ik zal wel aan mijn trekken komen wat dat betreft. Ik krijg trouwens toch weer een discussie tzt want ook mijn duikpas, m'n padi, zat in de gestolen portemonnee. Hij heeft zoveel verziekt met z'n actie die inbreker, godver. Het ergst vinden we dat we alle foto's van alle eerdere reizen kwijt zijn, die stonden ook op de laptop, 2.500 ongeveer. Ik had nog zo'n backup systeem gekocht maar wist niet hoe het werkte, zo zie je maar weer. Maar goed, genoeg daarover.

We hebben enkele tussenstops aan de kust tot aan Brisbane, het eindstation. Waaronder een op een camping waar we het op een zuipen zetten met een Aussie. Eigenlijk de eerste die we vertellen dat we een koppel zijn, homo's dus. Daar trok hij z'n wenkbrauwen even van op waarna we druk in gesprek raakten over hoe dat in Australië zit. Hoe zaken hier überhaupt liggen, o.a. drugs (tuurlijk) prostitutie de acceptatie etc. Ze hebben hier wel de westerse politieke inslag maar het volk houdt er toch een wat meer ruige (lees; ouderwets) mening op na. Nu zal je op de gemiddelde camping in NL ook niet de meest progressieve lieden treffen maar in NL heerst toch wel meer de ‘mot ie allemaal zelf weten'-sfeer. Het is niet echt een issue meer ofzo, denk ik. Nou hier wel, en het is ook niet verstandig om het te vertellen. Dat wisten we al en dat doen we ook nooit eigenlijk. We raakten verder in gesprek en het komt dan op de onvermijdelijke onderwerpen als oorlogen, communisme, Amerika, Aboriginals etc. Het meest opmerkelijke aan het gesprek is zijn beeld van Europa en het compleet andere beeld op wereld en de indeling daarvan in z'n algemeen door deze man. Hij was wellicht niet de meest ontwikkelde Australiër maar dat geeft niet, het ging mij om zijn idee van Europa, het deel van de wereld waar verruit de meesten hier vandaan komen. Wat hij daarvan wist. Hij wist helemaal niets van Europa. Althans, niet wat echt van belang was. Hij was zeker niet dom, en had een onderbouwde mening over zaken. Ook belezen en over zijn land was hij goed op de hoogte, kan niet anders zeggen. Veel van hem geleerd.

Maar Europa,...geen idee. Hij wist dat het tegen Rusland aan lag (nooit zo gezien, klopt natuurlijk) Maar waar dan precies, dat wist ie niet. Het boeide hem ook niet zo. Nederland was een land, midden in de Sovjet-Unie aan een groot meer ofzo. Dat er in de jaren tachtig een muur was gesloopt in Berlijn, een grote stad in Duitsland. Maar waarom die daar gesloopt was, of juist stond liever gezegd..geen idee. Dat er in Europa minstens 27 verschillende talen worden gesproken, geen idee. Dat Australië veel groter is dan Europa, geen idee. Waarom er eigenlijk oorlog is gevoerd, met Duitsland geen idee. De Holocaust was hem wel bekend, maar niet omdat het hem was geleerd op school (?). Enerzijds vond ik het triest om te merken dat dit mogelijk is, een mens treffen die het gewoon echt, echt niet weet. Geen idee heeft waar je het over hebt. Parijs..tja, van gehoord enzo maar verder, geen idee. Ik kan hem nix kwalijk nemen, man weet je hoe groot Australië is!? Waarom zou je ook, weet je? Hoezo is dat belangrijk voor een mensenleven, hier op dit gigantische eiland.. Toch interesseerde het hem wel wat we hem vertelden, vroeg hij door en zei hij dat hij het toch wel gek vond dat hij dit allemaal niet wist. Ik vroeg hem of hij zich nooit heeft afgevraagd waarom de dag in Engeland begint en dat zij daarop vooruitlopen en Amerika daarop achter. Waarom is die plek gekozen voor het uur 0:00? Waarom niet een andere stad? En waarom wordt de wereld altijd afgebeeld met Europa in het midden en zij aan de zijkant, in het oosten? Wat is het oosten? Vanaf waar reken je. Geen idee. Hij kende eigenlijk alleen maar kaarten met alleen Australië erop... en reisde nooit had dus ook geen benul van tijdverschil. Hij was geadopteerd dus voorouders, ja die had ie wel maar echt gezocht had ie niet. Had ik niet op gerekend. Ja, dan wordt het ook wel lastig allemaal... Maar goed, onze drang om zoveel mogelijk van de wereld te zien voordat we dood zijn is niet bij iedereen even sterk, begrip daarvoor. Het was een leuk gesprek, had een beetje het gevoel of ik met een Bosjesman had gesproken...interessant, beide zijden boeiend, begripvol maar absoluut van 2 verschillende werelden...

Bon..dit was weer genoeg dacht ik zo. De volgende zal de laatste zijn van Australië. We zijn inmiddels in Brisbane aangekomen, camper wordt geboend en ingeleverd...

Cowes tot en met Sydney..

Cowes tot en met Sydney..

Zoals jullie wel hebben gemekt houd ik mij niet aan de tijd die verstrijkt en de plekken die we bezoeken in totale chronologische volgorde. Dat maakt voor jullie toch nix uit want jullie weten niet beter. Ik kan dat niet zo goed, van A naar B schrijven. Krijg je ook een en toen en toen verhaal. In het laatste verslag hebben jullie een indruk gekregen wat we tot Cowes hebben getroffen, we waren inmiddels in Sydney,. Nu zijn we er al weer weg. Any how, die pinguïns, dat was me wat. We hebben daarna dergelijke zaken ook proberen te vermijden maar onherroepelijk trap je toch in dit soort valkuilen.

Onderweg nemen we op enig moment de ferry van Queenscliff naar Sorrento, scheelt een enorme omweg via Melbourne. Een vaartje van een klein uurtje schat ik. An sich een Harlingen-Texel vaartje maar er is toch wel iets wat fors afwijkt. Heb er opnames van gemaakt. Er zwemmen dolfijnen met de ferry mee. Nog nooit meegemaakt. Wat geweldig is dat. Nu weet ik het zeker, dolfijnen hebben er gewoon lol in, het leven. Hoe groot de veerboot ook is, of hoe snel hij ook varen wil, peulenschil voor deze jongens, ze zwemmen langszij, schieten onderdoor gaan voorlangs, maken een sprongen uit het water, dollen de boel, zwemmen een beetje op hun zij en kijken je met één aan oog aan om vervolgens weer een duik te nemen. Ongelooflijke ervaring. Later, als de veerboot vaart mindert, haken ze af en zwemmen ze al springend boven het water snel naar de tweede vertrekkende ferry en zwemmen mee terug naar waar wij startten. Dolfinarium, ook best leuk maar euh... We besluiten terplekke dat dit verhaal nog een staartje moet krijgen. Een korte impressie is toegevoegd op de site.

Vanaf daar vervolgen we onze reis langs de kust en om toch enige lijn te krijgen in het verslag vs reis geef ik nu een korte opsomming van de bezochte plaatsen, al zou het alleen al zijn om met jullie de namen die de Aussies hebben verzonnen te delen. We zijn dus via de oostkust een heel eind naar boven gereden, een kleine 2000 km is een heel eind maar niet dat het een enorme indruk maakt als je het op de kaart aanwijst. Van Cowes zijn we via Yaraam naar Sale gereden. We pakken na vertrek van een camping vaak even wat kilometers en pakken een koffie en een broodje een 50-70 kilometer verderop. Dan doen we weer wat kilometers of niet, kan ook en lunchen weer een paar steden/dorpen aan de kust verderop. Om een uur of 6 proberen we toch wel aan een pils te zitten op de volgende camping. Dat tempo levert veel indrukken in een hoge snelheid maar het land schiet ook feitelijk snel onder je door. Zo snel dat we op enig moment, in Eden even wat dagen hebben gechilled. Veel in de zon gezeten (lees: verbrand) Hoewel het niet echt nodig was, is het even niet-rijden ook best oké. Als een Australische campings de norm is voor het respect waarmee ze haar gasten tegemoet wil treden, dan zijn we hier koning. Het is gewoonweg opvallend met hoeveel zorg en discipline mensen hier zorgen dat je je welkom voelt en zorgen voor een zo prettig mogelijk verblijf. Mijn complimenten. De openbare BBQ's, de (brand) schone campings en hun gebouwen, wc's, douches, de gezamenlijke keukens, de voorzieningen etc. het is allemaal goed doordacht en efficiënt in elkaar gezet, daar kunnen we in Nederland nog wat van leren. Overigens allemaal zonder mijn irritatieklier voor regels en autoriteiten (al) te (veel) aan te spreken. We zijn er nog niet uit waarom de gemiddelde leeftijd hier 60 is en wij hier tussen lopen maar dat zullen we nog wel ontdekken. Ook de vraag waarom donkere mensen en bijvoorbeeld Orthodoxe joden niet kamperen is voor ons een raadsel. Wel hebben we op een wild-park-camping een hele berg moslims, met Burka en al rond zo'n kloterige camping opklaptafel zien zitten. Dus het kan wel...lekker naar buiten.

De vriendelijkheid van de Australiërs wijkt af van die van Amerikanen in die zin dat het hier niet flinterdun is maar werkelijk zo bedoeld is. In Nederland iemand aanstoten in de tram leidt ofwel tot een kleine irritatie-blik of tot geen reactie, hier zorgt de aangestotene ervoor dat je je pad gemakkelijker vervolgt door ruimte te maken en vraagt of je er nu makkelijker bij of door kunt. Ik kan mij voorstellen dat Australiërs ons bot en onvriendelijk vinden. We hebben 1 (één) geïrriteerd persoon getroffen, een buschauffeur van Aziatische komaf omdat hij binnen 8 minuten ergens moest zijn om ons de connectie met de ferry te laten halen, wat niet lukte. Bij ons is dat toch anders naar mijn mening. Hoe het ook zij, ik voel mij hier prima.

Vanaf Eden via Narooma, Batesman Bay en Ulladulla (?) naar Nowra. Daar weer een rustmoment ingelast. De bedoeling was de trip naar Sydney op te knippen en in Wollongong (weer zo'n eentje) te over nachten. Maar het regende wel zo verschrikkelijk hard dat het doorrijden aanlokkelijker was dan het uitstappen. We zijn dus doorgereden naar Sydney en kwamen daar aan op de 13^de. Nu is Sydney redelijk makkelijk opgebouwd, qua wegen, maar je hebt er onherroepelijk te maken met baaitjes en allerlei vertakkingen en verwarrende hoofd -en bijwegen. De doorgaande wegen liggen namelijk naast de niet-doorgaande wegen dwars door de stad. M.a.w. als je op een, op het oog, prima weg rijdt kun je er niet af want daarvoor had je 200 meter eerder ‘over moeten stappen' om de parallelweg. Dat heeft onze relatie wel weer even op scherp gezet (Rem leest kaart ik rij) maar als een van de twee, de chauffeur in dit geval, tot 10, maar als je dat niet haalt is tot 5 ook goed, telt dan moet dat tot de volgende afslag wel goed komen. Het was aanvankelijk niet zo'n ingewikkelde vraag, de camping die het meest dicht bij de stad ligt zoeken. Dat heeft ons een goede indruk van de stad gegeven en de omvang maar uiteindelijk, met wat hulp, is het na een klein uurtje klooien, draaien, eenrichting- verkeerspleinen en U-turns makend, met zo'n ding, op plekken waar het gewoon écht niet kan, gelukt. Voor $ 200,- (€ 90,-) staan we een week op een super plek, een kwartiertje met de bus van het centrum, op de camping. Omdat het nog steeds, zo niet harder, regent hebben we het daar bij gelaten en de volgende dag pas de stad in gereisd.

À propos, dat links rijden is toch even wennen. Voor degenen die het onder de knie hebben zullen dit herkennen. Alles werkt logischerwijs precies hetzelfde maar aan de andere kant. Mijn ruitenwisserbediening overigens niet, die zitten evenals de richtingaanwijzers op de gebruikelijke plekken. Goddank, anders sla je al ruitenwissend de hoek om waar je achterligger geen rekening mee heeft gehouden. De versnellingsbak hebben ze niet veranderd bij Volkwagen, dat is ook even wennen. De vijfde zit dus dicht tegen je knie op de snelweg. Bij een moment van onoplettendheid, of liever gezegd, geconcentreerd op het naambordje aan de overzijde van de straat loerend, zet je de versnelling dus door een mix van gewoontes en gewenning in z'n vijf om op te trekken. Op een hellinkje, en met een diesel die moet voorgloeien (geduld dus) altijd weer een gênant moment (chauffeurs onder elkaar vinden dit een beetje sullig, een auto die afslaat). Hoe het ook zij, dat links rijden is de eerste paar kilometers even inkomen. Maar inmiddels weet ik dat een jarenlang ingesleten gewoonte snel z'n kans grijpt als je even niet op zit te letten en voordat je er erg in hebt moet je snel iets herstellen om te voorkomen dat je een rotonde andersom neemt. Een foutje die ook mijn vader maakte in Engeland, het is dus zelfs genetisch.

Enfin, Sydney. We hadden al een voorproefje gehad omdat we er doorheen, langs, onderdoor waren gereden maar dan ben je in een andere fibe en weet je niet dat je over 'de brug' aan het rijden bent, daar kom je pas de volgende ochtend achter. We staan op een camping in het National Tourist Park. We hebben dus een prima verbinding, echter het stadbestuur heeft ervoor gekozen geen, maar dan ook echt niet, een kaart te maken van de buslijnen. Het werkt andersom. Je loopt naar een bushalte, zoekt op de kaart achterop deze halte naar You are here stikkertje (als ie er nog op zit) waar je op dat moment staat, kijkt op je horloge (heb ik niet) en kijkt vervolgens welke bus het eerst komt. Verifieer vervolgens op de kaart of die lijn je een beetje brengt waar je moet zijn. If not, dan moet je wachten tot een bus dat wel doet, dat laatste kan best lang duren. Nu begrijp ik best dat 900 buslijnen in kaart brengen wat moeilijk ligt maar ik heb handigere systemen meegemaakt. Er zal best wel ergens een kaart zijn natuurlijk maar die hebben ze gewoon heel goed verborgen gehouden. Any how, als je eenmaal weet hoe het werkt, gaat het prima en is het vele malen sneller dan metro's, treinen, ferries en zelfs taxi's. Het venijn zit hem in de terugreis. Dat hebben we geweten. Die loopt bijna hetzelfde als de heenreis, wat niet zo gek is om te veronderstellen, maar dan net even anders. Dus waar is die bushalte precies gesitueerd? Niet recht tegenover de halte van aankomst in ieder geval. Ook niet een straat verderop, nee dat kan best heel ergens anders zijn. Zoals zo vaak in een stad weet je ook die reis pas aan het einde van de week met succes af te leggen. Dat had ons vele, ietwat tipsie, wandelingen bespaard. Deze liepen al snel tegen enkele kilometers op een avond.

Eerste dag was het weer omgeslagen en konden we eigenlijk met het strandtenue de stad in maar we waagden het er maar niet op, wijs geworden door eerder beschreven verraderlijkheden omtrent het weer in Australië. De bus dropte ons on the spot, dus bij The Opera house en de brug. Wat een overweldigende start zeg. Jeetje, het is allemaal zo ongelooflijk groot en mooi. Ik was daar behoorlijk van onder indruk. We hebben vele uren rond deze baai gewandeld, gegeten en vooral gedronken. Vanaf hier vertrekken de meeste ferries naar alle uithoeken van de stad en dus startte we hier eigenlijk elke ochtend. Eerste dag hebben we uitgebreid in de Botanische tuinen rondgelopen. Wist niet dat ik dat überhaupt leuk vond. 'please walk on the grass' stond er op de borden. Op het eerste gezicht een nogal tegenstrijdige mededeling, gezien hun verbieddrift en borden. Ik heb het dus ook even goed moeten bekijken. Graag zagen ze dat je vooral lekker op het gras rondloopt, zit, eet, vrijt (weet ik niet zeker), picknickt, kletst. Dat is tenminste een statement. Niet dat gezeik dat je niet op het gras mag lopen, waarom is het er dan? En inderdaad alle toeristen liepen keurig over de paden en de Aussies lagen een beetje te lummelen in de tuinen en parken. Wij voegden ons bij hen, de Aussies. En dat bleef uren zo, eigenlijk de hele dag, je hebt tenslotte vakantie. Heb nog nooit op zulk lekker, sappig, zacht gras gezeten. Niet zoals in het Vondelpark tussen de hondenschijt en trommelende hippies.

Later die middag hebben we de zus van Jessica ontmoet, Marijn, en zijn daar (wederom) mee in het pak gaan hangen. Wat mij betreft had het gelijk een vertrouwde setting en konden we even van gedachten wisselen over hoe haar eerste maanden (verhuisde eind januari naar Sydney, samen met haar man VJ) zijn bevallen. Over bevallen gesproken, ze knapte bijna, ze moet nog even maar het is vrij duidelijk dat ze aan de beurt is zeg maar, kogelrond. Althans, uitsluitend haar buik. Hebben een foto, an profile toegevoegd. Grappig om aan de andere kant van de wereld een bekende te spreken. Nog meerdere momenten zouden we haar, en haar man, treffen en tijd doorbrengen. We zijn naar het strand geweest, in Sydney. Tja, dat blijft een gekke ervaring. Je rijdt een stukkie, laat ik zeggen een kwartiertje...door de stad, en dan doemt daar opeens de kust op met een woeste oceaan die tegen de rotsen beukt. Met surfers en meisjes met dienbladen. Ongelooflijk relaxt is dat. Nu haat ik het strand, nou ja, het zand vooral, maar dit is wel geweldig. Voor de mensen die zand haten maar stand niet, zijn er uiteraard (dit is Australië) uitgestrekte gazonnen aangelegd waar je je eigen combi hebt. Je moet je best doen om een hekel te krijgen aan Sydney.

Uiteraard moeten we er aan geloven. De Bridge Climb. Das een ‘wandeling' van 3 uur (!) over de beroemde Harbour Bridge. Die hadden we al enkele malen gezien, gefotografeerd en zelfs bereden maar beklommen...dat nog niet. Ik wil dat natuurlijk en tot mijn verbazing Die Lange ook. Hij heeft hoogtevrees zoals eerder gemeld dus het frappeerde mij enigszins toen hij aangaf het erop te wagen. Dat heeft ie geweten want ik ben gelijk naar dat 'beklim de brug en je bent een toeristenlul' katoortje gelopen en gereserveerd voor de volgende dag, kwart over 3 waren we aan de beurt. Mag kennelijk wat kosten want ze kloppen je voor dit geintje maar liefst € 125,- p.p. uit de zak. Als door niets te houden knipperen we niet (echt) met de ogen en boeken.

De dag; het is natuurlijk allemaal helemaal tot in de puntjes geregeld. Er hangen bij de receptie annex wachtruimte wat opbeurende foto's aan de wand van acteurs die ons zijn voorgegaan. Ook van Matt Lucas van Little Britain, the only gay in the village heeft het gedaan dus reden genoeg om die 135 meter boven het water te trotseren. De bedoeling is heel simpel. De brug is een zo genaamde boogbrug, die een lengte van 1500 meter overbrugt. Dus die bogen zijn aan de maat. Die brug zelf zweeft ongeveer 70 meter boven het water (schat ik) en de rest is dus constructie van staal. Je wandelt over de bogen naar het hoogste punt, maakt daar een foto, kijkt naar de ondergaande zon en wandelt terug. So far so good. Je krijgt een pak aan...je krijgt een lampje op je hoofd, je krijgt een zakdoekje, met een elastiekje aan je pols...voor euh, weet ik veel waarvoor. Je krijgt een pet op met een logo, zodat iedereen er echt uitziet als een debiel, met een haakje aan je pak (wij niet, stomme pet volgens Die Lange) je krijgt een indrukwekkende riem om, met een nog indrukwekkendere haak, je krijgt een radio in je riem, je krijgt een koptelefoon op die je door trillingen door je jukbeenderen laat horen wat de gids zegt, dus niet door je oren (?). Makkelijker ivp met de harde wind daarboven (klopt). Je krijgt sokken, schoenen en tenslotte zonnebrandolie, factor t-shirt. Tenslotte krijg je aan de indrukwekkende haak van de indrukwekkende riem een nog veel indrukwekkende ketting-elastiek-ding met aan het uiteinde een soort kogel. Die kogel (lijkt op een gevangenis kogel) ‘haak' je aan de stalen kabel aan de start van de tour en die komt daar pas weer vanaf aan het einde. Helaas voor de springers. Je komt een heel eind maar je zult uiteindelijk een beetje lullig boven het wegdek bungelen aan je indrukwekkende gevangeniskogeltje.

Enfin, een beetje overdreven vond ik de alle zojuist opgesomde onderdelen maar deze zijn verrekte handig gebleken, behalve de zakdoek...die snap ik nog steeds niet. Ik was even vergeten dat er op de brug een 8 baans (!) snelweg dendert, een voet -en fietspad en een trein rijden. Die brug is dus enorm breed en enorm, enorm hoog. De start van de tour was eigenlijk gelijk raak, maar als je dat hebt gehad valt de rest bijzonder mee. Je moet even over een soort loopplankje (45 meter boven de kade) naar de eerste peiler lopen. Dat loopplakje is een rooster waar je gemakkelijk doorheen naar beneden kijkt. Je begrijpt dat de reling hier wordt fijngeknepen door degenen met hoogtevrees. Tot ons beider verbazing was Rem hier behoorlijk laconiek over. De feitelijke wandeling moet hier nog aanvangen maar de start was achter de rug.

De tour naar boven, over de bogen, geschiedt tussen twee relingen door, aan beide zijden met aan één kant dus die kogel die aan de kabel vastzit en die op ingenieuze wijze je pad volgt en zekert. Het begint toch wel behoorlijk te briesen daarboven. De zon staat laag en het stadsverkeer raast onder je door, de ferries varen op hun beurt daar weer tientallen meters onder met daarop mensen die foto's van jou maken en jij van hen (onmogelijk dat je elkaar kunt zien) een ongelooflijke ervaring. Remco staat niet te shaken of te janken of te krijsen. Het is gewoon onwijs cool. De zon gaat onder en er kruipt een licht over de stad die je wel bekend is maar het is vanuit deze hoek toch weer adembenemend. Voordat we het weten staan we op het hoogte punt van de brug, precies als de zon onder gaat en de stad ‘aan' gaat. Dat is toeval blijkt later want de ploeg achter ons had pech en was op dat moment nog aan de ‘verkeerde kant' van de brug, als je daar überhaupt van kunt spreken. We hebben dit opgeslagen en moeten dat goed onthouden. Foto's maken was niet toegestaan (hé, bekend) want het toestel kan uit je hand op het wegdek vallen...alom begrip. Voor een klein vermogen kun je er een achteraf kopen, genomen door de gids. Overigens een heel aardig meisje die het verschil ook wel maakte, moet gezegd. De terugweg, , verliep in het donker, lampie aan. Al met al een wandelingetje die we niet wilde missen en Die Lange heeft hopelijk wat overwonnen. Dat bleek later ook wel tijdens onze cliff-ride, maar daarover later meer.

Sydney; wat zal ik er verder over zeggen. Het is een soort New York aan het strand met een geoliede ferry dienst en met mensen die het wel menen als ze je vragen hoe je dag was. Het is een stad waar wining en dining als een soort bom is ontploft. Je kunt werkelijk (in de goede wijken) over-vakking-al eten en zuipen. En gòed ook (vind ik,..belangrijke toevoeging). De verschillede baaitjes, met daaraan weer restaurants en bars, sushitenten, nachtclubs het is gewoonweg niet normaal. Overal kun je op drie verschillende manieren komen, zonder gezeik en taxichauffeurs weten de weg met het noemen van een deel van de naam van de bestemming. Nâh? Daarnaast is het weer fantastisch (blijven Hollanders) en alles is een paar tandjes relaxter en minder hautain dan NY. Overigens hadden we met het weer ongelooflijke mazzel want het is weer gaan regenen toen we na een week rondgebanjerd te hebben in onze strandsmoking de boel weer hebben ingepakt. Het was ook voor hen een welkome verrassing en genoten er zichtbaar van. Dat kan ik zeggen over Sydney. Cultuur, ik bedoel wat oudere gebouwen, Victoriaanse stijl, musea, die hebben ze in Melbourne gebouwd. Daar hangt ook een wat andere sfeer, meer elitair zo u wilt. Sydney is wat meer toegesneden op haar gebruikers als het gaat om andere geestelijke geneugten en de inwendige mens.

Evengoed hebben we een cultuurinjectie gehad in The Opera House. Ik zeg maar zo; je kunt er omheen lopen en foto's maken maar je kunt er natuurlijk ook in gaan en een voorstelling (belediging voor de performers) bijwonen. Marijn had samen met VJ een ballet uitgekozen. Ik ben niet zo van ballet (denk ik) dus ik was niet gelijk enthousiast maar het idee dat we ìn The Opera House wat zouden gaan zien was voldoende reden voor mij om te gaan. Het was eigenlijk geen ballet, het was meer een experimentele dansvoorstelling, nog vager dus... Remco had mij verzekerd dat ik dat al helemaal niet zou waarderen. Even een uiltje knappen was ook welkom. Maar niets was minder waar. Ik zal jullie de details besparen want dan doe ik de voorstelling en de uitvoering daarvan tekort. In grote, grove lijnen kwam het neer op; een vrouw (44, waarom dat nu zo belangrijk was weet ik niet maar ze was opmerkelijk soepel voor haar leeftijd) en een wereldberoemd choreograaf waarvan ik de naam alweer ben vergeten...doet er ook niet toe, een dansvoorstelling gaven. Beiden hadden eerst een solo en daarna samen. De solo's waren ‘onvoorstelbaar fraai' om Bert z'n woorden maar ‘ns te gebruiken. Zo strak en soepel, en met het licht was iets verraderlijks gedaan, erg mooi. Het gedeelte wat ze samen deden was een dans die mij in ieder geval ergens raakte waar ik niet eerder was geraakt. Any how, ook dit was een ervaring die we niet wilde missen en op een locatie die an sich al inspirerend voldoende was om een succes te garanderen. Zonder het te weten ben ik dus best te porren voor een ‘ballet'.

Opvallende zaken? Ik ben daar wel van, althans het valt mij op dat mij altijd heel veel onbelangrijke dingen opvallen. Zoals; waar zijn de zwervers in deze stad? Waar zijn de prullenbakken? Heeft dat wat met elkaar te maken? Waarom geeft het stoplicht een geluidje als het groen is wat lijkt op een kip die van achter wordt genomen? Waarom staat er op het asfalt geschreven welke kant je op moet kijken bij het oversteken om niet aangereden te worden, ook al staat er een stoplicht? Waarom zijn sommige chauffeurs helemaal afgeschermd met een soort kooi, maar anderen niet? Waarom heet Mc Donalds hier Mc Café? Waarom varen de boten rechts en rijden de auto's links? Waarom kost een OV-weekkaart hier € 18,- en bij ons een miljard? Waarom staan hier mannen van de wegwerkzaamheden met een bord in hun handen met daarop 'stop'. Zet dat bord in een staander en ga je collega helpen, zou ik denken. Waarom fietsen er hier mensen over de snelweg? Waarom jogt hier iedereen over een boulevard waar iedereen loopt te flaneren en de hardlopers er dus zigzaggend (heel a relaxt) doorheen moeten hinkstapjoggen, struikelend over terrastafeltjes en tassen en achterwaarts lopende fotograverende Chinese toeristen. Ga lekker in het park joggen. Waarom joggen mensen met deze temperaturen? Waarom joggen mensen überhaupt? Waarom hangen de bomen hier vol met vleermuizen zo groot als kleine katten? En trekken deze altijd een kant van de stad uit, 's avonds, behalve in de maanden april en mei?

We hebben de dagen daarna gewoon een beetje door de stad geslenterd, dat doe je nu eenmaal volgens mij als je het ook even niet meer weet. Een beetje opzoek naar weet ik veel. Beetje links daarna wat rechts. Het laatste weekend waren Marijn en VJ naar de Bleu Mountains (zullen wij later ook bezoeken) dus hun appartement was beschikbaar en aangeboden. Aanvankelijk hadden we bedankt maar naderhand leek het idee toch wel erg aanlokkelijk. Een appartement met, niet gelogen, uitzicht op de Harbour Bridge en The Opera House, maar daarnaast eigenlijk over de hele stad. Marijn mag haar handjes fijnknijpen met een dergelijke (tijdelijke) woning. Ze hebben een huis gekocht, iets verderop in de stad, dichter bij het strand...ook geen straf. Vanuit zowel de woonkamer als de slaapkamer is door de gigantische glazenpui de stad voor je, een geweldige gelegenheid om daar ‘ns van te genieten, ipv de bus naar de camping. Nu wil het toeval dat aan het einde van de straat The Gay area begint, Oxfordstreet met aller hande rommel eromheen. Tot diep in de ochtend konden we daar ons gang gaan en ons te buiten gaan aan allerlei bars, night clubs en liters Vodka...en naar huis kruipen.

In Mokum stappen we niet met grote regelmaat in de Reguliers dwars, ofzo, maar in het buitenland zoeken we graag dergelijke wijken op. Altijd leuke, vrolijke, easy going mensen en het heeft toch met dat kudde gedrag te maken denk ik. Allemaal een beetje hetzelfde en dat werkt ontspannend op z'n tijd. Anderzijds, het willen onderscheiden van ‘de rest' en tegelijkertijd blèren dat je geaccepteerd wilt worden heeft ook iets triests en dat troffen we hier toch ook weer aan. We (Rem en ik) zijn hier toch een beetje te oud voor geworden misschien, of het land waarin we wonen is verder dan Australië, weet ik veel. De avond was leuk, maar het appartement was beter. Erg lekkere wijk, dat moet gezegd. Met veel eettentjes en koffiecorners helemaal top.

Alles wat je in een weekje kunt doen hebben we wel gedaan. Toch hebben we het gevoel dat we nog lang niet klaar zijn met deze stad. Ook Parijs moet je 10 keer bezoeken voordat je een beetje weet hoe het zit. Maar voor nu was dit het best we could do. Remco was nu een griepje genaderd (bleek later) dus gingen we huiswaarts, naar de camper. De boel weer inpakken voor het vervolg. Sydney zullen we nogmaals bezoeken, een volgende keer, for sure.. We hebben besloten de kust even te laten voor wat het is en linksaf te slaan,...The Great Outback.

Eerste kilometers

De eerste kilometers

Allereerst maar ‘ns even naar de Australische Albert Heijn, Coles. Eten inslaan (geen rekening gehouden met onze beperkte koelingcapaciteit natuurlijk). Maar een kratje Heineken, een 2 liter pak (met zo'n handig kraantje jaja) witte Chardonnay en voldoende Vodka natuurlijk.

Remco rende als een kip zonder kop door die toko tevergeefs op zoek naar bekende verpakkingen. Hij heeft zich de laatste jaren ontwikkeld tot een best aardige huis tuin en keuken kok dus er moet minimaal 2 gangen op tafel komen elke avond natuurlijk. Plan was simpel; 3 dagen eten, 3 keer per dag. Maar het heeft ook iets gezelligs, lekker de camper volstampen en weg. En dus dat deden we ook. Geen gesprek mee te voeren als hij zo rondrent, uiterste concentratie is geboden. Al nagelbijtend en heen en weer rennend met een mega winkelwagen pad in en uit.

Omdat ik mij in deze situaties absoluut het 5^de wiel aan de wagen voel concentreer ik mij op praktische zaken als olie voor de motor (je wet het nooit) een eenmalige BBQ, we gaan 11 weken in een camper zitten dus dat is redelijk onder de maat. Plastic bekertjes (als of dat niet in de camper zit), grappige kaarsjes (wat achteraf tot zuurstofgebrek leidde omdat het tegen muggen was en wij binnen zaten) Scheermesjes (zonder houder en schuim) brood wat je nog moet afbakken (zonder oven) salami (wat de tent uit meurt na 2 dagen) en good old Gouda, waar je prima een lekkage mee kan dichtkitten. Ook zaken als koffie (ben de enige van ons twee die deze gewoonte heeft) is mijn eigen pakkie-an. Dat is nog een hele toer geweest. Gvd; een normaal bakkie pleur in elkaar draaien hier. Sjonge. Ik heb eerst de oplos geprobeerd. Het überhaupt detecteren van de juiste koffie was al een hell of a job want alles gaat hier in 45 varianten en dan ook nog in van die 15 kilozakken. Hé ben met de camper hoor! Maar goed, gevonden; Maar de smáák van koffie doen ze er dan niet bij, das jammer. Das gewoonweg niet te geloven. Dat ze daar geld voor vragen is een schande. Net als andere oploskoffie (Neslé in dit geval) maar dan met een extra toevoeging erbij waardoor het werkelijk niet meer te hachelen wordt. Any how, die pot heb ik na de eerste ochtend, nadat ik op een drafje naar een WC-blokhut was gerend, aan de Duitse buurvrouwen gegeven. (zitten trouwens ook overal, Duitse potten) Jullie zullen wel denken, gut ben je nu weer een Duitse pot tegengekomen? ( of jullie écht ‘gut' dachten zou grappige zijn, in dit verband) maar dat dacht ik ook. Duitse potten zitten dus vooral in Australië, Australië is een typische Duits pottenland. Enfin, de koffie; ik heb dat oplosgedoe gelaten en heb bij een café de koffie gekocht die ze mij daar serveerden. Een best accentabele Macchiato.'Hierrr met die koffie!' riep ik tegen dat meisje. Ze kon mij tegen een redelijke financiële tegenprestatie ( € 6,-) voorzien in 250 gr. heerlijke koffie, gemalen (dat dan weer wel). En nu? Ik heb in de camper zo'n koffie-ding met zo'n zeefje en zo'n stangetje waarmee je dat zeefje naar beneden drukt, met een beetje mazzel met de koffiedrap erbij. Een koffie-Pluncher heet dat. De volgende ochtend werd de mijne. Nou mooi niet want de zaak was dusdanig verstopt dat ik uiteindelijk aan een laffe thee zat te lurken.

De dag erna was het welletjes, ik heb filters gehaald. Ik moet zeggen, het was even zoeken want daar doen ze niet meer aan hier, filterkoffie. Op de vraag of ze naast de filters ook filterhouders verkochten werd niet begrijpend (toch nog altijd reuze vriendelijk) gereageerd. Tja, hoe heet zo'n ding in het Engels? Uiteindelijk stonden de 1^ste rang vakkenvuller en de 2^de rang vakkenvuller samen de manager mijn toneelstukje te bekijken over hoe zo'n ding er in praktijk uitziet en zou moeten werken maar we kwamen er niet uit. Ik heb het gehouden op, thanx mate. Zij hebben er nog over gehad, later, zeker weten. Zelf maken dus zo'n filter. Van 2 verschillende maten bekertjes, een gloeiend hete haring (niet zo'n eentje met uitjes maar die je in de grond ramt met daaraan een scheerlijn) en een zakmes heb ik mijn eigen filter in elkaar kunnen kutten. Mmm heerlijke kofiie, peukie erbij, daarna lekker kakken. Happy campin'.

De eerste dag eindigde in Angelesea. Een prachtig plekkie bovenop een klif. Min of meer pal aan de grote plas. Naast die Duitse potten dus. Stekker erin en klaar. Goed man die camper. Alles is vol automatisch; nix geen hoofdschakelaars om of kranen dicht. Zit zelfs een WC in. Stinkt als een malle dat ding, later zullen we ontdekken dat je daar een simpel trucje voor moet uithalen maar dat had de Crocodile Dundee ons niet gemeld. En een douche, waarvoor mij complimenten aan de ontwerpers. Een straal zo goed, dat heb ik thuis niet, en warm! Het is wel ontworpen op mannetjes zoals ik, net iets kleiner eigenlijk. Voor Remco is het dus eigenlijk geen optie, de douche. Hij heeft al claustrofobische trekjes en die worden in deze ruimte dus flink aangewakkerd. Het had ook best wat ruimer gekund moet ik zeggen, dan maar een kleiner hangkastje of geen magnetron, maar de het heeft niet zo mogen zijn. Onderaan de streep, even een verfrissend douchje is dus mogelijk.

Speaking of whitch, we hebben op enig moment de vuilwatertank moeten legen. Dat ging in mijn herinnering vroeger gewoon onder de camper net na het moment dat het nog schoon water was. Dat leidde vroeger wel ‘ns tot grote consternatie op de snelweg. Wij werden dan aangehouden door fanatieke medeburgers die mijn vader alarmeerden dat er water onder de auto vandaan liep. Soms konden we het af met een vriendelijke wuif en knik. Anderen lieten het er niet bij zitten en sommeerden mijn vader zowat te stoppen om erger te voorkomen. 'Mijn vrouw staat te douchen'. Tja, daar houdt ook geen rekening mee natuurlijk. Tegenwoordig kan dat dus opeens niet meer en moet je het de hele dag meezeulen tot je een daartoe aangewezen (met grote borden en plaatsjes ondersteunde) ingerichte plek treft. Doet mij denken aan een zakdoekje waar je 's morgens es even lekker je neus in hebt gesnoten, vervolgens de hele dag in je zak mee rondloopt en waar je je pas 's avonds op een aangewezen plek van kunt ontdoen. Regels zijn regels en daar ben ik gek op dus ik kan ik niets anders dan honderd liter water met tandpasta (want meer zal het niet zijn..misschien een spaghetti-tje) meetorsen en lozen waar mag. Ik heb zo'n plek echter zo vaak gemist of ben er met volle vaart voorbijgesneld dat de nood uiteindelijk de wetten brak. Het zakdoekje moet er dan maar uit op een plek waar god mij hopelijk niet kan zien. 's Nachts, na ons pinguïnavonduur (later daarover meer) zag ik mij genoodzaakt een plek te zoeken en ons daar te buiten te gaan aan een illegale vuilwater dump. Het was echter zo aardedonker dat stoep en straat (laat staan een voortuintje) zich niet goed lieten onderscheiden. Maar ik zag vaag een put, zo'n Amerikaans model weet je wel, in de stoepband, lekker groot. Ik de wagen uit, op m'n knieën, onder de camper, kraantje open en huppekee, dat gezeik. De vrouw die de camping runt had immers gezegd dat het ook best wel bij een put kon hoor. Zelf ook een beetje wars van de regels denk ik. Naar mate de tijd vorderde beginnen je ogen dan te wennen aan de duisternis en gaan contouren over in vormen, vormen die verdomd veel weg hebben van tuintjes, oprijlanen en gazonnetjes, uiteindelijk een heus huis op nog geen 15 meter afstand. Ik realiseerde mij dat ik met een ronkende diesel in een woonwijk pal voor iemands deur, zo ongeveer in zijn tuin, mijn tank aan het legen was. Honderd liter.

Tja wat doe je dan. Inmiddels bleek dat de afwatering naar de put ook te wensen overliet dus het water sijpelde wel zo'n beetje naar de put maar stroomde vooral recht onder de camper door richting de voorzijde. Dat kon je goed zien want de stroom van een metertje breed was in het bereik van de lichtbundel van mijn koplampen gekomen. Wegrijden dan maar. Lekker verhaal natuurlijk want het is niet zoveel werk om te kijken wie dat gedaan heeft. Het sprookje van kleinduimpje schoot mij te binnen. Het spoor volgen en je komt vanzelf uit op een camping ergens verderop in het dorp waar een slaperige Nederlander de gordijntjes van zijn camper openschuift. Wegrijden en verderop stoppen, kraan dichtdraaien en doorrijden was het plan. Maar ja, waar ga je stoppen, waarom staan er nu overal opeens lantarenpalen en wat doen al die mensen op dit tijdstip op straat? Godver. Dan maar even een omweg, niet naar de camping in ieder geval. Hier maar even een beetje links en daar verderop een straatje in en een beetje recht en dan...hee de poort van de camping! Hoe is dat mogelijk? Nadat we de camping opgereden waren en nog even snel over een grasveld waren gecrost (afleidingsmanoeuvre) bleek de tank leeg en werd mij een nacht in een milieupolitiecel bespaard. (Later bleek ook een boete van $ 20.000,-, vind het ook iets aan de ruime kant. )Volgende keer toch even op letten waar die borden hangen, misschien kunnen ze deze toch nog wat groter maken.

Het landschap doet denken aan het Franse. Veel heuvels en hier en daar een boom. Koeien, gewoon van koe gemaakt dus geen bulten op onverwachte plekken enzo. Met vlekken op plekken die ze bij ons daar ook zouden hebben. Tja, eigenlijk gewoon heel Europees, westers. Goeie wegen, ik rijd regelmatig dik boven de 100 en geen centje pijn. We racen de Great Ocean road af alsof we haast hebben. Maar het nodigt ook wel uit die wegen en de camper, heerlijk. Een van onze eerste stops is een regenwoudwandeling, zomaar ergens langs zo'n heuvelachtig, westers landschap. Waar is in vredesnaam dat oerwoud? We parkeerden de camper op een daarvoor, met grote borden aangegeven aangewezen plek, campers links, gewone mensen rechts. Een korte wandeling, rám regenbui..ai.. regenjassen vergeten, beetje stom (regenwoud) maar na een heuveltje doemde er in de verte een gebouw op en verrek, een bos. 'Naja, hebben we dat niet zien liggen vanaf de weg schat? Das ook maf.' Hee how're goin? ' Great.. great, thanx, what about, mate? (das niet de bedoeling van de vraag, maar dat doen we toch, vinden we leuk...en zij ook wel... geloven wij stug). 2 kaartjes gekocht, en regenjassen, om een regenwoudwandeling te kunnen maken en vooral dat was de echte reden om te gaan, de skywalk. Een stalenconstructie die ons de gelegenheid gaf boven de toppen, of in ieder geval flink hoog door het woud te lopen. Op de grond, toegegeven, ben je zo klaar. Maar daarboven, kijkend naar beneden, is uniek. Heb ik al eerder gedaan in Maleisië in de Taman Nagara (de juiste spelling is mij ontschoten) dus ik had een idee van het effect. Het kan een beroep doen op je angst voor hoogtes of een sluimerende hoogtevrees doen ontwaken. Lou kan daarover meepraten, vraag het hem gerust. Daar was de constructie anders, laat ik zeggen.. Aziatisch en hier was het er een van Westerse, laat ik zeggen; wij-krijgen-als-parkbeheerders-nooit-een-claim-aan-onze-broek-vanwege-het-niet-duigdelijk-bouwen-van-een-skywalk-constructie. Dat maakte het niet minder spectaculair. En ook deze keer is het grappig geweest om te zien hoe mensen (lees: Remco) verstijven bij de minste beweging van deze enorme constructie die op sommige plekken 45 meter (!) boven de grond de ene gigantische boom met de volgende verbindt. Joekels van bomen, varens, beekjes, rotsen, vogels trekken onder je door..geweldig.

Bleef de vraag overeind; hoe komt dat oerwoud hier nou midden in die Franse heuvelachtige omgeving? Ik heb honderden kilometers gereden en pardoes staat hier opeens een oerwoud, hoe zit dat? Aan het einde van de ‘tour' hangt er een bord op waarop een korte geschiedenis wordt gegeven van het gebied. Met daarop een oude man, met een speer en een baard. Eronder staat dat dit hele gebied, maar dan ook echt vanaf het parkeer terrein waar ik die verrekte camper ongeveer gehaald heb tot aan de volgende provincie vooral bestond uit bos. En dat alles door de blanken gekapt is voor landbouw. Dus die oude man, en anderen zijn daardoor hun ‘habitat' kwijtgeraakt. De zojuist bezochte attractie geeft een indruk van hoe het destijds moet zijn geweest. What was I thinking? Die koeien horen hier natuurlijk niet, en dat Franse heuvellandschap ook niet en die windmolens ook niet en dat graan ook niet en die auto's ook niet wegen ook niet en alles eigenlijk gewoon niet. En die blanken dus ook niet...maar dat wisten we al.

Wat ik aangaf, het regent hier. Sterker nog, het regent hier meer dan mij lief is. Later zou dat ruimschoots goedgemaakt worden maar voor nu wisten we dat nog niet en is het best jammer. Ook wel ‘gezellig' want je zit tenslotte in een camper. En het is onvoorspelbaar. In Nederland wordt het eerst donkerder, steekt er een windje op en gegarandeerd komt er de bui. Hier straalt de zon, korte broek-weer zonnebrilletje op, rám...een stortbui. Ja euh, kan dat ook anders? Het is dus zaak dat je naast je zomerse hippe outfit ook rekening houdt met een straffe herfst. Liefst met shawl en muts. Dat brengt mij tot ons pinguïnavontuur in Cowes.

We hadden begrepen dat op deze specifieke plek de mini pinguïns aan land komen. Altijd grappige beestjes, die pinguïns dus dat moesten we zien natuurlijk. Daartoe moesten we ons om half 6 melden bij een park gelegen aan de kust, logisch. Campers links, gewone mensen rechts. Er doemde een gebouw op, zo groot als een winkelcentrum en onder architectuur gebouwd, hier is niet op de kleintjes gelet hoor ik Remco nog zeggen. Gigantische glazenpuien, enorme deuren etc. '2 kaartjes graag'. $ 60,-. 'pardon?' Nou ja, het is voor een goed doel, zeiden ze op alle enorme borden. En nu? Waar is de deur naar de kust? 'Daar meneer maar die gaan pas om kwart over 6 open.' Maar waarom moet ik hier dan zijn om half 6 zijn'. Niet dat ik iets anders te doen heb maar toch. 'Kunt u nog even winkelen of wat shoppen of wat kopen of iets meenemen voor thuis of wat eten of anders gaat u nog even naar The Foodstreet, het Mc Donalds achtige establishment of u schuift een bak popcorn in uw hoofd of anders... Ik was er al klaar mee toen ik nog bij de kassa stond.

Het is an sich een ongelooflijk leuk natuurverschijnsel. Die beestjes komen om half 7, kan ook iets later zijn maar zeker niet later dan kwart voor 7 het land op en kijken wat rond. Dan lopen ze keurig in een rijtje naar een holletje in de duinen. Dat holletje hebben ze al generaties lang. Iedere pinguïn z'n eigen huisje dus. De voorste in rij in het eerste huis je en dan trekt de karavaan verder de duinen in totdat de achterste, morgen de eerste, ook thuis is. Dat is het verhaal en dat gingen we zien. Dit alles onder begeleiding van Rangers, mensen die ervoor geleerd hebben. Professionals. Spannend.

Goed, we liepen dus maar een beetje rond te lummelen want onder geen voorwaarde koop ik ook maar een paperclip. En je zult mij ook met geen stok The Foodstreet in krijgen waar je voor $ 15,- nogf even 20 minuten kunt internetten (?) of om daar een nog even een Wopper of een Big Tasty te bestellen. De deuren waren dicht. Stond ook op een groot bord; 'dicht, u kunt hier niet doorheen' Dat is zo'n voorbeeld wat mij verwondert, dicht is dicht, dus je hoeft mij dan niet meer te melden wat ik dan niet meer kan. Net als bijvoorbeeld een pijl naar links op de borden langs de snelweg waar een rode streep doorheen is gezet. Niet naar links dus. Maar toch nog even snel eronder nóg een bord met daarop no left turn. Ik bedoel, waarom zou je? Was het misschien ooit zo dat de tekst de tekening is voorgegaan, maar ook de analfabeten en dus was een plaatje onvermijdelijk? Ook in dat geval, ik zou zeggen, juist in dat geval, haal dan die tekst weg. Het is zo belerend allemaal. Je hebt zo je dingetjes als je rijdt. Maar goed, dicht dus. Voor deze deuren stonden borden met daarop een fotocamera, een videocamera en een telefoon door alle drie de afbeeldingen stonden enorme rode kruizen. Daaronder de tekst, no picktures beyond this point. De boodschap was duidelijk, geen foto's maken als je dat bord voorbij bent. Er kwamen Rangers die de deuren gingen openen, het is nu kwart over 6. De borden met de kruizen werden door de deuren op wieltjes naar buiten gereden. Binnen vertelde de opper Ranger ons in alle ernst dat fotograveren echt not done is en ook video opnamen, alsook foto's ofwel filmpjes met de telefoon streng waren verboden. Waarom eigenlijk, maar goed ik laat het erbij. Ze (de pinguïns) kunnen waarschijnlijk niet tegen dat felle licht van de camera's of de flitsers, dacht ik toen nog. Begrijpelijk. Ze komen immers aan land als de zon onder is en de kust in de schemer ligt en veilig is.

De verzamelplaats voor de deur staat vol herkauwende mensen. Veel chinezen valt mij nu pas op. Ik hoop dat de plaatsjes en de rode kruizen hun werk doen. Niet mijn primaire zorg. Daar gingen we dan. Over een pad gemaakt van steigerdelen, helemaal door de duinen naar de kust. Links en recht langs het pad zitten allemaal gaten in de duinen met een klein voorportaaltje van hardhout met daarboven nummers, dat zullen toch niet...ja hoor dat waren de huisjes van de pinguïns. Het lijken wel piepkleine huisjes, wat in feite ook zo is maar het deed mij wat onnatuurlijk aan. Het pad vervolgde, er zijn allemaal soort terrassen gebouwd waardoor je zowat óp zo'n huisje staat. We vervolgen; rechtsaf voor de mensen die wat meer betaald hadden (mij nooit een vraag gesteld) links andere mensen. Er staat een ranger bij deze splitsing; een meisje. 'Paid more?' vraagt ze. Weet ik veel, ik weet niet vanaf welk bedrag je rekent? 'So you paid less? lelft.' Wij moeten links. Vond het toch een heel bedrag, maar er zijn mensen die firstclass willen zitten, wist toen nog niet wat dat inhield, firstclass. Uiteindelijk, nadat we honderden huisjes met nummertjes zijn gepasseerd, komen we aan bij een tribune. Links van deze tribune een skybox en daarachter nog een enorme tribune. Het zal toch niet waar zijn dat van ons verwacht wordt dat ...ja hoor dat wordt wel van ons verwacht. Mensen snellen mij voorbij de trap af richting het strand, op weg naar de beste lekken. We stappen er achteraan. ik zit nu in een Arena-achtige omgeving naar een leeg stuk strand te kijken, 10 meter verderop. Rám regenbui...o ja, das waar ook...

Ik zit hutjemutje naast allemaal idioten, op een tribune naar de oceaan te loeren op zoek naar minipinguïns. Er gaan gedachten door mijn hoofd die veel weg hebben van wat 'doe ik hier'. Opeens gaan er 10 enorme stadionlampen aan, die het strand verlichtten. Maar dan ook echt. Makkelijker voor ons want nu kun je ze goed zien maar dit lijkt mij toch niet de meest natuurlijke omgeving voor die beesten, wel? Er zitten nu 500 debielen op een tribune, achter een heel dun touwtje, vol in de schijnwerpers, in the middle of nowhere met regenjassen aan naar de oceaan te turen. De gedachten winnen terrein. Het gevoel begint ons ook te bekruipen dat we geen foto;s mogen maken omdat zij anders geen kaarten meer kunnen verkopen en niet omdat de diertjes er niet tegen kunnen. Deze gedachte verdring ik maar, tegen beter weten in. Vergeleken met die schijnwerpers zijn die lullige cameralampjes een verademing. Evengoed wordt er vanuit de skybox omgeroepen dat fotograven dus niet mag, en dus; je mag geen foto's maken en ook geen video's, ook niet met je telefoon. Het gaat daarna in het Chinees, het Japans, het Duits etc. Wie er nu nog een foto maakt is een lefgozer. Of Chinees. Het is niet te geloven maar deze mensen gingen elkaar uitgebreid fotograferen. Het strand, de rangers, de tribunes, het strand, hun eten, het strand, het achterhoofd van een andere chinees. Een van de rangers (bestwel een schattig meisje) bleef geduldig en bleef aangeven dat het niet kon, foto's maken. We wachten het af. Er doemt iets op, ik zie iets in de golven. Een piepklein pinguïnnetje zwemt tegen de stroom en golven in naar de kust. Één. De rangers hadden nog benadrukt dat het van groot, groot belang was dat je stil blijft, laag blijft zitten en zeker niet gaat staan. Je voelt hem al aan natuurlijk. Toen het pinguïnnetje in het vizier kwam van de massa was het gedaan met de rust. Mensen gingen lopen, roepen, wijzen, een chinees maakt een foto. 'ik geloof dat ik niet goed word.' Zei Remco. Ik geef je gelijk. Wat een onzin is dit. De pinguïn (1) overigens, liep chagrijnig de duin op en ging naar z'n nest, zo zag het eruit. Zoek het uit met z'n alle. Elke dag dat zelfde gezeik hier op dat strand. Hij had gelijk. We hebben daar nog een kwartier gezeten en nog 4-5 pinguïns chagrijnig de duinen op zien lopen, toen waren we er wel klaar mee. Het zouden er duizenden zijn maar het bleef uit, gelukkig. Het zou wel lachen zijn als ze met z'n allen hadden besloten voor deze keer ‘ns een andere plek te nemen om te maffen, keer om de hoek, 100 meter verder. Voorlopig, totdat de hele foodplaza en tribunes zijn verhuisd, en dan weer terug. Wat een drama zou dat zijn voor deze ‘stichting'. Ik heb in Azië wel is het gevoel gehad dat een kickbokswedstrijd voor de show was, om maar wat te noemen maar dit ging alle perken te buiten. We zijn ruim voor het einde van deze show vertrokken. Of we nog interesse hadden in een foto van jezelf met pinguïns, nam je plaats voor een blauw doek, monteren ze later de pinguïns erbij. We vlogen de beste man bijna aan.

We zitten op dat moment in Cowes, hoofdstadje van Philip Island. op moment van verzending zijn we in Sydney. Daarover later meer...

De eerste dagen 1 tot 5 April

Remco en Steven Downunder

Zoals jullie allen inmiddels weten is ons geduld door de aannemer tot het uiterste getest. Dat is mij al eerder gebeurd maar ook nu was het weer een verrassing hoe ver hij weet te gaan. En ook nu kregen we weer gelijk, hij heeft het niet af. Op enkele kleine dingen na natuurlijk maar toch, niet af is niet af. Dus ik ben tot de laatste minuut niet bezig met de reis en ben verwikkeld in discussies met werklieden. Remco toont hier op zijn beurt veel geduld en neemt de volledige voorbereiding voor zijn rekening. Dat is voor beide projecten beter.

We waren eigenlijk zo'n beetje in de afrondende fase beland. (D.w.z. de zaken die nog overgedragen moesten worden waren in kaart en de aannemer wist wanneer hij z'n laatste termijn betaald zou krijgen en welke prestaties hij daarvoor nog zou moeten leveren) Toen Remco redelijk geïrriteerd om half 11 (de reden waarom ik deze tijd zo exact noem wordt later duidelijk) naar beneden liep om mij meetedelen dat de huurder van 3 hoog nog niet volledig betaald had. =2^de keer=. Ik bel om 10:32 de huurder en voer daar een gesprek mee tot 10:34. We lopen beiden weer naar boven, ik naar het balkon en Rem weer naar de computer om de rest van de mail en betalingen te checken. Op de vraag of ik misschien de laptop heb gepakt kon ik kort zijn, welk nuttigs zal ik daar ‘ns mee doen op het balkon? Een nanoseconde daarna klinkt de vraag of ik wellicht, naast de laptop, ook de portemonnees heb, niet minder ridicuul maar wel een stuk paniekeriger.

Je zult het niet geloven maar in die 4 minuten is er een persoon, van wie het signalement ontbreekt en voortvluchtig is, in een respectabele snelheid de trap opgerend, woonkamer in geslopen en heeft alles van waarde bij elkaar gegraaid en weer vertrokken. Nu wil ik helemaal niet zeggen dat het mij niet zoveel uitmaakt maar als je een dergelijke actie in de pen hebt, vervroeg het dan met een week. Het is op z'n zachts gezegd nogal ongemakkelijk als werkelijk alles wat je nodig hebt voor een reis als dit in een paar minuten kwijt bent. Credit cards, rijbewijs, bankpassen, tickets, reserveringen, bevestigingen etc. etc. Naast dit allemaal te moeten regelen en herstellen in krap 6 uur geeft het net dat beetje extra stress die de boel danig in de war schopt. De redelijk overzichtelijke dag veranderde in een race tegen de klok.

Ik had het ook zeer te doen met Remco omdat veel van de voorbereiding die 2 maanden hebben gevergd in no-time verwoest was en opnieuw moesten worden gedaan. 't Zal je verbazen wat je allemaal in korte tijd kunt regelen als je wat harder tegen mensen praat. Maar ideaal is anders. Pa (Hans) kon mij gelukkig voorzien van een financieel spoedpakket en via via hebben we alle tickets en bevestigen kunnen regelen. Geen laptop is geen lolletje. Hoe doen mensen het zònder zo'n ding tegenwoordig? Het ‘enige' wat we niet konden regelen was een spoedrijbewijs. Voor paspoorten is alles met spoed geregeld en ook kun je een bank zo gek krijgen passen te verzenden naar een ambassade in Australië maar een bij een instantie als de RDW komt gek genoeg snelheid niet voor. Met geen mogelijkheid kon ik een rijbewijs laten maken, printen, mailen whatever. Het op laten halen van het rijbewijs door een ander was (haha) uiteraard niet mogelijk. Oplossingen werden lacherig afgewimpeld. Het enige wat er nog op zat was het met louter het internationaal rijbewijs te proberen maar dan wel gecombineerd met de nodige documentatie als mijn theorie -en praktijk-rijexamenuitslag uit 1992 (?) en een indrukwekkend politierapport met stempeltjes en handtekeningen enzo (pff). Zo gezegd zo gedaan. Een paar uur praten met een politiepot moest soelaas bieden. End of story waren we om 21.30 uur klaar om de tas in te pakken.

Op 1 April was het dan zover. Om half zes stond Kees voor de deur (taxivriendje uit de kroeg, altijd handig). Op Schiphol was de stress duidelijk nog meester van ons maar het zou volgens de boeken snel moeten verdwijnen. Klaas en Betty waren er nog even om ons een hart onder de riem te steken en uit te zwaaien. Van de vlucht naar Londen kan ik mij niet veel meer herinneren maar van de vlucht daarna des te meer. Ik had niet eerder in een Airbus 380-800 gezeten. Kek dingetje hoor, wat een enorm vliegtuig! Ook was het extra onder aandacht brengen van Remco's lengte bij de incheckbalie voldoende om ons een plek te garanderen met maximale beenruimte zonder dat je bij noodgevallen de deuren van de nooduitgangen deuren moet bedienen. Das nix voor ons, ieder voor zich zeg ik altijd maar. Deze extra beenruimte bevond zich helaas wel op het wat meer luxe Upperdeck. Dat was na wat tegensputteren voor ons geen probleem en we zouden ons er wel doorheen slaan. Dat bleek. Singapore air maakt er tijdens zo'n lange reis (13 uur) ook echt wat van. KLM mag hier wat mij betreft best ‘ns even een keertje gaan kijken.

In Singapore aangekomen konden we even een peukie (?) doen en overstappen op de volgende vlucht, weer 8 uur. Ik heb een tyfushekel aan vliegen dus ik keek er naar uit. Maar wederom hadden we geluk. Die kleine schattige Singaporese meisjes waren er maar druk mee, 4 plekken met z'n 2e. Het is zaak, op dergelijke vluchten en je je geen businessclass kunt veroorloven, dat je subiet knipoogt naar een stewardes, of liever nog een steward in ons geval, en om meer comfort zeikt voordat anderen je voorbeeld volgen. Snel wat extra kussen en dekens jatten en je zo snel mogelijk installeert. We hadden windje mee zei de piloot dus waren we er binnen de 6 uur. Ik snap dat nooit helemaal maar ik ga hier geen vragen over stellen. Remco heeft er hiervan 5 geslapen, ik heb docus gekeken, ik weet nu dat je best vitaminesupplementen kunt eten en dat sinaasappels niet helpen bij griep.

De aankomst in Melbourne; wat zal ik zeggen? Wat zijn die mensen aardig! Je gaat een beetje om je heen kijken als een douanier aan je vraagt hoe je vlucht was en hoe je je voelt om te checken of hij het echt tegen jou heeft. Najah, ik heb wel anders getroffen. Zelf de douanier die mij eruit plukte (het was weer zover, 2 dagen niet geschoren zeker) stelde zijn vragen uiterst vriendelijk maar kordaat. Verder valt op dat er erg veel borden hangen. Australiërs, ozzies zijn gek op borden. Geen verbod, tip, herinnering, uitleg, opstapje, afstapje, en andere zaken die je je in je hoofd haalt gaat hier zonder er een flink bord aan te wagen. De vliegveld-omroepmevrouw drukte ons nog even op het hart vooral voorzichtig te zijn met de taxichauffeurs, niet te vertrouwen zei ze fijntjes. Vond dat wel meevallen, na Azië ben je wel wat gewend denk ik altijd maar. In no-time waren in het hotel. Rem had een prachtig koloniaal hotel geregeld. Gebouw uit midden 1800 met alles wat je daarvan verwachten mag, maar gemoderniseerd. Helemaal goed. De gemiddelde leeftijd zakte bij ons arriveren ook gelijk van 80 richting de dertig, wat ons een brede glimlach van de receptioniste opleverde. Om ca 10 uur zat ik aan een Heineken en die lange aan z'n Chardonnay, we zijn er...

3 April, 1^ste dag Melbourne. Het ontbijt was een gevecht met bejaarden bij de cornflakes, eieren met bacon en een opmerkelijk goede Macchiato. De Steven en zijn koffie wordt tijdens de reis (blijkt later nog een ding) De stad zelf is euh..tja hoe zeg je dat; een kruising tussen Londen, Rotterdam en Zandvoort maar dan wèl leuk. Er lopen Engelsen, sommigen met voetbal shirt en al. Mensen met sproeten en meisjes met een te witte huid die opblubbert en zich ongevraagd opdringt via allerlei spleetjes en kiertjes. Het regent en waait. Daarnaast staan er veel nieuwe glanzende gebouwen met lekker veel ruimte om de stad een ziel te kunnen laten krijgen (?), veel musea, parken en herdenkingsdingen, en het ligt aan de kust. De eerste indruk was nogal winderig en koud. En dat is gewoon best jammer want je hebt je hotel heel optimistisch op slippers en zo'n ‘leuk' T-shirtje verlaten. Op een holletje naar het museum dan maar. Hamvraag; =wat doen die blanken hier?=

Ik bedoel; wat is er hier gebeurd dat we hier in een land rondlopen, aan de andere kant van de wereld (!) en ik het gevoel heb dat ik elk moment tegen een 'Van Haren' schoenenwinkel kan lopen. Waar is de rest? Waarom rijden hier de duurste auto's en waarom helemaal hier in godsnaam.

Quick History;

Het is natuurlijk weer gestart met die verrekte Engelsen en wel in de vorm van Captain Cook. Bij toeval ontdekte een slaperige wachtloper een stukje land en wekte de kapitein die besloot aan land te gaan. Dit was in 1770, 19 April. Hij werd vergezeld door meerdere lieden, vooral wetenschappers die hier nogal van ondersteboven waren, en terecht. Ze waren natuurlijk al even onderweg dus een verzetje was wel welkom. Het land stond nog op geen enkele kaart. Al snel kwamen de Hollanders, hoe kan het ook anders en vlak daarna was het westelijk deel van Australië 'New Holland' een gebied wat net zo groot is als (grofweg) heel west Europa werd door ‘ons' geregeerd. In 1788 was het tijd om de zaak anders aan te pakken en stak er een vloot van 11 schepen van wal in Engeland met daarin wapens, soldaten (250), bouwmaterialen en veroordeelden (750)richting het zuiden van Australië waar Cook eerder verbleef. Echter bij aankomst was het gebeid wat door Cook en de anderen was omschreven als een paradijs niet wat deze kapitein (Philip) er van had verwacht en pakte een uit de kluiten gewassen roeiboot, liet de vloot achter en trok erop uit. Hij kwam aan in een andere, meer aantrekkelijke baai uit. Deze noemde hij naar de Home Secretary, Lord Sydney. Hij kapte daar de bomen en sloot een verbond met een plaatselijke Aboriginal, genaamd Bennelong. Deze kreeg een mooie stek op een landtong (waar nu het Opera gebouw staat) en begon aan zijn kolonisatie. Echter, deze Bennelong had zich de gewoontes van de vreemdelingen snel eigen gemaakt. Naast het manipuleren, draaien en bedonderen was hij, net als de rest van de vreemdelingen in no time alcoholist (dat zeggen de boeken althans). Met het aanleggen van de vloot waren er de techniek om alcohol te maken echter ook pokken aan land gekomen. Naast dat de achterban van Bennekom toch wel een beetje boos op hem waren dat hij grote delen van het land aan de Engelsen afstond, velen gestorven aan deze ziekte.

Welke beschaving wilde de Engelsen opbouwen? Het schijnt hier toch een behoorlijk zootje geweest te zijn. Wat wil je, ongeveer 1000 man is aan land gekomen waarvan 750 criminelen. Dat geeft nu eenmaal een rommelige start, zeggen de boeken. Als ik het zo'n beetje aankijk denk ik dat het een hel is geweest, ronduit. Maar goed, eerlijk is eerlijk, ze geven aan dat het niet helemaal pluis is gelopen met de eerste landing van die vloot. De Engelsen hadden echt het beste voor met deze missie maar het liep anders. De bedoeling was dat de veroordeelden in Engeland een ticket kregen naar Australië om daar opnieuw te kunnen beginnen. Om daar een leven te starten ver van het hoofdeiland van de Engelsen, Engeland. Het liep anders. De vrouwen van de soldaten werden voordurend verkracht door de criminelen en er was weinig wet en orde. 1 op de 5 was een vrouw. Dat werd te gek en er werd een tweede eiland aangewezen voor deze badboys. Van Diemens Land (klinkt bekend) later werd dit land omgedoopt tot Tasmanië, naar de Nederlander Abel Tasman. Any how, vele Australiërs hebben dus in hun stamboom, helemaal bij de stam dus een veroordeelde voorvader. Dat is niet leuk natuurlijk maar er zijn wel meer mensen die stuiten op een stamvader die niet helemaal pluis was. Daar hebben ze zich behoorlijk voor geschaamd maar inmiddels vieren ze de aankomst van de eerste vloot als Australia Day.

Mijn vraag wat de blanken hier nu eigenlijk komen doen is niet helemaal naar tevredenheid beantwoord. Gevangenen dumpen en hen een ander leven gunnen? Ik weet niet. Handel drijven? Er was nix. Het duurde dan ook erg lang voordat er überhaupt wat te doen was hier. Pas in 1825 kwamen de eerste gelukzoekers uit Engeland die de originele bewoners, Aboriginals, verjaagde en er begonnen met een boeren bedrijf, mijnbouw etc. Een nieuwe start in feiten. Elk jaar dat er meer mensen hun geluk kwamen opzoeken was er meer land en vooral water nodig. Vooral de Engelsen kwamen, daarna werden ook Iren en schotten toegelaten en weer later iedereen uit Europa. Pas halverwege de jaren vijftig van de vorige eeuw ook ‘andere rassen'. Degene die het land introkken om land en water te ‘jatten' werden squatters genoemd. En deze jongens hielden er geen plezierige werkwijze op na. Vele vele Aboriginals zijn afgeslacht. De overgebleven Aboriginals werden onderdrukt, bestolen, 2^de rangburgers en kregen onderbetaalde kutbaantjes.

Heb de indruk dat de bruutheid van destijds wordt gecompenseerd door de over-vriendelijkheid en hun socialistische inslag van vandaag. Ik kom er later wel achter wat ze hier nu eigenlijk echt doen.

Het bezoek aan het museum heeft ons de enorme regenbuien bespaard. Later begrepen van de plaatselijke nieuwszender dat er in geen jaren zo'n onweer was geweest en dat op meerdere vlakken in de stad blikseminslagen waren geweest..(?). We hebben ons duidelijk goed geconcentreerd op het museum. We wisten wel dat het kutweer was maar dat men ervan onder de indruk was was ons nog niet helder. Later bleek dat het zelden zult hondenweer is geweest in Melbourne, ever. Mm..

Die avond hebben we ons laten verleiden tot het eten van wat verkeerde oesters en snelden ons naar huis. Gelukkig allemaal zonder veel schade en naweeën op onze porseleinen vriend in de badkamer.

In de dag die volgde hebben we het wat verder opgezocht. Die strakke gebouwen konden niet de werkelijkheid weergeven. Er was hier toch een kust? Dan gaan we die maar ‘ns bezoeken. De wijken die aan de kust lagen waren meer van het goede. Mooie brede staren met huizen met veranda's en papegaaien die vrij rondvliegen. Huizen met mooie koloniale daken en veel houtsnijwerk in de boeidelen en pilaren die de zaak ondersteunen. De winterschilder komt hier zelden, maar ja het wordt hier ook nooit winter. Wel kutweer maar winter, das wat anders. Het doet Amerikaans aan, de straten en de huizen. De grandprix van Melbourne was een paar dagen eerder gereden en wij waren getuigen van het afbreken ervan. ING sponsort de boel, dat was duidelijk. Hopelijk heeft het de koersen goed gedaan. De kust is eigenlijk ook niet om over naar huis te schijven, dat doe ik dus ook niet meer. Nu is het de wind die ons parten speelt. We laten ons niet van de wijs brengen en vervolgen gedwee ons pad. Via via komen we dan uiteindelijk in een wijk, of liever een straat, Chapelstreet ( 500 kerken) die bekend staat als een gay minded straatje (paar kilometer). Gelukkig; hier komt de boel op gang. Hier is het leuk. Leuke mensen, zon begint te schijnen (echt waar) en vele vele terrassen. Waarom koop ik nu opeens een zonnebril? Nou ja, laten we het maar doen. We struinen deze straat af opzoek naar een nóg leuker terras, je weet wel. Nooit gelijk toehapen natuurlijk. Uiteindelijk zullen we er ons bezoek aan Melbourne aan ophangen en goed op terugkijken.

De dag erna was het zover; de camper ophalen. Zoals jullie eerder lazen had ik eigenlijk geen rijbewijs maar via de email was ons nogmaals op het hart gedrukt dat het met een internationaalrijbewijs wel zou moeten lukken. Geen zekerheid maar wel een beetje hoop. Een niet onbelangrijke toevoeging in diezelfde mail was dat de credit card wel op de naam van de huurder moest staan, maar dat was obvius volgens hen. Nu wil het toeval; dat deze natuurlijk niet op mijn naam of op die van Remco staan dus de zenuwen waren verlegd van het rijbewijs naar de creditcard.

De rit begon met een taxichauffeur die zich er niet voor schaamde de weg niet te kennen en ons nog een keer uitgebreid een tour de Melbourne gaf. Hij vond het zelf ook wat aan de ruime kant, de rekening, en drong aan op een korting (?). Nu heb ik niet vies van een kleine onderhandeling (over alles eigenlijk) maar dit deed de zaken geen goed. Remco betaalde hem natuurlijk de volle pond en een fooi. 'sip...die man weet het ook allemaal niet'. Enfin, het moment waarom het draaide. Eigenlijk het moment waarom de reis is gepland. De bedoeling was (is) om uitgebreid door enkele landen te rijden die tot de mooiste der aarde worden gerekend. Landen die een grote verscheidenheid aan landschappen, flora en fauna hebben. Landen die je het liefst bezoekt met eigen vervoer, vrijheid en zonder beperkingen. D e camper dus. Nu ben ik dol op campers en grote delen van mijn jeugd liggen in zo'n ding. Het niet kunnen krijgen van deze verlosser was dan ook voor mij geen optie. Alle zeilen moesten bij. Als ik godverdomme straks niet met zo'n ding het terrein af rijd doe ik iemand wat aan. Die tering inbreker, wat denk ie wel. De nagel op de enige vinger waarop ik van mijzelf naar hartenlust mag bijten is niet meer.

Hee how you're going, was onze begroeting van een wat dikkig (Duits, bleek later) meisje. Wij keurig uitleggen wat we kwamen doen (ingewikkeld hoor). 'Als ze moeilijk gaat doen, doe ik het woord schat, ik ken jou, je gaat gelijk blèren.' Dat was dan alvast gewonnen, ik deed het woord.'hee...zei het dikkige meisje; A Badabing T-shirt? Soprano's fans... right? Zegt ze nu iets over mijn t-shirt? Ja volgens mij wel. 'ja nou en of dat zijn wij fans zijn van The Soprano's haha hoho' Jij ook, darling? Ja nou en of haha hihi..dit ging goed komen, dit gaat helemaal de goeie kant op...dachten wij in koor, nichten. Nou en hopla de reservering was gevonden..Mister Palmen? 'Jep ...darling' Dat helpt altijd volgens Remco.. altijd je zin afsluiten met darling, bij meisjes dan...tenzij..nou ja, bij meisjes vooral.

'Hier is een dvd met daarop de baas van de toko die jullie in alle rust een uitleg geeft over jullie camper, loop maar mee dan zal ik jullie nieuwe huisje op wielen laten zien (braak)'. Maar goed de darlings en loveley's werden uitgewisseld en daar stonden we, in de camper. 'Ik probeer Nederlands te leren, zei het dikkige Duitse meisje..met snor zag ik nu ze een beetje in de zon stond. 'Mijn vriendin is namelijk Duits-Nederlands dus...' Shit een pot, dacht ik nog, das jammer, die haten homo's. 'neuken in de keuken' Zei ze opgewekt, 'pardon'zei ik. 'heb ik geleerd'. Tjee..dit is toch wel verwonderlijk allemaal. Het ging goed. 'geef mij al jullie papieren maar en dan kijken jullie ondertussen de dvd. ' Oeps,.. Mmwoké zei ik een beetje tegensputterend. Geen houwen an en ze griste alles uit mijn handen en vertrok met mijn papieren. Ik had het graag ingewijd met een zielig verhaal en met een uitleg dat ik alleen dat vodje van de ANWB had en eigenlijk verder nix, ja een uitslag van mijn theorie -en praktijkexamen en natuurlijk mijn indrukwekkende politie aangifterapport-met stempetjes en handtekeningen, in een officiële Politie-Amsteredam-Zuid-slachtofferhulp-map. Nix van dat alles. We hebben heel aandachtig gekeken naar een Crocodile Dundee-gast die alles tot in detail, maar dan ook echt, uitlegt van de camper. Ook wat je niet mag en écht niet mag (daar is een onderscheid in in Australië. Je mag bij voorbeeld niet door rijden, dat mag nergens, maar op sommige plekken moet je je er echt aan houden anders krijg je een boete van $ 500,-(!)) op andere plekken is het kennelijk minder erg.

Enfin, de dvd was duidelijk. Rijen en gaan met dat ding! Nu het officiële gedeelte nog, het meekrijgen ervan. Bij binnenkomst, terug aan de balie, was het Duitse potje met snor druk met landgenoten in gesprek dus waren we overgedragen aan een ander. O nee! Maar zij was kennelijk ingelicht en had zonder vragen heel gedwee de contracten in elkaar geflanst. Met strak helder prachtig op een rijtje staande witte tanden legde ze alle voorwaarden en papieren toe. De huhu's en mm werden weer gedeeld en uiteindelijk moet ik tekenen! Goed zeg. 'So..and last but not least, the bill' Zei ze vrolijk. Ha ha, ho ho natuurlijk, de rekening. Enthousiast trok ik de niet-op -mijn-naam-staande-creditcard van mijn vader uit mijn hagelnieuwe portemonnee en legde hem nonchalant voor haar neus. De J.Paalman, ipv de S.J.Paalman schitterde in de zon. Zou ze het zien? 'Okidoki, zei ze vrolijk en liep ermee naar zo'n ding. En vroeg daarna om een bevestiging met de pincode. Geen probleem natuurlijk. 'All righty, that's about it gentlemen' Er viel een last van ons af. 'Hee, zei ze opeens; 'who's card is this, is it yours?' Ze keek ons met een schuin hoofd en fonkelende tanden aan. Kut! Wat nu? 'Is his, dàrling', zeiden Remco en ik in koor met ons aller onschuldigste hoofrd. All righty, then yòu have to sign, Steven'. (S) De ha ha's en de ho ho's werden weer gedeeld. Ik dacht, ik grijp nu die sleutels en peer hem. En dat deed ik, ik was er aan toe, de sleutels. We hebben daarna hier en daar nog wat beleefdheden gewisseld en achterwaarts het pand verlaten, hebben de camper gestart en zijn we begonnen aan onze eerste kilometers.

Dus ik zal verdere meters later aanvullen.

X

nog een paar nachtjes slapen

Nog een paar nachtjes slapen, en dan is het zo ver,

01 april vliegen we via singapore naar melbourne australie, waar onze reis zal beginnen.

We hebben er zin in

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

steven